คืนที่ดาวเต็มฟ้า

รู้ตัวหรือเปล่าทำอะไรลงไป

นายพงษ์ชาติ คนที่ขึ้นชื่อว่ามีรสนิยมผิดธรรมชาติ มีความซาดิสม์ ผู้หญิงกี่รายที่ถูกส่งไปให้เขาถ้าไม่ตายก็พิการ หรือไม่ก็สติไม่กลับมาสมประกอบเหมือนเดิม เป็นที่รู้กันดีในแวดวงว่าเขายอมที่ะจ่ายเพื่อปิดปากคนรอบข้างดังนั้นจึงไม่มีใครสาวความผิดมาถึงเขาเลยสักคนแม้กระทั่งญาติของผู้เคราะห์ร้ายเองก็ตาม แต่ก็มีผู้หญิงบางคนที่ใจกล้าบ้าบิ่นยอมแลกเพราะผลตอบแทนที่จะได้จากเขามหาศาลหากแต่ไม่มีความจำเป็นก็คงจะไม่มีผู้ใดอยากจะมาเผชิญชะตากรรมแบบนี้หรอก

ดาวเต็มฟ้าเองอยู่ในกรณีที่ก้ำกึ่งระหว่างความจำเป็นและความไม่รู้ว่ามันอันตรายเพียงไหน

"เอี๊ยดด" เสียงรถที่แล่นมาด้วยความเร็วและเบรคอย่างกระทันหันดังสนั่นหน้าโรงแรม เมื่อรถตู้คันใหญ่เปิดประตูออกมากลุ่มชายฉกรรจ์ราวสิบคนก็กรูกันขึ้นตรงไปที่ห้องที่หมายทันที

"ห้อง 3005 ค่ะ" เสียงของนางบอกอย่างตะกุกตะกักตอนที่โดนตุนท์จับตัวมาเค้น

"ก๊อกๆๆ"

"ใครนะมาขัดจังหวะ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเชียว" พงษ์ชาติเสียอารมณ์

"ก๊อกๆๆๆๆๆ" เสียงประตูเคาะถี่ขึ้นเรื่อยๆ

"อะไรวะ อาหารก็ไม่ได้สั่งมาเรียกทำไม" พงษ์ชาติตวาดออกไปเมื่อเปิดประตูคิดว่าเป็นรูมเซอร์วิส

"เห้ย อะไรวะเนี่ย!" พงษ์ชาติตกใจที่อยู่ๆชายหุ่นกำยำล่ำสันกรูเข้ามาที่ห้องและชนเขาจนเซลงไป

"ผู้หญิงของฉันอยู่ที่ไหน" ตุนท์ตะคอกใส่พงษ์ชาติอย่างไม่มีเกรงใจ

"ใครผู้หญิงของแก ผิดที่แล้วไอ้หนุ่ม" พงษ์ชาติยิ้มหยัน

"ดาวเต็มฟ้าอยู่ที่ไหน" ตุนท์ถามอีกครั้งด้วยเสียงที่แผดก้อง

"อ๋อแม่หนูดาวเดือนเกลื่อนฟ้าน่ะหรือ ฮ่าๆๆๆ" พงษ์ชาติยียวนกวนประสาทเขา

"นายครับ หาทั่วห้องแล้วไม่เจอเลยครับ"คมสันเดินมารายงาน

"เมียหายแล้วมาตามหาที่คนอื่นก็ได้หรือวะ" พงษ์ชาติกวนไม่เลิก

"ผั๊วะ" เสียงเสยหมัดเข้าที่หน้าของนายพงษ์ชาติจากฝีมือของตุนท์

"นี่มึงไม่รู้หรือว่ากูเป็นใครไอ้เด็กเมื่อวานซืน" พงษ์ชาติเริ่มมีน้ำโหที่ถูกหยามไม่มีใครกล้าทำรุนแรงกับเขาแบบนี้

"นี่จะบอกให้เอาบุญนะ แม่หนูนี่เป็นเมียแกจริงหรือยังบริสุทธิ์อยู่เลยนะ" พงษ์ชาติยั่วเขาอีกจนตุนท์อารมณ์พลุกพล่านเดินเข้าไปค้นห้องอีกครั้งด้วยตัวเอง

เขาเดินสาวเท้าฉับๆเข้าไปตามห้อง ทั้งห้องน้ำและระเบียงแต่ก็ไม่เห็นเธอเลยจนกระทั่ง

"เลือด!" ตุนท์อุทานขึ้นและมองไปตามพื้นที่มีหยดเลือดหยดเป็นทาง เขาเดินตามไปจนหยุดที่หน้าตู้เสื้อผ้าแต่ตู้เหมือนไขกุแจล็อคไว้เพราะไม่มีลูกกุญแจเสียบไว้เขาเริ่มใจไม่ดีเลยเอาตัวเข้ากระแทกกับตู้ทั้งทุบทั้งถีบจนประตูตู้พังออกมา

"เต็มฟ้า!" สภาพที่เขาเห็นดาวเต็มฟ้าถูกมัดมือมัดแขนด้วยเชือกและเอาผ้าอุดปากไว้ที่ใบหน้าถูกตีจนหน้าผากแตก ที่แก้มมีรอยบวมช้ำ ที่มุมปากยังคงมีรอยเลือกกบอยู่

"คุณตุนท์!" ดาวเต็มฟ้าปล่อยโฮออกมาเมื่อเห็นเขา

ระหว่างที่ดาวเต็มฟ้าอยู่เพียงลำพังกับนายพงษ์ชาติเธอพยายามเล่นไปตามบทบาทหน้าที่ด้วยการบีบนวดเอาใจเขาและช่วยรินเครื่องดื่มแต่ด้วยความเก้ๆกังๆไม่สนิทใจจึงยิ่งทำให้พงษ์ชาติยิ่งสนใจในตัวเธอ

"คุณจะจ่ายให้หนูได้เท่าไร" เธอทำใจดีสู้เสือทวงเงินกับเขาแต่นั่นก็ทำให้เขาชะงักได้เล็กน้อย

"ฉันจ่ายค่าตัวหนูทุกบาททุกสตางค์ให้กับเจ๊นางไปแล้วส่วนที่หนูจะได้เพิ่มแบบไม่อั้นคือทิปพิเศษจากฉันหากว่าทำให้ฉันพอใจ" พงษ์ชาติพูดพร้อมเดินย่างสามขุมเข้าใกล้เธอ

"จ่ายให้เจ๊นางไปแล้ว? หนูยังไม่ได้เลยสักบาท" เธอแกล้งพูดเพื่อดึงเวลาพร้อมทำท่าจะลุกขึ้น

แต่ไม่ทันนายพงษ์ชาติที่เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวและว่องไวดุจเสือจ้องตะครุบเหยื่อคว้าตัวเธอเอาไว้ได้และเริ่มจู่โจมเข้าใส่เธอทันที ด้วยสัญชาตญาณเธอจึงปัดป้องและต่อสู้ทั้งที่พอจะเตรียมใจมาบ้างแล้วก็ตามในเรื่องการถึงเนื้อตัวแต่มันดูจะรุนแรงเกินไปสำหรับเธอ ยิ่งต่อสู้นายพงษ์ชาติยิ่งชอบใจเขาจึงเริ่มตบตีเธอเพื่อสร้างอารมณ์ให้กับตนเอง

หญิงสาวทุกรายก่อนที่เขาจะร่วมรักเขามักจะทุบตีพวกเธอก่อนเสมอและไม่ใช่แค่การทำให้เจ็บตัวแต่รสนิยมของเขาคือการเห็นเลือดเท่านั้นจึงจะพอใจ ด้วยเหตุนี้เขาจึงเป็นที่ขึ้นชื่อว่าจ่ายหนักแต่มีความเสี่ยงสูงใครอยากได้เงินจากเขาต้องพร้อมที่จะเสี่ยงตายด้วยเช่นกัน

แต่ดาวเต็มฟ้าเป็นที่ชอบใจของเขาเป็นพิเศษเขาจึงเล่นกับเธอแรงๆนานเป็นพิเศษไม่ทันที่เขาจะได้ลิ้มรสเธอเสียงเคาะประตูก็ดังสนั่นขึ้นขัดจังหวะเขา

"เดี๋ยว จะเอาเธอไปไหน" พงษ์ชาติเดินเข้ามาห้ามเมื่อเห็นว่าตุนท์เจอดาวเต็มฟ้าแล้วและกำลังแก้มัดเธอ

สักพักกลุ่มชายฉกรรจ์จำนวนมากก็เดินเข้ามาที่ห้อง นายพงษ์ชาติโทรตามลูกน้องของเขามาด้วยเช่นกัน

"มึงคิดว่าจะมาหยามกูถึงที่ได้ง่ายๆหรือ" นายพงษ์ชาติเองก็มีเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดาลูกน้องเต็มสังกัดเช่นเดียวกัน

บรรดาลูกน้องของตุนท์ชักปืนขึ้นมาตั้งอยู่ในท่าเตรียมพร้อมแต่ดูแล้วน่าจะเป็นรองพวกของพงษ์ชาติ

"มึงจะมาเอานังเด็กคนนี้ไปง่ายๆฟรีๆไม่ได้เพราะว่ากูจ่ายให้เจ๊นางไปหมดแล้ว" นายพงษ์ชาติต้องการสื่อว่าหากอยากได้คืนก็ต้องจ่าย

"เท่าไร?" ตุนท์ถามกลับทันควันไม่ลังเล ดาวเต็มฟ้ายืนอยู่ข้างๆเขาเธอมองหน้าตุนท์สลับไปมากับพงษ์ชาติ

"สองล้านบวกค่าเสียเวลากับค่าที่มึงบังอาจมาชกหน้ากูอีกสามล้านเป็นห้าล้าน" พงษ์ชาติมองหน้าตุนท์อย่างเคียดแค้น

"ห้าล้านงั้นหรือ!" ดาวเต็มฟ้าตกใจกับตัวเลขที่ได้ยินและยังตกใจว่าเธอคงจะถูกนางหลอกฟันค่าตัวเธอไปฟรีๆเสียแล้ว

"ได้ฉันจ่าย" ตุนท์ตอบอย่างแน่วแน่

"คุณตุนท์" ดาวเต็มฟ้าเรียกเขาด้วยเพราะไม่คิดว่าเขาจะยอมจ่ายเพื่อช่วยเธอออกมา

"ฉันรับเป็นเงินสดเท่านั้นนะ" พงษ์ชาติ ชาติชั่วเล่นให้เกมส์นี้มันยากขึ้น

"ได้ คมสันไปเบิกที่เซฟสำรองในคาสิโนมา" ตุนท์สั่งคมสันคนสนิท

"แต่ นายครับ" คมสันทำเหมือนจะห้ามปรามเพราะเขาอาจจะเสียรู้นายพงษ์ชาติ

"ไปเอามา" เขายังย้ำคำเดิม

"ครับนาย"คมสันจำต้องเร่งขับรถออกไปเอาเงินสดมาตามคำสั่ง

"อ่อ แล้วไม่ต้องคิดจะเอาลูกน้องมาเพิ่มนะ เพราะตอนนี้คนของฉันล้อมอยู่เต็มโรงแรม เอามาก็จะพากันมาตายเปล่า" พงษ์ชาติขู่ก่อนคมสันจะออกไป พงษ์ชาติเองก็ไม่เคยเจอกับตุนท์มาก่อนแต่เขาคิดว่าตุนท์น่าจะเป็นพวกมาเฟียอ่อนหัดเพราะดูหล่อสำอางค์

สถาณการณ์ในห้องค่อนข้างตึงเครียดเพราะทุกคนไม่มีใครยอมวางปืนลงเลยราวกับทุกสตาฟไว้ ทุกวินาทีหมายถึงชีวิต

"นังหนูนี่มันคงเป็นเมียเก็บมึงสินะถึงได้หวงได้ห่วงกันขนาดนี้ แต่จะว่าไปนังหนูนี่มันมาหากูเองนะ เจ๊นางพามาเสนอกูเอง" พงษ์ชาติแกล้งยั่วเย้าตุนท์เล่นตามประสาคนกวนประสาทเมื่อไม่ได้อะไรก็ต้องกวนให้ถึงที่สุดหากเขาไม่ได้คนอื่นก็ต้องไม่ได้ไปง่ายๆเหมือนกัน

แต่ตุนท์ไม่โต้ตอบนอกจากจ้อมเขม็งไปที่เขาดุจจะกินเลือดกินเนื้อ

เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าคมสันก็กลับมาพร้อมกระเป๋าเจมส์บอนด์ ตุนท์เปิดกระเป๋าออกดูโชว์ให้คมสันเห็นว่ามีเงินอยู่จริง

"ฮ่าๆๆๆมึงกล้าที่จะจ่ายจริงๆ เอาล่ะฉันก็ไม่อยากจะเสียคำพูดแต่บอกไว้ก่อนว่าหลังจากนี้ถ้านังหนูคนนี้มาหาฉันเองก็ว่าอะไรกันไม่ได้นะ อยากได้เงินเมื่อไรก็แวะมานะจ๊ะ" พงษ์ชาติกล่าวทิ้งท้าย

"ไปพวกพวกเรากลับ " ตุนท์สั่งลูกน้องให้ถอยกลับพร้อมดึงแขนดาวเต็มฟ้าให้เข้ามาใกล้และโอบกอดเธอไว้ปกป้องไม่ให้เธอโดนทำร้ายอีก

"แล้วอย่ามายุ่งกับผู้หญิงของกูอีก" ตุนท์เอามือชี้ไปที่หน้าของพงษ์ชาติ

ตลอดระยะทางที่เดินทางกลับไปที่บ้านของตุนท์เขาและเธอก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลยจนกระทั่งถึงบ้าน

"ปิ่นไปเอากระเป๋ายามา" ตุนท์สั่งสาวใช้

"อุ๊ยคุณเต็มฟ้าไปโดนอะไรมาคะเนี่ย มาค่ะปิ่นช่วย" สาวใช้กำลังที่จะแตะตัวเธอแต่ก็ถูกเจ้านายขัดเอาไว้เสียก่อน

"ไม่ต้องฉันดูเอง" ตุนท์เสียงเข้มพร้อมมองหน้าให้ปิ่นรู้ว่าออกไปได้แล้ว

"ค่ะๆนาย"

เขาลงมือเอาสำลีชุบน้ำเกลือเช็ดแผลที่ใบหน้าของเธอ เขาไม่พูดอะไรเลยจนเธอเองเป็นฝ่ายทนไม่ไหวจึงได้เอ่ยปากถาม

"คุณตุนท์ช่วยเต็มฟ้าทำไม" เธอเสียงอ่อนด้วยหมดแรงเต็มที

"แล้วเธอทำแบบนี้ทำไม" เขาถามเธอกลับเสียงเรียบแต่แฝงความดุในที

"คุณตุนท์เอาเงินไปจ่ายนายพงษ์ชาติอีกห้าล้านแล้วแบบนี้เต็มฟ้าจะมีปัญญาไถ่ตัวเองออกไปจากที่นี่ได้ยังไงกัน"

"ที่แท้เธออยากออกไปจากที่นี่เต็มทีแล้วสินะ" เขาพูดโดยไม่มองหน้าเธอแต่มือยังคงเช็ดแผลไป ซึ่งในขณะที่ทำแผลให้เธอ คำพูดที่เธอพูดถึงเหมือนอยากไปให้พ้นจากที่นี่มันเสียดแทนหัวใจเขาจนเจ็บแปลบขึ้นมา

"ค่ะ เต็มฟ้าอยากไปจากที่นี่ อยากหลุดไปจากความทรมาน" เธอก้มหน้าแต่น้ำใสก็ไหลรินหยดลงที่เบาะโซฟา

"ทรมานมากหรือถึงขนาดยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อหาทางหนีออกไป" เขาเชยคางเธอขึ้นมามอง

"เต็มฟ้าอยากทำเพื่อคนที่เต็มฟ้ารัก เขาเหนื่อยเพราะเต็มฟ้ามามากพอแล้ว ในชีวิตนี้พี่ตะวันคือผู้ชายคนเดียวที่เต็มฟ้ารักจนหมดหัวใจ" เธอพร่างพรูความรู้สึกทั้งหมดที่มีออกมาแบบไม่อาย

"เคร๊งงง" เสียงตุนท์ปาที่คีบสำลีทำแผลลงพื้น

"รักมันมากสินะ" ตุนท์พูดลอดไรฟันออกมา

"ใช่ค่ะ เต็มฟ้ารักพี่ตะวัน รักมากกว่าอะไรทั้งหมด ชีวิตของเต็มฟ้าก็ให้พี่ตะวันได้" เธอพูดออกมาจากใจแต่ตุนท์เข้าใจมาตลอดว่าเติมตะวันคือคนรักของเธอจึงไม่สบอารมณ์นักที่ได้ยิน

"ดี งั้นก็ทำงานให้ฉันดีๆจะได้ใช้หนี้แทนคนที่เธอรักหรือถ้าคิดว่ามันทรมานมากนักล่ะก็บอกที่ซ่อนมันมาให้ฉัน อ่อขอโทษทีฉันคงต้องบวกหนี้ที่ฉันจ่ายค่าตัวเธอให้นายพงษ์ชาติเข้าไปอีก ทรมานนานหน่อยนะ" ตุนท์เองก็พูดประชดประชันเธอเสียจนเธอเองก็เข้าใจว่าสุดท้ายแล้วเขาก็แค่อยากได้เงินคืนเท่านั้น

ดาวเต็มฟ้ากลับเข้าห้องไปก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนด้วยความอ่อนแรง

"แล้วอย่ามายุ่งกับผู้หญิงของกูอีก" คำพูดที่ทำให้ดาวเต็มฟ้าอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูกแต่ก็บอกกับใจตัวเองว่าเขาต้องการแค่เงินคืนเท่านั้น

.................................................