คืนที่ดาวเต็มฟ้า

เธอตกอยู่ในอันตราย

"ท่านคะ พรุ่งนี้นางจะส่งเด็กใหม่ไปให้ท่านนะคะ" นางโทรหาบุคคลที่เธอมักจะเรียกว่าท่านเสมอ

"ใหม่ที่นี่แต่เก่ามาจากที่อื่นหรือเปล่า อย่ามาย้อมแมวนะฉันดูออก" ปลายสายตอบกลับมาทวนความใหม่ตามราคาคุย

"ใหม่จริงค่ะท่านดูท่าทางไม่เคยผ่านงานมาก่อน ใสๆเด็กๆ" เจ๊นางการันตีความสดใหม่และความพึงพอใจ

"ส่งมาถ้าฉันพอใจก็ไม่อั้นเหมือนเดิม" ผู้สั่งการยินดีจ่ายเหมือนเงินเป็นแค่เศษกระดาษ

"แต่ยังไงท่านก็เบาๆมือหน่อยนะคะ เผื่อว่าโอกาสต่อไปท่านจะเรียกเด็กคนนี้อีก"

"ถ้าฉันจ่ายคุ้มฉันก็ต้องใช้ให้คุ้มแต่ไม่ต้องห่วงหรอกคุ้มทั้งเธอคุ้มทั้งเด็กฉันมีปัญญาจ่าย ออกไปตั้งตัวได้เพราะฉันให้ก็มีไม่น้อย" ท่านคนนั้นกล่าวในศักยภาพของตนเอง

"แต่ที่ไม่รอด คามือท่านก็มีไม่น้อยเช่นกัน แล้วแต่ดวงเธอแล้วกันนะแม่หนู" เจ๊นางวางสายแล้วก็พูดคนเดียว ถึงจะมีความเห็นใจอยู่บ้างแต่เธอก็ไม่สนใจเท่ากับจำนวนเงินที่จะได้รับมันหรอก

...........................................

ในวันถัดมาเมื่อใกล้ถึงเวลาตามที่ดาวเต็มฟ้านัดหมายกับเจ๊นางเอาไว้ ดาวเต็มฟ้าก็เตรียมตัวเตรียมใจในความคิดเธอรู้แค่ว่าเธอต้องไปเอาใจแขกดูแลปรนนิบัติพัดวีคล้ายว่าเป็นเด็กเอนเตอร์เทนและเตรียมใจว่ามีบ้างที่จะต้องถูกถึงเนื้อถึงตัวลูบคลำ

แต่มันคงไม่ง่ายและสดใสเหมือนอย่างโลกที่เธอเคยอยู่มาก่อน

"สวัสดีค่ะเจ๊นาง" ดาวเต็มฟ้าไม่เป็นอันทำงานตั้งหน้าตั้งตารอเจ๊นางเมื่อเห็นจึงรีบเข้าไปทักทาย

"สวัสดีจ้ะ มารอฉันขนาดนี้แปลว่ามีความตั้งใจอยากทำงานนี้มาก ดีๆๆ เดี๋ยวไปกันเลยนะ" เจ๊นางเองก็อยากไปรับรางวัลจากท่านเต็มทีแล้วเหมือนกัน

ดาวเต็มฟ้ามองซ้ายมองขวาแล้วก็บอกกับเจ๊นางว่า "เจ๊นางคะ หนูขอยืมเสื้อคลุมกับแว่นตาของเจ๊นางหน่อยได้ไหมคะ"

"ทำไมล่ะ ปกติเด็กที่นี่สามารถรับงานได้เองนะไม่มีติดสัญญาพนักงานอะไร" นางสงสัย

"เอ่อ...คือ หนู...เจ๊อย่าบอกใครนะคะ คือหนูแอบโดดงานไปน่ะค่ะ แต่หนูอยากได้งานนี้จริงๆนะคะ เจ๊ช่วยหนูหน่อยนะคะ" ดาวเต็มฟ้าโกหกและอ้อนวอนเธอ

"อ๋องั้นหรือ ได้ๆ มานี่เดี่ยวฉันช่วยแต่งตัวพรางออกไปให้" เจ๊นางเต็มใจช่วยเพราะนี่คือสินค้าราคาดีของเธอเหตุผลจริงหรือเปล่าเธอไม่สนแต่แค่เธอได้เงินก็เป็นพอ

ใช้เวลาเพียงไม่นานเจ๊นางก็ช่วยดาวเต็มฟ้าพรางตัวและแอบพาออกไปจากคาสิโนได้สำเร็จ จากนั้นดาวเต็มฟ้าก็ถูกส่งให้ลงไปที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่งย่านชานเมือง

"ตามฉันมาสิหนู เข้ามาๆ" เจ๊นางเรียกพร้อมจูงมือเธอเหมือนเด็ก

เจ๊นางพาเธอขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสามสิบหลังจากนั้น

"ก๊อกๆ" เจ๊นางเคาะประตูห้อง

เมื่อมีสายตาคู่หนึ่งส่องออกมาจากตาแมวของประตูก็มีเสียงเปิดประตูออกมาให้

"สวัสค่ะท่าน นางเอาเด็กมาส่งค่ะ ชื่อเต็มฟ้า" นางรีบแนะนำดาวเต็มฟ้า

"สะ สวัสดีค่ะ" ดาวเต็มฟ้าทั้งเกร็งและประหม่า

"ดูแลท่านดีๆนะ เจ๊ไปก่อนนะ" เจ๊นางสั่งดาวเต็มฟ้าก่อนจะจากไป

"แหมเจ๊นาง วันนี้ของใหม่สดอย่างที่คุยไว้เลยถูกใจฉันจริงๆ" ชายที่ออกมาเปิดประตูกล่าวชมเจ๊นางเหมือนได้ของที่ถูกใจนักหนา

"ถ้าถูกใจอย่าลืมนะคะท่าน" นางทำท่าขยี้นิ้วมือเป็นสัญลักษณ์มาต้องจ่ายเลย

"รู้แล้วน่า" ชายผู้นั้นกล่าวพร้อมกดมือถือเข้าแอปพลิเคชั่นโอนเงิน

"หาา! ขอบพระคุณค่ะท่าน ขอให้มีความสุขนะคะ" เจ๊นางตาลุกวาวกับตัวเลขที่โอนเข้ามา

"ส่วนทิปพิเศษของหนูก็ท่านจัดการให้เองนะคะ บ๊ายบาย" เจ๊นางพูดกับดาวเต็มฟ้าสลับมองหน้าท่านผู้นั้น

"เข้ามาก่อนสิหนู นั่งผ่อนคลายสบายๆ ครั้งแรกหรือที่มาทำงานนี้" ชายวัยกลางคนแต่รูปร่างหน้าตายังคงดูดีอยู่ไม่ใช่เสี่ยพุงพลุ้ยอย่างที่เธอจินตนาการเอาไว้ชวนเธอคุยเพื่อให้หายตื่นกลัว

"คะค่ะ" เธอออกอาการลนลานอย่างชัดเจนเมื่ออยู่ด้วยกันกับชายแปลกหน้าสองต่อสอง

"ดื่มอะไรก่อนสิไม่ต้องกลัว ฉันเป็นคนง่ายๆไม่ต้องมีพิธีรีตอง แค่ทำให้ฉันพอใจเป็นใช้ได้" ชายปริศนากล่าวปลอบเธออีกครั้งแต่ก็ตบท้ายด้วยน้ำเสียงจริงจังตรงคำว่า"ทำให้ฉันพอใจ"

ดาวเต็มฟ้านั่งเอามือกอดไหล่ตัวเองและมองไปรอบๆด้าน เธอมาที่แล้วคงไม่อาจเปลี่ยนใจอะไรได้อีก

..........................................

"เต็มฟ้าหายไปไหน" ตุนท์ถามคมสันเมื่อแวะมาดูที่กล้องวงจรปิดแล้วไม่เห็นเธอเป็นเวลาเกือบชั่วโมง

"ผมไปตามให้ครับ"คมสันอาสาแล้วไปถามหาจากจอนกับอัท

"เอ่อ นายครับ เห็นเด็กที่ร้านบอกว่ายืนคุยกับเจ๊นางแล้วก็ไม่เห็นอีกเลยครับ" คมสันกลับมารายงานเจ้านาย

"อะไรนะ! เต็มฟ้าคุยกับเจ๊นาง แล้วไม่มีใครเห็นเลยหรือไง" ตุนท์แผดเสียงขึ้นทันที

"เอ่อ ก็คิดว่าทำงานตามปกติน่ะครับนาย คนของเราก็เฝ้าอยู่นะคะครับแต่มันไม่เห็นเลยจริงๆ แล้ววันนี้แขกก็เข้าค่อนข้างเยอะด้วยครับ" คมสันรายงาน

"ต่อสายเจ๊นางให้ฉันซิ"ตุนท์สั่งอย่างอารมณ์เสีย เขามีสังหรณ์บางอย่าง

"นายครับ เจ๊นางกลับเข้ามาแล้วครับเล่นอยู่ที่โต๊ะวีไอพี" จอนเข้ามารายงาน

นางเมื่อได้รับรางวัลก้อนใหญ่ก็กลับเข้ามาเล่นที่คาสิโนของตุนท์หวังจะเอาเงินมาต่อเงิน

"ไปพาตัวขึ้นมา" ตุนท์ไม่รอช้าสั่งให้เอาตัวนางมาเค้นสอบ

"ครับนาย" ลูกน้องทั้งสามคนรับคำเสียงประสาน

"เจ๊นาง นายผมอยากคุยอะไรด้วยหน่อย" คมสันเดินไปประกบนางแต่ไม่พูดดังกระโตกกระตากให้แขกคนอื่นตื่นกลัว

"อะไรกันฉันกำลังมือขึ้น" เจ๊นางหัวเสียที่โดนขัดจังหวะ

"น่าไปแป๊บเดียว มา" คมสันทั้งเชิญทั้งขู่จนนางจำยอมเดินตามไป

"คนของผมอยู่ไหน" เมื่อเจอหน้าตุนท์ก็สาดใส่ทันทีไม่รีรอ

"คนของคุณตุนท์ใครคะ" นางไม่รู้จริงๆมิได้เสแสร้ง

"ดาวเต็มฟ้า" เขาตอบเสียงกร้าว

"เด็กที่ชื่อเต็มฟ้าน่ะหรือคะ คนของคุณตุนท์หรือคะ" นางตกใจเหมือนกันที่รู้

"ใช่ เธออยู่ไหนไปหาใครบอกมา" เขาเริ่มตะคอก

"เอ่อ เจ๊ส่งไปทำงานค่ะ เด็กมันมาของานเจ๊เองนะคะเจ๊ไม่ได้บังคับ" นางพูดแทบไม่เป็นคำเพราะเธอเองก็เกรงกลัวตุนท์ไม่ใช่น้อย

"ส่งไปทำงาน งานอะไรอย่าบอกนะ!" ตุนท์ตกใจเมื่อนางบอกว่าส่งไปทำงานที่เขาเองน่าจะรู้ว่ามันคืองานอะไร

"ส่งไปให้ใครที่ไหนตอบมา!" เขาเดินไปใกล้จนนางไม่กล้าสบตา

"ท่านพงษ์ชาติค่ะ" นางตอบเสียงอ่อย

"นายพงษ์ชาติ เจ๊นางส่งไปได้ยังไง เต็มฟ้าถูกส่งไปที่ไหน ตอบ!" ตุนท์ใจไม่อยู่กับเนื้อตัวเมื่อรู้คนที่เต็มฟ้ารับงาน

"โรงแรมชานเมืองค่ะ"

"ถ้าคนของผมเป็นอะไรไปล่ะก็ผมไม่เก็บเจ๊ไว้แน่" ตุนท์หันมาพูดกับนางเสียงเบาลงแต่ความหมายไม่ได้เบาตามเสียงเลย

"พาคนของเราไป ฉันจะไปตามดาวเต็มฟ้ากลับมา" ตุนท์ขู่นางเสร็จก็สั่งคมสันให้เกณฑ์ลูกน้องตามไป

เขาไม่เคยเจอพงษ์ชาติมาก่อนแตก็รู้กิตติศัพท์ของนายพงษ์ชาติดีว่า ผู้หญิงคนไหนไปรับงานมักไม่ค่อยรอด

...............................................