VINCE: The Dangerous Brother

Chapter 6

KABA at excitement ang naramdaman ko habang lulan ng sasakyan kasama si Mang Mero na siyang nagmamaneho, at syempre si Nana. Nae-excite ako dahil makikita ko na si kuya kahit na ayaw niya akong siputin. But at the same ay kinakabahan naman ako na baka magalit siya kapag nakita ako dahil pinuntahan ko siya. Pero imposible naman na magalit siya sa akin, dahil ni minsan ay wala pa akong naalala na pinagalitan niya ako. He always soft when it comes to me, palaging may lambing kung makipag-usap siya sa akin, ni wala akong naaalala na pinagtaasan na niya ako ng boses.

“Parang nakakatakot naman itong dinadaanan natin, Mero. Sigurado ka ba na hindi ka na nawawala sa mapa?” tanong ni Nana habang pagsilip-silip sa bintana ng kotse.

“Huwag kang mag-alala, Rosia, nakapunta na ako sa lugar na 'to; minsan na akong inutusan ni Señorito na maghatid dito ng mga kargamento.”

“Pero bakit parang nakakatakot naman itong dinadaanan natin? Parang wala akong nakitang mga kabahayan.”

“Eh kasi nga, private property ito ni Señorito,” Mang Mero replied again.

Napasilip-silip na lang din ako sa labas, parang kakahuyan na ang napapansin ko sa paligid, wala na kaming nadadaanan pa na mga streetlights.

“Hindi ko alam na may private property pala si kuya sa ganitong kagubatan,” mahina kong usal habang nakasilip pa rin sa labas.

“Naku, Eneng, marami ka pang hindi alam tungkol sa kuya mo,” wika ni Mang Mero. Pero agad itong sinaway ni Nana.

“Ano ba 'yang mga pinagsasabi mo, tumigil ka nga, Mero!”

“Ano ka ba, wala naman akong sinasabing masama tungkol kay Señorito. Ikaw talaga, Rosia, masyado kang OA.”

Napangiti naman ako sa bangayan nilang dalawa. Sanay na ako sa kanilang dalawa, kahit maliit na bagay ay pinagtatalunan; mapagkakamalan silang mag-asawa.

Ilang sandali pa ay inihinto na nito Mang Mero ang sasakyan sa harap ng isang mataas na gate na tinutubuan ng mga halaman, kung hindi pa pagmamasdan ng mabuti ay hindi malalaman na gate, wala ring ilaw sa labas; nagkaroon lang ng liwanag dahil sa ilaw ng sinasakyan namin.

Malakas na bumusina si Mang Mero at binaba ang bintana ng kotse. Hindi nagtagal ay bumukas ang maliit na pinto ng gate at lumabas ang dalawang lalaki na malalaki ang katawan.

“Anong kailangan niyo? Private property 'to kaya paano kayo nakapasok dito?” agad na tanong sa amin ng isang lalaking malaki ang katawan at gano'n na lang ang paglaki ng mga mata ko nang bigla nitong inilusot ang kamay sa nakabukas na bintana at tinutukan ng baril si Mang Mero sa ulo. “Umalis na kayo bago pa malaman ni boss na naliligaw kayo sa kanyang lupain.”

Rinig ko ang pagsinghap ni Nana Rosia na parang natakot din tulad ko.

Pero si Mang Mero ay mabilis na itinaas ang dalawang kamay. “Ano ka ba, ibaba mo 'yang baril mo. Hindi mo ba nakikita kung sino ang kasama ko? Kapatid ni Señorito Vince! At narito kami para makita si Señorito!”

Sumilip naman ang lalaki sa loob at tiningnan ako nito.

”H-Hello po,” alanganin kong pagbati na sinabayan ng paglunok at pasimpleng bumulong kay Nana. “Hindi po kaya naliligaw tayo, Nana? Baka iba ang napuntahan natin?”

Kahit medyo madilim sa loob ng sasakyan ay pansin ko ang paglunok ni Nana na ngayon ay napahawak na sa akin. “Mero, baka nagkamali lang tayo ng daan. Humingi ka na lang ng pasensya sa kanila.”

Pero imbes na makinig si Mang Mero ay agad nitong binigay ang kanyang phone sa lalaking may hawak na baril. “Ayan, tingnan mo, picture namin 'yan kasama si Señorito Vince. Pero kung ayaw mo pa rin maniwala, pwes tawagan mo si Señorito at sabihing narito kami.”

Tiningnan naman ng lalaki ang picture sa phone ni Mang Mero. Nang matapos tingnan ay muli na nitong binalik ang phone at sumenyas sa akin. “Maaari ka nang bumaba, Señorita. Pero ikaw lang ang puwede kong papasukin.”

Nagliwanag naman ang mukha ko. “Sige, okay lang po.” Pero nang akmang bababa na ako, ay siya namang mabilis na pagpigil ni Nana sa braso ko.

“Aba, hindi ko puwedeng ipagkatiwala sa inyo ang alaga ko. Gusto kong tawagan niyo muna si Señorito at ipaalam na narito ang kapatid niya.”

Isang masamang tingin naman ang binigay ng lalaki kay Nana bago nito dinukot ang phone sa bulsa at may tinawagan.

“Boss, narito ang kapatid niyong babae, hinahanap kayo,” wika nito sa phone. Nang mapakinggan ang sagot ng kabilang linya ay agad na tumingin sa akin at binigay ang hawak na phone. “Oh kausapin daw kayo, Senorita.”

Tila nagliwanag naman ang mukha ko at mabilis na inagaw ang phone sa kamay ng lalaki.

“Kuya!” nakangiti kong bungad pagkalapit ng phone sa tainga ko.

“Paano mo nalaman na narito ako, ha? Sinong nagsabi sa 'yo? Sinong nagdala sa 'yo rito? Si Mang Mero ba?” sunod-sunod na tanong sa akin ni kuya sa seryosong boses.

Napanguso ako naman ako; base sa kanyang boses ay tila hindi siya masaya na nalamang narito ako para sa kanya.

“Mahalaga pa ba 'yun, kuya? Ang importante ay nahanap kita—”

“Sweetheart, umuwi ka na. Hindi ka puwedeng makita ni kuya ngayon.”

Para akong pinanghinaan sa narinig, tila gusto kong maiyak.

“P-Pero, kuya…”

“Huwag na matigas ang ulo, umuwi ka na ngayon din at matulog sa kuwarto mo.”

Bigla na lang ako nitong pinatayan. Nanghihina ko namang binaba ang hawak na phone at binigay kay Mang Mero para iabot sa lalaking may ari.

“Oh, anong sabi ng kuya mo?” Nana asked.

Napalunok ako, kahit gusto kong maiyak sa pagkadismaya ay pinigilan ko pa rin ang sarili ko. “Mauna na raw po kayo, Nana. Maiwan po ako rito sabi ni kuya.” I lied.

Napangiti naman si Nana. “Oh, 'yun naman pala, eh. Kaya huwag ka nang malungkot pa, makakasama mo na ang kuya mo. Ayos lang sa amin ni Mero kahit dalawa na lang kami uuwi, basta ang mahalaga ay naihatid ka namin ng maayos dito.”

Napangiti na ako at agad na tumango. “Sige po, Nana, mag-ingat po kayo ni Mang Mero sa pag-uwi.” Bumaba na ako ng kotse. Bago pumasok sa gate ay kumaway pa ako kay Manang.

Pagkapasok sa loob ng malaking gate ay bumungad sa akin ang malawak na lupain na may streetlights pero dim lang, hindi gano'n kaliwanag.

Wala imik akong sumunod sa lalaki, hanggang sa pumasok kami sa loob ng isang mansion. Medyo nagulat pa ako nang pagkapasok namin ay bumungad sa akin ang maraming kalalakihan.

“Oh, Greg, kabilin-bilinan ni boss na bawal magdala rito ng babae. Sino 'yang kasama mo?” tanong ng isang lalaki.

“Jowa mo ba 'yan? Hindi ko alam na mahilig ka pala sa mga bata. Child abuse 'yan, pare,” wika naman ng isa. And they laughed.

Napaasik naman ang lalaking kasama ko at tiningnan sila ng masama. “Umayos kayo sa mga binibitawan ninyong salita, kapatid 'to ni boss.”

Sa narinig ay biglang napatigil sa tawanan ang mga kalalakihan at bumalik na sa pagiging seryoso. Hindi ko naman mapigilan ang mapalunok nang mapatingin sa kanilang tagiliran na may mga nakasuksok na baril.

Anong klaseng lugar ba 'to? At bakit may mga baril ang mga empleyado ni kuya? Nakakatakot naman.

“Señorita, umakyat na lang po kayo, basta 'pag may makita kayong kakaibang pinto, 'yun na ang kuwarto ni boss.”

“S-Sige po, salamat.”

Nagmamadali na akong umakyat sa mataas na stairs. Nang makarating sa taas ay agad kong hinanap ang nasabing pinto. Nang makita ang kulay itim na pinto na bukod tangi sa lahat ay agad akong lumapit dito, hindi na ako kumatok pa at marahan na pinihit ang doorknob; napangiti na lang ako nang hindi ito naka-lock. Pagpasok ko ay wala si kuya, pero may narinig naman akong boses mula sa loob ng bathroom, kaya naman nagmamadali akong lumapit at nilagay ang tainga ko sa nakasaradong pinto para mapakinggan ang nasa loob.

Pero sa kakapakinig ko ay siya namang pagkunot ng noo nang marinig ang malakas na ungol ni kuya mula sa loob; hindi ko matukoy kung nahihirapan ba o ano, pero parang paos na paos ang kanyang boses habang umuungol.

“May sakit kaya siya?” hindi ko mapigilang tanong ng mag-isa, hanggang sa hindi na nakatiis pa at malakas na akong kumatok. “Kuya! Kuya, are you okay?!” malakas kong pagtawag.

Wala pang isang minuto nang bumukas nang bumukas ang pinto at bumungad na sa akin si kuya na nakatapis lang ng puting tuwalya; Mukhang hindi naman bagong ligo dahil hindi naman basa ang kanyang buhok, pero gulat ako nang makita ang kanyang mukha at mga mata na pulang-pula.

“Oh my god, kuya! May sakit ka ba?” gulat kong bulalas at humakbang palapit para sa kapain ang noo niya. Pero hindi ko inaasahan ang kanyang pag-atras kasabay ng kanyang mataas na boses.

“Huwag kang lumapit! Ang tigas ng ulo mo, 'di ba ang sabi ko umuwi ka na! Pero bakit pumasok ka pa rin dito!” he shouted at me.

Nagulat naman ako at napahinto sa akmang paglapit. Ngayon niya lang ako pinagtaasan ng boses.

“K-Kuya . . . h-hindi ka po ba masaya na makita ako? Bakit ganyan ka kung makasigaw sa akin?”

Tinitigan niya ako, pansin ko ang kanyang paglunok nang bumaba ang tingin sa labi ko at sa bandang dibdib ko. Pero nang muling tumaas ang kanyang tingin sa mukha ko ay muli na niya akong sinagot.

“Umuwi ka na habang kontrolado ko pa ang katawan ko.”

Nalito naman ako at napuno ng pag-aalala. “Bakit, kuya, m-may sakit ka po ba? Bakit ganyan ang mukha mo? Namumula ka, kuya…”

Tinitigan niya pa muli ako gamit ang kanyang namumula na mga mata. Hanggang sa muli na naman niya akong sinigawan.

“Lumabas ka na, Sydney! Labas na!” Nagitla ako sa sobrang lakas ng kanyang boses na tila galit na galit na.

Kaya naman hindi ko na napigilan ang paglabas ng emosyon ko at tuluyan na akong napaiyak sa harap niya.

“Bakit ka ba ganyan, kuya? Gusto lang naman kitang makita, gusto kitang makasama kaya kita pinuntahan dito! Pero bakit ganyan ka sa akin? Bakit mo ako sinisigawan? Ayaw mo na ba sa akin? Birthday ko ngayon pero kung makasigaw ka sa akin wagas. I hate you!” naiiyak kong sigaw pabalik sa kanya at tinalikuran na siya. Patakbo na akong lumapit sa pinto at mabilis na pinihit ang doorknob.

Pero pagbukas ko ng pinto, ay siya namang mabilis na pag-agaw ni kuya ng doorknob sa kamay ko at muli itong sinara. And he hugged me from behind.

“I'm sorry, mahal ko… Hindi sa ayaw kang makita ni kuya, sadyang masama lang talaga ang pakiramdam ni kuya ngayon; sobrang sama,” paos niyang anas habang yakap ako.

Napasinghak-singhak naman ako at pinunasan na ang luha sa aking pisngi gamit ang aking mga kamay ko bago humarap sa kanya. Agad na nagtama ang mga mata namin ni kuya.

“Bakit po, kuya, anong masakit sa 'yo?” tanong ko na puno ng pag-aalala. Napalitan na ng pag-aalala ang pagtatampo ko sa kanya. “Let's go to the hospital, kuya. Para magamot ka po nila. Namumula ka na, oh.” Nakuha ko pang haplosin ang kanyang pisngi. At napakainit niya, mukhang may lagnat.

“Hindi kayang gamutin ng ospital ang sakit ni kuya ngayon, sweetheart… pero ikaw, kayang-kaya mo akong gamutin...” paos niyang sagot sa akin kasabay ng kanyang paglunok. Ang kanyang mga mata ay tila wala na sa katinuan, talagang pulang-pula na akala mo'y lasing na lasing. Bahagya ko pa siyang sininghot pero hindi naman siya amoy alak. Mukhang hindi naman lasing.

“Handa akong gamutin ka, kuya. Just tell me, ano bang gagawin ko para magamot ka? Saan kita ikukuha ng gamot?”

And he smiled, 'yung klase ng ngiti na parang ngiti ng inaantok pero parang hindi naman, dahil parang ang tapang ng kanyang tingin. Ang weird niya. Hindi ko maintindihan ang kanyang expression.

At imbes na sagutin niya ang tanong ko ay bigla na lang niyang inilapit ang mukha sa akin at isinubsob sa leeg ko, dahilan para mapaatras ako at mapasandal sa nakasaradong pinto.

“Ang bango mo naman, sweetheart…” paos niyang anas at inamoy-amoy na ang leeg ko. “Gusto mo ba talagang gamutin si kuya, hmm? Tell me, mahal ko…”

Parang kinilabutan naman ako bigla nang maramdaman ang paglapat ng kanyang labi sa leeg ko.

“K-Kuya… ano pong ginagawa mo?”

Pero hindi niya pinansin ang tanong ko at napasinghap na lang ako nang maramdaman ang bigla niyang pagsipsip sa leeg ko.

“K-Kuya!” gulat kong usal.

“Hmm…” he groaned in response, like he was in pain. At hindi ko inaasahan ang pagdiin niya ng kanyang katawan papunta sa akin. Nanlaki ang mga mata ko sa gulat lalo na nang maramdaman ang matigas na bagay na tumatama sa bandang tiyan ko.

“K-Kuya Vince..” Bahagya ko na siyang itinulak sa dibdib para sana palayuin sa akin, kaya lang mabilis naman niyang nahuli ang pulsuhan ko at itinaas sa bandang uluhan ko, idiniin niya na sa pinto. And when he looked at me again, parang ang bangis na ng kanyang expression, ang talas na ng kanyang mga tingin sa akin.

“K-Kuya, what are you doing?” I swallowed with fear. Kinabahan na ako.

Nagulat pa ako nang may malakas na kumatok mula sa labas.

“Boss, narito na 'yung mga pinabili mong vibrator!”

“No need, itapon mo na lahat 'yan at 'wag na akong istorbohin pa,” seryosong sagot ni kuya sa lalaking kumatok pero ang tingin ay nasa mga mata ko.

“Yes, boss.” Narinig ko na ang papalayong yapak ng lalaki.

Pero nagulat na lang ako nang mabilis na sinakop ni kuya ang labi ko at marahas na hinalikan. Nanlaki ang mga mata ko sa pagkabigla, pero nang makabawi ay agad kong iniwas ang mukha ko.

“Hmm… k-kuya… stop..” paputol-putol kong anas habang pilit na umiiwas sa kanya. Pero kahit anong iwas ko ay nahahabol niya pa rin ang labi ko. Hanggang sa bigla na lang niya akong inalis sa pagkakasandal sa pinto, hinapit na niya ako sa baywang gamit ang isa niyang braso, at hinawakan naman ng isa niyang kamay ang likod ng ulo ko para hindi na ako makaiwas pa sa kanyang halik.

I tried to push him, pero para lang akong tumulak sa pader dahil sa tigas niya, ni hindi man lang natinag sa kanyang kinatatayuan at mas lalo lang naging marahas ang paghalik sa akin. Pakiramdam ko ay magkakasugat na ang labi ko sa klase ng kanyang paghalik.

Napahikbi na ako nang tuluyan. Hindi lang ako nasaktan sa kanyang paghalik kundi natakot na.

We're siblings; kuya ko siya, pero bakit siya ganito? Bakit niya ako hinahalikan?

Kahit naramdaman na niya ang paghikbi ko ay tila balewala lang sa kanya. Hanggang sa bigla na lang niya akong binuhat at inihiga sa malambot na kama habang patuloy pa rin ang marahas na paghalik sa labi ko.

Nang bumaba ang kanyang halik sa panga ko ay saka lang ako nabigyan ng pagkakataon na makapagsalita.

“K-Kuya, natatakot na po ako sa 'yo… stop please...” I begged while sobbing.

But he didn't listen, tila siya bingi na wala nang naririnig pa.

Pinilit ko pa siyang itulak sa dibdib para makaalis na sa ibabaw ko, pero mabilis niyang hinuli ang mga kamay ko at muling ginapos sa aking uluhan gamit lamang ang kanyang isang kamay. Ang lakas niya, wala akong laban.

Parang hindi na siya ang kuya ko.

Tuluyan na akong nilukob ng takot lalo na nang bumaba na ang kanyang halik sa leeg ko. Hanggang sa nagulat na lang ako sa kanyang marahas na paghaklit ng gown ko pababa, dahilan para lumuwa ang dibdib ko, at napasinghap na lang ako nang mabilis niya itong sinakop at sinipsip nang sinipsip na tila ba uhaw na uhaw.

I did nothing but cry.