บทที่ 5 แรกโชว์

2475 Words

‘วันนี้ตอนบ่ายสามกูมีซ้อมฟุตบอลกับทีม มึงแวะซื้อน้ำกับลูกชิ้นทอดมาให้กูหน่อยดิลูกสาว’ แบร์รี่อ่านข้อความแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ กำลังจะงีบหลับแท้ๆ หลังจากเรียนเสร็จตอนบ่ายสอง แบร์รี่ก็ขอแยกตัวกับเพื่อนกลับมาหอพัก เพื่อจัดการซักผ้าเก็บกวาดห้องเนื่องจากไม่ได้ทำมาหลายวัน เหลือเวลาว่างอีกนิดหน่อย หวังจะได้งีบก่อนไปเข้ากิจกรรมรับน้อง ดันมีเสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น ‘ไม่ไป ขี้เกียจ จะนอน’ ‘ไม่มาเหรอ ผู้ชายเพียบเลยนะ’ ‘อย่าเอาผู้ชายมาล่อกูค่ะ ไม่ได้ผลหรอก’ ‘ถามจริง?’ ‘เออ’ ‘ไม่ต้องมาดูผู้ชายก็ได้ แต่มาหากูเถอะ ซื้อน้ำกับของกินมาให้กูด้วย เข้าใจไหมจ๊ะน้องแบร์’ ‘กูเป็นเบ๊มึงหรือไงอิโอ’ ‘มึงเป็นเพื่อนรักกูครับเพื่อน เร็วๆ มาให้ไว’ ‘จิ๊ เออๆ รอเดี๋ยว’ แบร์รี่ค่อยๆ กระถดตัวลงจากเตียงอย่างเกียจคร้าน ปากก็บ่นโอไปอย่างนั้น แต่อาการง่วงนอนคือของจริง แบร์รี่คอยดูแลเพื่อนคนอื่นๆ ในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ตัวเองทำได้ ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ ก็ดูแลแบร์รี่ในด้านอื่นๆ อย่างเช่นเวลาจะไปไหนมาไหน โอกับโชแปงจะขับรถมารับมาส่งตลอด มีเถียงมีด่ากันเหมือนไม่อยากจะทำ แต่ความจริงคือเต็มใจทำให้ในฐานะเพื่อนรัก แบร์รี่เข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ ผัดแป้งเด็กที่หน้าเล็กน้อยให้นวลเนียนไม่มันเยิ้ม ก่อนจะถอดชุดนักศึกษาออกแล้วใส่ชุดธรรมดาๆ ให้สบายเนื้อสบายตัวแทน เดี๋ยวตอนเข้าเชียร์ค่อยกลับมาเปลี่ยนเป็นกางเกงขายาวกับเสื้อโปโลสำหรับเข้ากิจกรรม การเข้ากิจกรรมรับน้องสามารถใส่ชุดกิจกรรมหรือใส่ชุดนักศึกษาก็ได้ ตามแต่จะสะดวก เพราะบางคนก็พักอยู่ที่บ้านไม่ได้อยู่หอพัก จะให้พกเสื้อผ้ามาเปลี่ยนก็อาจจะยุ่งยากเกินไป ซึ่งส่วนมากแบร์รี่ก็จะเปลี่ยนชุดบ้างไม่เปลี่ยนบ้าง ถ้าวันไหนเรียนถึงเย็น ก็รอเข้ากิจกรรมรับน้องทั้งชุดนักศึกษาเลย ก่อนจะไปที่สนามฟุตบอลซึ่งอยู่ทางด้านหลังของมหาวิทยาลัย แบร์รี่แวะซื้อน้ำดื่มขวดใหญ่จำนวนสามขวด ของตัวเองขวด ของโอขวด อีกขวดไว้เผื่อโออยากจะล้างหน้า น้ำอัดลมอีกหนึ่งแก้วเพราะโอชอบกินน้ำอัดลม จากนั้นก็แวะซื้อของกินเล่นอย่างพวกลูกชิ้นทอด ขนมขบเคี้ยว ส่วนของตัวเอง แบร์รี่ซื้อผลไม้ติดไปกินระหว่างนั่งรอโอซ้อมเตะบอล ซื้อของกินเสร็จ แบร์รี่ก็นั่งรถเวียนมาจนถึงด้านหลังของมหาวิทยาลัย เดินเท้าเข้าไปเรื่อยๆ จนถึงสนามกีฬาขนาดใหญ่ บนสนามหญ้าสีเขียวมีกลุ่มคนจำนวนน่าจะเกินยี่สิบคนกะจากสายตาคร่าวๆ กำลังวอร์มอัพร่างกายกันอยู่ ร่างเล็กเดินลัดเลาะข้างสนามไปยังจุดที่มีข้าวของวางทิ้งไว้ แล้วเลือกนั่งที่แถวล่างสุดของอัศจรรย์ “เด็กใครมาเปล่าวะ” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้น เมื่อเห็นมีผู้ชายร่างเล็กเดินหอบของเต็มสองมือมาตรงที่พวกเขาอยู่ “เพื่อนกูเอง” โอตอบ ก่อนจะรีบไปหาเพื่อนตัวเล็ก แรกที่อยู่ในสนามมองตามหลังโอไปตรงจุดที่แบร์รี่ยืนอยู่ คาดว่าแบร์รี่น่าจะยังไม่สังเกตเห็นตนเอง เพราะเอาแต่วางของกินที่ถือมาลงบนเก้าอี้ จากนั้นก็หันไปสนใจเพื่อนของตัวเอง มือเล็กยื่นแก้วน้ำอัดลมให้โอรับไปดูด “เด็กไอ้โอเหรอวะ มันเป็นเกย์เหรอ” “เปล่า” แรกหลุดปากตอบเมื่อเพื่อนในทีมคนหนึ่งตั้งคำถามขึ้น “เปล่านี่คืออะไร ไม่ใช่เด็ก หรือไม่ใช่เกย์” “เพื่อนมัน ไม่ใช่เด็ก” แรกตอบอีกครั้ง “อ๋อ ดีว่ะ มีเพื่อนหิ้วน้ำหิวขนมมาให้กิน เพื่อนกูนี่หายหัวไปไหนวะ” “กูอยู่นี่ไงไอ้สัด มาลงเตะบอลเป็นเพื่อนมึงไง กวนตีนกูละ” “อ้าวเหรอ นี่มึงเพื่อนกูเหรอ ฮ่าๆๆๆ” แรกไม่ได้สนใจเพื่อนร่วมทีม เขาเดินตรงไปหาโอกับแบร์รี่ หลังจากที่เขาสอดมือเข้าไปยุ่งเรื่องข่าวฉาวของพัชหรือชื่อเล่นจริงๆ คือซ่า เขาก็ได้กลายเป็นเพื่อนกับพวกนี้ไปโดยปริยาย “ไง” แรกส่งเสียงทักทายให้อีกคนหันมาสนใจตัวเองบ้าง เขาคิดเอาไว้ว่าแบร์รี่จะต้องตกใจ แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ตาจะถลนออกมาอยู่แล้ว ทำเหมือนเห็นผีไปได้ “เอ่อ วะ หวัดดีแรก” แบร์รี่พูดตะกุกตะกัก “มึงนั่งอยู่ตรงนี้แล้วกัน เฝ้าของให้กูด้วย ไอ้แรก มึงจะเอาของมาฝากแบร์รี่ไหม” โอหันไปถามเพื่อนใหม่ที่เดินตามมาอย่างไม่คิดอะไร “อืม ฝากด้วยนะ” แรกไม่ปฏิเสธ เดินไปหยิบเสื้อแจ็กเกตกับกระเป๋าเป้ของตัวเองมาให้ร่างเล็ก แบร์รี่พยักหน้าตอบอ้อมแอ้มในลำคอ สายตามองตามแทบไม่กะพริบ อยากบอกชายหนุ่มเหลือเกินว่า นอกจากฝากของแล้ว หัวใจก็ฝากได้นะ ฮิ้ววว เขินจังเลย “ฝากด้วยนะ” “อืม” “ไปกันเหอะมึง ได้เวลาซ้อมละ” โอบอกแล้วเดินกลับเข้าไปที่สนาม แต่แรกยังคงยืนมองจ้องหน้าแบร์รี่ ที่ไม่ค่อยจะกล้าสู้สายตา ได้แต่มองแล้วหลบ แล้วมอง แล้วเบนสายตาหนี ขี้เขินจังเลยนะเวลาอยู่ต่อหน้าเขาเนี่ย “น้ำขวดนั่น มีเจ้าของไหม” แรกถาม พลางเหลือบมองขวดน้ำสองขวดที่ยังไม่ได้ถูกเปิด แต่อีกขวดโอดื่มไปแล้ว “อ่า มะ ไม่ ไม่มี แรกเอาไหม” แบร์รี่ขยับตัวยุกยิกหยิบขวดน้ำส่งให้แรก อาการออกจะลนลานเกินไปด้วยซ้ำ แรกอยากจะหลุดขำ แต่ก็ไม่ได้ทำ เพราะแค่นี้ตัวของแบร์รี่ก็แทบจะบิดเป็นเลขแปดอยู่แล้ว “ถ้าให้เราก็เอา” แรกยิ้มบางๆ รับขวดน้ำดื่มมาจากมือเรียวเล็ก เปิดฝาขวดแล้วกระดกดื่มโดยที่ไม่ได้ละสายตาไปจากใบหน้ามน แบร์รี่มองทุกท่วงท่าที่มีเสน่ห์เหลือร้ายของแรกแล้วได้แต่ร้อนผ่าวๆ ที่ใบหน้า ท่าดื่มน้ำนั่นมันอะไร แรกกำลังสวมบทบาทเป็นพรีเซนเตอร์น้ำดื่มอยู่หรือ แล้วดูสิ ขนาดตอนที่ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงตามจังหวะการกลืนก็ยังดูดี ทำไมเขาช่างเซ็กซี่อย่างนี้นะ “อ๊า ขอบคุณสำหรับน้ำดื่มนะ สดชื่นมาก” แรกพูด แล้วส่งน้ำดื่มคืนให้แบร์รี่ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปที่สนามฟุตบอล ไม่วายส่งสายตาพราวให้อีกคนเป็นการทิ้งท้าย บ้าจริง ทำไมมาอ่อยกันแบบนี้นะ น้องแบร์ใจไม่ดีเลย ให้ตายเถอะ หัวใจจะเต้นแรงเกินไปแล้ว อากาศทำไมมันร้อนอย่างนี้เนี่ย แบร์รี่สูดลมหายใจเข้าปอดลึกเพื่อระงับอาการหวามไหวที่ก่อตัวขึ้นในอก ไม่มีใครทนได้ ถ้าเจอคนที่หล่อ ดูดี แถมยังนิสัยดีมาโปรยเสน่ห์ใส่ หัวใจดวงน้อยๆ ของแบร์รี่ทนรับดาเมจไม่ไหวจริงๆ ดวงตากลมคอยมองตามร่างของโอและแรกอยู่ตลอดเวลา แรกกับโอได้อยู่ทีมเดียวกันหลังจากที่โค้ชให้จับฉลากแบ่งทีมฝึกซ้อม แบร์รี่นั่งมองเพื่อนและคนหล่อไล่เตะลูกฟุตบอลอย่างเอาเป็นเอาตาย ชินแล้วที่จะต้องมานั่งเฝ้าโอเตะบอล แต่ก่อนจะมีโชแปงมาด้วย แต่วันนี้โชแปงติดเรียน ก็เลยมีแค่เขาคนเดียวที่ถูกลากมา แบร์รี่ไม่มีความรู้สึกเอ็นจอยกับกีฬาทุกชนิด ระหว่างรอก็เลยหยิบสมุดวาดรูปของตัวเองออกมาร่างชุดที่จะใช้ใส่เข้าประกวด สลับกับเงยหน้ามองคนหล่อในสนามบ้างหากคิดไอเดียไม่ออก โอวิ่งไล่เตะลูกฟุตบอลอย่างสนุกสนาน นานๆ ครั้งจะเหลือบมองมาที่เพื่อนเพื่อดูว่าคนตัวเล็กยังอยู่ดีไหม พอเห็นว่าแบร์รี่นั่งวาดรูปไม่ได้สนใจดูการฝึกซ้อมของตนเองก็วางใจแล้วกลับไปสนใจการไล่กวดลูกหนังต่อ โอจะคอยเป็นห่วงแบร์รี่ก็ไม่แปลก เพราะทุกทีจะมีโชแปงมาด้วย แบร์รี่ก็จะไม่เหงา แต่ที่แปลกก็คือมีใครบางคนมองแบร์รี่บ่อยกว่าคนเป็นเพื่อนสนิทเสียอีก “ไอ้แรก กูส่งลูกให้มึงมึงไม่รับวะ ใจลอยมองเหี้ยไรนอกสนามเนี่ย” เพื่อนในทีมคนหนึ่งบ่นอย่างหัวเสียเล็กน้อย เตะลูกส่งไปให้แทนที่จะรับบอล กลับยืนเหม่อปล่อยให้ลูกกลิ้งผ่านไปหาอีกทีม “โทษที เอาใหม่ๆ” แรกรู้สึกตัวก็หันไปขอโทษเพื่อน “พักก่อนห้านาที แล้วมาซ้อมกันใหม่” เสียงโค้ชปรบมือเรียกแล้วตะโกนสั่งนักกีฬาให้หยุดฝึกซ้อม แบร์รี่เงยหน้าขึ้นจากสมุดวาดรูปมองไปที่กลุ่มนักกีฬา เสี้ยววินาทีสายตาก็จับจ้องอยู่ที่แรกเป็นคนแรก เหมือนถูกดึงดูดให้ต้องมองเขาทุกครั้ง มองยังไงก็เจอ และสายตาของแรกเองก็มองสบตากับเขาด้วย อีกแล้วเหรอ มองเขายังไม่ทันถึงสามวินาทีเลย ก็ถูกแรกจับได้อีกแล้วเหรอเนี่ย “ฮู้ย เหงื่อออกแล้วรู้สึกดีว่ะ” โอทิ้งตัวนั่งลงข้างแบร์รี่ คว้าขวดน้ำมาหมายจะดื่ม แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่ามีขวดน้ำที่พร่องไปแล้วทั้งสามขวด “อันนี้ของมึง” แบร์รี่หยิบขวดที่เป็นของโอส่งให้ เขาจำได้และเขียนชื่อเอาไว้ว่าของใครเป็นของใครบ้าง ส่วนตัวแล้วแบร์รี่กับโอกินน้ำขวดเดียวกันได้ไม่ถือ แต่กับแรก แบร์รี่ไม่รู้ว่าชายหนุ่มเป็นแบบไหน “อันนี้ของแรก” แบร์รี่ส่งน้ำอีกขวดให้แรก “วันหลังมึงหิ้วกระติกน้ำใบเล็กมาด้วยดิ มันจะได้เก็บความเย็นได้” “นู่น ทีมงานเขาก็หาไว้ให้ไม่ใช่เหรอไง” ริมฝีปากอิ่มเคลือบด้วยลิปกลอสมันวาวบุ้ยไปทางกระติกน้ำของนักกีฬาที่ทางรุ่นพี่จัดหาไว้ให้ “ไม่เอาอะ ขี้เกียจไปแย่งกันกิน” “งั้นมึงก็เตรียมมาสิ” “แล้วให้มึงเตรียมให้มันทำไมห๊ะ กูกับไอ้แรกจะได้มีน้ำเย็นๆ กินส่วนตัวไง มึงคิดว่าดีไหมไอ้แรก” โออยากจะแกล้งเพื่อนตัวเล็กให้โมโห เลยหันไปหาพรรคพวก คิดว่าแบร์รี่จะต้องแว้ดเสียงกลับมาแน่ๆ ทว่าโอคิดผิด เพราะนอกจากคนตัวเล็กจะไม่แว้ดเสียงใส่แล้ว ยังยอมทำตามที่บอกแต่โดยดี “อืมๆๆ เดี๋ยวคราวหน้าเตรียมมาให้ก็ได้” แบร์รี่ทำเป็นกระชากเสียงห้วนเล็กน้อยให้ดูว่าไม่พอใจ แต่ก็ไม่มากเพราะเกรงใจคนที่ตัวเองแอบปลื้ม “แหมๆ ทำมาเป็นเตรียมให้ก็ได้ ถ้าไม่มีไอ้แรกมึงก็ข่วนหน้ากูไปแล้วอิแบร์” “แบร์รี่อยากทำไหมล่ะ” แรกถามคนตัวเล็ก ที่อยากจะแยกเขี้ยวกางเล็บก็ทำไม่ได้ ใครจะไปกล้าขัดใจคนหล่อกันเล่า “พูดมากอิโอ รำคาญ” แบร์รี่ทำหน้ายุ่ง เหลือบหางตามองอีกคนที่นั่งทางด้านขวา ไม่กล้าหันไปมองตรงๆ กลัวอีกคนจะรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปี ทำไมโอจะไม่รู้ว่าแบร์รี่เสียอาการต่อหน้าแรก ไม่มีท่าทีกระโตกกระตากเหมือนเวลาอยู่กับพวกเขาหรือคนอื่น ไหนจะยอมทำตามที่โอเรียกร้องแบบไม่เถียงไม่ด่าอะไรสักคำ นี่มันไม่ใช่แบร์รี่ที่เขาเคยรู้จักอย่างแน่นอน โอขยับแว่นหรี่ตามองลูกสาวลวงโลกของตัวเอง เรื่องนี้มันมีกลิ่นตุๆ อย่างบอกไม่ถูก หมดเวลาพัก โอกับแรกก็กลับเข้าไปในสนาม แบร์รี่มองตามหลังผู้ชายร่างสูงทั้งสองคน ก่อนจะกลับมาสนใจสมุดวาดรูปของตัวเอง แบร์รี่ยังไม่รู้ว่าจะออกแบบชุดเป็นแบบไหน คอนเซ็ปต์ที่ทางทีมงานแจ้งเอาไว้คือชุดราตรี ดูเหมือนจะง่ายแต่ก็ไม่ มันค่อนข้างกว้างจนไม่รู้ว่าจะออกแบบยังไงให้สวยถูกใจอลังการแบบที่คณะกรรมการเห็นแล้วจะต้องตกตะลึง ตอนนี้ก็เลยทำได้แค่หาแรงบันดาลใจและลองร่างแบบชุดต่างๆ ดู ระหว่างที่นั่งวาดรูปแล้วคิดอะไรไม่ออก แบร์รี่ก็จะเบนสายตามองไปที่สนาม พอเกิดไอเดียก็ก้มหน้าทำงานตรงหน้าต่อ จนบางทีทำเพลินจนไม่ได้สนใจคนที่อยู่ในสนาม ปล่อยให้สายตาคมคอยมองคอยจ้อง ว่าเมื่อไหร่คนตัวเล็กจะเงยหน้าขึ้นมาเสียที ไม่สนใจกันแล้วเหรอ แรกวิ่งเหยาะๆ ตามลูกบอล แต่สมองกลับคิดเรื่องอื่น และเมื่อสบโอกาสตอนที่คนในทีมเตะเข้าโกลด์ แรกก็ถอดเสื้อออกแล้ววิ่งกลับไปที่อัศจรรย์ “แบร์ ฝากหน่อยนะ” ฟุบ “ห๊ะ! อ๊ะ แรก” เจ้าของร่างที่เปลือยท่อนบนวิ่งกลับเข้าไปในสนาม ทิ้งให้ร่างเล็กนั่งช็อก มือจับเสื้อบอลชุ่มเหงื่อค้างไว้ ร่างกายนิ่งค้างไม่ขยับ ดวงตาก็เบิกกว้างพร้อมกับกลีบปากที่อ้าออกพะงาบๆ เป็นปลาขาดน้ำ กว่าจะได้สติก็ตอนที่สายตาสอดประสานกับเจ้าของเสื้อ ดวงตาของเขาดูร้ายลึก มุมปากก็หยักโค้ง ก่อนจะหันหน้ากลับไปสนใจกับการฝึกซ้อม ทิ้งให้แบร์รี่มองตามหุ่นแน่นๆ เต็มไปด้วยมัดกล้ามตาไม่กะพริบ แม่เจ้า! หุ่นของแรกสุดยอดมาก ปกติมองสำรวจจากภายนอกที่มีเสื้อผ้าก็พอจะรู้ว่าแรกมีรูปร่างที่ดี แต่ไม่คิดว่าจะดีขนาดนี้ แล้วดูซิกแพกนั่นสิ กล้ามเนื้อเน้นๆ เลยนะ โอ๊ยยยย! จะเป็นลมแล้วแม่ ถ้าได้ลูบได้คลำสักที น้องแบร์สัญญาเลยว่าจะตั้งใจเรียนอย่างดีเลยค่ะ!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more