ยัยบ๊องของมาเฟีย Episode 16

1263 Words

Episode 16 เขาพาเรามายังห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง โดยมีบอดี้การ์ดตัวยักษ์ใหญ่ของเขาเดินตามจำนวนสี่คน บอดี้การ์ดของเขาแม้ว่าจะมีเพียงแค่สี่คนแต่เเค่นี้ก็ทำให้ดูน่าเกรงขามมากแล้วล่ะค่ะ ใครเดินผ่านก็พากันก้มหัวให้ ไม่รู้ว่าเขาเป็นมาเฟียประเภทไหน...ส่วนลึกในจิตใจเขาจะเป็นแบบไหนกันนะ “เธอควรซื้อชุดราตรีไว้บ้างนะเผื่อว่าฉันอาจจะพาเธอไปออกงานที่ไหน” ร่างสูงกล่าวในขณะที่ร่างบางกำลังเลือกชุดเดรสกระโปรงธรรมดาอยู่ที่ร้านชุดแห่งหนึ่ง มีทั้งชุดเดรส ชุดราตรีสั้นยาวและอีกมากมาย “หนูว่าไม่จำเป็นต้องซื้อหรอกนะคะ คุณไม่น่าจะพาหนูไปออกงานที่ไหนหรอก เดี๋ยวจะกลายเป็นอีเด๋อต่อหน้าคนอื่นเปล่าๆ ~” ร่างบางขำแห้งพร้อมปาดเหงื่อเบาๆ “ไร้สาระ...จะหยิบชุดราตรีไปจ่ายเงินดีๆ หรือจะต้องให้ฉันเลือกให้” เขาพูดขู่พร้อมเดินไปหยิบชุดราตรีที่ราวออกมาสองสามตัวซึ่งแต่ละตัวมันก็... “คุณซานมันจะไม่โป๊ไป...” พรึบ! ร่างสูงไม่สนใจในคำพูดของเรา เขายัดชุดราตรีที่หยิบออกมาเมื่อกี้ใส่มือของเราพร้อมเดินนำไปที่เคาน์เตอร์เพื่อที่จะจ่ายเงิน “เดี๋ยวดิฉันจัดการให้นะคะ” พนักงานหญิงผู้หนึ่งพูดภาษาอังกฤษบอกพร้อมรับเสื้อผ้าออกจากมือเราทั้งชุดที่เราเลือกเองและชุดราตรีของเขา ไอ้บ้าเอ๊ย! เขาจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว! กรี๊ดดดดด! “ไปร้านอื่นก็ต่อเถอะ” เขายีหัวเราเบาๆ และเดินนำออกไป ส่วนบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังก็รับเสื้อผ้าของเราที่ถูกพนักงานหญิงคนเมื่อกี้นำไปใส่ถุงมาให้ “เร็วสิ!” “ค่ะๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” เราถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ ก่อนที่จะเดินตามเขาไปยังร้านเสื้อผ้าอีกร้าน เขานั่งไขว่ห้างรอเราที่โซฟารับรองแขกของร้าน ส่วนเราก็เดินเลือกชุดไปตามประสา เราก็ไม่ค่อยรู้หรอกนะคะว่าราคาเสื้อผ้าพวกนี้พอตีเป็นเงินไทยมันจะราคาเท่าไหร่ แต่คิดว่า...ไม่น่าจะใช่ตัวละร้อยสองร้อยแน่ๆ แถมอยู่ในห้างหรูแบบนี้ อืม...มันโคตรจะไม่คุ้มกับเราที่เอาเสื้อผ้าคนตายไปให้เขาใส่เลยล่ะค่ะ อยากจะกรี๊ด! “คุณว่าชุดนี้สวยไหมคะ?” “ไม่ต้องมาถามฉันหรอก ถูกใจตัวไหนก็หยิบไปเลย สวยไม่สวยหรือใส่ไม่ได้ก็ค่อยว่ากัน เดี๋ยวฉันพาเธอมาซื้อใหม่เอง” “.....” ผู้ชายอิตาลีนี่เขาเป็นแบบนี้กันหมดทุกคนเลยหรือยังไงกันเนี่ย วู้ว! เราส่ายหัวเบาๆ ก่อนที่จะหยิบเสื้อ กางเกง และอื่นๆ ที่ถูกใจเดินเข้าห้องไปลองชุด สุดท้ายก็ไม่พ้นลองใส่ด้วยตัวเองอีกตามเคย! ✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️ “หนูคง...ไม่ได้ซื้อเยอะไปใช่ไหมคะ?” ร่างบางเอ่ยถามร่างสูงถึงสิ่งของที่เราซื้อมา เพราะตอนนี้บอดี้การ์ดด้านหลังเริ่มแบกไม่ไหวกันแล้ว “ถ้าซื้อเยอะมากไปหนูต้องขอโทษจริงๆ นะคะ” “เลิกพล่ามแล้วไปซื้อโทรศัพท์กันต่อเถอะ!” “ด...เดี๋ยว!” เขาไม่ฟังคำพูดอะไรของเราเลย มือหนาคว้ามือร่างบางเดินดุ่มๆ เข้าร้านโทรศัพท์ทันที! “เอาเครื่องนี้...” เขาเดินไปชี้โทรศัพท์ยี่ห้อดังราคาแพงเครื่องหนึ่งพร้อมยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานไป “เธออยากจะได้เคสโทรศัพท์ด้วยไหม?” “เอ่อ....คือว่า” “ยัยบ๊องเอ๊ย!” เขาส่ายหัวก่อนที่จะหันไปสั่งพนักงานอีกคนว่า... “เคสโทรศัพท์รุ่นนี้มีเท่าไหร่เอามาให้หมด” เขาชี้ไปที่เครื่องตัวอย่างที่ตั้งโชว์ไว้ “เข้าใจแล้วค่ะ” พนักงานพยักหน้าพร้อมรับบัตรเครดิตอีกใบไป อะไรของเขาเนี่ย! ถ้าจะตัดสินใจเองเออเองแบบนี้จะชวนหนูมาเพื่อ! What the fuck!!! เมื่อซื้อครบตามที่ (เขา) ต้องการแล้ว! พวกเราก็พากันกลับบ้านหลังใหญ่โตมหึมาของเขา เราก็แอบเกรงใจนั่นแหละแต่ว่า...ในบางอย่างที่เราไม่ได้ขอและคิดว่าไม่จำเป็นที่จะซื้อเขาก็ยัดเยียดให้เราตลอด เช่น...เครื่องประดับหรือแม้แต่โทรศัพท์เนี่ยแหละค่ะ “ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะคะ” ร่างบางหันไปก้มหัวให้กับบอดี้การ์ดที่ช่วยกันแบกของของเรามา เมื่อเห็นเราก้มหัวให้พวกเขาก็หน้าเหว๋อทันที “คงจะซื้อเยอะแค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละค่ะ” “อ...เอ่อ” พวกเขาอ้าปากค้างก่อนที่จะวางของและคุกเข่าลงไปให้ต่ำกว่า “ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณอย่าทำแบบนี้เลย เดี๋ยวผมจะโดนนายท่านฆ่าเอาได้นะครับ” “เขาจะฆ่าพวกคุณทำไมล่ะคะ?” “ก็เพราะว่าไม่มีเจ้านายที่ไหนก้มหัวให้ลูกน้องแบบเธอยังไงล่ะ” ร่างสูงเดินมาทางด้านหลังพร้อมโอบไหล่เราเบาๆ เมื่อเขาเดินมาบอดี้การ์ดที่คุกเข่าก็พากันก้มหน้าหนีหัวซุกหัวซุน “เจ้านายอะไรกันคะ หนูไม่ใช่เจ้านายของพวกเขาสักหน่อย” ร่างบางกล่าวต่อร่างสูง “หนูว่าคุณน่าจะเข้าใจผิดนะคะ” “อืม...ฉันคงจะลืมบอกสถานะของเธอไปสินะ” “.....” “นับแต่นี้ไปเธอคือนายหญิงของที่นี่ เธอ...คือคนสำคัญของฉัน” “อ...เอ่อ” ทำไมเราต้องรู้สึกเขินเขาด้วยก็ไม่รู้ “หลังจากนี้ก็ช่วยจำสถานะของตัวเองเอาไว้ด้วยนะ ถ้าฉันเห็นเธอไปก้มหัวให้ลูกน้องของฉันคนไหนอีก ฉันจะหั่นคอมันออกมาแล้วให้เธอเหยียบ!” เขาพูดเสียงดุก่อนที่จะหัวเราะในลำคอแล้วเดินเข้าบ้านไป “หึหึหึ” “เชื่อเขาเลย! เป็นมาเฟียประเภทไหนกันเนี่ย!” “ประเภทที่อันตรายที่สุดในอิตาลีครับ” บอดี้การ์ดผู้หนึ่งกล่าวพร้อมยิ้มให้เราเจื่อนๆ “ทำไม...มันไม่เห็นเหมือนกับในนิยายมาเฟียที่เราอ่านเลย ปัดโธ่...ไอ้บ้าเอ๊ย!” ร่างบางบ่นพึมพำออกมาเป็นภาษาไทยภายใต้ความมึนงงของบอดี้การ์ดที่ฟังไม่รู้เรื่อง “ไปนอนดีกว่า วู้ว!” เราเดินหนีสถานการณ์ประหลาดๆ นี่เข้าห้องของตัวเองไป ก็...ตั้งแต่ที่มาอยู่ที่นี่เราเรียนรู้ได้มากขึ้น เราสามารถจำทางไปห้องของตัวเองได้แล้วล่ะค่ะ ส่วนห้องอื่นๆ ค่อยไว้วันหลัง พรึบ! “เห้อ...” เราถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อกลับมาถึงห้อง ชีวิตแบบนี้มันก็เหมือนกับเจ้าหญิงเลยนะคะ ไม่ต้องทำอะไร นั่งๆ นอนๆ ไม่แปลกที่ใครๆ ก็อยากจะไขว่คว้าความสบายนี้ แต่ว่า....ถ้าเกิดวันนึงอีกฝ่ายเบื่อขึ้นมา เขาก็เขี่ยทิ้งได้อย่างไม่ไยดี แบบที่พี่ตะวันโดน.... แม้ว่าเขาจะให้เรามากมายขนาดนี้ แต่...มันก็เพราะว่าเราเคยช่วยชีวิตเขาไว้ต่างหาก มันไม่ได้แปลว่าเขาจะชอบเราสักหน่อย! “เขาไม่ได้ชอบเราหรอก!” ร่างบางกล่าวออกมาเป็นภาษาไทยพร้อมพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง “ไอ้บ้าเอ๊ย! ผู้ชายดีๆ ที่ไหนจะมาชอบผู้หญิงไม่มีสติแบบเราเล่า!” ดิ้นไปดิ้นมาบนที่นอนอยู่แบบนั้น...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more