ยัยบ๊องของมาเฟีย Episode 18

1291 Words

Episode 18 Talk ตาหวาน คุณซานเขายืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเขาดูคุยกันสนิทสนมมาก น่าจะเป็นเพื่อนของเขาล่ะมั้งคะ แต่พวกเขาคุณภาษาอิตาลี ซึ่งเราฟังไม่รู้เรื่อง แต่น่าจะมีเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับเราเพราะสายตาของพวกเขาลักลอบมองเราเป็นระยะๆ “คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ? ให้หนูรู้บ้างสิ” “มันไม่ใช่เรื่องของเด็ก” เขาหันมาเอ็ดเราเบาๆ เป็นภาษาอังกฤษที่เราใช้สื่อสารกัน ก่อนที่เขาจะหันไปพูดกับเพื่อนของเขาเป็นภาษาอิตาลีต่อ “หนูอายุยี่สิบแล้วนะคะ บรรลุนิติภาวะ แล้ว ไม่ใช่เด็กสักหน่อย” ร่างสูงยิ้มมุมปากก่อนที่จะหันมาตอบคำตอบที่คนฟังอย่างเรารู้สึกจุกไปยันอวัยเพศ “ฉันหมายถึง...นมเธอน่ะ มันเหมือนเด็ก” สัตว์...! ก็แม่ให้พี่ตะวันไปหมดแล้วนี่นา! ปัดโธ่เอ๊ย! และเขาก็ยืนคุยกันแบบนั้นโดยที่ไม่สนใจอะไรเราเลย เมื่อเรารู้ตัวว่ากำลังกลายเป็นอากาศที่ไม่มีใครสนใจ เราก็ค่อยๆ แอบเดินหนีออกมา หนีไปเข้าห้องน้ำน่ะค่ะ ถ้าจะให้หนีกลับประเทศเลยคงไม่รอด พาสสปอตก็ไม่มี เงินก็ไม่มี ไม่มีอะไรเลยสักบาท! 555~ เราเดินมาเข้าห้องน้ำที่กาสิโน ต้องบอกก่อนเลยว่าห้องน้ำที่นี่หรูหรามากๆ เพราะว่าห้องน้ำนี่กว้างกว่าห้องนอนของเราเสียอีก ไม่รู้ว่าจะเล่นใหญ่กันไปทำไมขนาดนั้น แถมยังมีปุ่มให้กดด้วยล่ะค่ะ ต่างจากห้องน้ำที่บ้านเราโดยสิ้นเชิง ชักโครกมีปุ่มกด แต่เราใช้ไม่เป็น ก็เลยเลือกกดชักโครกแบบธรรมดาเอา พอดีชักโครกนี่มีทั้งแบบปุ่มกดอัตโนมัติ กับแบบกดธรรมดาปกติทั่วไปติดอยู่น่ะค่ะ หรือง่ายๆ ก็คือมีสองระบบ แต่ทว่า.... “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน ฉันไม่เคยเห็นหน้าเลย!” ผู้หญิงคนหนึ่งเธอพูดเป็นภาษาอังกฤษ เหมือนกับว่าเธอกำลังนินทาใครสักคนกับเพื่อนของเธอ “ยัยนั่น...ควงแขนซานติโน่เข้ามาได้ยังไง” “!!!!” ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินว่าผู้หญิงที่พวกเธอนั้นกำลังนินทาคือตัวเราเอง “ฉันก็กำลังสงสัยอยู่เหมือนกัน หน้าตาของยัยนั่นก็ธรรมดา ฉันคิดว่าไม่น่าจะใช่ผู้หญิงอิตาลี” ผู้หญิงอีกคนกล่าวตอบ “ยัยนั่นเป็นคนจีนหรือเปล่า? เธอก็เป็นคนจีนเหมือนกันเธอรู้จักยัยนั่นไหม?” อ๋อ...ดูเหมือนว่าจะเป็นสาวอิตาลีคุยกับสาวจีน ก็เลยใช้ภาษาอังกฤษเป็นสื่อกลาง ทำให้เราเข้าใจ “ไม่เคยเห็นหน้านะ...แต่ยัยนั่นก็หน้าตาบ้านๆ ฉันคิดว่าซานติโน่ก็คงจะแค่เลี้ยงไว้บำเรอแก้เบื่อเท่านั้นแหละ แต่แหม๋~ เป็นของเล่นแก้เบื่อของซานติโน่นี่มันก็โชคดีเหมือนกันนะ ชุดที่ยัยนั่นใส่ตั้งหนึ่งพันยูโรเชียว!” หนึ่งพันยูโร... เมื่อได้ยินดังนั้นเราก็รีบหยิบโทรศัพท์ที่คุณซานซื้อให้และเข้า google เพื่อเช็กสกุลเงินทันที 1 ยูโร เท่ากับ 36.99 บาทไทย และ 1,000 ยูโร ก็เท่ากับ 36,990.73 บาทไทย! ชุดเดรสธรรมดาแค่นี้ สามหมื่นกว่าบาทเลยงั้นเหรอ ไอ้บ้าเอ๊ย! ทำไมเขาต้องให้เราขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้ เมื่อเทียบกับสิ่งที่เราให้เขาแล้วมันช่างแตกต่างและเทียบกันไม่ได้เลยจริงๆ ไอ้คนบ้า! แกร๊ก! “อ...เอ่อ!” ผู้หญิงสองคนนั้นทำหน้าเหว๋อเมื่อเห็นเราเปิดประตูห้องน้ำออกไป “ฉันไม่ใช่ของเล่นของใครนะคะ!” ว่าจบเราก็รีบเดินหนีออกมาทันที....แม้ว่าสถานะของเรากับเขาในตอนนี้จะยังไม่ชัดเจนก็ตาม แต่เราก็ไม่ได้อยากจะเป็นนางบำเรอหรือของเล่นของใครหรอกนะคะ ถ้าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรก็อย่ามาเล่นกับความรู้สึกของเราแบบนี้สิ! ไอ้บ้า!!! “เธอไปไหนมา?” ร่างสูงเดินมากระชากแขนพร้อมกล่าวถาม เพราะเราไม่ได้บอกเขาว่าเราไปเข้าห้องน้ำ “ไปเข้าห้องน้ำมาค่ะ” มือบางสะบัดมือร่างสูงทิ้งและรีบเดินหนีทันที “เดี๋ยวสิยัยบ๊อง...! เป็นบ้าอะไรของเธอไปอีก” เขาตะโกนตามหลังและรีบวิ่งตามเรามา เมื่อเห็นว่าเขาวิ่งตามเราก็รีบวิ่งหนีทันที บันไดของที่นี่เป็นบันไดเลื่อนแต่มันก็เลื่อนเร็วไม่ทันใจเราอยู่ดี เราจึงรีบวิ่งลงมาจากบันไดเลื่อนเพื่อที่จะหนีเขาแต่ทว่า...กลับพลาดล้มเพราะความไม่ชินที่ต้องใส่รองเท้าส้นสูงแบบนี้ พรึบ! “ว๊าย!” ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อล้มตกลงมา โชคดีที่เราล้มตอนใกล้ๆ จะถึงพื้น ไม่อย่างนั้นคงถูกบันไดเลื่อนหนีบเอาเส้นผมเข้าไปปั่นเสียแล้ว “โธ่เอ๊ย...ยัยบ๊อง!” เขาส่ายหัวเบาๆ พร้อมกับเดินลงมาเพื่อที่จะช่วยพยุง แต่เราปัดมือเขาพร้อมปฏิเสธ “ไม่ต้องมายุ่งกับหนูค่ะ!” “เป็นอะไรของเธอ? เมื่อกี้ก็ยังดีๆ อยู่เลย” เขาคิ้วขมวดพร้อมกับเอื้อมมือมาแตะที่หน้าผากของเรา “ไม่สบายหรือยังไง?” เพี๊ยะ! “โอ๊ย...ฉันเจ็บนะ” เขาสลัดมือตัวเองรัวๆ เมื่อถูกตี แค่นี้ก็เจ็บเสียแล้ว ไม่เห็นจะดูเป็นตัวอันตรายตรงไหนเลย ความน่าเกรงขามไปไหนหมด! “เป็นบ้าอะไรของเธอ!” “ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของหนู คุณอยากจะทำอะไรก็ทำไปเถอะค่ะ หนูจะไปรอที่รถ ถ้าที่ดี...ก็อยากจะกลับไปรอที่บ้านเลย!” เรามองค้อนใส่ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน แต่เพราะการล้มเมื่อกี้มันทำให้เราเท้าพลิกและเผลอเซไปหาเขาเล็กน้อย “ว๊าย!” “นั่นไง...เธอเจ็บตัวแบบนี้ยังจะมาทำเป็นเก่งอีก” “ไม่ต้องมายุ่งค่ะ หนูดูแลตัวเองได้ หนูเก่ง” เราผลักตัวเขาออกไป แต่นั่นก็หมายความว่าไม่มีใครประคองตัวเราและทำให้เราเป็นฝ่ายที่ล้มลงไปหนักกว่าเดิม ตุบ! “โอ๊ย!” ใบหน้าหวานมองไปรอบๆ ก็มีแต่คนพากันจ้องมองมาที่เราแถมยังซุบซิบนินทาอีก อยู่ที่ไหนในโลกนี้ก็ไม่พ้นคนนินทาสินะคะ “มา...ฉันช่วย” เขายื่นมือมาตรงหน้า แต่เราเบะปากพร้อมปัดมือเขาทิ้ง “ไม่ต้องมาช่วยหนู...หนูไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากคุณค่ะ” ร่างบางลุกขึ้นยืนอีกครั้ง พร้อมกับถอดรองเท้าส้นสูงออกและปาใส่อกแกร่ง สายตาของคนอื่นๆ ที่มองมาก็พากันตกใจ พวกเขาคงจะมองว่าเรากล้ามากที่ปารองเท้าส้นสูงใส่มาเฟียผู้นี่ แต่ตอนนี้เราไม่สนใจอะไรแล้วล่ะค่ะ จะฆ่าก็ฆ่ากันเลย ตามสบาย! “เชิญคุณไปเสพสมกับผู้หญิงของคุณเถอะนะคะ อย่ามายุ่งกับหนูเลย มันเสียภาพพจน์ของมาเฟียหมด ที่สำคัญหนูก็ไม่อยากให้พวกผู้หญิงของคุณเอาหนูไปนินทาด้วย” ว่าจบเราก็ค่อยๆ เดินหนีออกมาแม้ว่าจะเจ็บเท้าข้างหนึ่งอยู่ก็ตาม! ไอ้บ้าเอ๊ย!!! เราก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าไอ้อาการที่เป็นอยู่เนี่ยมันเรียกว่างอน น้อยใจ เสียใจ หรือว่าโกรธ แต่จะอารมณ์ไหนก็ช่างมันเถอะค่ะ เอาเป็นว่าเราอารมณ์บ่จอย ไม่พอใจเขา! เชอะ!!! เขาคงจะไม่ได้ชอบเราจริงๆ นั่นแหละ!!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more