EZGİ;
Gözlerimi odada dolaştırdım. Öylece yatıyordu. Bir tarafıyla nevresimi kapatmıştı ama diğer tarafı haliyle açıktı. Burnumu çektim. Korkmuştum. Onu kaybetmekten korkmuştum. Üstelik daha tam anlamıyla kavuşamamıştık bile! Engellerimiz vardı. O ve beni bir araya getirmeye korkacak kadar çok olay vardı.
"İyi misin Ezgi?"
Sesini duymamla düşüncelerimden uzaklaştım. Gülümsemeye çalışarak ona baktım.
"İyiyim."
Uykulu sesi ile mırıldandı;
"Saat kaç?"
"10.30"
Doğrulmaya çalıştığında inledi. Hızla yanına gidip kalkmasına yardımcı oluğumda yüzüme tebessümle baktı. Ondaki durgunluğun farkındaydım. Ama ne olduğunu anlamamıştım. Çözememiştim. Neyi vardı?
"Sen iyi misin? Bir durgunsun sanki?"
"Yok ya, sabahları böyle oluyorum."
Kafamı salladım. Öğrenirdim yavaş yavaş ne yapalım. Gülümse
