5 ขอรับเอง

852 Words
'หลบ ๆ หุ้นส่วนหลักคนใหม่ของร้านมาถึงแล้ว...' เสียงหนึ่งในพนักงานในร้านเอ่ย ทำให้สองคนที่ยืนอยู่หันไปมองยังร่างสูงที่เข้ามาใหม่เดินตรงไปยังห้องรับแขก 'ใครกันอะพี่ทราย' วิกานดาหันไปถามรุ่นพี่ที่ทำงานอยู่ด้วยกัน 'หุ้นส่วนหลักคนใหม่ไง บินตรงมาจากอิตาลีเลยนะมึง' 'ถึงว่า หุ่นอย่างกับนายแบบ' โมนาพึมพำ 'ไม่ใช่แค่หุ่นนะแก หน้าก็หล่อมาก เห็นไม่ชัดกันละสิ ถ้าเห็นแล้วจะอึ้ง' 'ฝรั่งก็แบบนี้' 'ฝรั่งที่ไหน ลูกครึ่งต่างหาก อิตาเลียนผสมไทย หล่อมาก แถมยังโคตรรวย' 'แล้วทำไมอยู่ ๆ เจ๊ขวัญถึงได้ยอมให้หุ้น' วิกานดาถามด้วยความสงสัยหลังจากที่ฟังรุ่นพี่สองคนยืนคุยกัน 'ก็ผัวเจ๊เขาน่ะสิติดพนันบอลที่คุณคนนี้เป็นลูกเจ้าของ คุยกันยังไงไม่รู้ เจ๊แกเลยยอมขายหุ้นให้' 'ดูท่าไม่น่าธรรมดา' 'เห็นว่าพ่อเขาเป็นนักธุรกิจใหญ่อยู่ฝั่งยุโรป ตอนนี้คงน่าจะเริ่มหันมาลงทุนแถวบ้านเราบ้างแล้ว เพราะเมียเขาเป็นคนไทย' 'ก็คงพวกมาเฟียดี ๆ นี่เอง' โมนาเอ่ยตามประสาด้วยความไม่ได้สนใจอะไร ผิดกับร่างบางอีกคนที่เอาแต่เงียบคิด 'เขาอายุเท่าไรเหรอพี่ทราย' '20 ได้มั้ง เห็นพวกมันคุยกัน' 'พวกมัน?' 'อีพวกเด็กในร้านนี้แหละ เห็นเจ๊ขวัญมาเดินเลือกพวกรับแขกวีไอพีไป น่าจะส่งไปต้อนรับแขกคนสำคัญคนนี้แหละ...เออ มัวแต่ยืนคุย ฉันเองก็ต้องไปจัดเตรียมของ ไปก่อนนะ' ว่าแล้ว ทรายก็เดินออกไปในทันที โดยมีวิกานดาที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ 'คิดจะทำอะไรของแก' โมนาหันถามรุ่นน้องคนสนิทแววตานึกรู้ทันในความคิดของหญิงสาวในตอนนี้ 'เขาแก่กว่าวิสองปี' 'วิ! แกหยุดความคิดเลยนะ' 'ก็ดีกว่าเสี่ยป๋อนะพี่โม' 'มันก็ใช่ แต่...' 'วิทนได้ ถ้าเป็นคนนี้ วิว่าวิไหว' 'ตั้งสติหน่อยสิ นี่คือการเสียตัวครั้งแรกของแกเลยนะ ทำไมถึงพูดเหมือนมันเป็นเรื่องง่าย...' 'ชีวิตวิเคยจำเป็นต้องยากกับเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ' '...' 'วิต้องทำงานดูแลแขกรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อกับใครมากมายตั้งแต่อายุสิบห้า ยังดีที่ร้านใจดีรอให้อายุสิบแปดก่อนถึงจะสามารถรับแขกได้ แล้ววันนี้มันก็มาถึง พี่โมไม่ได้ยินที่แม่บอกเหรอ ถ้าเขาไม่ได้เงินในวันนี้...' 'หนีไหม' 'ฮ...ฮะ?' 'หนีไปกัน พี่จะไปเป็นเพื่อนแกเอง' 'พี่โม' 'ฉันพูดจริงนะ' 'วิไม่อยากใช้ชีวิตแบบนั้น' 'ฉันไม่อยากเห็นแกต้องเป็นแบบนั้น แกเหมือนน้องสาวแท้ ๆ ของฉัน ฉันรู้ว่าแกไม่ได้อยากทำ' 'แค่ครั้งนี้' 'หือ?' 'วิจะยอมรับแขกแลกเงินให้แม่แค่ครั้งนี้ เงินก้อนนี้จะเป็นเหมือนอิสระของวิ' 'หมายความว่าไง' 'วิจะถือว่ามันเป็นการตอบแทนที่แม่ชุบเลี้ยงวิมา หลังจากนี้...เขาจะไม่ใช่แม่ของวิอีกต่อไป' 'แกคิดว่าน้าสุจะยอมเหรอ' 'ไม่รู้สิ แต่วิจะลอง ไหน ๆ ก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว' 'เฮ้อ! แล้วฝรั่งคนนั้น เขาจะรับข้อเสนอเหรอ ดูเหมือนก็ไม่ได้เข้าถึงง่าย ๆ ' 'วิจะลองไปคุยกับเจ๊ขวัญดู ยังไง...วิก็ยังไม่เคยรับงานใคร' สิ้นเสียงวิกานดาเอ่ย โมนาก็นิ่ง ก่อนที่สุดท้ายจะจำใจพยักหน้ารับรู้ 'อืม' 'งั้นเดี๋ยววิมานะ' พูดจบ สองเท้าเล็กก็เดินตรงไปยังห้องรับแขกที่อยู่ไม่ไกลทันที 'มีอะไร' บอดีการ์ดที่ยืนอยู่หน้าห้องเอ่ยถามร่างเล็กที่มาใหม่ 'คือว่า ฉันอยากพบกับเจ๊ขวัญ' 'ตอนนี้เจ๊ไม่ว่าง' 'งั้นฉันขอรอ...' 'อย่ามายืนเกะกะ เจ๊เขากำลังคุยธุระอยู่กับแขกคนสำคัญ' แม้จะได้ยินแบบนั้น ทว่าวิกานดาก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม 'ไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรือไง ฉันบอกว่า...' ยังไม่ทันที่บอดีการ์ดร่างท้วมจะพูดจบ แอดดด เสียงประตูห้องถูกเปิดออกก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเท้าหนักของใครบางคนที่เดินนำออกมาด้วยสีหน้าราบเรียบทว่าแววตาคมกริบนั้นกลับทำเอาหญิงสาวที่ยืนอยู่เผลอตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วครู่ ชายหนุ่มลูกครึ่งร่างสูงจ้องมองเข้าไปในนัยน์ตาสวยของคนที่เอาแต่ยืนจ้องมองเขาอยู่นิ่งก่อนจะสาวเท้าเดินผ่านไปด้วยท่าทีปกติ ขณะที่วิกานดาเองก็เริ่มได้สติ 'แกมาทำไม' 'เจ๊ขวัญ...' 'ฉันมีแขกคนสำคัญอยู่ มีอะไรก็รีบพูดมา' 'วิขอรับแขกคนนี้เองได้ไหมคะ' 'ฮ...ฮะ?' 'คือว่า...วิอยากรับแขกคนนี้เอง...ได้ไหม'
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD