13.
“คุณหนูจะไปไหนเจ้าคะ?” ห่าวหรานก้าวตามวังลี่จูไปติดๆ สีหน้าของคุณหนูสกุลวังบึ้งตึงจนน่ากลัว
“หุบปาก ข้าต้องใช้ความคิด” วังลี่จูตะคอก เดินห่างจากแสงไฟเพราะต้องการใช้ความคิด หากยอมถอยตั้งแต่ยังไม่เริ่ม อนาคตอาจถูกตราหน้าว่าเป็นคนขี้แพ้ อีกอย่าง...การเห็นความสุขของศัตรูหัวใจก็เท่ากับสุมไฟในอกเพิ่มขึ้น
“หากหายมานาน นายท่านอาจถามหา” ห่าวหรานท้วง
“บ่าวเต็มจวน แขกเหรื่อก็ไม่น้อย ท่านพ่อข้าคงไม่เหงาหรอก” วังลี่จูกดมุมปาก สีหน้ายังไม่คลายความบึ้งตึง
“คุณหนู”
“จะไปไหนก็ไปเถอะ ข้าอยากอยู่คนเดียว”
“ตรงนี้มันเปลี่ยวนะเจ้าคะ อาจมีอันตราย”
“ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะห่าวหราน ข้าดูแลตัวเองได้” วังลี่จูแสยะยิ้ม รังสีอำมหิตแผ่ซ่าน
“เช่นนั้น ข้าก็คงขัดคุณหนูมิได้” ห่าวหรานเดินจากไปแม้จะมีความลังเลเล็กน้อย
น่าจะเป็นเพราะโชคชะตากำหนด วังลี่จูนั่งนิ่งๆ ผ่านไปหนึ่งก้านธูปคนที่นางเกลียดก็ผ่านเข้ามาในสายตา
