Excuse Me คุณครับมารักกันไหม? 7
1405 Words
Excuse Me คุณครับมารักกันไหม? 7
“วันนี้ทำอะไรดีคะน้องฟิน” พี่บุษถามเมื่อเห็นฉันเดินเข้าห้องอบขนม
“ว่าจะทำเค้กสักสองสามปอนด์แล้วก็คุกกี้ค่ะพี่”
“ให้พี่ช่วยไหม” พี่บุษถามอย่างอาสา
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะแต่ว่าฝากพี่บุษดูหน้าร้านด้วยนะคะ วันนี้คนเยอะเลย”
“ได้เลยค่ะ เดี๋ยวพี่ช่วยดูให้ ตอนเที่ยงอย่าลืมออกมากินข้าวนะ”
“ค่ะพี่” แต่อยากกินยำจัง ส้มตำด้วย ตอนเที่ยงออกไปกินดีกว่า แต่เพื่อนไม่ว่าง ไปกินคนเดียวคงไม่เป็นอะไรใช่ไหม
“น้องฟินจะออกไปกินข้าวใช่ไหม?” เกือบเที่ยงฉันเดินออกจากห้องอบหลังจากจัดการอบคุกกี้และเค้กเสร็จแล้วเรียบร้อย
“ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ช่วยส่งข้าวที่ Graph X3 Studio ด้วยได้ไหม”
“ได้ค่ะ ว่าจะออกไปกินข้าวข้างนอกพอดี เดี๋ยวหนูไปส่งเองค่ะ” ฉันบอกก่อนจะเดินกลับเข้าไปเอากระเป๋าสะพายของตัวเอง
“นี่ค่ะ”
ถุงอาหารถูกส่งมาตรงหน้าพร้อมกับถุงเครื่องดื่ม ฉันเดินมาที่รถใช้เวลาไม่นานก็เดินทางมาถึงสตูดิโอ ถุงกับข้าวและเครื่องดื่มถูกหิ้วจากรถและเดินเข้าไปภายในสตูดิโอที่เพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรก
“วอนมึงตัดเสร็จหรือยัง?”
“ใกล้แล้ว”
“งานล่าสุดกูแต่งรูปเสร็จแล้วนะ ส่งให้แล้ว มึงก็ส่งให้ลูกค้าได้เลย” เสียงคนในสตูดิโอคุยกัน ฉันเดินเข้าไปและหยุดยืนบนพื้นที่โล่งคล้ายกับห้องนั่งเล่น ที่นี่เป็นเหมือนบ้านหลังหนึ่งเลยเพียงแต่เป็นบ้านหนึ่งชั้นและถูกทำเป็นสตูดิโอเท่านั้น
“เอ่อ ขอโทษนะคะ มาส่งข้าวค่ะ” ฉันส่งเสียงเรียกไป คนที่นั่งอยู่หลังคอมพิวเตอร์ครบชุดชะโงกหน้ามามองทางฉันอย่างพร้อมเพรียงกัน
“ไปตามมัน ๆ”
“เออ ๆ” หนึ่งในสามคนที่ชะโงกหน้ามาดูฉันวิ่งออกไปห้องห้องหนึ่งก่อนจะวิ่งกลับมาพร้อมกับส่งยิ้มให้กับฉัน อะไรกัน ฉันแค่มาส่งข้าวนะทำไมต้องมองกันแบบนั้นด้วยไม่เข้าใจเลยจริง ๆ แต่สักพักก็ถึงบางอ้อเมื่อเห็นคนตัวสูงเดินออกจากห้องที่มีคนวิ่งเข้าไปก่อนหน้านี้ กราฟมองฉันอย่างตกใจก่อนที่มุมปากจะกระตุกยิ้มอย่างพอใจ ร่างสูงวันนี้สวมเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนสีเข้มเดินเข้ามาใกล้ฉันโดยที่มือข้างหนึ่งยังถือโทรศัพท์แนบหู
“ส่งข้าว” ฉันบอกเสียงเบาพร้อมกับยื่นมือส่งถุงข้าวและเครื่องดื่มไปให้เขา กราฟปรายตามองเล็กน้อย ยื่นมือมารับถุงข้าวและส่งต่อไปด้านหลังจู่ ๆ คนที่วิ่งเข้าไปหาเขาก็วิ่งเข้ามารับถุงข้าว ฉันกำลังจะเดินกลับข้อมือก็ถูกจับและรั้งให้เดินตามเขาเข้าไปยังห้องที่เขาเพิ่งเดินออกมาได้ไม่กี่นาที
“ปล่อย”
“ครับ ส่งให้พรุ่งนี้ครับ” กราฟไม่ฟังแต่ดึงมือฉันเข้าไปในห้องจากนั้นก็ปิดประตูห้องยืนพิงบานประตูไม่ยอมให้ฉันได้เดินออกจากห้องอย่างที่ตั้งใจ
“กราฟ...” ฉันจะโมโหแล้วนะ ฉันหิวข้าว!!
“ครับขอบคุณครับ” กว่าจะวางสายได้ฉันก็แทบจะกินหัวเขาอยู่รอมร่อ หิวก็หิวเขายังจะกักขังฉันไว้ในห้องนี้อีก โมโห หงุดหงิดมากแล้วนะเขารู้ไหม
“กินข้าวหรือยัง”
“ยัง กำลังจะไปแต่ถูกคนเอาแต่ใจลากมา หิวก็หิว” ฉันพล่ามยาว กราฟหัวเราะก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน และเพิ่งสังเกตว่าห้องเขาเป็นห้องทำงานทั่วไปแต่งด้วยโทนสีดำและสีเทาทั้งโต๊ะเฟอร์นิเจอร์รวมถึงชุดคอมพิวเตอร์ครบชุดที่มองแล้วฉันเองก็ไม่กล้าตีมูลค่าว่ามันจะเท่าไหร่
“ไปกินข้าวกันครับ” น้องชวน น้องหยิบแค่กระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะติดมือมาเท่านั้น เมื่อเดินออกจากห้องทำงานของน้อง สายตาซุกซนของคนที่อยู่ด้านนอกต่างจ้องมองมาทางเราทั้งสองคน
“ไปไหน ข้าวสั่งมาแล้ว”
“ไปกินข้าวนอก เก็บไว้ให้ด้วย เอากาแฟมา” กราฟเดินไปหาคนที่ถามมือวางโทรศัพท์เครื่องหนึ่งลงบนโต๊ะจากนั้นหยิบแก้วกาแฟที่สั่งมาจากร้านฉันติดมือมาด้วย
“แนะนำหน่อย” คนที่มีหน้าตาทะเล้น ๆ เอ่ยบอกกับกราฟ
“ยุ่งยากมึงนี่ ฟินนี่ วอน เจมส์ ธีม เพื่อนผมแล้วก็หุ้นส่วนสตูดิโอ ส่วนนั่นมิวมิวน้องมาขอฝึกงาน พวกมึงนี่พี่ฟิน”
“สวัสดีครับพี่”
“ฮาย พี่ฟิน” ทุกคนโบกไม้โบกมือให้ฉันพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“สวัสดีค่ะ”
“พอ ๆ จะไปข้างนอกแล้วอาจจะไม่กลับเข้ามา”
“เออ ๆ ส่วนของมึงเสร็จแล้วที่เหลือกูจัดการเอง” น้องคนที่ชื่อวอนบอก พร้อมโบกมือไล่กราฟ กราฟพาเดินออกจากสตูดิโอของเขา
“พี่ขับรถมาไหม?”
“อื้อ ขับมา” ฉันตอบ
“เดี๋ยวผมขับให้ครับ ขอกุญแจรถหน่อยครับ” กราฟแบมือขอฉันวางกุญแจรถให้น้อง พร้อมกับร้านอาหารที่ตัวเองอยากจะไปนอกจากนั้นยังเล่าเมนูที่อยากกินให้น้องได้ฟังด้วย กระทั่งถึงร้านฉันก็สั่งทุกอย่างที่อยากกินส่วนกราฟเขานั่งเงียบมองฉันสั่งอาหารเท่านั้นไม่ได้ห้ามและไม่ได้ช่วยสั่ง เพราะเท่าที่ฉันสั่งมามันก็เยอะมากแล้วยังไงล่ะ
“จะกินหมดไหม?” กราฟถามเมื่ออาหารที่สั่งทยอยมาเสิร์ฟ
“หมด” ฉันตอบอย่างมั่นใจ ส่วนมากจะสั่งแบบเน้นยำและตำ ทั้งตำปูปลาร้า ยำกุ้งสด ยำหมูกรอบ ยำทะเล ไม่ลืมสั่งไก่ทอดและข้าวให้น้องด้วยกลัวน้องจะปวดท้อง ส่วนฉันเน้นกับค่ะวันนี้
“กินข้าวด้วยเดี๋ยวปวดท้อง”
“โอเค ๆ” ฉันไม่อยากพูดอะไรเยอะแล้ว อาหารตรงหน้ายั่วยวนฉันมาก ไม่ไหว อยากจะกินแล้วสิ มื้อเที่ยงที่มากินกับน้องสองคนครั้งแรกดันพามาที่ร้านยำรสเด็ด แต่ก็ไม่ได้ถืออะไรมาหรอกเพราะแค่มากินข้าวกันเฉย ๆ
“เอายำคอหมูย่างเพิ่มได้ไหม” ฉันเงยหน้ามองน้อง
“ได้ครับ” ดีงจัง ไม่มีขัดเลย ดังนั้นจึงยกมือเรียกพนักงานมาสั่งอาหารเพิ่ม แต่ว่า กินไปเยอะแบบนี้หวังว่าฉันจะไม่ปวดท้องนะ
14.28 น.
“ไหวไหม?” เสียงนุ่มเอ่ยถาม พร้อมทรุดนั่งที่ข้างโซฟาตัวที่ฉันนอนอยู่ ถ้ารู้ว่าฉันเป็นอะไรแล้วอย่าเพิ่งดุกันเลยนะ เพราะฉันน่ะปวดท้องหลังจากกินมื้อเที่ยงเสร็จ กราฟพากลับมาที่บ้านกินยาแล้วนอนพักอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี พี่บุษโทรตามเพราะเป็นห่วงพอรู้ว่าฉันปวดท้องเพราะแอบไปกินยำมาก็โดนดุไปหนึ่งที
“ยังหน่วง ๆ อยู่” ใกล้ถึงเวลาเลิกเรียนของลูกชายฉันแล้วสิ
“กราฟ...”
“ครับ?”
“ว่างไหม ไปรับแฟนให้พี่หน่อย”
“ได้ครับ!” เพราะเสียงที่ฟังดูตื่นเต้นและดีใจนั้นทำให้ฉันสะดุ้งตกใจกับท่าทางของกราฟ
“ผม ผมต้องทำยังไง ต้องอาบน้ำเปลี่ยนชุดไหม ผมต้องทักคุณครูว่ายังไง แล้ว...”
“กราฟ กราฟใจเย็น ๆ” ฉันหลุดหัวเราะเล็กน้อยกับท่าทีของกราฟที่เดินวนฉันไปมาอย่างตื่นเต้นและประหม่า
“ผมตื่นเต้น” แค่ฝากให้ไปรับแฟนเนี่ยนะ อะไรจะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น
“ฟังพี่ก่อน”
“ครับ” กราฟเดินกลับมานั่งที่โซฟามองฉันอย่างตั้งใจฟัง
“เอาบัตรผู้ปกครองไป เดินไปบอกครูที่อยู่ด้านหน้าว่ามารับน้องแฟน อนุบาลปลาวาฬ เดี๋ยวพี่เลี้ยงจะพาแฟนมาส่งเอง” เพราะลูกยังไม่ถึงเกณฑ์ที่จะเรียนอนุบาลหนึ่งเลยต้องเรียกแบบนี้
“ได้ครับ”
“ต้องไปตอนกี่โมง” กราฟถามต่อ
“ตอนนี้ก็ได้ แฟนเลิกบ่ายสาม”
“ครับ เดี๋ยวออกไปเลย ถ้าตื่นเต้นผมจะโทรหาฟินนะ”
“ได้ ขับรถระวังด้วยนะ”
“ครับ”
- Writer
