PLAYBOY 6
1631 Words
“ยินดีที่ได้เจอครับ ?” แผ่นดินที่ดูร่าเริงที่สุดในกลุ่มยื่นมือเข้ามาเพื่อขอทำความรู้จักกับยูกิ แต่มันยิ้มแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทางพวกฉันยิ้มอย่างรู้ทันก่อนจะเดินผ่านเขาไปด้านในของเรือ
...ชื่อเสียงพวกเขาโด่งดังขนาดนี้มีใครบ้างที่ไม่รู้จัก
“ต้องแยกห้องด้วยหรอ?” ถึงแม้ว่าจะสงสัยกันมากแค่ไหนก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป พวกฉันแยกย้ายเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องแล้วเดินออกมาเจอกันที่หน้าประตูห้องก่อนจะออกไปถ่ายงานตามที่ลูกค้าบรีฟมาจนงานทั้งหมดผ่านไปได้ด้วยดี
แต่ติดอยู่เรื่องเดียวคือระหว่างที่เราถ่ายงานกันอยู่นั้นพวกผู้ชายสี่คนก็เอาแต่นั่งไขว่ห้างแล้วมองมาจนแทบไม่มีสมาธิกันเลย
“เปลี่ยนชุดแล้วออกมาเจอกันข้างนอกนะ” ฉันบอกพวกเพื่อนก่อนจะปิดประตูห้องแล้วล็อคกลอนอย่างดี
เฮือก!!
“อื้อ!! อ่อยอ๊ะ” คนตัวโตจู่โจมเข้ามาจากทางด้านหลังแล้วใช้มือปิดปากฉันไว้แน่นส่วนแขนอีกข้างก็รัดเอวฉันให้ไปแนบกับแผงอกหนา
“ชู่วว ..อุ้ก! มันจุกนะเห้ย!” ฉันสลัดตัวออกแล้วยืนมองหน้าเขาอย่างอาฆาตหลังจากที่กระแทกศอกเข้าไปที่หน้าท้องเขาอย่างแรงก่อนจะหนีออกมายืนอีกมุมนึงของห้อง ร่างสูงเอามือลูบที่หน้าท้องเบาๆแล้วมองหน้าฉันอย่างคาดโทษ
“สมน้ำหน้าใครให้เข้ามาในห้องฉันล่ะ” ฉันพูดอย่างเอาเรื่องแล้วชี้หน้าเขาอย่างไม่ยอม
“ห้องเธอ? แต่นี่เรือฉันนะ” เขาพูดอย่างยียวนแถมยังกอดอกพิงประตูทางออกไว้อีก คิดว่าเท่มากหรือไง
“ก็ปล่อยสิ ...ฉันจะได้ออกไปจากห้องซะที” ฉันเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี ส่วนมือก็ทั้งผลักและดันเขาออกไปแต่มันก็ไม่ได้ผลกลับยิ่งทำให้อ้อมกอดมันแน่นขึ้นกว่าเดิมซะอีก
“ดิ้นเยอะๆ ชอบ?” ร่างสูงขยิบตาให้ฉันอย่างชอบใจก่อนจะเบนสายตามาที่หน้าอกคู่สวยที่ตอนนี้บิกินี่ชิ้นบนแทบจะปิดไม่มิดจากการขยับตัวของฉัน
...นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันคิดว่าไอ้เศษผ้านี่มันไร้ประโยชน์!!!
“นายปล่อยฉันก่อน ...แล้วมาคุยกันดีๆ” ฉันหลับตาสงบอารมณ์ก่อนจะเริ่มปรับเสียงให้เป็นโทนปกติแล้วพูดกับเขาดีๆ บางทีเขาอาจจะปล่อยฉันก็ได้
“คุยแบบนี้ดีสุดแล้ว เชื่อสิ” ไอ้คนบ้า!! ยียวนนักนะ สงสัยยังไม่รู้จักฤทธิ์ของฉัน
“แบบนี้ดีเหรอ ...แบบไม่มีเสื้อผ้าน่าจะดีกว่ามั้ย” เขาดูแปลกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของฉันแต่ก็ยอมทำตามเกมส์ ฉันเอานิ้วลูบไปมาที่แผงอกล่ำนั่นก่อนจะลูบไปที่บ่ากว้างอย่างยั่วยวนจนร่างสูงคลายแรงกอดไปกว่าครึ่ง มือหนาลูบไปมาที่แผ่นหลังของฉันอย่างปลุกเร้าอารมณ์ก่อนจะบีบไปที่สะโพกอย่างหมั่นเขี้ยว
...มันเจ็บนะเว้ย!!! T_T เมอร์ไม่ชอบเลย
“เธอทำให้ฉันแปลกใจมากกว่าที่คิดเอาไว้นะเนี่ย” สายตาร้อนแรงของเขาทำให้ฉันแทบจะละลายลงไปที่พื้นถ้ายังขืนสบตาเขาต่อ ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจที่ตัวเองชนะในเกมส์จ้องตา ...แต่ฉันรู้สึกรำคาญมากกว่า
คนเจ้าชู้แบบนี้มีเสน่ห์ตรงไหน? ไม่จริงใจ โกหกไปวันๆ น่าสมเพสมากกว่า
ปึก!
“โอ้ย! ยัยตัวแสบ!! มันเจ็บนะเว้ย!!” เขาทรุดตัวลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเหยเกแสดงถึงความเจ็บปวดอย่างที่สุด ...จะไม่ให้เจ็บได้ยังไงล่ะ
...ก็ฉันกระแทกเข่าไปที่เป้าของเขาเต็มแรงเลยนี่นา ซอรี่น้า?
“มันก็เหมาะสมกับนายแล้วล่ะ ...คราวหลังจำไว้ว่าอย่ามารุ่มร่ามกับฉันอีก ชิส์” ฉันหยิบเสื้อคลุมแล้วเดินไปที่ห้องของเซียมซีที่อยู่ตรงข้าม แต่ประตูมันถูกเปิดก่อนที่ฉันจะจับลูกบิดซะอีก
“อ๊ะ! เมอร์ แกพาฉันไปห้องแกที” น้ำตาไอ้ซีมันคลอเบ้าริมฝีปากบวมแดงอย่างเห็นได้ชัด ไม่ต้องอธิบายก็รู้ว่ามันโดนอะไรมาอีกทั้งผู้ชายที่เดินตามมันออกมาคือ ขุนศึก เพื่อนรักของไอ้บ้ากามนั่น
...พวกนี้วางแผนให้เรามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกสินะ
แกร๊ก!
“ปล่อยนะ! ฮึก ...เมอร์ ซี” เสียงฟ้าใสหันความสนใจของพวกฉันในทันที คราวนี้มือเรียวยาวของคิงรั้งเธอไว้แน่นก่อนที่จะพยายามลากให้กลับเข้าไปในห้อง พวกฉันเลยรีบไปดึงตัวฟ้าใสมายืนใกล้ๆทันที
เพล้ง!
“ยูกิ!!!” เสียงแก้วกระแทกกับของบางอย่างจนมันแตกแล้วเสียงดังลั่น พวกฉันเลยเปิดประตูห้องเข้าไปก็เจอกับแผ่นดินที่เอามือกุมหัวไว้ข้างนึงมีเลือดไหลอาบมาเต็มหน้าแต่อีกข้างนึงกลับไม่ยอมปล่อยมือของยูกิ แถมยังดูเหมือนว่าจะจับแน่นขึ้นกว่าเดิมซะอีก
“ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้นะ!” แผ่นดินค่อยๆคลายแรงจับที่ข้อมือออกก่อนจะนั่งจ้องหน้ายูกิแบบไม่ยอมพูดอะไร แต่ใบหน้ากลับรู้สึกพอใจในการกระทำของยูกิครั้งนี้
“ไปเหอะแก ฉันจะไปหาสัญญาณโทรหาเจ๊สวย เราจะได้กลับจากการถ่ายงานเฮงซวยนี่ซะที” พวกฉันเดินมาถึงตรงพื้นที่ด้านหน้าแล้วช่วยกันหาสัญญาณโทรศัพท์แต่มันไม่มีขึ้นเลยสักขีด
...บ้าเอ๊ย!! ฉันเริ่มจะโมโหแล้วนะ
พรึ่บ!
“ว้าย!! ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ” ทอยไม่พูดอะไรเยอะเขาจับฉันโยนขึ้นบ่าแล้วเดินกลับไปที่ห้องพักอย่างง่ายดายแม้ว่าฉันจะทั้งทุบและตีเขาอย่างบ้าคลั่งแต่ตาบ้านี่ก็ยังไม่สะท้านเลยแม้แต่นิดเดียว
ปัง! ปึก!
“โอ้ย! เจ็บนะโยนลงมาได้” ทอยเหวี่ยงฉันลงบนที่นอนอย่างแรงแถมตัวเองก็โถมตัวลงมาทับฉันแล้วล็อคข้อมือของฉันทั้งสองข้างไว้เหนือหัวอย่างถือวิสาสะ
สายตากระลิ้มกระเหลี่ยแบบนี้มันน่ากลัวชะมัด
“เมื่อกี้เธอทำอะไรฉันไว้ ?” มือหนาลูบไปตามส่วนเว้าโค้งของฉันแล้วมองมาที่ฉันอย่างเหนือกว่า ยิ่งฉันจิกมือเขาอย่างแรงจนรู้สึกถึงความชื้นและกลิ่นคาวเลือดที่ไหลออกจากแผล แทนที่เขาจะทำหน้าเจ็บปวดกลับยิ้มอย่างชอบใจ
“ซาดิสม์ดี ...ฉันชอบ ?”
“กรี๊ดดด อย่านะ ...เจ็บ อย่ากัด อื้อ” เขาฉกริมฝีปากลงมาที่ซอกคอของฉันก่อนจะดูดเม้มอย่างรุนแรงและขบฟันลงไปอย่างชอบใจ แต่ฉันเนี่ยเจ็บจนจะขาดใจตายแล้วเนี่ย
แคว่ก!
“นมโคตรใหญ่ ...อืมม” บิกินี่ชิ้นบนถูกกระชากออกอย่างไม่ใส่ใจ ลิ้นร้อนๆฉกลงไปชิมที่หน้าอกอย่างหื่นกระหายมือเขาสอดไปข้างหลังแล้วดันให้ฉันแอ่นหน้าอกขึ้นเพื่อให้เขาสัมผัสได้อย่างเต็มที่
“อื้อ ปล่อย อ๊ะ อย่ากัด” สัมผัสแปลกใหม่จากเขาทำให้สมองฉันขาวโพลนไปหมด ทุกๆที่ที่เขาเคลื่อนตัวผ่านไปเหมือนมีประกายไฟแล่นไปทั่วร่าง
“โคตรหวาน อยากกินทั้งตัวเลย” ปลายนิ้วร้อนลูบไปที่รอยแยกผ่านบิกินี่ตัวเล็กแล้วกดมันลงไปจนฉันผวาเฮือกขึ้นมา
“ฮึกก ฮืออ ...ปล่อยเมอร์ไปเถอะ ฮืออ กลัวแล้ว” ฉันร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว ตัวสั่นเทิ้มไปหมด ไม่คิดว่าจะต้องมาโดนอะไรแบบนี้อีก
“ร้องไห้ทำไม” น้ำเสียงทุ้มที่ข้างหูยิ่งทำให้ฉันกลัวจนไม่กล้าจะลืมตามองเขา
“ฮึก ฮือออ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันเคยไปทำอะไรให้นาย ฮือออ” ข้อมือฉันหลุดจากการพันธนาการเพราะร่างสูงเปลี่ยนจากตรึงไว้เหนือหัวเป็นเอาแขนเท้ากั้นฉันไว้อย่างอารมณ์ดี
“ไม่เคยทำ ...แต่อยากให้ทำ” น้ำเสียงยียวนของเขาทำให้ฉันลืมตามองอย่างสงสัย ก่อนจะรู้ว่าหน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบพอยิ่งเอามือดันเขาก็ยิ่งเข้ามาใกล้จนตอนนี้ปลายจมูกชนกันแล้วฉันก็ไม่กล้าแม้แต่ขยับปากพูดอะไรออกไป
“.......”
“พูดสิ ไม่กล้า?” เขายักคิ้วเป็นเชิงท้าทายแต่ฉันไม่หลงกลไปเล่นตามเกมส์เขาหรอกนะ
“เอามือออกไปนะ อื้มม” ทันทีที่ฉันอ้าปากพูดกับเขาริมฝีปากร้อนก็ฉกเข้ามาอย่างรวดเร็วก่อนจะเอาลิ้นร้อนเกี่ยวไปมาจนฉันเคลิ้ม ร่างสูงถอนริมฝีปากออกไปแล้วยันตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะโยนเสื้อยืดของเขามาให้ฉันใส่
“ทำไมต้องจับมือด้วย ...ฉันเดินเองได้” ฉันดึงมือกลับแต่เหมือนว่าเขาจะไม่ยอมแถมยังกระชากกลับไปอีก ...คนบ้าอะไรแรงเยอะชะมัด
“ต่อไปนี้เธอคือคนของฉัน ...ไม่ต้องถามอะไรมากแค่อยู่เฉยๆแล้วทำตัวน่ารักๆก็พอ แล้วเธอจะได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ” เขาพูดอย่างเป็นต่อก่อนจะ เดนิไปหยิบเสื้อตัวใหม่ในตู้แล้วสวมมันอย่างลวกๆ
“ฉันว่าคุณเข้าใจผิดเพราะฉันเป็นนางแบบและไม่นิยมขายตัว ...สิ่งเดียวที่ฉันต้องการคือการเป็นอิสระและออกไปให้พ้นจากเรื่องบ้าๆที่คุณได้ทำมันลงไปเมื่อกี้!!!”
- Writer
