กลรักร่อนซ่อนบาป

น้องสาวผู้อาภัพ

ตอนที่ 4

และผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ใคร นอกจากจะเป็นสายเลือดเดียวกันกับเขา

เป็นน้องสาวแท้ๆที่คลานตามกันมา

เพราะนี่อาจเป็นห้วงวินาทีสุดท้ายในชีวิตของน้องสาวผู้อาภัพคนนี้ที่เขาอยากให้ปาฏลิณได้ไปพบเห็นด้วยสายตาของตัวเอง มากกว่าที่จะให้เขาบอกอะไรมากไปกว่านี้ เพราะหล่อนจะทราบเรื่องราวทั้งหมดตรงนั้น

หลังจากที่ครุ่นคิดพร้อมนิ่งนานพอสมควรแล้วอนุราชจึงตัดสินใจ ที่จะเล่าเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับน้องสาวให้หล่อน ฟังอย่างคร่าวๆในเรื่องนี้ เพราะเนื่องจากพ่อแม่นั้นถึงกับออกคำสั่งยื่นคำขาด

ตัดเป็นตัดตายกับไปรดาวน้องสาวคนเดียว เพราะหล่อนนั้นได้ไปพลาดพลั้งท้องโย้กับลูกชายชาวไร่

ที่หนีตามกันไปพ่อแม่อับอายมากถึงกับสั่ง ไม่ให้ไปรดาวกลับมาที่กรุงเทพเหยียบที่บ้านหลังนี้อีก

แต่ถึงอย่างไรสำหรับอนุราชเขาถือว่าไปรดาวเป็นน้องในไส้ อยู่เช่นเดิม และคอยแอบช่วยเหลือจุนเจือในด้านการเงินมาตลอด

แต่มาระยะหลังนั้นน้องสาวเกิดป่วยเป็นโรคร้ายและหมอบอกว่าไปรดาวเป็นคนป่วยที่อาการหนักขั้นรุนแรงและป่วยเป็นคนไข้ในระยะสุดท้ายต้องนอนรอวันตายเพียงอย่างเดียว

เรื่องมันเป็นแบบนี้ และความไม่ลงรอยกันอีกฟากของครอบครัว พ่อผัวแม่ผัวของไปรดาว

มันมีปัญหายุ่งเหยิงตามมา เพราะว่า ครอบครัวของน้องเขย พร้อมด้วยปู่กับย่า จะ มาแย่งชิงตัว เด็กหญิงมัสรา หรือ น้องมิว หลานของเขาจากไป

**************

และในเวลาหนึ่งทุ่มตรง ของวันนี้ ก็ถือว่าโชคเป็นของเขาจริงๆ ชะตาเบื้องบนลิขิตหรือไร ดุจฟ้าส่งหล่อน มาให้เขาได้ยลโฉมอีกครั้งแล้วหนอ เพราะภาพของหล่อนเมื่อครั้งเดินแบบที่โรงแรมหรู มันยังติดค้างในใจกับอิริยาบถที่สง่างามราวกับนางพญานั่นของหล่อน ก็ทำให้ฬวิกนั้น ตั้งใจไว้ว่า ไม่ยอมที่จะให้หล่อน คลาดสายตา ไปจากเขา

และคิ้วเรียวสวยของนางแบบสาวชื่อดังขมวด เข้าหากันกลัวสายตาคุกคามหล่อนกำลังขับรถอยู่ เนื่องจากหล่อนไม่เคยเห็นหน้าเขา มาก่อน

“ปั๊ดโธ่..เว้ย” เพราะหล่อนไม่ยอมหยุดจอดรถ ตามที่เขาต้องการ ฬวิกหนุ่มหล่อ เจ้าของรถหรูเริ่มเซ็ง และหงุดหงิด ระบายโทโสด้วยการขับรถกระชาก จนเกือบจะเข้าไปจ่อติดท้ายรถกระป๋องคันเล็กของหล่อน ปาฏลิณตกใจยิ่งนัก “ตำรวจ “อันดับแรก ที่หล่อนนึกถึง ขึ้นก่อนทันที “นี่ ช่วยลงมาคุยกันหน่อยซิครับคุณ”

เสียงทุ้มกังวานนั้นดังใกล้หูหล่อน ร่างบาง พยายามบังคับตัวเองไม่ให้สั่นกลัว

“เอ้อ อย่าตกใจไปครับคุณ คือว่า ผมอยากรู้จักคุณ นะ ครับ เพราะคืนที่ผ่านมา นั้นผมได้ไปดูงานแสดงแฟชั่นของคุณ รู้สึกชอบคุณมาก ขอโทษนะครับ ผมอยากจะขอเบอร์โทร. คุณสักหน่อย จะได้ไหม?”

นี่ เขาเป็นใคร ?กล้าดียังไงถึงมากล้าขอเบอร์ส่วนตัวของหล่อน ยังตกใจไม่หายเลย ทำแบบสุ่มสี่สุ่มห้าและปาฏลิณ ก็จ้องด้วยสายตาแบบตำหนิใส่เขา

“งั้นต้องขอโทษด้วยนะคะคุณ เพราะฉันจะไม่ เที่ยวแจกเบอร์โทร.ให้ใครง่ายๆแบบสุ่มสี่สุ่มห้าหรอกค่ะโดย เฉพาะที่ คนเรา ไม่รู้จักกัน มาก่อน”

และคำพูดปฏิเสธจากหล่อนนั้นก็ทำให้ชายหนุ่มหน้ามุ่ยตึงขึ้น มาทันที แต่พยายามเก็บระงับอาการไว้

“เอ แล้วถ้าหากว่า ผมจะขอเบอร์ของคุณด้วย ในฐานะแฟนคลับคนหนึ่ง ที่ปลื้มในตัวคุณอย่างมาก เอ้อ ไม่ทราบว่า คุณจะสามารถให้ได้ไหมครับ”

“ฉันไม่ให้คุณอย่างแน่นอนค่ะ”

ตอบยืนยันด้วยเสียงเด็ดเดี่ยวพร้อมละทิ้งสายตาจากการสนใจชายหนุ่มตรงหน้า ที่เขาโผล่ตัวมาเป็นแฟนคลับของหล่อน แบบน่ากลัว นี่เองทำให้นางแบบสาวรู้สึกมึนและรู้สึกงงๆ

“นี่คุณฉันอยากจะขอบอก อะไรหน่อย หากถ้าคุณโผล่ตัวมาเป็นแฟนคลับของฉัน แบบนี้ ต้องขอร้อง เถอะนะคะ ว่าคราวหน้า คุณอย่าทำ แบบนี้อีก เพราะฉันไม่ชอบ”

ปาฎลิณ นั้นเอ่ยตำหนิแม้จะรู้สึกหายใจหายคอโล่งแล้วก็ตามแต่ก็ยัง กลัว จน รู้สึกไม่ ไว้ใจ ชายหนุ่มตรงหน้า

หากแต่ฬวิกส่งสายตาตัดพ้อ ที่หล่อนคิดอย่างนั้นกับเขาไปยังนางแบบสาว

“ผมไม่ใช่ผู้ร้ายหรอก และคิดมิดีมิร้ายหรอก”

“แต่สิ่งที่คุณทำ มันก็เข้าข่าย” ปาฏลิณทั้งเถียงทั้งชี้แจงบอก หวังจะให้เขานั้นใจเย็นลงกว่านี้

“อ้าวก็เอ้อเพราะคุณไม่ยอมให้เบอร์โทร.แก่ผมนี่ นา ผมก็เลยต้องใช้วิธีแบบนี้ ล่ะครับ เอ แต่ว่า ถ้าหากเปลี่ยนเป็น ขอ ลายเซ็นล่ะครับ” เขามีสิทธิ์อะไรถามหล่อนแบบนี้ แต่เมื่อเกิดขึ้นแล้ว ทำให้ปาฏลิณ ก็เลยยิ้มให้เขานิดหนึ่งตามมารยาท

“ค่ะแบบนี้ฉันยินดีแล้วก็จะเซ็นให้คุณเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” พอหายตกใจแล้ว หล่อนตอบ

ริมฝีปากบางอิ่มกลีบหยักเหมือนดอกกุหลาบน่าจูบบอกเขาก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบยื่นส่งกระดาษและปากกาให้หล่อนในทันที

พร้อมกันปาฏลิณนั้นกดปลายปากกาเซ็นตวัดให้แล้วส่งให้เขาเช่นเดียวกัน

แต่หากว่ารวดเร็วนักแทบที่หล่อนยังไม่ขยับตัว เมื่อเท้าก้าวลงสู่ข้างล่าง เพื่อเจรจากับเขา เมื่อเห็นว่า มันไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมาย แค่คุยกันธรรมดา หล่อนคิดเช่นนั้น แทบยังไม่กะพริบตาเลยนั้นมือขาวแข็งแรงก็ได้เผลอไผล เหมือนจู่โจมไปเอื้อมแตะ โดนมือเรียวนุ่มของหล่อน อย่างจัง ที่ส่งกระดาษคืน ให้เขาไม่รู้ว่าเขาเผลอไผลหรือเป็นการเจตนาจงใจ

แต่ก็ทำให้ปาฏลิณตะลึงไปเล็กน้อย ขอตั้งสติ ก่อน ที่เขา เหมือนจะรู้ตัว และคลายมือ จาการแตะมือเรียวนุ่มของหล่อน มองเห็นผิวแก้มสาวผุดสีระเรื่อเหมือนตำลึงสุก เมื่อรถของเขาที่ขับตีคู่กับหล่อน ปาฏลิณเบนสายตาไปทางอื่น แล้วก็ตั้งสติประคองไว้ดีๆ นี่หล่อนมาเจอกับอะไรเข้า ไม่มีสักครั้ง ที่เป็นแบบนี้ นับว่า นี่คือ เหตุการณ์แรก ขับรถเคลื่อนออกไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่หัวใจของหล่อนนั้นกลับเต้นสั่นโครมครามไม่เป็นจังหวะที่หล่อนถูกชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้ที่ไม่รู้จักคุ้นเคยใบหน้า ดูเขาช่างกล้านักเขาเอื้อมแตะที่มือเรียวของหล่อน แต่ก็ทำไปแล้ว ก่อนหล่อนจะไป เขาเอ่ย พร้อมอยากจะติดตาม อยากรู้หล่อนจะไปไหน บ้านอยู่ที่ไหน

“เอ้อ คุณครับ ผมชื่อ ฬวิกครับ แต่เรียกสั้นๆ ว่าวิก หรือไผ่ก็ได้นะครับ ขอตัวก่อน” ฬวิกเอ่ยเสียงทุ้มคำเจรจาเจื้อยค่อนข้างยาวในวลี ที่ไล่หลังหล่อนไป