PLAYBOY 8

1635 Words

“หายใจไม่ออก อึก...”อยู่ๆความรู้สึกพะอืดพะอมก็แล่นเข้ามาจนจุกหน้าอกไปหมดแล้วก็เริ่มหายใจไม่ออก ทอยเห็นอาการฉันไม่ค่อยดีเลยพยุงตัวในฉันนั่งแล้วเอามือตบที่หลังเบาๆ “เป็นอะไร! เมอร์เฮ้! มองหน้าฉัน” เมื่อเห็นว่าอาการฉันไม่ดีขึ้นเขาก็เลยโทรเรียกใครหมอแล้วก็เดินมาตบที่หลังฉันเบาๆให้อาการหายใจไม่ออกของฉันมันดีขึ้น “ยา ...แฮ่กก ยาใน ...กระเป๋า แฮ่กๆ” เขารีบวิ่งไปที่กระเป๋าแล้วเททุกอย่างลงพื้นแล้วหยิบขวดยาสีน้ำตาลมาให้พร้อมกับน้ำ หลังจากกินยาไปสักพักฉันเริ่มจะหายใจได้ดีขึ้นตามลำดับ ...ซึ่งโชคดีมากที่ไอ้ยานรกที่เขาใช้กับฉันมันหมดฤทธิ์ไปด้วย ไม่รู้เพราะสาเหตุอะไรแต่มันก็ดีกว่าการที่ตัวเองจะต้องเป็นของไอ้สารเลวคนนี้ทั้งๆที่ไม่เต็มใจ!! เพี๊ยะ!! “ไอ้ชั่ว! นายทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง มันไม่ต่างจากการข่มขืนเลยสักนิด!!” ฉันตบหน้าเขาจนหันไปอีกข้าง เลือดไหลออกมาจากมุมปากเป็นทางยาว ซึ่งเขาก็ไม่ได้ดูสะทกสะท้านสักเท่าไหร่กลับยิ้มอย่างชอบใจซะด้วยซ้ำ ..โรคจิต! “เธอเป็นโรคอะไร” มันใช่เวลาจะมาถามเรื่องแบบนี้มั้ยเนี่ย ฉันอยากจะกรี๊ดใส่หน้าเขาสักสิบรอบ!! ฉันเลือกที่จะไม่ตอบแล้วลุกขึ้นจากเตียงไปเก็บเสื้อผ้าที่เขาโยนมันทิ้งไป หมับ! “ปล่อย! ฉันจะไปจากที่เฮงซวยนี่ซะที” เหมือนว่าเขาจะไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเพราะร่างสูงกลับออกแรงกระชากแขนให้ฉันลงไปนั่งที่ตักเขาแล้วใช้ท่อนแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อนั่นรัดเอาไว้อย่างแน่นหนา “ฉันถามว่าเธอเป็นโรคอะไร” จะอยากรู้ทำไมมากมายเนี่ย!! ฉันกรอกตามองบนแล้วเอื้อมหยิบขวดยาปาใส่หน้าเขา ซึ่งเขารับไว้ได้ทันก่อนจะทำหน้างงตอนที่อ่าน “...ยาแก้แพ้? แพ้อะไร? กุ้งงั้นเหรอ? ...ตอบสิ” ริมฝีปากเขาคลอเคลียอยู่แถวๆซอกคอของฉัน แถมยังจูบไปตามจุดต่างๆอีก “ใช่ฉันแพ้กุ้ง ...ปล่อยซะทีสิ อย่ามารุ่มร่ามได้มั้ย!” มือหนาล้วงเข้าไปในเสื้อแล้วลูบไปมาที่หน้าท้องแบนราบของฉันอย่างเพลินใจ ...แต่ฉันไม่ได้เพลินด้วยนะยะ!! “แล้วเมื่อกี้กินไปทำไม ...กินไม่ได้ก็บอกสิ มีปากก็พูดไม่ใช่เอาไว้กรี๊ดอย่างเดียว” ฉันอ้าปากค้างกับคำพูดของเขา นี่คือด่าฉัน? ฉันหันไปมองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ “นั่นมันสเต๊กเนื้อแล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่ามันมีกุ้งอยู่ในนั้น” ฉันแหวกลับไปเสียงดัง เขาก็พยักหน้าเหมือนกับกำลังทำความเข้าใจก่อนจะยกตัวฉันวางไว้ข้างๆแล้วเดินไปดูที่จานสเต๊ก และนี่คือโอกาสหลบหนีของฉัน!! แกร๊ก! “เปิดสิ งื้อ ทำไมเปิดไม่ออกล่ะ” ฉันเขย่าประตูอย่างรุนแรงแต่มันก็ไม่เปิดให้ซะที พอหันกลับไปมองก็เจอทอยยืนกอดอกพิงขอบระเบียงอยู่อย่างสบายใจ แล้วฉันจะทำอะไรได้ล่ะ! “นึกว่าจะกลับแล้วซะอีก ...คิดถึงผมหรอ ?” “อย่ามายียวนนะ ไปเปิดประตูเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นนายเจอดีแน่” เขาเดินมายืนตรงหน้าก่อนจะจิ้มที่แก้มขาวๆของตัวเองแล้วยื่นมันมาใกล้ๆฉัน “ขอรางวัลก่อน ...ไม่งั้นไม่เปิดนะ” ฉันมองเขาอย่างโมโหแต่ก็ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มเขา เพราะมันยังดีกว่าการที่ต้องมาติดอยู่กับคนแบบนี้ทั้งวัน แต่ทอยกลับหันหน้าแล้วรั้งท้ายทอยฉันให้ประกบปากกับเขาก่อนที่ร่างสูงจะเริ่มแทรกลิ้นร้อนเข้ามาในปากแล้วดึงฉันให้นั่งเกยบนตักของเขา ตุบ ตุบ “อื้อ ...อื้มม แฮ่กๆ” ฉันทุบเขาอย่างแรงเพราะตอนนี้เหมือนว่าอากาศจะหมดแล้วแต่ยังดีที่เขายอมปล่อย ท่านั่งตอนนี้ของฉันยิ่งทำให้ไม่กล้าขยับหรือดิ้นเพราะกลัวว่ามันจะทำให้เขาคิดอะไรบ้าๆขึ้นมาน่ะสิ “สักยกก่อนกลับมั้ย ฮ่าๆ” เขาเดินไปเปิดประตูแล้วยืนโบกมือให้ฉันที่เดินออกไปจากห้อง ซึ่งระหว่างทางฉันเนี่ยได้แต่เอาหลังมือถูปากอย่างแรงจนมันแดงและแสบไปหมด “อย่าเจอกันอีกเลย!!!” Rrrrrr (August) “อืม ...ว่างายซี” นี่มันเพิ่งเจ็ดโมงเช้าเองน้า แกจะโทรมาทำไมวะเนี่ย (เราดูสวยขนาดนั้น?) เสียงนี้มัน? ฉันดูที่หน้าจอก็พบว่าเป็นออกัสไม่ใช่เพื่อนฉัน ..แล้วเขาจะโทรมาทำไมตอนนี้? “มีอะไรหรือเปล่าอ่า ...ฉันง่วงมากและนายกำลังรบกวนฉันอยู่” พูดไปทั้งๆที่ตายังปิดอยู่ด้วยซ้ำ เมือคืนกว่าจะเลิกงานถ่ายแบบก็เกือบเช้า (จะชวนมาไปดูหนัง ...ไปเป็นเพื่อนเราหน่อยสิ) “ม่ายอาว อยากนอน” เสียงหัวเราะของออกัสดังมาจากปลายสาย (อีกสิบนาทีเจอกันนะ บาย) ฉันยังไม่ได้ตกลงเลยนะว่าจะไปกับเขาเนี่ย แต่ว่าตื่นแล้วก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดียิ่งอยู่คนเดียวยิ่งฟุ้งซ่าน ทั้งๆที่เรื่องนั้นมันผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วก็ตามแต่ฉันก็ยังลบภาพทอยออกจากหัวไม่ได้ซะที “ออกไปเที่ยวบ้างก็ดี จะได้เลิกฟุ้งซ่าน” ฉันเข้าไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวกว่าจะเสร็จก็เกือบชั่วโมง ฉันเลือกใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดำแล้วเอาเสื้อคลุมทับอีกที ส่วนรองเท้าก็เป็นผ้าใบสีขาวธรรมดา แต่ก็ยังไม่เห็นว่าออกัสจะโทรมาตามก็เลยถือกระเป๋าลงมารอที่ล็อบบี้ เสียงไลน์เด้งเข้ามาพอเปิดอ่านก็เป็นของออกัสแหละ แต่ข้อความข้างในนี่มันทำให้ฉันเซ็งมาก -_- ‘โทษนะ เราติดธุระด่วนกับแม่อ่ะ ไว้เป็นคราวหน้านะเมอร์’ ฉันอ่านข้อความแล้วก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก่อนจะเดินไปที่รถของตัวเอง แล้วขับออกไปอย่างไม่มีจุดหมายจนมาจอดที่ห้างใกล้ๆมหาวิทยาลัยก็เลยเข้าไปเดินเล่น แวะอัพเดทเสื้อผ้าหน่อยก็แล้วกัน แต่ไม่รู้ว่าเป็นดวงซวยหรือฟ้าแกล้งกันแน่เพราะดันมาเจอทอยที่ร้านนี้แถมมากับเพื่อนในเอกของฉันอีกด้วย ซึ่งนางก็คงมองเห็นฉันแหละเลยเดินควงแขนเขามาคุยกับฉัน ทั้งๆที่ปกติไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ “พี่เมอร์คะ หนูชอบพี่มากเลย ช่วยถ่ายรูปกับน้องชายหนูหน่อยได้มั้ยคะ” ฉันพยักหน้าแล้วรับเด็กผู้ชายคนนั้นมาอุ้มก่อนจะหันไปมองกล้องพอถ่ายเสร็จเธอก็ก้มหัวขอบคุณแล้วเดินไป “เมอร์ บังเอิญจังเลย มาซื้อเสื้อผ้าคนเดียวหรอ” นี่คือประโยคคำถามหรือนางกำลังจะอวดฉันกันแน่เพราะตอนที่พูดนางไม่ได้มองหน้าฉันเลยนะ -_- ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทางแล้วเข้าไปเลือกดูชุดคอลเลคชั่นใหม่ๆ พวกพนักงานก็รู้จักฉันดีเพราะฉันเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ นั่นยิ่งทำให้นางยิ่งโมโหเลยมั้ง “ทอยขา พิมอยากได้คอลเลคชั่นใหม่ค่ะ” ฉันถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะหันไปสนใจกับชุดที่พนักงานยื่นมาเพื่อให้ลองแต่ว่า... หมับ! “อุ้ย เราชอบชุดนี้อ่ะ ขอลองก่อนนะเมอร์ ?” พนักงานมองหน้ากันเลิ่กลักและทำตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นแล้ว ก็อยากจะเอาเรื่องแต่ก็เกรงใจพนักงานเหมือนกันฉันโบกมือห้ามก่อนจะถามหาชุดใหม่แต่มันก็ไม่มีเพราะเขาส่งให้สาขาละตัวเพื่อให้ลูกค้าลองแต่สินค้าตัวจริงจะต้องสั่งล่วงหน้า ...และตัวนี้เพิ่งมาถึงวันนี้ แต่ฉันไม่ชอบลองเสื้อผ้าต่อจากคนอื่นเลยบอกปัดไป “ไม่ต้องเครียดจ้ะ ? แต่เมอร์ไม่ลองแล้วนะ ไม่ชอบลองต่อจากคนอื่น เดี๋ยวขอเดินดูอย่างอื่นละกัน” พิมยิ้มอย่างสะใจก่อนจะเดินเข้าไปลองชุดก่อนจะเดินออกมาด้วยท่าทางที่โคตรมั่นใจแต่มันกลับทำให้พวกลูกค้าคนอื่นๆหัวเราะเธอ ...ก็จะไม่ให้หัวเราะได้ยังไง เธอสูงแค่ไหล่ฉันเองมั้งแล้วชุดนี้ต่อให้ฉันใส่ก็เกือบจะลากพื้นด้วย พอเธอใส่ออกมามันก็เลยดูเหมือนคนแคระไปเลยน่ะสิ “พิมสวยใช่มั้ยคะทอย” เหมือนว่าเขาก็พยายามกลั้นขำเต็มที่ก่อนจะพูดประโยคที่ฉันไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมา... “ไม่สวยอ่ะ ...ไปเปลี่ยนเถอะ ?” พิมมองอย่างเหวอๆก่อนจะแกล้งหัวเราะแล้วเดินเข้าไปห้องเปลี่ยนเสื้ออย่างอายๆ ทอยหันมาสบตาฉันแล้วขยิบตาให้ครั้งนึงก่อนจะเดินออกไปรอพิมข้างนอกร้าน ...นี่ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ยว่าเขากำลังแก้แค้นให้? “ยัยสวย ...ให้ตายสิ อ่านแล้วไม่คิดจะตอบเราบ้างเหรอ” ระหว่างที่เดินเลือกของอยู่เพลินๆก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมาจากข้างหลังพอหันไปก็เจอกับออกัสที่สภาพเหงื่อท่วมตัวมาเลย “ให้ตอบอะไรอ่ะ ...มีธุระไม่ใช่เหรอ? ทำไมมาได้อ่ะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more