อุปราชร้าย ตำหนักไร้รัก

ตอนที่ 4 ตำหนักเย่วเชียง/2

“นี่พวกเจ้าจะทำอะไร! ข้าคือพระพี่เลี้ยงของพระชายาองค์หญิงจากแคว้นจ้าวเจ้าของตำหนักเย่วเชียงนี้!”เหอยุ่นเหมียวตวาดถามเสียงกร้าวกลับไป

“พวกข้าล่วงรู้ว่าท่านเป็นผู้ใดขอรับ แต่นี่คือคำสั่งขององค์ชายรัชทายาทห้ามไม่ให้คนของตำหนักเย่วเชียงก้าวออกจากพระตำหนักแม้แต่เพียงผู้เดียว เพราะในเวลานี้กำลังสืบหาสาเหตุที่พระชายาถูกแมลงพิษรุมกัดอยู่ขอรับ เพื่อป้องกันคนร้ายหลบหนีออกจากพระตำหนักจึงมีรับสั่งลงมาให้ปิดกั้นทางเข้าออกทุกทางห้ามไม่ให้ผู้ใดเข้าหรือออก”

คำกล่าวของทหารหลวงทำให้เหอยุ่นเหมียวนิ่งงันไปชั่วขณะครั้นได้ยินเช่นนั้น

“แต่ข้าไม่สามารถรอหมอหลวงมาตรวจอาการได้อีกต่อไป จำเป็นต้องขอเข้าเฝ้าฮองไทเฮาเพื่อถวายรายงานให้ทรงทราบว่าพระชายามีพระอาการไม่ค่อยสู้ดีนัก บาดแผลที่ถูกแมลงเหล่านั้นรุมกัดลุกลามจนน่ากลัวไม่อาจนิ่งอยู่เฉยได้อีกต่อไป หากพวกเจ้าไม่ให้ข้าไปเข้าเฝ้าไทเฮา เกรงว่าพระชายาจะต้องมีอาการทรุดหนักลงไปมากกว่านี้ พระนางต้องการหมอมาตรวจอาการอย่างเร่งด่วน!”เหอยุ่นเหมียวพยายามอธิบายกลับไป

“ข้าน้อยไม่อาจปล่อยท่านให้ออกไปจากตำหนักได้จริงๆ เป็นคำสั่งขององค์รัชทายาทขอได้โปรดเข้าใจด้วย อย่าให้พวกข้าต้องทำงานกันอย่างลำบากใจเลย”

คำกล่าวปฏิเสธของทหารหลวงทั้งสองนายซึ่งยืนยามอยู่หน้าประตูพระตำหนักยังคงยืนกรานอยู่เช่นเดิม

ตุบ! พระพี่เลี้ยงคนซื่อถึงกับทรุดกายลงนั่งคุกเข่าเพื่อร้องขออีกครั้ง

“ได้โปรดปล่อยให้ข้าไปเถอะนะ! พระชายาต้องการหมออย่างเร่งด่วนจริงๆ หรือไม่ขอเพียงพวกเจ้าไปกราบทูลองค์ชายรัชทายาทก็ได้ว่าข้าขอเข้าเฝ้าให้พระองค์เสด็จมาที่พระตำหนักเย่วเชียงบ้าง มาทอดพระเนตรพระอาการของพระชายาว่าแท้จริงแล้วทรงเป็นเช่นไร สิ่งที่ข้ากล่าวมาทั้งหมดหาได้กล่าวคำลวงแม้แต่น้อย ไม่ให้ข้าก้าวออกจากตำหนักก็ขอให้องค์รัชทายาทเสด็จมาด้วยเถอะ! ข้าขอร้อง”เหอยุ่นเหมียวอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร

“ท่านกลับเข้าไปในตำหนักเสียเถอะ อย่าทำให้พวกข้าต้องลำบากใจเช่นนี้เลย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ของพระชายายิ่งต้องทำให้องค์รัชทายาทต้องระแวดระวังความปลอดภัยของพระองค์นับเท่าทวีคูณ หากทรงเสด็จมาที่ตำหนักเย่วเชียงแล้วเกิดเหตุอันตรายกับพระองค์ขึ้นมาเช่นกันจะทำอย่างไร!”ทหารหลวงตอบพี่เลี้ยงคนซื่อกลับมา

ถ้อยคำดังกล่าวทำให้พระพี่เลี้ยงที่ทรุดกายลงนั่งคุกเข่าอยู่ในขณะนั้น เงยหน้าขึ้นมองทหารหลวงทั้งสองนายพลางจ้องหน้าทั้งคู่ด้วยมีความรู้สึกว่า ตำหนักเย่วเชียงดูคล้ายจะถูกตัดขาดไม่ให้ได้รับความช่วยเหลือใดๆ ทั้งสิ้น

“คำพูดของพวกเจ้าดูคล้ายจะให้ความสำคัญและห่วงใยผู้คนที่อยู่ภายในตำหนักเย่วเชียงเสียเหลือกินนะ แต่เจ้าหลงลืมไปแล้วอย่างนั้นเหรอว่าตำหนักนี้เป็นของพระชายาที่ฝ่าบาทพระราชทานให้เป็นพระตำหนักส่วนพระองค์ เหตุใดจะต้องถูกตัดขาดรอบด้านเช่นนี้ จำกัดการเข้าออกยังพอฟังขึ้นแต่องค์รัชทายาทนี่สินับตั้งแต่องค์หญิงเสด็จมาถึงยังไม่เคยพานพบหรือเสด็จมาเยี่ยมเยือนพระชายาแม้แต่ครั้งเดียว เพียงแค่ข้าร้องขอให้พวกเจ้าไปรายงานพระอาการให้ทรงทราบเหตุใดจึงมีข้อกล่าวอ้างเช่นนี้!”

“นี่ท่านพูดไม่รู้ความหรืออย่างไง! บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้! กลับเข้าไปข้างในเสียหาไม่แล้วอย่าหาว่าพวกข้ากระทำรุนแรงกับท่านเลยนะ”ทหารหลวงคนดังกล่าวข่มขู่กลับมา

“ข้าไม่กลับเข้าไป! ตราบใดที่ยังไม่ได้หมอหลวงไปรักษาพระอาการองค์หญิง! ไม่มีวันที่ข้าจะถอยหลังกลับไปเป็นอันขาด! คอยดูเถอะหากองค์หญิงของข้าต้องเป็นอะไรไป ความสัมพันธ์ของเทียนจินและแคว้นจ้าวจะต้องได้รับผลกระทบเกินกว่าที่ผู้ใดจะคาดเดา องค์หญิงของข้าเป็นพระธิดาเพียงพระองค์เดียว ฝ่าบาทของพวกเจ้าจะต้องตกที่นั่งลำบากอย่างแน่นอนหากเกิดอะไรขึ้นกับองค์หญิงของข้า!”เหอยุ่นเหมียวต่อว่ากลับไปอย่างไม่ลดละ

“เกิดอะไรขึ้น!”