Vampire Venom 2: Changing The Prophecy

VV: 6

Chapter 6: Danger

I WAS very thankful that Sweety fell asleep. I don’t want her to play during class hour lalo pa’t ang tahimik ng lahat. Nasa hita ko lang siya. As much as possible ay kailangang nasa tabi ko lang si Sweety. Mahirap na kung ibaba ko at baka tumakbo nalang ito bigla. At kapag nangyari ‘yon. I can’t use my skill as a vampire. I am giving limit on myself. Most especially we are surrounded with human.

“Mukhang masarap ang pagkakatulog, ha?” tanong sa akin ni Marfire habang hindi tumitingin sa akin. And he never tried to open his mouth that big. Mabuti nalang at may kakayahan kaming makarinig kahit na sobrang hina pa iyon.

“Siguro nagustuhan niya ako. At gusto niya na ako ang mag-aalaga sa kanya for the rest of her life.”

“Yeah… at hindi mo na siya puwedeng pabayaan pa baka maging tostado na ‘yan.”

“Hindi iyan mangyayari, Marfire. Pakikiusapan ko sila sa bahay na huwag galawin ang aking alaga. At first time kong mag-alaga ng hayop. I never thought na magaan pala iyon sa pakiramdam.”

“Good for you, Conal.” Iyon lang at tumahimik na siya.

Natapos ang buong klase. Inabot na naman ng dilim and I feel something strange. Hindi ko gusto ang enerhiyang dinadala ng hangin.

“Naramdaman mo ba iyon?” tanong ko kay Marfire habang palabas na kami building.

“Ang alin? Wala akong maramdaman bukod sa naaamoy kong dugo ng mga estudyante rito.”

“May nararamdaman akong kakaiba, eh.”

“Like what?” he stopped and seriously starred on me.

“I can’t explain. I am very uncertain actually. Parang may binubulong lang ang hangin sa tenga at katawan ko.”

“Really?” he wondered.

“Yeah?”

“What else? Ano pa ang nararamdaman mo ngayon?” parang may iniisip si Marfire. I can feel it.

“Aside from strange feeling ay wala na naman.”

“Baka may kakayahan ka Conal? I mean, baka is ka ring maharlika ka katulad ko but you still need to figure out your power.”

“Is it possible?” ang alam ko ay in born na ‘yon, eh.

“Oo,” mabilis siyang tumango. “May mga ganoon, delayed ang power nila at kailangan pang i-develop.”

“That’s impossible Marfire. I was already convinced na isa lang akong normal na bampira and nothing more.”

“Malay natin, Conal. Huwag kang magsalita ng tapos.”

“Okey,” gustuhin ko man na isiping may kapangyarihan ngunit nasa reyalidad ako ngayon. At hindi na iyon mababago pa.

Sa tingin ko ay naging mabagal ang aming paglakad ni Marfire. Paglabas namin sa building ay wala ng mga estudyante. Napaawang lang ako. Kanina ay marami pa naman iyon.

“Ganoon na ba tayo katagal na nag-uusap?” napamangha kong tanong. Iginiya ko ang aking mga mata. Kami nalang talaga ang nandidito ngayon.

“Be alert, Conal. I feel danger.”

“Danger?” wala sa sariling hinigpitan ko ang pagkakahawak kay Sweety. It was very tight at ayokong mahiwalay sa akin ang aso.

“Open your heart, Conal. Feel the energy surrounds you,” Marfire changes his black eye color and it turned to red.

I quickly closed my eyes and followed what he said. The moment I open my heart and felt the environment the cold breeze of the night stroke me. This was the first time I felt cold.

All of the saddened, I heard a very heavy breath. I do not if that was Sweety. From that breath, mabilis kong naamoy ang taong lobo.

“Werewolf,” I said while opening my eyes.

“Your eye color changed, Conal.” he said.

“Ha?” medyo nagulat ako. “What do you mean?”

“Move to your right!” Marfire shouted. And he released a power on my back. Huli na para gumalaw ako. A strong sharp claw hit my right back shoulder. I automatically kneeled on the ground. It was painful yet bearable. I managed to look back. It was big black werewolf. Mabilis akong napatayo at napaatras. Kasalukuyan itong nilalabanan ni Marfire.

Ramdam na ramdam kung gaano ito ka kapangyarihan. And I think we need help. Gagamitin ko na sana ang kakayahan kong maglaho nang biglang sumakit ang aking sugat. Malala ang ginawa niyang pinsala sa akin. And I couldn’t use my power to help the wound heal.

Mabilis akong nanghina. I brought my hand on the wound and touched it. Nang may makapa akong parang likido ay kaaagad ko iyong tiningnan. There was a green color pigment on my blood. At huli na nang malaman ko kung ano iyon. Mabilis akong natumba at nabitawan si Sweety. Bumigat at nagsara ang talukap ng aking mga mata at tuluyan nang nawalan ng malay!

A soft country music quickly registered on my ears. A woman singing a song na sobrang sarap sa aking tenga. That when I realized na nasa bahay na pala ako. Bumangon ako at kinapa ang aking sugat. Wala na iyon. It was fully healed.

“Good to see na gising ka na Conal,” she entered on my room and brought me a glass of blood. My throat was drained. It was totally dry. “Thirsty?”

I nodded, “what happened?”

“You better drink this first and quench your thirst, Conal,” she sat beside me and gave the glass of blood.

Wala na akong sinayang na sandali. Nilantakan ko kaagad ang punong baso. I moved the glass away on my lip and caught the last drop of my diet.

“Now tell me what happened last night, Ma.” I look at her politely. I was very emphatic for what happened last night.

“Wala ka bang naaalala?”

“I have a been attacked by big black werewolf. Ang huli kong matandaan ay nakita ko ang aking dugo na may halong lason.”

“Exactly.”

“What happned to Marfire?” huling kong naalala sa kanya ay nilalabanan nito ang taong lobo.

“Who’s Marfire?”

“A friend of mine. Kasa-kasama ko siya kagabi.”

“Hindi ko kilala ang sinasabi mong Marfire. Sa tingin ko ay si Daxos ang tanungin mo tungkol diyan. Umalis siya para sunduin ka kagabi. You are 2 hours late last night kaya nag-alala na kami para saiyo.

“And he came to saved me?”

“Iyon ang pagkakasabi sa akin ng Papa mo, Conal.”

“How about my brothers? Did they come also?”

“No, matagal rin silang dumating kagabi. Mas nauna ka pa ngang maiuwi ni Daxos sa bahay before dumating ang mga balasubas mong kapatid.”

“Sino ang nagtanggal ng lason sa katawan ko?”

“You better ask your father, Conal. I’m out of idea. Wala naman siyang sinabi sa akin. Basta ka nalang daw inatake ng taong lobo at nakatulog ka dahil sa lason. Iyon lang. He didn’t tell me who took out the poison inside your body.

“Where is he?” I asked.

“Nasa labas siya, may kinukumpuning mga bagay.”

“Hindi ba kayo pumasok sa trabaho?”

“You are more important, Conal. We can easily give up our work for you.”

“Thank you,” ngumiti ako sa kanila.

“Your welcome,” ngumiti na rin si Mama. “And before I forgot. Raxos almost killed your pet.”

“Si Sweety?” nanlaki ang mga mata ko. “Where is my pet?” napatayo ako sa sobrang pag-aalala.

“Nasa labas ang aso mo with your father.”

Lumabas na ako. Sobrang bilis kong tinakbo ang labas ng bahay. Mabilis na nakita ng aking mga mata si Papa. Beside him was Sweety. She’s drinking a milk.

“Sweety!” I called her the way I call a human. Napatingin sa akin ang aso at maging si Papa ay ganoon din. Lumapit ako sa dalawa.

“Para saan ‘yan, Pa?” he was holding a screw and a piece of wires.

“Inaayos ko lang ito. Kumusta na pala ang pakiramdam mo?” he relinquished the screw and wires. He washed his hands on a faucet beside him.

“I’m totally fine now. Kumusta po pala si Marfire, Pa? Sinabi sa akin ni Mama na ikaw ang sumundo sa akin.”

“Your friend was okay when I got there. He managed to fight the werewolf. And he took the poison out from your body.”

“I see,” tumango lang ako. Dalawang beses na akong iniligtas ni Marfire. At hindi ko alam kung paano iyon masusuklian.

“Puwede ba tayong mag-usap?” seryoso niya akong tiningnan.

“Sige po.”

Nauna siyang tumalikod sa akin. I grabbed my dog Sweety at nagmamadali kaming sumunod papasok sa loob ng bahay.

Mama was sitting on a couch while holding her phone. Hindi ko iyon binigyan ng tuon. Instead, I sat beside her with Sweety.

“Napag-desisyunan namin ng Mama mo na huwag ka nang papasukin pa sa school. Mas mabuting mag-home schooling ka nalang Conal.”

“What?” my eyes widened.

“Mapanganib saiyo kapag nagpatuloy ka pa sa pagpasok. Hindi mo kayang ipagtanggol ang sarili mo.”

Napayuko ako. I’m not expecting it to hear galing kay Papa. A sharp feeling suddenly appeared on my chest. That was unexpected!

“Yeah, you’re right, Papa. I can’t even fight back and protect myself from those creatures.” I look at them with disappointment. “Sana, kahit man lang tinuruan niyo akong lumaban without powers ay ginawa ninyo. You molded me into useless vampire.”

“Conal,” may lungkot sa boses ni Mama.

“Don’t worry. I totally understand you both,” mapait na ngumiti ako sa kanila. Hindi makaimik si Papa sa inakto kong iyon dahil alam nilang totoo iyon. Totoo na pinalaki lang nila ako na maayos without preparing me from danger.

“I’m sorry for making you feel bad, Conal. Mas mainam na hindi mo alam kung paano lumaban. We are keeping you away from a darkest monster,” walang buhay na wika ni Papa. Ngunit ramdam na ramdam ko sa pananalita niya ang pagka-guilty.

“Who’s that darkest monster?” kumunot ang noo ko. Unang beses ko iyong marinig.

“Si Lunos,” si Mama Amanda ang nagsalita.

“Lu-lunos?” mabilis kong natandaan ang sinabi ni Marfire. It was Lutos, but he wasn’t sure. “Iyon ba ang masamang bampira na nanirahan sa mundo ng mga katulad natin?” gusto kong makasiguro.

“How did you know?” nanlaki ang mga mata ni Mama.

“It was Marfire who told me about him. So it’s true?”

“Hindi kami sigurado Conal kung totoo ba si Lunos. At may isa lang tayong mundo. Dito iyon sa mundo kung saan kasama nating naninirahan ang lahat,” wika ni Papa.

“Baka nakuha lang din niya iyon sa mga matatanda. Kagaya nang sa amin ay nakuha lang din namin ang impormasyon tungkol kay Lunos sa mga matatanda.”

Tumango lang ako, “I better go.” Tumayo ako sa couch habang dala-dala si Sweety paakyat sa ikalawang palapag.

“Conal,” tumayo si Papa. Huminto ako sa dulo ng hagdan. I turned my head and lead my sight on them. “Gusto mo talagang mag-aral sa University na iyon?” tanong ni Papa.

Tumango lang ako bilang sagot. Iwan ko ba, noon ay medyo nag-aalinglangan pa akong pumasok. I have no idea what to expect that time.

“Then you have the will,” pilit na ngumiti si Papa.

“Thank you,” ngumiti lang ako sa kanila at nagpatuloy na. Hindi ko sila maintindihan. Ang buong akala ko ay sigurado na sila sa kanilang desisyon.

While playing my hand to Sweety, I suddenly remembered the werewolf that attacked me. My mind bewildered of what happened last night. Ganoon na ba talaga kalaki ang galit ng mga taong lobo sa mga bampirang katulad namin? And that female werewolf who followed me nang pauwi na ako. Saan na siya ngayon? s**t! Mukhang pinatay na talaga iyon ng aking tatlong kapatid.

Iyon kaya ang ang naging dahilan kung bakit bigla nalang kaming inatake ng taong lobo? Possible iyon!

Nasa malalim akong pag-iisip nang maramdaman ko ang dila ni Sweety. She’s licking my palm. A smiles draw on my face. She’s undeniably cute. Nawala ang masamang pakiramdam ko dahil sa kanya. Kaninong aso kaya itong si Sweety?

“Gusto mo bang maglambing sa akin, ha?” walang kahirap-hirap na binuhat ko siya. I placed her in front of my chest. Why on earth she smells good? Ngayon ko lang ito napansin. “Did Mama wash you, Sweety?” I kissed her crown and hugged her tight even more.

I waited until Sweety fell asleep on my arm. I put her slowly on my bed. Ngayon ay may matutulog na sa kama ko. Napangiti akong nilagyan siya ng kumot. Naisipan kong lumabas ng bahay at pumunta sa kakahuyan.

Umaambon ang buong paligid. Ang mga punong kahoy na maliliit lang noon ay ngayon malaki na. Dito ako namamalagi kapag wala ang aking mga kapatid. Ito ang pinakamagandang lugar para sa akin para makapag-isip.

When I about to take my first step ay mayroon na naman akong naramdamang kakaiba. Nakakapaagtaka lang dahil hindi naman ako nakakaramdam ng ganito noon. Pakiramdam ko ay may nakatingin sa akin at may kasama iyong malakas na kapangyarihan. Sobrang weird.

Hinayaan ko na lamang iyon. Tumalon ako sa malaking sanga ng punong kahoy. At mula sa kinatatayuan ko ay may nakita akong isang tao. Mabilis itong umalis.

“Teka lang!” sigaw ko at sinundan siya. Ngunit hindi ko naabutan ang lalaki. Kasabay ng kanyang pagkawala ay nawala rin bigla ang malakas na enerhiya. Ang ibig sabihin ay ang lalaking iyon ang nagmamay-ari sa malakas na enerhiya? Ngunit bakit palagi siyang nandidito? Bakit palagi ko na lamang siyang nararamdaman? At bakit pakiramdam ko ay sa akin siya nakatingin?

Napailing ako. Kung sino man iyon ay baka gusto niya lang din ang lugar na ito. Kahit sinong nilalang ay gugustuhing mamalagi sa kagubatan. Bukod sa maganda ang lugar ay sobrang napakatahimik pa.

Halos tatlong oras akong namalagi sa loob ng gubat. Nang maisip ko si Sweety ay bumalik ako sa bahay. Nandoon na ang aking mga kapatid. Sa gulat ko ay hawak-hawak na ito ni Kuya Raxos.

“Let go of my pet,” mabilis akong napalapit sa kanya at kinuha si Sweety.

“What’s wrong with you? Gusto ko lang siyang hawakan at laruin.”

“You are about kill my pet, sinabi sa akin iyon ni Mama.”

“Nauhaw lang ako kagabi. And I don’t even know na saiyo pala ang asong ‘yan. Kung nalaman ko lang kaagad ay hindi ko sanang binalak na inumin ang dugo niyan.”

“Whatever. Humanap ka ng aalagaan mo not my Sweety.”

“Sweety?” he laughed so hard. “Ang corny ng pangalan ng aso mo, hays… sumakit tuloy ang tiyan ko.”

Hindi ako makaimik. Pakiramdam ko ay gusto ko siyang suntukin sa mukha. Ano naman ngayon kung Sweety ang pangalan ng aso ko?

“Wait for my dog. I’m gonna buy too,” dagdag nitong wika.

“Hindi ko binili si Sweety,” I mumbled and leave. Tingnan ko lang kung ano ang ipapangalan niya sa kanyang aso. Sana ay hindi iyon corny dahil babawi talaga ako sa kanya.