ตอนที่ 6
1030 Words
“ว่าไง ถามว่าพูดไทยได้ไหม”
“ได้ค่ะ พูดได้ค่ะ”
“โอเค จะได้ไม่ต้องคุยให้มากความ ตามมาสิจะพาไปบ้าน”
“อปป้าคะ”
“แล้วอย่าเรียกฉันว่าอปป้า ฉันไม่ใช่คนเกาหลี ไม่ชอบ”
เขาหันมาทำหน้าดุเสียงดุใส่หล่อน แต่หล่อนต้องให้เขาช่วย
“อปป้า...”
“บอกแล้วไงไม่ให้เรียกอปป้า ไหนบอกว่าพูดไทยได้ ก็ต้องฟังไทยรู้เรื่องสิ”
“รู้เรื่องค่ะ แต่พี่ชายคะ”
“ห้ามเรียกพี่ชายด้วย”
“คะ!”
ฮันวอลทวนคำ ท่าทางและอารมณ์กราดเกรี้ยวของเขา ไม่น่าจะใช่ง่วงแน่ แต่มาจากเขาไม่ชอบหล่อน ไม่ชอบเพราะอะไร เพราะหล่อนมาหาเขาที่นี่เหรอ ก็แม่บอกให้มาและแม่ก็คุยกับคุณลุงชัยสิทธิ์เรียบร้อยแล้วด้วย
“ไม่ต้องมาทำหน้าเซ่อ ถ้าอยากอยู่ที่นี่อย่างสงบสุข ก็อย่ายุ่งกับฉัน ต่างคนต่างอยู่ ฉันก็แค่มารับเธอตามคำสั่งพ่อเท่านั้น ไม่ได้พิศวาสอะไรเธอเลย จำเอาไว้ด้วย”
คำพูดรัวเร็วจากคนที่ก้าวมาประชิดติดตัวทำให้ฮันวอลหลับตาพยายามตั้งสติทั้งที่มันแทบจะกระเจิงอยู่แล้ว
ใช่... รู้แล้วว่าเขาไม่ชอบหล่อนแน่นอน 100%
รู้แล้วว่าเขาไม่เต็มใจที่หล่อนมาอยู่ที่นี่
รู้แล้วว่าเขามารับหล่อนตามคำสั่งของคุณลุงชัยสิทธิ์ ซึ่งเป็นพ่อของเขาและเป็นเพื่อนสนิทของพ่อ
และรู้แล้วว่าเขาไม่ได้พิศวาสหล่อนเลย ทั้งที่หล่อนเป็นว่าที่คู่หมั้นของเขา
แต่หล่อน...
ฮันวอลลืมตามองคนหล่อตรงหน้า ให้คำตอบกับตัวเองว่าหล่อน ‘พิศวาส’ เขาแล้ว เพราะหัวใจหล่อนเต้นรัวเร็วไม่เป็นจังหวะตั้งแต่เห็นหน้าเขาในความฝัน ยิ่งมาเห็นตัวเป็นๆ ตรงหน้า อาการที่ไม่เคยเกิดกับใครที่ไหนมาก่อนก็เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน
โดยเฉพาะตอนที่เขาพาใบหน้าหล่อจัดขยับเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นลมหายใจมิ้นท์ รับรู้แม้กระทั่งอายความร้อนยามเขาพ่นคำเครียดๆ นั้นออกมา
ฮันวอลรู้แล้วว่าทำไมเขาถึงเกี่ยวพันกับหล่อน รู้แล้วว่าทำไมความฝันจากความผูกพันจึงเกิดขึ้น นั่นเพราะหล่อน ‘ชอบ’ เขาเข้าแล้ว
และหัวใจฮันวอลก็ไม่ทรยศ หล่อนจะต้องทำให้เขาพิศวาสหล่อนให้ได้
ส่วนจะทลายความไม่ชอบขี้หน้าเข้าไปได้ยังไงก็ต้องคิดดูก่อน แต่ถ้าจะให้ทำหงิมๆ รอเขามาชอบก็คงไม่ใช่ฮันวอล คนอย่างหล่อนกล้าได้กล้าเสีย
“เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม ต่างคนต่างอยู่ อย่ามาล้ำเส้น เพราะฉันไม่ได้เต็มใจ”
“โอเคค่ะ แกช่วย...”
“เฮ้ย! กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าแก”
“อ้าว... ก็ห้ามเรียกอปป้า ห้ามเรียกพี่ชาย แล้วจะให้ฮันวอลเรียกว่าอะไรอ่ะคะ”
“ก็เรียกคุณไง ไม่รู้จักเหรอ”
“คุณ ยู มึง แก ก็เหมือนกันนี่คะ ฮันวอลเรียนมานะ ความหมายเดียวกันหมดเลย แต่ ‘แก’ เนี่ยจะสนิทสนมกันมากกว่า ส่วน ‘มึง’ ไม่ควรพูด มันไม่สุภาพ”
“มันเหมือนกันแต่มันไม่ใช่โว้ย! ยายนี่ อึ๊ยยยยย... นี่ถ้าพ่อไม่สั่งฉันให้มารับเธอนะ อย่าหวังเลยว่าชาตินี้จะได้เจอกัน ยายบ้า!”
“อปป้าว่าไงนะคะ”
“ก็บอกแล้วไง ว่าไม่ให้เรียกอปป้า”
“โอเค แก”
“เฮ้ย! แกก็ไม่ได้”
“แล้วจะให้เรียกว่าอะไร มึงเหรอ ไม่เอานะ ไม่สุภาพเลย”
“อึ๊ยยยยย... โอเค โอเค โอเค... เย็นไว้ตะวัน เย็นไว้”
“ให้เรียกว่าอะไรคะ”
“อยากจะเรียกอะไรก็ตามใจเลย แล้วเดินตามมาเร็วๆ ด้วย”
เขาหันหนีแต่หล่อนจะไม่ยอมพลาดโอกาส
“อปป้า! ช่วยยกกระเป๋าหน่อยนะคะ”
ตะโกนเรียกพร้อมก้าวเท้าเข้าไปคล้องแขน แค่นั้นเจ้าของร่างสูงก็เหมือนถูกไฟช็อต รีบแกะมือหล่อนออกแล้วเขยิบออกห่างอย่างรังเกียจ
“อยู่ห่างๆ ฉัน”
“ก็อปป้าไม่ช่วยอะ”
เขาที่ทำฟึดฟัดหลับตามองบนพ่นหายใจฮึดฮัดแบบคนกลั้นอารมณ์เต็มที่ทำให้หล่อนแทบหลุดขำ ก็ไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายคนไหนนอกจากจองจุน ไม่เคยรู้เลยว่าเวลาผู้ชายทำท่าทางรังเกียจหล่อนแต่ทำอะไรหล่อนไม่ได้ จะน่ามองได้มากขนาดนี้
“ทำไมอ่ะคะอปป้า ฮันวอลกลัวหลง ไม่ได้มาไทยตั้งนานแล้ว สนามบินก็เปลี่ยนไปตั้งเยอะ ด้านนอกอีกล่ะ ฮันวอลดูในยูทูป เชียงใหม่เจริญสุดๆ ไปเลย แบบนี้ฮันวอลหลงแน่นอน”
“เป็นเด็กอ่อนหรือไง แค่เดินตามมาก็พอแล้ว”
เสียงกับใบหน้าของเขาไม่ได้หมายถึงหล่อนเป็นเด็กทารก และหมายถึง ‘เด็กปัญญาอ่อน’ ต่างหาก และถ้าเขาอยากได้โมเมนต์นี้ หล่อนก็ไหว
“แหม... ว่าที่คู่หมั้นเกาะแขนกันเลยไม่ได้เหรอคะ” พูดพลางขยับไปเกาะอีก และเขาก็กระชากมือหล่อนออกอีก
“พูดมาก เดินตามมาเร็วๆ”
คนหล่อตัวสูงกระชากกระเป๋าเดินทางไปจากมือหล่อน ก่อนจะหันหลังเดินไป ไม่ได้สนใจว่าหล่อนจะตามไปด้วยไหม
ฮันวอลยิ้มน้อยๆ ยักใหญ่ ลอยหน้าลอยตามองไปทางอื่น แต่ก็ยอมเดินตามหลังเขาแต่โดยดี ก่อนที่ดวงตากลมโตจะฉายแววกังวลใจ
เจ้าของร่างสูงที่เดินอยู่ตรงหน้าห่างหล่อนแค่ 1 ช่วงแขน ที่เข้าไปคล้องแขนเขา ไม่ใช่ว่าหล่อนตั้งใจประจบหรือจงใจอยากใกล้ชิดเขา แต่ที่หล่อนต้องสัมผัสเขาให้มากกว่านี้ เพราะอยากรู้ว่าระยะอันใกล้ภายในอาทิตย์นี้หล่อนจะเจอกับอะไรบ้าง หรือเขาต้องเจอกับอะไร หล่อนจะได้หาทางแก้ไขได้ทัน
แต่ภาพที่ฉายชัดในความคิดกลับทำให้หล่อนหน้าร้อนวูบ เพราะ ‘เขาจูบหล่อน’
‘บ้าน่ะวอล เจอกันอาทิตย์แรกก็จะจูบกันแล้วเหรอ’
คิดกับตัวเองในใจก่อนแก้มจะร้อนมากขึ้นไม่อาจกั้นยิ้มได้เลย เพราะเกาะแขนครั้งที่ 2 หล่อนยิ่งเห็นภาพจูบดูดดื่ม แต่คนที่หยุดเดินกะทันหันก็ทำให้หล่อนเบรกตัวโก่ง
EP.07
- Writer
