BAD (LOST) LOVE ทวงรักนางร้าย 25+

4 วิกานดา

ย้อนไปเมื่อแปดปีก่อน...

'เงินอยู่ไหน!' เสียงแหลมของสุกานดาเอ่ยถามร่างสวยที่อยู่ตรงหน้าท่าทางเอาเรื่อง

'เงินอะไร' หญิงสาวมองหน้าถามกลับคนเป็นแม่

'ก็เงินค่าตัวแกไง!' สุกานดาตะคอกบอกพลางจ้องมองไปยังใบหน้าสวยของลูกสาวเพียงคนเดียวของตัวเอง ลูกสาวที่เกิดมาจากความผิดพลาดของเธอ

'ไม่มี'

'ว่าไงนะ!'

'หนูไม่ได้ไปทำตามที่แม่...'

เพียะ!

ยังไม่ทันที่เรียวปากสวยจะเอ่ยจบ มือเรียวก็ฟาดลงบนใบหน้าดูดีทันที

'อีวิ! มึงอยากลองดีกับกูงั้นเหรอ'

'...' ร่างบางก็ยืนนิ่งไม่ตอบกลับ ทว่านัยน์ตาสวยนั้นสั่นไหวรู้สึกเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย

'ฮะ! กูถามว่าอยากลองดี...'

'คลอดหนูออกมาทำไม' หญิงสาวที่ทนไม่ไหวมองหน้าถามคนเป็นแม่เสียงสั่นทว่าพยายามนิ่งเรียบ

'มึงว่าไงนะ'

'จะคลอดหนูออกมาทำไม ถ้าทำเหมือนหนูไม่ใช่ลูกแบบนี้ จะมีหนูออกมาทำไม!!...'

เพียะ!!

เสียงมือหนักฟาดลงบนใบหน้าสวยที่ตะคอกถามเสียงสั่นขึ้นอีกครั้งตามแรงอารมณ์ที่มีพร้อมกับตะโกนตอบกลับเสียงแว้ด

'กูก็ไม่ได้อยากมีมึงหรอกนะ อีลูกเวร! เพราะมึงนี่แหละที่ทำให้ชีวิตกูพัง รับงานแขกคนอื่นก็ไม่ได้! จะเอาออกก็ไม่มีเงิน มึงคิดว่ากูไม่พยายามฆ่ามึงงั้นเหรอ กูแดกยาขับเลือดไป มึงก็ไม่ตาย มึงมันคืออีตัวฉิบหายของชีวิตกู!! อีวิกานดา!! อีเด็กเปรต!!' สุกานดาเอ่ยพลางเดินเข้าไปทำร้ายคนเป็นลูกต่อด้วยความเกลียดชังที่มี เธอคิดอยู่เสมอว่าวิกานดาคือคนที่ทำให้ชีวิตเธอพังไม่เป็นท่า ในตอนนั้นเธอกำลังรุ่งโรจน์อยู่ในวงจรการค้าบริการ ทว่าด้วยความไม่ทันระวัง ทำให้เธอเผลอท้องกับแขกคนหนึ่งเข้า โดยที่เธอเองก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าพ่อของลูกตัวเองคือใคร ทันทีที่ตั้งท้อง ชีวิตสุกานดาก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว จากดาวตัวท็อปของร้านก็ถูกไล่ออก แถมชีวิตยังถดถอยลงเรื่อย ๆ จนหญิงสาวในตอนนั้นรู้สึกเกลียดเด็กน้อยที่อยู่ในท้องตัวเองเป็นอย่างมาก เธอพยายามทำแท้งหลายทาง แต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จจนมีลูกน้อยออกมา เธอจึงจำใจต้องเลี้ยงดูจนเด็กน้อยเริ่มดูแลตัวเองได้ สุกานดาก็เริ่มใช้งานลูกสาวให้ไปเดินขายของตามถนนเลียบชายหาด กระทั่งตอนนี้วิกานดาเติบโตอายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์ ทว่าเธอก็ยังต้องหาเลี้ยงคนเป็นแม่โดยการถูกส่งให้ไปดูแลแขกในร้านนวดแห่งหนึ่ง แน่นอนว่านอกจากงานนวดแล้ว มันมีงานอื่น ๆ อีกที่เธอถูกบังคับให้ทำ แต่วิกานดาก็พยายามหลบเลี่ยงได้จนมาถึงวันนี้ วันที่แม่ของเธอบอกให้ไปรับแขกที่เป็นแขกวีไอพีเพื่อที่แม่ของเธอจะได้ค่าหัวและค่าตัวเธอในจำนวนที่เยอะพอสมควร

'...' วิกานดาไม่ตอบกลับยอมยืนโดนแม่ตัวเองทำร้ายซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น ภายในหัวของเธอตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า ความเสียใจที่มีค่อย ๆ เลือนรางไปกับคำพูดและแววตาเกลียดชังจากคนเป็นแม่

ปัก! ปัก!

'นะ...น้าสุ! พอเถอะค่ะ' เสียงร่างบางที่ผ่านมาเห็นรีบเข้ามาเอ่ยห้ามอดีตน้าที่อาศัยอยู่ข้างบ้านกัน

'อย่ามายุ่ง!'

'น้าสุ โมขอนะคะ'

'ออกไป!' สุกานดาไม่ฟังพร้อมกับผลักคนที่มาใหม่ออกไปให้พ้นทาง หมายจะเดินเข้าไปทำร้ายลูกสาวตัวเองต่อ ทว่า...

พรึบ!

'นี่ค่ะ เอาเงินโมไปนะคะ แล้วอย่าทำร้ายน้องอีกเลย โมขอนะคะ' โมนารีบหยิบเงินที่มีในกระเป๋าตัวเองยื่นให้แก่หญิงวัยกลางคนที่กำลังโมโหอยู่ ซึ่งคำพูดของเธอทำเอาสุกานดาชะงักเหลือบมองเงินที่อยู่ในมือเล็ก

'สองพันเนี่ยนะ!?'

'โมมีแค่นี้...'

'โอ๊ย! มันจะไปพออะไร...'

'...แต่ก็ช่างเถอะ! ฉันกลับมาต้องได้เงินค่าตัวแกจากเสี่ยป๋อ! ถ้าแกไม่ยอมไปนอนกับเขาละก็...เจอดีแน่!' พูดจบ สุกานดาก็หยิบเงินที่ได้จากรุ่นพี่คนสนิทของลูกพร้อมกับเดินหัวเสียออกไปในทันที โดยมีสายตาของวิกานดาที่มองตามแผ่นหลังคนเป็นแม่ไปแววตามีความเจ็บปวดปนรู้สึกเกลียดชังแม่ตัวเองไม่ต่าง เพราะแม่ของเธอไม่เคยทำเหมือนว่าเธอเป็นลูกเลยสักครั้ง

'เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าแดงหมดเลย' โมนาเอ่ยถามรุ่นน้องน้ำเสียงห่วงใย วิกานดาที่ได้ยินก็น้ำตาคลอทว่าก็พยายามสะกดกลั้น

'เดี๋ยววิหาเงินมาคืนให้นะพี่โม'

'ไม่เป็นไรหรอก'

'ไม่ได้ ยังไงก็ต้องหามาคืน วิพอมีอยู่บ้าง'

'แอบซ่อนเอาไว้เหรอ'

'อืม'

'ระวังน้าสุรู้'

'...' วิกานดาก็เงียบไม่ตอบ

'พี่ไม่อยากเห็นแกต้องโดนทุบตีแบบนี้นะ'

'รู้หรือไม่รู้ ก็โดนอยู่ดี ถึงบอกว่าไม่มีให้ ก็โดน'

'เฮ้อ! แล้วนี่โดนเรื่องอะไร ไม่มีเงินให้ไปเล่นพนันเหรอ'

'แม่ให้วิรับแขก'

'ฮ...ฮะ! ว่าไงนะ'

'วันนี้อายุครบสิบแปดปีแล้วไง ทางร้านให้รับงานแบบนั้นได้แล้ว' เจ้าของใบหน้าใสเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบต่างจากแววตาที่มีความเจ็บปวดน้อยใจในโชคชะตาแฝงอยู่

'น้าสุเซ็นยินยอมแล้วสินะ'

'อืม เขามีประมูลกัน แล้วเสี่ยป๋อได้'

'เสี่ยป๋อ...นั่นอายุเกือบเป็นตาของพวกเราได้เลยนะ!'

'...' วิกานดาก็นิ่ง

'แล้วแกจะเอายังไงต่อ'

'ไม่รู้สิ แต่จะให้ไปมีอะไรกับคนรุ่นราวคราวตาแบบนั้น วิทำใจไม่ได้จริง ๆ แต่ถ้าไม่ทำ...' หญิงสาวไม่พูดต่อ ทว่าคนฟังก็พอเข้าใจได้

'เขาประมูลกันเท่าไร แกพอรู้ไหม'

'ห้าแสน'

'สูงอยู่นะนั่น แม่แกได้เท่าไร'

'50%'

'ถึงว่า ดูโกรธมากเลย เงินก้อนไม่ใช่น้อย ๆ '

'วิควรทำยังไง' เจ้าของใบหน้าเรียวสวยพึมพำ ขณะที่โมนาเองก็คิดไม่ตกอยากช่วยรุ่นน้องคนสนิทอย่างสุดความสามารถ โดยขณะที่สองสาวกำลังยืนพยายามหาทางออกกันอยู่

'หลบ ๆ หุ้นส่วนหลักคนใหม่ของร้านมาถึงแล้ว...'