น้ำตาลเดินหน้าเศร้ากลับมายังหอพักที่อยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยเพียงแค่สองร้อยกว่าเมตรเท่านั้น
ทั้งๆ ที่คิดว่าตัวเองจะรู้สึกดีกว่านี้ การอยู่ห่างกันคงทำให้เลิกคิดถึง แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับมันเข้าจริงๆ หล่อนจึงได้รู้ว่าตัวเองนั้นถลำใจรักอัคเรศล้ำลึกแค่ไหน
รักเขา...
รักทั้งๆ ที่เขาเห็นหล่อนเป็นเพียงแค่ของเล่นบนเตียง
น้ำตาเจียนจะไหลล้นขอบตาออกมา ทำให้หล่อนต้องรีบกะพริบตาหลายครั้งเพื่อผลักดันให้ความอ่อนแอมันกลับเข้าไปข้างใน
“น้ำตาล”
เสียงเข้มแสนคุ้นหูดังขึ้นด้านหลัง หล่อนหันไปมอง และก็ต้องตกใจจนแทบช็อก เมื่อพบว่าอัคเรศยืนตระหง่านอยู่
“คุณ... กลาง...”
หล่อนหน้าซีดเผือด พยายามถอยหลังหนี แต่เขาก็ก้าวตามเข้ามาหา พร้อมกับกระชากแขนเรียวเอาไว้
“กลับไปอยู่ที่บ้านของฉัน”
คำสั่งของอัคเ
