Munting Lihim

Bakit?

Pinag-aralan ko talaga ang kantang sinabi niya. Kahit hindi ko alam ang buong kahulugan ng lyrics nito, pinilit ko ang sariling matutong kantahin at gitarahin ito. Natuto rin naman ako. Nagtaka nga lang ang aking itay kung bakit bigla akong nagkainteres sa paggigitara bagamat masaya niyang ipinapahiram sa akin ito. Tinuruan din niya ako sa tamang pagtipa.

Ilang buwan din akong parang baliw na kumakanta habang tinitingnan ang aming mga litrato ni Kuya Andrei. Sa bawat pagkanta ko, isinisiksik ko sa isip na ang kuya Anderi ko ay sumasabay sa aking pagkanta kahit na nasa malayong lugar siya at tinitingnan din ang aming mga larawan.

Lumipas ang dalawang linggo mula nang makaalis si Kuya Andrei ay nakatanggap ako ng sulat. Sobrang excited ako nang binuksan ko na ito at binasa, “Dear tol… miss na miss ka na ni kuya. Mahirap ang kalagayan namin dito pero ayos lang, kakayanin ko. Marami akong ikukuwento sana kaso sa susunod na sulat na lang. Nagmamadali ako eh. Mag-ingat ka palagi d’yan. Magpakabait. Ingatan mo ang ating mga alaala ha? Lagi mong tandaan, mahal na mahal ka ni kuya…”

Napangiti ako sa sinabi niyang alaala. Syempre, iniingatan ko iyon. Lalo na ang aming munting lihim.

Ngunit iyon lang ang natatanging sulat na natanggap ko mula sa kanya. Dahil sa iksi ay parang kulang ang sayang aking naramdaman. Kahit wala na akong sulat na natanggap pa mula sa kanya ay hindi ako huminto ng pagpapadala sa kanya ng mga liham. Naghintay pa rin ako ngunit wala. Hindi rin siya gumawa ng effort para makontak ako. Wala akong alam kung ano na ang nangyari sa kanya. Nagtatanong ang aking isip; nag-aalala.

Dahil dito, naisip ko na maaaring hindi na kami magkita pang muli; na nalimutan na niya ako; na mayroon na siyang ibang taong pinapahalagahan. Hindi ko tuloy maiwasan ang magtanong kung ganyan ba talaga kapag malaki na, madali na lang palang makalimot. O sadyang may tao lang na ganyan, parang hindi nila ramdam ang sakit na nararamdaman ng isang iniwanan. O sadyang nasa akin lang din ang mali; masyado kong dinibdib ang lahat nang mga alaala namin. Masyado akong umasa.

Hanggang sa lumipas ang isang taon, nalampasan ko rin ang bahaging iyon. Kahit papaano, naka-adjust din ako sa buhay bagamat paminsan-minsan pa ring sumisingit ang alaala ni Kuya Andrei sa aking isipan. Sa panahon na iyon, natutunan kong tanggapin na malayo na ang kuya ko; at wala akong choice kundi ipagpatuloy ang buhay. Doon ko narealize na nakakayanan ko rin pala kahit wala siya. Ang mga bagay na ibinigay niya sa akin bagamat itinago ko ang mga ito, ay halos hindi ko na tinitingnan-tingnan pa. Marahil ay may kinalaman din dito ang kawalan namin ng komunikasyon. Wala rin naman kasi kaming cell phone, kung saan ay maaaring makatext ko siya. Hindi rin ako marunong mag-internet. Lalong wala kaming computer sa bahay, at wala pang internet line. Kaya walang ibang paraan sana na magkaroon kami ng contact maliban sa sulat.

Sa paglipas pa ng mga araw, unti-unti akong nagkaroon ng tampo at galit sa kanya. Iyon iyong feeling na naghintay ako, umaasa na kahit sa sulat man lamang ay maka-alala siya, na kapag dumadaan ang kartero ay itinatanong ko kung may sulat ba na naka-address sa akin. Hindi lang iyan, talagang tinunton ko ang opisina ng post office sa aming lungsod.

Naaalala ko pa, isang umagang nagising ako, tandang-tanda ko ang panaginip ko sa nagdaang gabi. May sulat daw ako galing kay Kuya Andrei. Tuwang-tuwa ako. Sabi ko sa sarili na magkakatotoo ang panaginip ko at darating ang sulat sa araw na iyon. “Sa wakas ay mayroon na siyang sulat uli!” ang sigaw ko sa aking sarili. Malakas ang ulan nang araw na iyon na naging dahilan ng pagkakansela ng aming mga klase. Naghintay ako hanggang alas 10 ng umaga ngunit walang karterong sumipot. Hindi ko maiwasang hindi malungkot. Ang ginawa ko ay lihim akong pumunta sa post office. Dala ang payong ng inay, dali-dali akong bumaba, at tinumbok ang daan patungo sa bayan na may halos dalawang kilometro ang layo. Nagawa ko iyon dahil lamang sa kasabikan kong mabasa ang sulat ng kuya ko. Noong nasa post office na ako, tuwang-tuwa ako dahil bukas sila. Tinanong ko kaagad ang isang mama na nagtatrabaho roon. “Sir, may sulat po ba para kay Alvin Palizo?”

“Sino iyon?” ang sagot niya.

“Ako po.”

“Nagpunta ka lang ba rito para magtanong kung may sulat?”

“Opo... galing po sa kuya ko iyon eh.”

“Aysus ang batang ito. Hindi mo na lang hinintay na ihatid ng kartero ang sulat mo! Maulan, bumabaha pa, baka mapaano ka!”

“Eh, nasasabik na po kasi ako eh...”

“O sya, hahanapin ko. Ano nga uli ang pangalan?”

“Alvin Palizo po...”

Hinanap ng mama ang sulat na para sa akin ngunit wala siyang nakita. ”Sorry Alvin... hindi pa dumadating ang sulat na galing sa kuya mo.”

“W-wala po??? B-baka po hindi niyo lang po nakita eh.” Ang paggiit ko pa.

“Wala talaga Alvin. Hayaan mo, kapag mayroon kang sulat, ihahatid ko kaagad sa address mo ha? Umuwi ka na. Baka ma-stranded ka sa baha!”

“Wala na po bang darating na sulat ngayon?”

“Wala na kasi, malakas ang ulan at sigurado, walang ihahatid na sulat ang regional office ngayon.”

Wala na akong nagawa pa kundi ang umuwing bigo. Habang binabaybay ko ang kalsada pabalik sa amin, walang patid ang pagbuhos ng ulan. Sa gitna ng baha, kagaya ng ulan, tila wala ring patid ang pag-agos ng aking mga luha.

Simula noon, sinasadya ko na ang post office kapag galing ako ng eskuwelahan, umaasa na sana ay magkatotoo ang panaginip ko. Kahit puno pa ng alikaboj ang daan kapag tag-init, o kahit puno pa ng putik kung tag-ulan. Kung may award lang ang taong matindi ang fighting spirit sa paghihintay ng sulat, ako ang mananalo nang walang ka effort-effort na patunayan ito. Baka rebulto pa ang ipatatayo nila sa akin.

Kapag naroon na ako sa post office at sa pagtatanong ko ay sasagutin ako ng, “Wala pa Alvin!” pakiramdam ko ay guguho ang aking mundo. Uupo na lang ako niyan sa isang tabi at titingin sa malayo, sa direksyon kung saan naroon ang Maynila, iisipin na sa banda roon ay nandoon ang aking pinakamamahal na kuya. Masakit. Masaklap. Sa murang edad, natuto akong umasa sa isang bigong pangako. Kaya habang tumatagal ay pabigat nang pabigat ang sama ng loob na nararamdaman ko para kay Kuya Andrei.

Ngunit kung masama ang loob ko at natanggap sa sarili sa kalaunan na huwag nang umasa, may isang bahagi rin sa aking katauhan na tila ayaw bumitiw sa isang nakalipas; para itong isang multong bumabagabag sa aking isipan; isang aninong ayaw humiwalay sa aking katauhan. Ang bagay na ito ay ang sinasabi niyang “munting lihim” na iniingat-ingatan ko pa rin. Noon ko napagtanto na tama nga ang sinabi niya noong pumayag akong gawin ang bagay na iyon: hindi ko siya maaaring malimutan.

Limang taon ang lumipas, doon muling nanariwa sa aking isip ang ipinagawa niya sa akin. Labing dalawang taon ako noon at nasa high school. Kapag nag-iisa ako sa aking kuwarto, minsan ay kusa na lamang pumapasok ang ala-alang iyon sa aking isip. Iyong paghalik niya sa akin, iyong paglalaro ko sa kanyang p*********i, iyong hubog ng hubad niyang katawan. Iyon ang simula kung saan ay natuto kong gayahin ang magparaos sa sarili. Syempre, lihim kong ginagawa ito; kapag nasa aking kuwarto lamang, kapag naliligo sa banyo, kapag nasa kubeta ng bahay, at kahit sa kubeta ng paaralan. Alam ko, ginagawa rin ito ng iba pang mga kaibigan at kaklase kong lalaki. Ang kaibahan lang marahil ay babae ang nasa isip nila. Ngunit ako… si Kuya Andrei.

Dito nagsimula ang malaking katanungan ko sa aking sarili. Bakit palaging naglalaro sa isip ko ang mga ipinagawang iyon sa akin ni Kuya Andrei? Bakit ko hinahanap-hanap ang kanyang halik? Bakit hindi siya mabura-bura sa aking isip? Bakit hindi ako kagaya ng ibang mga kaibigan kong lalaki na babae ang nasa isip kapag ginagawa nila ang bagay na iyon? Minsan nga, para akong isang baliw na habang nakahiga at yakap-yakap ang unan, ipipikit ko ang aking mga mata at iniimagine na ang niyayakap ko at kahalikan ay si Kuya Andrei. Kapag nasa ganoon akong pag-iimagine ay hindi maiwasang hindi ko laruin ang aking sarili, iniimagine na ang nilalaro ko ay ang p*********i niya.

Dahil sa nanumbalik na pagbabalik-tanaw ko sa mga nangyari sa amin ni Kuya Andrei at sa matinding pananabik ko na rin sa kanya, tinangka kong muling sulatan siya, kumustahin siya, kung ano na ang nangyari sa kanya, kung kailan siya babalik. Ngunit kagaya ng mga nakaraan kong sulat, walang Kuya Andrei na sumagot sa mga ito.

Muli ko na namang binuklat ang karton kung saan ko inilagay ang mga ibinigay niyang ala-ala sa akin at para akong sira na binalikan ang mga nakakabit na mga ala-ala roon: ang singsing at ang mga litrato na kuha namin noong araw na lumisan siya. Ang t-shirt na sa panahong iyon ay halos magkasya na sa akin. Para akong baliw na habang tinititigan ang aming kuha kung saan ang isa ay nakakandong ako sa kanya at ang isa ay niyayakap niya ako. Kinakanta ko rin ang kantang ipinangako ko sa kanyang kakantahin habang pinagmamasdan ang litrato namin. Sa panahong iyon, tila alam ko na ang ibig ipahiwatig ng kanta habang ito ay aking kinakanta –

*Yesterday I felt the wind blowing 'round my shoulder

Feel like I'm getting older, still I can't forget your face

Separated by a million miles of ocean

My heart still feels emotion, even in this lonely place

Old photographs and places I remember

Just like a dying ember, that's burned into my soul

Even though we walk the diamond-studded highways

It's the country lanes and byways, that makes us long for home...

Sa pagkakaintindi ko, ang ibig ipahiwatig ng kanta ay kahit luma na nga ang mga litrato naming iyon, ramdam ko pa rin ang nakaraan, ang mga nangyari. Bagamat malaki na ako, o “getting older”, o kahit “milion miles of ocean” pa ang pagitan namin, hindi ko pa rin siya malilimutan, ramdam ko pa rin ang pagpintig ng aking puso; at ang pangalang isinisigaw nito ay siya. Kahit heto na ako ngayon, malaki na, marami nang pagbabago, pilit pa ring binabalikan ng aking isip ang nakaraan kahit hindi na maaaring mangyari ito dahil… hopeless na ang lahat; dahil, sabi sa kanta, “This road I’m on is endless”; hindi ko siya marating, hindi ko siya maabot, hindi ko siya mahahanap, hindi ko na rin sya mararamdaman.

Sobrang sakit pala ang dulot ng kanta na iyon para sa akin. Nagtatanong tuloy ako sa aking sarili kung sinadya ba niya ang kantang iyon ang ibigay sa akin dahil alam niya na isang araw, kapag dumating ako sa puntong hahanap-hanapin ko na siya, hindi na pala maaari dahil may iba na siyang gusto, may iba nang priority, o may iba nang target sa buhay; dahil sa pag-alis niyang iyon pala ay doon na niya mahahanap ang kanyang mundo, ang kanyang tadhana, ang kanyang kaligayahan. Hindi ako bahagi ng mundo niyang iyon.

Masakit. Ngunit ang pagkanta ko sa kanta naming iyon na lang ang tangi kong paraan upang kahit paano ay maipalabas ko ang lahat nang sama ng loob; na kahit papaano ay pilit ko siyang maaabot, maiparating sa kanya ang aking panaghoy; ang bigat ng aking saloobin. Ewan ko rin ba sa aking sarili. Kinamumuhian ko nga siya ngunit hinahanap-hanap ko naman ang mga ginawa namin, ang aming munting lihim. Hindi ko alam kung bakit. Minsan, napapaiyak na lang ako kapag biglang pumapasok sa aking isip ang mga alaala ko sa kanya. Minsan naiinis na rin ako sa aking sarili dahil natututunan ko na sana siyang limutin, nasanay na wala na siya ngunit hayan, biglang susulpot ang kanyang multo sa aking isip at tino-torture ang aking pagkatao na nagbigay ng matinding kalituhan. May nararamdaman akong galit sa kanya ngunit may bahagi rin ng aking utak na nasasabik at nagnanais na manumbalik ang nakaraan.

Noong umabot na ako sa edad na labing-limang taon, lalo pang tumindi ang paghahanap at pananabik ko kay Kuya Andrei. Litong-lito ang aking isip kung bakit ganoon ang nararamdaman. Walong taon na ang nakalipas ngunit hindi ko siya mabura-bura sa aking isip. Ang pagmamahal ko sa kanya bilang isang kuya ay nahaluan ng ibang klaseng pagmamahal at pananabik.

Dahil sa takot na tuluyang mag-iba ang aking pagkatao, sinubukan kong manligaw ng babae. Sumagi rin sa isip ko na maaaring kapag may girlfriend na ako, makakalimutan ko rin siya o kaya ay maging normal na ang takbo ng aking pagkatao.

Si Elsie ay classmate ko. Kagaya ko, galing siya sa mahirap na pamilya at nakatira rin sa kalapit naming baranggay. Hindi naman ako nabigo nang niligawan ko siya. Hindi niya ako pinahirapan. Kagaya ng ibang magsyota, kadalasang hinahatid ko siya sa bahay nila pagkatapos ng aming klase.

May isang beses, naabutan kami ng gabi pauwi sa kanila. Dahil may parteng daanan na madilim, tinangka ko siyang yakapin. Hindi siya pumalag. Hinalikan ko siya. Sinuklian din niya ang aking halik. Naghalikan kami. Pinilit kong namnamin ang sarap ng pakikipaghalikan sa aking girlfriend. Kagaya ng paghahalikan namin ng Kuya Andrei ko.

Ngunit iba pa rin ang halik ni Kuya Andrei. Hindi ko naramdaman sa kanya ang sarap at kiliti na dulot ng halik ni Kuya Andrei. Marahil ay dahil bata pa kami ni Elsie, hanggang sa halikan lang kami. May takot pa ang isip kong gumawa ng mga bagay na mas mapusok pa kaysa pakikipaghalikan bagamat sa isip ko ay hindi ko rin alam. Parang may kulang kasi; parang hindi ko masyadong naramdaman ang aming relasyon. Parang hindi ko rin kayang gawin ang mga bagay na iyon kay Elsie. Pakiwari ko ay walang kaibahan ang relasyon namin sa isang ordinaryong magbest friends lamang.

Sa kabila nnito, hindi ko hiniwalayan si Elsie. Para sa akin, mabuting may girlfriend ako upang maipakitang kagaya ng ibang mga lalaking nasa ganoong edad, ay wala akong pinagkaiba. Parang ginawa kong front lang si Elsie; iyong pang display, para sabihing “normal” ang aking pagkatao. Ang isang bagay na nasa isip ko rin kasi, ay baka isang araw ay magbago ang pananaw ko, ang nararamdman ko. Ang pagnanasa ko sa aking Kuya Andrei at mailipat ko kay Elsie. Umasa ako na sana ay ganoon ang mangyayari.

Sweet din naman si Elsie talaga. Maganda, matalino, mabait, maalalahanin, at maunawain. Higit sa lahat, ramdam kong mahal niya ako. Ang sabi nga ng marami, masuwerte raw ako na nagkaroon ng kasintahang kagaya ni Elsie. Isa rin itong rason kung bakit ayaw kong hiwalayan siya. Iniisip ko pa lang na makikipaghiwalay ako, parang naaawa na ako. Sigurado, masasaktan ko siya. Alam ko kung gaano kasakit ang mabigo.

Iyan ang isang bagay na nagpadagdag sa aking problema. Kumbaga parang gusto kong kumain ng saging, ngunit ang pinili ko ay bayabas, kung saan allergic ako. Kung iisipin ay parang napakasimpleng metaphor lang. Pero sa totoong buhay, napakahirap pala. May kasama kasing emosyon. Kapag simpleng kainan lang ang pag-uusapan, gutom lang iyan. Pero kapag involved ang emosyon, buong pagkatao ang mabubulabog.

Isang araw, hindi sumipot ang teacher namin sa last subject. Nagsilabasan na ang lahat ng mga kaklase namin maliban sa aming apat na magkakabarkadang lalaki. Ewan kung ano ang pumasok sa isip ng isa kong barkada, si Darwin at biglang tinumbok niya ang pintuan ng silid-aralan. “Tisoy!” Ito kasi ang tawagan namin sa aming grupo. Palibhasa, may halong kano ang dugo ng aming matatawag na lider na si Darwin kung kaya ay iyon na rin ang tawagan namin. Nagkataon ding kaming apat na magkakabarkada ay mapuputi, makikinis. Kumbaga, sabi nila, crush daw ng masa ang grupo namin. Kaya bagay daw sa amin ang tawagan bagamat hindi naman talaga ako aktibo sa grupo. Gusto lang nila akong maisama dahil classmate, maputi, pogi raw, matalino at mabait.

“Ano na namang katarantaduhan ang pumasok sa isip mo?” ang sigaw ng isa pa naming kagrupo.

“Cool ka lang…” ang sagot niya. Umupo ito sa kanyang armchair, binuksan ang bag at hinugot ang isang magasin. Binuklat ni Darwin ang magasin. Nag-agawan kaagad ang mga kasama ko noong may nakitang babaeng nakahubad.

“O… baka mapunit, tangina! Pagagalitan ako ng tito ko niyan! Ganito na lang ang ating gawin!” Inilatag ni Darwin sa sahig ang magasin, pinaghihiwalay ang mg pahina nito at pinaligiran naming apat.

Nanlaki ang aking mga mata sa nakita. Bold na magasin ito; glossy, maganda ang pagkakuha, at mistulang buhay na buhay ang mga babae dahil sa ganda ng kulay. Ang mga babae ay hubo’t-hubad at nang-aakit sa kanilang mga postura.

“O di lumuwa ang mga mata ninyong mga manyak kayo!” ang biro ni Darwin sa amin.

Tawanan ang grupo. “Ayos talaga itong si Tisoy! Shiiittt! Ang sarap!” sigaw naman ng isang kasama.

Doon na ako nagulat nang binuksan ni Darwin ang kanyang zipper at inilabas ang matigas na niyang p*********i.

Tawanan na naman ang grupo.

Ngunit naging seryoso si Darwin sa paghimas sa kanyang harapan habang nakatutok sa magasin.

Tulala kaming lahat sa ginawa niya at sa kanyang ginawa na kami nakatingin, mistulang bibigay sa tawa ang aming mga labi.

“Tangina! Huwag ako ang pagpantasyahan ninyo! Iyang mga babae o! Magparaos na rin kayo habang hindi ko pa inililigpit iyan! Kapag natapos ako rito, itatago ko na iyan!” ang sambit ni Darwin noong napansing sa kanya na nakatuon ang aming mga mata.

Dali-dali namang nagsisunuran ang aking mga kasama. Binuksan din nila ang kanilang mga zipper, ibinaba ang mga pantalon at nilaro-laro ang mga sarili. Noong nakita ko sila, syempre, nagsumikap na rin ako, nakisali. Kumbaga, dance to the music. Ngunit habang concentrate na concentrate ang isip nila sa mga babaeng nasa litrato, ang isip ko naman ay abala sa palihim na pagmamasid sa kanilang ginagawa, nalibugan sa paglalaro nila sa kanilang mga tigas na tigas na p*********i. Lalo na noong isa-isa na silang nilabasan, nanumbalik muli sa aking alaala si Kuya Andrei, ang ipinagawa niya sa akin, at ang dagta niyang nalulon ko pa, nalasahan, naamoy.

Tila may malakas na pwersang nag-udyok sa aking utak na hawakan ko ang mga p*********i ng aking mga kasama sa puntong iyon upang ako na ang magpatuloy sa pagpaparaos sa kanila gamit ang aking kamay. Ngunit dinaig ako ng hiya. Natatakot akong may iba silang iisipin tungkol sa aking pagkatao. Kaya sinarili ko na lang ang senaryong iyon sa aking isipan. Hanggang sa pag-iimagine na lang ako. Hanggang sa nilabasan na rin ako at nagpalakpakan silang lahat.

Ilang beses pang naulit ang pangyayaring iyon at palaging ganoon; habang abala sila sa kanilang mga ginagawa, ang mga mata ay nakatutok sa magasin, ako naman ay abala sa lihim na pagmamasid sa kanila hanggang sa makaraos na rin ako.

May isang beses, nakatulog ako sa bahay ng isang classmate, si Regi. Deadline kinabukasan ng aming group assignment. Napagdesisyunan naming sa bahay nila tatapusin ang aming assignment at doon na rin ako matutulog. Dahil kaming dalawa ang leader, kami na ang gumawa.

Natapos din ang aming project. Noong tulugan na, nagtabi kami sa kama. Tinanong niya ako kung ok lang. Isa lang kasi ang kama niya at nahiya siyang sa sahig ako patulugin.

“Ok lang” ang sagot ko. Kaya, nagtabi kami. Habang nasa ganoon kaming ayos, hindi ko naman maiwasang manumbalik ang aking ala-ala tungkol kay Kuya Andrei. Kaya, hindi ako nakatulog. Unang beses ko pa lang kasing makatulog sa ibang bahay. Habang tulog na tulog na si Regi na nakatihaya, ang isang braso ay ipinatong sa kanyang ulo, tila may malakas na pwersa na namang nag-udyok sa aking isip na sunggaban ang pagkakataon; yakapin siya, o kaya ay hipuin ang kanyang bukol.

Pakiwari ko ay may naghihilahan sa aking isip. Pabaling-baling ako, pinapawisan bagamat hindi naman mainit. Noong hindi ko na talaga napigilan ang sarili, bumangon ako, umupo sa isang gilid at pinagmasdan ang kanyang hitsura habang nakahiga. Hubad ang kanyang pang-itaas na katawan, naka-garterized shorts na puti at sa kanyang harapan ay kitang-kita ko ang malaking bukol. Alam ko, sa porma pa lang noon na bakat na bakat ay tumitigas ang kanyang alaga. Maputi ang kanyang balat, makinis at walang kataba-taba ang tyan. Galing sa kanyang pusod patungo sa waistline ng kanyang suot na short ay ang mga balahibong pusang na tila sinadyang ihilera sa parteng iyon. Naimagine ko kung ano ang porma sa ilalim ng kanyang shorts. Naglalaro sa aking isip ang pagdugtong niyon sa makapal niyang bulbol.

Mistula akong natuyuan ng laway. Lumakas ang kabog ng aking dibdib at dahil sa naramdamang matinding udyok, dahan-dahan akong bumalik sa paghiga. Marahan akong tumagilid paharap sa kanya. Pagkatapos, dahan-dahan ko ring isiningit ang aking kamay sa ilalim ng kanyang puting short.

Nakapa ko na ang ulo ng kanyang matigas na p*********i noong bigla na naman siyang gumalaw. Sa aking pagkagulat bigla ko ring hinablot ang aking kamay. Maya-maya, napansin kong nakatulog na uli siya. Muli ay dahan-dhan kong isiningit ang aking kamay. Ngunit sa pagkakataong iyon, bigla niyang iminulat ang kanyang mga mata. Hindi ko pa man nakakapa ang kanyang p*********i, hinablot ko muli ang aking kamay at nagkunyaring tulog.

Naramdaman kong kinuskos niya ang kanyang mga mata. Pakiramdam ko ay tiningnan niya ako, nakiramdam atsaka siya bumangon, tumungo sa kubeta. Dahil sa kaba at takot, hindi ko na itinuloy pa ang aking ginawa. Pinilit kong makatulog. Hanggang sa umaga na at nagpaalam na ako para umalis.

Iyon ang mga karanasan kong lalong nagpaalala sa akin kay Kuya Andrei; ang karanasang lalong nagpatuliro ng aking isip; ang karanasang nagbigay-daan sa marami ko pang katanungan tungkol sa aking pagkatao. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko kayang labanan ang lahat. Hindi ko alam kung ano ba talaga ang tunay kong pagkatao o seksuwalidad.

Kaya sinisi ko si Kuya Andrei sa lahat. Ok lang siguro kung iyon lang ang nangyari sa akin, ang maranasan sa mga kamay niya ang ganoon. Ngunit ang naging epekto nito sa aking pagkatao ay ang matinding pagkalito. Sa hindi na niya pagsulat sa akin, naisip ko na pinaglaruan lang niya ako. Inabuso, ginawang parausan, pinaasang babalikan.

Ang hinanakit kong iyon sa kanya ay tumagos hanggang sa aking kaluluwa. Kaya sa gabing iyon na inutusan ako ng aking inay na maghanda para sa pagdating niya kinabukasan, hindi ko lubos maisalarawan ang tunay kong nararamdaman. May poot sa aking puso; ngunit may isang bahagi rin ng aking isip na nakaramdam ng matinding pananabik.