การที่เธอยังไม่หางานทำเพราะไม่อยากให้ชายตรงหน้าคลาดสายตาไป วังลี่จูพยายามทำทุกทางเพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ของตนเองกับชายตรงหน้า เวลาผ่านไป3ปีที่ไม่คืบหน้าอะไรเลย เธอยังคงเป็นแค่เพื่อนที่เคยร่วมเรียนกับเขา แต่วังลี่จูปล่อยวางไม่ลง
“คุณก็รู้ บ้านฉันค่อนข้างมีฐานะ”
“ใช่ ข้อนี้ผมรู้ คุณโตแล้วนะ ผมไม่อยากพูดอะไรมาก” เฟยฉีทรงตัวยืนหอบเอกสารกองใหญ่ตรงหน้าแนบอก และทำท่าจะเดินหนีวังลี่จูไปดื้อๆ
“คุณจะไปไหนคะ!!” เสียงร้อนรนดังตามมาติดๆ
เฟยฉีหยุดเดิน “ผมต้องทำงาน และต้องการความสงบด้วย เธอกลับไปเถอะ” เสียงของเขามีความระอาปะปนเกินครึ่ง
“คุณรังเกียจฉัน”
“ไม่ใช่แบบนั้น” เฟยฉีคร้านที่จะอธิบาย เขาไม่คิดว่าคนเรียบง่ายอย่างวังลี่จูจะพูดอยากขึ้นในอนาคต
“ฉันรอกินข้าวพร้อมคุณนะ” วังลี่จูยอมถอย
เธอโบกมือให้และเดินออกห่าง ความระอาที่ปะปนมาในเสียงของเขานั้นทำให้เธอเศร้าใจไม่น้อย แต่ยังไงเสียเธอก็ปล่อยมือจากเ
