ยัยบ๊องของมาเฟีย Episode 17
1333 Words
Episode 17
Talk ตาหวาน
เราเผลอคิดเรื่องของเขามากจนเกินไป จน...เราเผลอหลับไปล่ะค่ะ —.—
เรานี่มันเป็นนางเอกที่เด๋อที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลยล่ะมั้งเนี่ย!
“อื้อ~ ปวดหลังไม่ไหวแล้วแม่” ร่างบางดีดตัวขึ้นนั่งพร้อมเอื้อมมือไปทุบหลังตัวเองเบาๆ แต่ทว่า...
“ให้ฉันนวดให้ไหม?”
“ส...เสียงนี้มัน คุณซาน...กรี๊ดดดดดดด!!!!”
ตุบ!
ผั๊วะ!
“โอ๊ย!” ร่างสูงร้องเสียงหลงเมื่อถูกฟาดด้วยหมอนขนาดใหญ่จากเตียงของร่างบาง “ทำบ้าอะไรเนี่ยยัยบ๊อง!”
“คุณนั่นแหละค่ะทำบ้าอะไร...เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!”
“ก็เข้ามาตอนที่เธอหลับแล้วไง!” เขากล่าวพร้อมดีดตัวขึ้นนั่ง มือหนาลูบหัวตัวเองวนๆ “มือหนักฉิบหายเลย!”
“ช่วยไม่ได้ก็คนมันตกใจนี่คะ...อยู่ๆ ก็มีผู้ชายมานอนข้างๆ มีที่ไหนเขาทำกันเล่า!”
“ก็ที่นี่ไง...ที่บ้านของฉัน”
“แต่ที่บ้านหนู หนูยังไม่เสียมารยาทไปนอนข้างๆ คุณเลยนะคะ ไอ้บ้าเอ๊ย คุณนี่มันเป็นคนแบบไหนกันเนี่ย หลังๆ ขอบฉวยโอกาสตลอดเลย!”
“ฉันเปล่าฉวยโอกาสสักหน่อย” เขาไหวไหล่ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่ตัวหนึ่งในห้อง “ก็แค่มาดูว่านายหญิงของฉันอยู่สุขสบายดีหรือเปล่า”
“ถามกันดีๆ ก็ได้นี่! ไอ้บ้าเอ๊ย~”
“ก็ฉันอยากมาเห็นด้วยตาตัวเองมากกว่านี่” เขายิ้มมุมปากก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเล่น “คืนนี้ฉันจะเข้าไปดูงานที่กาสิโน ถ้าเธอสนใจก็ไปเตรียมตัว”
“คุณมีกาสิโนด้วย...มันผิดกฎหมายนะคะ ไม่กลัวโดนจับเหรอ?” คุณซานถอนหายใจเบาๆ พร้อมชี้ไปที่นาฬิกาเรือนหนึ่งในห้อง “นาฬิกา...ทำไมเหรอคะ?”
“โอย...ถ้าเธอจะบ๊องบ้องตื้อขนาดนี้นะ! ที่ฉันชี้ที่นาฬิกาก็เพราะฉันอยากจะให้เธอรู้ว่าเวลาที่นี่กับที่ไทยต่างกัน และเมื่อเวลาต่างกันนั่นหมายความว่าที่ที่เธออยู่มันไม่ใช่ประเทศไทย กาสิโนที่นี่ถูกกฎหมายเฟ้ย!”
“แล้วทำไมไม่บอกดีๆ ตั้งแต่แรกล่ะคะ จะชี้นาฬิกาเพื่อยืดประโยคทำไม”
“เอาเป็นว่าเธอรีบไปแต่งตัวเถอะก่อนที่ฉันจะโมโหแล้วจับเธอกระแทกคาเตียงเสียตั้งแต่ตอนนี้”
“อ...อุ้ย! แล้ว...แล้วหนูต้องแต่งตัวแบบไหนอะค่ะ หนูไม่เคยไปอะ!”
“จะใส่ชุดอะไรก็ใส่ไปเถอะน่ะ จะใส่ชุดว่ายน้ำก็ไม่มีใครเขาว่าเธอหรอก”
“แต่ชุดว่ายน้ำหนูยังไม่ได้ซื้อเลยนะคะ” ร่างบางตอบกลับร่างสูงในขณะที่กำลังรื้อหาเสื้อผ้าที่เพิ่งซื้อมาใหม่ เราว่าจะใส่ชุดใหม่เลย
“โว้ย...ไปเดี๋ยวนี้!”
“อ่าว...ไปๆ ไปก็ได้ค่ะ ไม่อยากโดนกระแทก กรี๊ด~” เรากรี๊ดในลำคอก่อนที่จะวิ่งเข้าห้องน้ำไป
เราเหลือบตามองเขาเล็กน้อยก่อนที่จะปิดประตูห้องน้ำไป ร่างบางยืนบิดเล็กบิดน้อยอยู่หน้าอ่างล้างหน้าพร้อมพร่ำเพ้อเป็นภาษาไทยว่า...
“เขาไม่ได้ขอบหนูหรอก ใช่แหละ! เขาไม่ได้ชอบหนู มาเฟียอิตาลีแบบเขาเนี่ยนะจะมาตกหลุมรักผู้หญิงไร้สติแบบนี้ กรี๊ดดดดด! ไม่ได้ชอบหนูหรอก เขาคงจะไม่ได้ชอบหนู!!!”
✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️
กาสิโนแห่งหนึ่งของซานติโน่
เราใส่เป็นชุดเดรสสีดำกระโปรงสั้นมาค่ะ แต่ว่าไม่ได้สั้นมากอะไรขนาดนั้นนะคะ กำลังน่ารัก...แต่เหมือนว่าเราจะมาผิดงานอย่างไงอย่างงั้นเลย
เพราะสาวๆ ที่มาที่นี่แต่งตัวกันสวยหรูอลังการกันมากๆ ชุดราตรีแหวกหน้า โชว์หลัง ชุดราตรีโซเสน่หา แต่ละคนตัวแม่แซ่บๆ ทั้งนั้น
แต่เรานี่อย่างกับเด็กกระโปกเลยล่ะค่ะ
“หนูขอโทษนะคะที่ใส่ชุดแบบนี้มา...ทำให้ลุคมาเฟียของคุณดูกิ๊กก๊อกไปเลยอะ” ร่างบางกล่าวขอโทษร่างสูง เราทั้งสองเดินเข้ามาในกาสิโนพร้อมกันโดยที่มือของเรากอดแขนเขาไว้อยู่ “หนูพยายามที่จะไม่ทำตัวเด๋อแล้วนะ”
“ไร้สาระน่ะ” เขาเอ็ดเราเล็กน้อย ก่อนที่จะพาเราไปยังโต๊ะ โต๊ะหนึ่งที่พวกเขากำลังเล่นไพ่กันอยู่
Talk ซานติโน่
“อ้าว...ไม่เจอกันนานเลยนะครับคุณซาน”
“ไม่ต้องมากวน...ไอ้มาติน!” ผมกลอกตามองบนใส่มันไปหนึ่งครั้ง ผู้ชายคนนี้ชื่อมาติน เป็นเพื่อนของผมเอง และมันก็ไว้ใจได้ดีกว่าไอ้วาเรนติโน่อย่างแน่นอน “ลูกน้องของฉันรายงานว่าแกมาที่นี่ทุกวันเลย”
“.....”
“อกหักหรือยังไงวะ?”
“จะบ้าหรือไงวะ? คนอย่างมาตินเนี่ยนะจะอกหัก! ฝันไปเถอะ....ฉันก็แค่เบื่อๆ น่ะ สาวๆ ที่นี่ก็ไม่ค่อยต่างกันสักเท่าไหร่ ซ้ำๆ ทุกวันมันก็จำเจนะ” มาตินกล่าวตอบไปพร้อมๆ กับการเล่นไพ่ “อยากเจอสาวๆ ประเทศอื่นบ้าง”
“ก็หาสิ” ผมตอบเสียงเรียบพร้อมจ้องมองไพ่ในมือของมัน “คาสโนว่าอย่างแกคงจะหาได้ไม่ยาก”
“ถึงจะหาไม่ยากแต่กว่าจะเจอที่ถูกใจมันก็นานอยู่นะ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าสาวๆ ประเทศอื่นเขาจะชอบแบบไหน กระเป๋าหรือว่าเสื้อผ้า ว่าแต่แกเถอะ...ไปได้คนนี้มาจากไหน?” มาตินเอ่ยถามพร้อมส่งสายตาไปที่ร่างบาง “คนอย่างแกไม่น่าจะชอบแบนๆ แบบนี้นะ”
“หุบปากเน่าๆ ของแกไปซะ!” ผมตวาดใส่มันเบาๆ ส่วนร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอก็ทำหน้างงเพราะไม่รู้ภาษาที่ผมคุยกันกับมาติน
อ่า...ต้องสอนภาษาอิตาลีให้เธอซะแล้วสิ
สอนที่ไหนดีล่ะ...ในห้อง บนเตียงของเธอดีไหม?
“หว้า...หวงเสียด้วย”
“ยัยบ๊องนั่นคือคนที่ช่วยชีวิตฉัน ตั้งแต่ที่เธอช่วยชีวิตฉันไว้ ชีวิตของยัยนั่นก็เจอแต่เรื่อง ฉันก็เลยต้องเอามาไว้ใกล้ๆ ตัว”
“ไว้ใกล้ๆ ตัว...หรือไว้ใกล้ๆ ใจ”
“.....”
“ถ้าแกคิดที่จะผูกมัดกับผู้หญิงคนไหนสักคน ก็อย่าปกปิดสิ่งที่ตัวเองทำเอาไว้ล่ะ เพราะเธออาจจะยังไม่รู้ว่าที่ทุกคนพากันอยากจะฆ่าแกมันก็เพราะแกมันคือตัวอันตราย” มาตินกล่าวพร้อมหัวเราะในลำคอเบาๆ
“เลิกพล่ามได้แล้วน่ะ อย่ามาทำลายบรรยากาศของฉันจะได้ไหม!” ผมกลอกตาใส่มาตินอย่างรุนแรง แต่ไอ้เพื่อนบ้านี่กลับหัวเราะคิกคักไม่สนโลก ส่วนคนข้างๆ ก็ทำได้แต่ยืนเกาหัว
เพราะฟังไม่รู้เรื่อง
“ซานติโน่ผู้ที่ไม่เคยควงแขนหญิงใดมาก่อน...แม้ว่าจะมีสาวๆ มาปรนเปรอให้มากมายขนาดไหนก็ไม่เคยเหลียวแล แต่ดันมาตายรังให้กับ...ผู้หญิงที่ไม่มีแม้แต่นมเนี่ยนะ ตลกฉิบหาย!”
เพี๊ยะ!
“โอ๊ย...ซานติโน่! ฉันเจ็บนะโว้ย!” มาตินตวาดลั่นพร้อมลูบหัวตัวเองเบาๆ
“ถ้าฉันมันตัวอันตรายขนาดนั้น...ก็กรุณาหุบปากของแกไปซะ ฉันจะทำอะไรจะควงใครไปไหนมันก็เรื่องของฉัน ฉันกับยัยบ๊องยังไม่ทันจะได้มีอะไรกันสักหน่อย เธออาจจะซ้อนรูปไว้ก็ได้!” ผมเหลือบสายตามามองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า ชุดที่เธอใส่นี่มันขัดใจผมเสียจริง!
มันจะมีผู้หญิงสักกี่คนที่ใส่ชุดเดรสธรรมดามากาสิโนกัน!
“แก้ตัวแทนกันอีก เหอะๆ” มาตินไหวไหล่ ก่อนที่จะหันกลับไปสนใจไพ่ในมือของตัวเอง
ไอ้เพื่อนบ้านี่...กวนได้กวนดีจริงๆ!
- Writer
