EP.08 โรงหมี่เฮง
1045 Words
“ก็มาถึงเดี๋ยวเนี้ยแหละ แม่ก็ใช้มาเลย”
“ใช้มาทำไม”
“อ้าวทิม ซวยปะล่ะ วันนี้แม่ใช้ให้ไปทำอะไร”
“ทำอะไร ไม่มีนี่”
“ไปหาแม่เลย แม่โทร.มาเป็นสิบสายไม่รับ รินถึงต้องถ่อมานี่ไง”
กรวินท์ทำสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าเอี๊ยมมาดูวันที่ จะกดดูว่าหล่อนบันทึกอะไรไว้บ้างหรือเปล่า จะได้หาข้อมูลได้ทันก่อนที่แม่จะบ่นว่าหล่อนใส่ใจแม่น้อยกว่าวัวกว่าหญ้า แต่สายเรียกเข้าที่เป็นชื่อแม่ก็ทำให้หล่อนต้องยิ้มแหยพลางซี้ดปากเสียวฟัน
“โหย... แม่โทรมาสิบห้าสาย” และเมื่อกดดูบันทึกก็ยิ่งซี้ดปากมากขึ้น “ตายล่ะ แม่ให้ไปศาลเจ้า”
“ก็เออดิ บ่นขรมแล้ว โทร.มาไม่รับสายด้วย”
“ก็ไม่ได้ยิน อึ๊ยยยยย... ทำไงดีล่ะ ยังได้หญ้าไม่ครบเลย”
“ไปเถอะครับพี่ทิม ทางนี้พี่ดูให้เอง เดี๋ยวขึ้นรถเรียบร้อยแล้วพี่จะโทร.บอก”
“ขอบคุณจ้ะพี่ชัย” กรวินท์ยิ้มทำสีหน้าหนักใจที่ต้องทิ้งงานให้ชัย
“ไปริน เดี๋ยวขับตามกัน” หล่อนก้าวเดินแต่แล้วก็นึกขึ้นได้ “เฮ้ยไม่ได้สิ เมื่อเช้าเอารถไปรับคนงานมา เดี๋ยวตอนเย็นต้องไปส่ง ไปกับรินนั่นแหละ พี่ชัย ทิมฝากส่งคนงานด้วยนะพี่ กุญแจอยู่ที่รถแล้ว”
กรวินท์ฝากฝังงานกับชัยก่อนจะรีบตามการินไปที่รถ พร้อมกับกดโทร.ออกหาแม่ทันที
โรงหมี่เฮง
เจ๊หงส์แต่งตัวสวยเตรียมพร้อมจะออกไปข้างนอกรับธูปจากส้มเช้งนำมาไหว้เทพเจ้า เจ้าที่ รูปบรรพบุรุษ และจนมาถึงรูปถ่ายขาวดำของเฮียย้งผู้เป็นสามี สายตาอ่อนโยนจ้องภาพถ่าย ยิ้มน้อยๆ ราวกับสามีมองสบตาหล่อนมาเช่นกัน ก่อนจะพูดกับภาพ
“เฮีย... วันนี้หงส์จะไปบนที่ศาลเจ้า เฮียอวยพรให้หงส์สมหวังด้วยนะ ให้หงส์หาสะใภ้ใหญ่ได้เร็วๆ เฮียหมี่จะได้มีลูกชายสืบสกุลให้เฮียเยอะๆ อวยพรหงส์ด้วยนะเฮีย”
เจ๊หงส์เอื้อมมือจะปักธูปในกระถางแต่ยังไม่ทันที่ก้านธูปจะสัมผัสกับเถ้า กลิ่นบางอย่างที่โชยมาแตะจมูกก็ทำให้หล่อนชะงัก รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏบนใบหน้า ดวงตาหล่อนร้อนผ่าวมีน้ำรื้นจนหล่อนต้องเม้มริมฝีปากแน่น พยายามผ่อนคลายลมหายใจที่คล้ายจะเจือไปด้วยก้อนสะอื้น เพราะกลิ่นที่คุ้นเคยนี้เป็นกลิ่นน้ำมันใส่ผมของสามี
“ขอบคุณนะเฮีย” หล่อนปักธูปลงกระถางยิ้มทั้งน้ำตายามพนมมือไหว้รูปของสามี
“อาเช้ง ไปเตรียมรถได้แล้ว ไม่ต้องเอาใครมาขับนะ เจ๊ขับเอง”
“จะดีเหรอคะเจ๊ เดี๋ยวเฮียหมี่บ่น”
ใบหน้าอิ่มเอมชะงักเล็กน้อยเพราะวงศวัฒน์จะบ่นทุกครั้งหากเห็นว่าหล่อนขับรถเอง ทั้งๆ ที่หล่อนขับรถส่งเส้นก๋วยเตี๋ยวช่วยเฮียย้งสามีมาตั้งแต่รุ่นสาว พอหล่อนแย้งว่าหล่อนขับรถเก่ง ลูกชายก็มักจะอ้างเรื่องอายุที่เพิ่มขึ้นเลยอยากให้หล่อนสบายอยากไปไหนก็บอกให้คนขับรถพาไป จริงๆ แล้วก็สบายดีอยู่หรอกมีคนขับรถให้นั่ง แต่วันนี้หล่อนจะแหกคอก
“ก็บ่นไปสิ กลัวที่ไหน” รอยยิ้มแบบสะใจเล็กๆ ปรากฏที่ใบหน้า แค่ได้เอาคืนลูกชายเล็กๆ น้อยๆ หล่อนก็สุขใจ
“เจ๊อะ”
“ไป... ไม่ต้องมาเจ๊เออะเจ๊อะ เร็วๆ เลย”
ส้มเช้งทำหน้าหนักใจบึนปากมองบนเพราะคนที่จะถูกวงศวัฒน์บ่นเป็นคนแรกคงไม่พ้นหล่อนแน่ แต่ก็ต้องไปทำตามคำสั่ง เพราะเจ๊หงส์พร้อมจะแยกเขี้ยว
เจ๊หงส์เดินนวยนาดยิ้มน้อยๆ กับผลงานที่ทำและเมื่อผ่านห้องอาหาร เห็นลูกๆ อยู่กันครบ จึงแสร้งเดินเข้าไปทักทาย เพราะหวังจะให้ลูกชายคนโตเห็นชัดๆ ว่าหล่อนขับรถเอง
“แม่ครับกินข้าว” วรพรตเป็นคนแรกที่เอ่ยทักพร้อมส่งรอยยิ้มกว้างมาให้ “นั่งตรงนี้เลยครับ”
“ไม่เอา ให้แม่นั่งข้างวุ้น”
เจ๊หงส์ยิ้มให้ลูกคนกลางและลูกสาวคนเล็กก่อนเดินไปหยุดที่ด้านข้างของลูกสาวที่กางมือจะโอบกอดหล่อน
“แม่จะไปไหนเหรอคะ แต่งตัวซะสวยเลย”
วรนิษฐาถามพลางชำเลืองมองวงศวัฒน์สลับกับวรพรตราวจะถามว่าสิ่งที่พูดค้างกันไว้ก่อนแม่จะเข้ามา เกี่ยวกับที่แม่จะออกไปข้างนอกหรือเปล่า แต่พี่ชายทั้งสองคนกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ให้หล่อนต้องขมวดคิ้วขยิบตาคล้ายจะต่อว่าที่พี่ชายทำหน้าเฉยๆ
“แม่ไม่กินหรอกจ้ะ กินกันไปเถอะ แม่ต้องไปธุระสำคัญ” เจ๊หงส์ตอบคำถามของลูกชายลูกสาวพร้อมกันพลางยิ้มลอยหน้าลอยตาอย่างมีความสุข
“สำคัญมากแค่ไหนกันครับแม่ อยู่กินข้าวกับลูกๆ ก่อนไม่ได้เลยเหรอครับ นานๆ จะอยู่ครบสามคนสักที เดี๋ยวพรุ่งนี้เล็กก็ต้องเข้ากรุงเทพฯ ส่วนยายวุ้นก็ต้องกลับหอ”
“ไม่ได้จริงๆ จ้ะลูก ธุระนี้สำคัญที่สุด” เจ๊หงส์พูดเสียงหวานพลางกระชับแก้มของวรนิษฐาแล้วก้มหอมอย่างแสนรัก
“ไม่กินข้าวเดี๋ยวก็เป็นลมนะครับแม่”
เจ๊หงส์ทำหน้าตึงทันทีที่ได้ยินเสียงห่วงใยของลูกชายคนโต เม้มปาก กลอกตามองบน
“ไม่รู้ว่าหมี่ห่วงแม่ด้วย”
“โธ่... แม่ครับ อย่างอนสิครับ โตๆ กันแล้ว”
เจ๊หงส์หน้ามุ่ยมากขึ้น เมื่อลูกชายใช้คำที่หล่อนมักใช้ปรามเวลาพี่น้องทะเลาะกันตอนเด็กมาย้อนตัวเอง
วงศวัฒน์ยิ้มน้อยๆ สุดท้ายเขาก็อดไม่ได้ต้องลุกจากเก้าอี้มาสวมกอดร่างอวบอิ่มไว้ทั้งตัว
“แม่ครับ ดีกันนะครับ”
“ไม่ ยังไงแม่ก็จะไม่ยอมแพ้หมี่หรอก แล้ววันนี้ก็ต้องมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นแน่”
เจ๊หงส์พูดอย่างเป็นต่อ และเมื่อเห็นส้มเช้งขับรถมาจอดก็ทำท่าจะผละไป
- Writer
