น้ำตาลใช้เวลาเกินครึ่งชั่วโมงไปเท่าตัว แต่กระนั้นหล่อนก็ไม่คิดจะรีบร้อนใดๆ เพราะหากอัคเรศรอไม่ไหวก็ให้เขากลับไปได้เลย
หล่อนลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ลงมาถึงชั้นล่าง และเดินออกมานอกหอพัก หลังจากคืนกุญแจห้องให้กับแม่บ้านเรียบร้อยแล้ว
รถคันงามของอัคเรศยังคงจอดอยู่ในลานจอดรถ โดยมีเจ้าของรถตัวโตยืนกอดอกเอาสะโพกเพรียวพิงเอาไว้กับตัวรถ สายตาคมเข้มจ้องมองมาที่หล่อน
หล่อนเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง ขณะเดินเข้าไปหาเขาช้าๆ
มันไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องเลยที่กลับเข้าไปอยู่ใกล้ๆ กับอัคเรศอีกครั้ง
“ฉันรู้ว่าเธอแกล้งถ่วงเวลา...”
เขาเดินเข้ามาหา และดึงกระเป๋าเดินทางออกจากมือเล็ก
“แต่ไม่เป็นไร เพราะฉันมีวิธีที่จะเอาคืนเธออย่างสาสมเชียวล่ะ”
คนตัวเล็กหน้าแดงระเรื่อ เพราะสายตาคมเข้มที่จ้องมองมา บอกให้รู้ว่าเขาจะเอาคืนหล่อนด้วยวิธ
