Mabilis na akong umiling sa kanya habang nakalarawan pa rin sa kanyang mukha ang labis na pag-aalala. Sa likod ng aking isipan ay natatawa na ako. Paano kasi, dalang-dala siya ngayon sa acting ko. Hindi niya ito napansin! Sino ba namang mag-iisip na maguguyo ko ang isang Li Jie? Matalino at mabilis na makabasa ng isipan ng ibang tao? Hindi niya nahulaan na umaarte lang ako, na ang tunay na masakit ngayon ay ang aking puso at damdamin. Hindi ang aking mga matang kanyang nakikita at sinasabi kong pinasok ng buhangin. Kung hindi ang aking pusong duguan at mayroong dinaramdam.
“Hindi, s-sa kaliwa...” tugon kong natatawa na sa reaction ngunit hindi ko maiwasan na mas mahulog sa compassion na kanya ngayong ipinapakita.
“Sige, hihipan ko ah? Sa una lang ito masakit pero tiisin mo at baka ito pa
