ความแค้นปะทุ...
2996 Words
เมื่อกินข้าวเสร็จคนงานก็ต่างแยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ของตัวเอง ลดาก็เดินตามหน่อยไปขุดดินพรวนดินเตรียมยกร่องปลูกต้นกุหลาบจนกระทั้งบ่าย 3โมง เธอคิดว่าเป็นจังหวะเหมาะที่เธอควรจะหนี เพราะโมกข์ไม่ได้อยู่บริเวณนี้ เธอน่าจะติดรถใครไปสักคนก่อนจะมืดค่ำ เธอจึงหันไปเรียกหน่อย
"พี่หน่อย!..ฉันปวดท้องจ้ะ"
"ค่ะๆ..รีบไปห้องน้ำกันเถอะค่ะ" หน่อยพาลดาเดินไปยังเรือนของคนงานเพื่อเข้าห้องน้ำ ในระหว่างที่อยู่ในห้องน้ำลดาก็คิดหาวิธี..
"พี่หน่อย.." ลดาตะโกนเรียกออกมาจากห้องน้ำ
"คะ นายหญิง มีอะไรคะ"
"คือว่า..ฉัน..ฉันเป็นเมนส์น่ะ พี่หน่อยมีผ้าอนามัยมั้ยจ๊ะ"
"ค่ะ มีค่ะ นายหญิงรอแป๊บนึงนะคะ เดี๋ยวหน่อยจะรีบไปเอามาให้" หน่อยบอกแล้วรีบเดินไปยังห้องพักของเธอ เธอลืมสิ่งที่โมกข์กำชับไว้เสียสนิท ลดาได้โอกาสเธอค่อยๆ เปิดประตูออกจากห้องน้ำ เมื่อไม่มีใครอยู่เธอจึงรีบวิ่งออกไปจากจุดนั้นทันที
โมกข์กลับมาจากตรวจงานอีกแปลงหนึ่ง เมื่อไม่เห็นหญิงสาวกับหน่อยก็นึกเอะใจถามคนงานก็ได้ความว่าทั้งสองไปห้องน้ำ เขาจึงเดินตรงมายังเรือนพักคนงาน พอใกล้ถึงเรือนคนงานหน่อยก็วิ่งหน้าตาตื่นมาหาเขา
"นายคะ นาย.."
"แล้วยัยตัวแสบล่ะ" โมกข์เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นหน่อยอยู่คนเดียว
"นายหญิงหนีไปแล้วค่ะ!" หน่อยตอบไปอย่างหวาดกลัวและยังตกใจอยู่
"ไปทางไหน!" โมกข์ถามด้วยเสียงเคร่งขรึม
"ไม่ทราบค่ะ แต่น่าจะไปทางแปลงองุ่น" โมกข์ได้ยินดังนั้นเขาหมุนตัวรีบวิ่งตามไปทันที
ลดาพยายามวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิตไม่หันไปมองทางด้านหลัง วิ่งเรื่อยมาจนจะพ้นจากเขตไร่ เธอเห็นรั้วถัดไปเป็นป่าเชิงเขา ลดาวิ่งจนเหนื่อยหอบ เธอคิดว่าไม่มีใครรู้ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเธอหนีออกมา เธอจึงหยุดวิ่งแล้วเดินเลาะไปตามรั้วเรื่อยๆ แต่เดินไปได้เพียงนิดเดียว เธอก็ได้ยินเสียงของโมกข์ดังขึ้นทางด้านหลัง
"เธอคิดว่าจะหนีออกไปจากไร่นี้ได้ง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ!"
"แก.." ลดาหันมาเห็นโมกข์ก็รีบมุดรั้วออกไปแล้ววิ่งตรงเข้าป่าไปทันที
โมกข์ก็วิ่งตามมาจะคว้าตัวเธอไว้ ด้วยความเป็นป่ารกมีเศษไม้บ้างกิ่งไม้บ้างขวางทางอยู่เต็มไปหมด ลดาวิ่งไปก็ยกมือขึ้นมาบดบังใบหน้าปัดกิ่งไม้ออก เธอไม่ได้สังเกตว่าใกล้ต้นไม้ใหญ่นั้นมีรากไม้โผล่ขึ้นมาทำให้เธอสะดุดรากไม้เข้าอย่างจังจนล้มลง ลดาพยายามจับต้นไม้พยุงตัวลุกขึ้น โมกข์ก็วิ่งตามมาถึงตัวเธอและคว้าตัวเธอไว้ได้ทันพอดี
"ยัยตัวแสบ!" โมกข์จับแขนทั้งสองข้างของลดาแล้วตรึงเธอไว้กับต้นไม้
"ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้เลยนะ" ลดายกมือขึ้นปัดสะเปะสะปะจนเล็บข่วนโดนใบหน้าของโมกข์
"หยุด!" เขาสั่งเสียงขรึม แต่เธอก็ยังปัดป่ายไม่หยุด
"ฉันบอกให้หยุดไง!" โมกข์ขึ้นเสียงสั่งด้วยความกรุ่นโกรธ
"ไม่! ถ้าแกไม่ปล่อยฉันก็ไม่หยุด" ลดายังคงพยายามสะบัดมือไปบนใบหน้าของโมกข์
"ไม่หยุดใช่มั้ยยย.." โมกข์ขบกรามด้วยความโกรธก่อนจะจับข้อมือลดาบีบไว้แน่นแล้วยกขึ้นไปตรึงไว้กับต้นไม้บนศีรษะของเธอแล้วก้มลงจูบบดขยี้ริมฝีปากเธออย่างรุนแรงเร่าร้อน
"อ่าอ๊ะ ไอโฮกอิด(อย่านะ ไอ้โรคจิต)" ลดาส่งเสียงห้ามอู้อี้อยู่ในลำคอ แต่โมกข์ก็ไม่ฟัง เขายังคงจูบเธออย่างดุดันลงโทษ
"อ่อยอ๊ะ!(ปล่อยนะ!)" เสียงลดาเริ่มแผ่วลง
"ฮื้อ.." เมื่อเธออ่อนแรงลง จากจูบดุดันรุนแรงที่เขาอยากจะลงโทษ เมื่อได้จูบริมฝีปากนุ่มหวานของเธออารมณ์ความรู้สึกโกรธของโมกข์ก็เริ่มจะอ่อนลงเช่นกัน แรงจูบค่อยๆ อ่อนโยนขึ้น
"อ่อยอั้นอ้ายแอ้ว(ปล่อยฉันได้แล้ว)" ลดาคิดว่าถ้าปล่อยให้เขาจูบอยู่แบบนี้ต่อไป เธอคงจะไม่รอดแน่
"อ๊อย(โอ๊ย!)" โมกข์ได้ยินเสียงลดาร้องออกมาและสีหน้าท่าทางของเธอบ่งบอกถึงความเจ็บ เขาจึงผละหน้าถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากนุ่ม แล้วก้มมองลงไปยังเท้าของเธอก็เห็นข้อเท้าเธอเขียวช้ำและบวมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
"โอ๊ยยย!" ลดาพยายามจะวางเท้าแนบกับพื้นเพื่อจะยืนทรงตัว แต่ก็ต้องร้องออกมาพร้อมกับหน้าตาที่เหยเกเพราะความรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้า เธอเซไปมาเพราะยืนด้วยขาข้างเดียว โมกข์จึงจับแขนเรียวพยุงเธอไว้
"เป็นไงล่ะ หาเรื่องจนข้อเท้าแพลง" โมกข์เอ่ยเยาะหยันออกมา
"โอ๊ย!" ลดายังพยายามจะก้าวเดิน แต่เมื่อเธอทิ้งน้ำหนักลงบนเท้าก็รู้สึกเจ็บ
"เจ็บแล้วยังจะอวดดีอีก มานี่.." โมกข์ก้มย่อตัวลงยกเธอขึ้นพาดบ่า ลดาก็ยังคงดิ้นขลุกขลักบนบ่าของเขา
"ฤทธิ์มากนักนะยัยตัวแสบ"
"ทิ้งฉันไว้ในป่านี่เลยสิ" ลดายังคงดิ้นจะลงจากบ่าของโมกข์
"อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวก็จับไปทุ่มลงหน้าผาซะเลย"
"เอาเลยสิ แกจะฆ่าจะแกงฉันยังไงก็รีบทำเลย"
"ไม่ละ คิดดูอีกทีถ้าเธอตายเร็วไปฉันก็ไม่สะใจ คนอย่างเธอต้องโดนลงโทษให้สาสม!"
ด้วยความเหนื่อยความเพลียจากการทำงานมาตลอดทั้งวันบวกกับความเจ็บข้อเท้า ลดาจึงนิ่งไม่เถียงไม่โต้ตอบโมกข์อีกเพราะไม่อยากให้ตัวเองเจ็บตัวมากไปกว่าเดิม รอให้หายก่อนแล้วค่อยเอาคืน เธอจะต้องเก็บแรงเอาไว้หนี เธอคิดในใจ โมกข์แบกเธอกลับมาจนถึงเรือนหลังเล็ก ก็เห็นหน่อยยืนลุ้นรออยู่อย่างกระวนกระวายใจ โมกข์ก้าวเข้าไปในเรือน เขาปล่อยตัวลดาทิ้งลงบนเตียงอย่างแรง เธอก็ยกมือขึ้นจะเหวี่ยงใส่ตัวโมกข์
"อย่าแม้แต่จะคิด! ถ้าไม่อยากจะโดนเหมือนเมื่อกี้นี้อีก" โมกข์ชี้หน้าลดาอย่างคาดโทษ
"แล้วก็ล้มเลิกความคิดที่จะหนีนั้นซะ ไม่อย่างนั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน!" โมกข์พูดจบก็ก้าวออกจากเรือนไป ลดาได้แต่นั่งอึดอัดขัดใจที่ทำอะไรเขาไม่ได้ จะหนีก็ไม่สำเร็จ
"หน่อย!..ล็อกประตูแล้วตามฉันมา.." โมกข์สั่งแล้วเดินออกไปทันที
หน่อยเดินตามโมกข์ไปยังเรือนใหญ่ เขาเดินไปเปิดตู้ยาสามัญประจำบ้านก่อนจะหยิบยาหลอดหนึ่งยื่นให้เธอ
"ยาอะไรคะนาย" หน่อยถามอย่างงงๆ
"เอาไปให้ยัยตัวแสบนั่นทาข้อเท้าซะ แล้วอย่าบอกเด็ดขาดล่ะว่าฉันเป็นคนให้มา"
"ค่ะนาย" หน่อยรับยามาก่อนจะแวะไปเอาปิ่นโตมื้อเย็นที่โรงครัวตามคำสั่งของโมกข์ไปให้ลดาที่เรือนหลังเล็ก หน่อยเปิดประตูเข้าไปก็เห็นลดานั่งหน้าตาเหยเกเพราะความเจ็บปวดที่ข้อเท้าแพลง เธอก็บ่นออกมา..
"นายหญิงจะหนีทำไมคะ ยังไงนายก็ตามกลับมาได้อยู่ดี"
"นายหญิง! พี่หน่อยอย่าเรียกฉันอย่างนี้อีกเลย"
"นายหญิงเป็นเมียของนาย จะให้หน่อยเรียกยังไงล่ะคะ"
"เฮ้อ! ฉันบอกว่าไม่ใช่ไง"
"แต่..นายหญิง.."
"เอ่อ พี่หน่อยจะเรียกยังไงก็แล้วแต่พี่ก็แล้วกัน"
"ค่ะ..นายหญิง!" หน่อยยื่นปิ่นโตและยาให้ลดา
"ขอบคุณพี่หน่อยมากนะ พี่เอายามาให้ฉันแบบนี้..ไม่กลัวโดนนายโหดนั่นดุเอาเหรอ"
"เอ่อ..เอ่อ..นายหญิงก็อย่าบอกใครสิคะ เรารู้กันแค่สองคน"
"โอเคจ้ะ" ลดารับคำก่อนจะเอายามาทาพร้อมกับลองเอ่ยเลียบๆ เคียงๆ ถามหน่อย
"พี่หน่อย.."
"คะ นายหญิง"
"เฮ่อ..ถ้าฉันจะชวนพี่หน่อยไปกับฉัน พี่หน่อยจะไปมั้ย"
"ไปไหนคะ"
"ไปอยู่กรุงเทพ"
"โอ๊ย! ไม่ไปหรอกค่ะ ไหนจะลูกไหนจะผัวอีก"
"ก็ไปด้วยกันทั้งหมดเลยไง"
"จะให้หน่อยไปอยู่กับใครคะ หน่อยอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิดจะให้ไปอยู่ที่อื่น หน่อยคงจะไม่คุ้นน่ะค่ะ"
"ไปอยู่กับฉันไง นะพี่หน่อย.." ลดาพยายามหว่านล้อมอ้อนวอนเธอ
"นายหญิงอย่าพยายามหนีอีกเลยนะคะ หน่อยกับลูกผัวจะพลอยลำบากเดือดร้อนไปด้วย"
"แล้วถ้าพี่หน่อยมาเป็นฉันล่ะ ถูกจับมาเพราะอะไรก็ยังไม่รู้เลย ถูกโขกสับให้ทำงานที่ไม่เคยทำเป็นพี่..พี่จะหนีมั้ย.."
"หน่อย..เอ่อ..หน่อยกลับไปนอนแล้วนะคะ ลูกรออยู่.." หน่อยกลัวว่าเธอจะใจอ่อนจนตัวเองเดือนร้อนจึงรีบกลับออกไป
"ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแย่ๆ แบบนี้ด้วยนะ" ลดานั่งทายาไปก็บ่นพึมพำกับโชคชะตาชีวิตของตนที่ต้องเจอะเจอ
รุ่งเช้าข้อเท้าของเธอก็ยังมีอาการปวดบวม เธอเจ็บเท้าจนเดินไม่ถนัด หน่อยไปบอกกับภานุ ภานุเลยให้เธอกับหน่อยไปกวาดทำความสะอาดบนเรือนไม้หลังใหญ่ ลดาเดินกวาดพื้นไปก็มองสำรวจไป บ้านหลังนี้เป็นเรือนไม้สักสวยงาม บ้านถูกออกแบบมาเป็นแบบโบราณและแบบใหม่ผสมผสานกันออกมาได้อย่างสวยงามลงตัว ลดาเดินกวาดบ้านไปสำรวจไปอย่างเพลินๆ เธอเดินมาถึงตู้โชว์หลังใหญ่ก็เห็นมีฉากรูปวางอยู่จึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ฉากแรกเป็นรูปผู้ชายกับผู้หญิง
"น่าจะเป็นพ่อกับแม่ของไอ้หน้าโหด ดูท่าทางใจดีไม่เหมือน..ไอ้หนวดนั่นเลย" ลดาคิดแล้วหยิบอีกฉากมาถือพิจารณาดูใกล้ๆ
"ใครนะ..สวยเชียว ทำไมหน้าตาคุ้นๆ เหมือนเธอเคยเห็นผู้หญิงในภาพนี้ที่ไหนมาก่อน.." ลดามองรูปถ่ายในมืออย่างสงสัย ว่าเธอเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ที่ไหน แต่พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
"จะไม่คุ้นได้ยังไง ในเมื่อพ่อของเธอ.." โมกข์ออกมาจากห้องเดินมาเห็นลดายืนถือฉากรูปอยู่พอดี
"วางรูปลงซะ อย่าแตะต้องรูปนั้นอีก!" โมกข์สั่งให้เธอวางฉากรูปนั้นลง
"ป๊าฉันทำไม.." ลดาถามด้วยความสงสัยอยากรู้
"รีบออกไปได้แล้ว ใครใช้ให้เธอขึ้นมาบนเรือนนี้ กลับไปที่ของเธอ" โมกข์ไล่ลดาออกจากบ้าน
"อะไรของนาย จะเอายังไงกันแน่ ฉันมาทำความสะอาดบ้าน ทำงานก็ว่า ไม่ทำก็ว่า ฉันไม่ใช่คนรับใช้หรือนักโทษของนายนะ" ลดาวางฉากรูปไว้ที่เดิมแล้วระบายอารมณ์โกรธอึดอัดขัดใจออกมา
"เธอเป็นยิ่งกว่านักโทษเสียอีก.." โมกข์เดินเข้ามาจ้องหน้าลดาอย่างโกรธแค้น
"แล้วฉันเป็นอะไร ?"
"นางบำเรอไง ลูกสาวไอ้เสี่ยตัณหากลับอย่างเธอ..เหมาะที่จะเป็น..นางบำเรอ!" โมกข์เน้นคำตอนท้ายอย่างเหยียดหยามเธอ
"เพี้ยะ! เลว! ไอ้.." ลดาด่าออกมาได้เพียงคำเดียวก็ถูกโมกข์กระชากเข้าไปจูบดุดันลงโทษอย่างรุนแรง โมกข์บดขยี้จูบปากเธอจนเธอหายใจไม่ออกรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจ เธอทรงตัวแทบไม่อยู่จึงเอื้อมมือไปจะจับขอบตู้แต่มือของเธอดันบังเอิญปัดไปโดนฉากรูปถ่ายตกลงพื้นจนแตกกระจาย
"เธอ!" โมกข์ผละหน้าออกทันทีและยิ่งโกรธมากขึ้นอย่างทวีคูณขึ้นไปอีกเมื่อลดาทำฉากรูปของมธุรินตกแตก เขาจึงผลักเธอจนเซไปชนโต๊ะด้วยความโกรธก่อนจะก้มลงหยิบภาพของน้องสาวขึ้นมาวางบนโต๊ะแล้วหันไปบีบแขนลดากระชากเธอออกไปจากห้องโถง
"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะไอ้คนป่าเถื่อนทารุณ"
"หุบปากของเธอเลยยัยตัวแสบ!" โมกข์ลากลดามายังห้องของเขาแล้วเหวี่ยงเธอลงไปบนเตียง
"ไอ้คนป่าเถื่อน..แกจะทำอะไร" ลดาขยับถอยหลังพยายามจะหนี
"ในเมื่อเธอมาเสนอให้ฉันถึงที่นี่แล้ว..ฉันก็จะสนองความต้องการของเธอไง" โมกข์พูดพร้อมกับพุ่งตัวไปคว้าเอวลดาที่พยายามจะวิ่งหนีลงจากเตียงแล้วกดตัวเธอลงบนที่นอน ตัวเขาก็คร่อมตัวเธอไว้ไม่ให้ขยับ
"ปล่อยนะ! ไอ้บ้า ไอ้คนเลว ไอ้.." ลดาพยายามจะดิ้นหนีแต่แขนก็ถูกโมกข์กดไว้กับที่นอน เธอจึงยกเข่าขึ้นกระแทกร่างเขา เขาก็ขยับเอาขากดขาเธอเอาไว้พร้อมกับก้มหน้าลงปิดปากเธอไว้ไม่ให้มีโอกาสได้ต่อว่าด่าทอเขาอีก โมกข์จูบอย่างเร่าร้อนด้วยอารมณ์โกรธ
"อ๋อยอ๊ะ! ไอโฮกฮิด(ปล่อยนะ!ไอ้โรคจิต)" ลดาพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของโมกข์ จากริมฝีปากนุ่มโมกข์ก็กดริมฝีปากจูบไซร้ลงไปตามลำคอระหง
"หยุดนะไอ้บ้า ไอ้ป่าเถื่อน" เมื่อปากเป็นอิสระ ลดาก็ด่าโมกข์อีกแต่เขาก็ไม่สนใจเสียงด่าทอของเธอ โมกข์ใช้ปากและคางดันกระดุมเสื้อม่อฮ่อมออกทีละเม็ด..ทีละเม็ด..
"หยุดนะ!" เธอเปล่งเสียงห้ามเมื่อเขาซุกหน้าลงตรงร่องอกของเธอ
"ว้าย! นาย..นายหญิง! เฮ่อ..หน่อย..หน่อยขอโทษค่ะ ที่เข้ามาขัดจังหวะ" ในขณะที่โมกข์หันไปมองสนใจคนที่เพิ่งเข้ามา ลดาก็ได้โอกาสผลักเขาออกจากตัวเธอแล้วรีบขยับลงจากเตียง ก้าวไปหาหน่อยที่กำลังจะเดินออกไปจากห้อง
"พี่หน่อย! เดี๋ยว! รอฉันด้วย.." ลดารีบวิ่งตามหน่อยออกไปทันที เธอก้าวไปก็ติดกระดุมเสื้อไปด้วย
"อ้าว!..แล้วนายหญิงจะตามหน่อยออกมาทำไมล่ะคะ"
"มันไม่ได้เป็นอย่างที่พี่หน่อยเห็นนะ เอ่อ..โอ๊ย! อย่าพูดถึงมันเลยจ้ะ เรารีบกลับเรือนเล็กกันเถอะ" ลดารีบเดินกลับไปเรือนหลังเล็ก หน่อยก็เดินตามไปอย่างงงๆ เพราะภาพที่เธอเห็นเมื่อตะกี้นั้น นายกับนายหญิงกำลังจะ...กัน
"นายนะนาย จะทำอะไรกันก็ไม่ปิดประตู บอกเราตรงๆก็ได้ เฮ่อ! อีหน่อยอกสั่นขวัญหายหมดเลย เกือบจะได้ดูหนังสดซะแล้ว" หน่อยเดินไปก็บ่นพึมพำไป
ลดากับหน่อยออกไปจากห้องแล้วโมกข์ก็พยายามนั่งสงบสติอารมณ์ความโกรธแค้น แต่ยิ่งเห็นภาพน้องสาวนึกถึงหน้าของน้องและหน้าไอ้เสี่ยนั่นที่มันยังใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุข
เขาก็ยิ่งแค้น และคนที่จะต้องชดใช้ มารองรับการแก้แค้นของเขาก็คือเธอ..ลดา!
"ฉันจะทรมานเธอให้สาสมกับสิ่งที่ไอ้เสี่ยนั่นทำไว้"
เช้าวันต่อมา..
โมกข์เดินไปเรือนเล็กตั้งแต่เช้า เขายืนรอให้หน่อยมาไขกุญแจก่อนจะสั่งให้หน่อยไปทำงาน วันนี้เขาจะควบคุมเธอให้ทำงานด้วยตัวเอง โมกข์ลากลดาไปที่กลางไร่ แม้ว่าข้อเท้าเธอจะยังไม่หายดี เธอก็ถูกโมกข์ลากออกไปทำงาน ลดาทั้งใช้จอบใช้เสียมขุดดินพรวนดินเตรียมแปลงปลูกกุหลาบจนมือของเธอแตกไปทั้งสองมือ เท้าก็เดินกะเผลกๆ เธอทำไปก็เถียงก็ต่อต้านเขาไปด้วย โมกข์ต้องคอยควบคุมและข่มขู่เธออยู่ตลอดเวลา
"นี่แก!..เอ่อ..นายจับฉันมาอาทิตย์กว่าแล้ว นายจะบอกได้หรือยังว่าเพราะอะไรฉันถึงต้องมาทำงานให้นายโขกสับอยู่แบบนี้!" ลดาเอ่ยถามโมกข์
"เธอจะอยากรู้ไปทำไม" โมกข์ยืนกอดอกมองลดา แล้วถามเธอกลับไป
"ฉันมีสิทธิ์จะรู้มั้ยว่าผิดอะไรถึงต้องมาโดนกักขังให้ทำงาน ถ้านายไม่ยอมบอกฉัน ฉันก็จะไม่ทำงานอะไรทั้งนั้น!" ลดาทิ้งจอบในมือลงแล้วยืนจ้องหน้าโมกข์อย่างท้าทาย
"ถ้าเธอไม่ทำงานที่ฉันสั่ง ฉันก็จะกลับไปแก้แค้นพ่อของเธอ"
"ป๊า! ป๊าของฉันไปทำอะไรนายเมื่อไหร่ ทำไมนายต้องแก้แค้น!" เธอซักด้วยความสงสัย
"พ่อของเธอทำให้น้องสาวของฉันท้องแล้วไม่รับผิดชอบ จนน้องสาวฉันต้องฆ่าตัวตายไง"
"ไม่จริง!"
"จะให้ฉันเอาเถ้ากระดูกน้องสาวมายืนยันกับเธอมั้ย"
"ไม่! ไม่ใช่เรื่องจริง!"
"ขนาดเธอยังรับความชั่วของพ่อตัวเองไม่ได้ ฉันมีเหตุผลพอที่จะฆ่าพ่อของเธอได้หรือยังล่ะ"
"ไม่! ไม่จริง! ฉันไม่เชื่อ! ป๊าไม่ใช่คนแบบนั้น ป๊าไม่ได้ทำ นายโกหก" ลดาจ้องหน้าโมกข์อย่างมั่นใจว่าป๊าของเธอไม่ได้ทำอย่างที่เขากล่าวหาแน่นอน
"ฉันให้เธอเลือก..จะทำงานในไร่นี้ชดเชยแทนพ่อของเธอดีๆ หรือว่าจะให้ฉันไปตามฆ่าแก้แค้นพ่อของเธอ..ก็เลือกเอา!"
"อย่านะ! อย่าทำอะไรป๊าของฉัน"
"ฉันก็อยากรู้ว่าคุณหนูบอบบางอย่างเธอจะทำยังไง จะทนได้สักกี่น้ำ" โมกข์พูดเยาะเย้ยดูถูกสบประมาทเธอ
ลดาไม่ชอบที่เขาดูถูกเหยียดหยามเธอจึงเริ่มทำงานในไร่อย่างจริงจังทุกอย่างอย่างที่เขาสั่งและบัญชา ทั้งดายหญ้า ขุดดิน พรวนดิน ปลูกดอกไม้ รดน้ำแปลงต้นกุหลาบ ตัดดอกกุหลาบ แม้กระทั่งทำงานบ้าน เธอถูกแกล้งสารพัดแต่ก็ยังมีพี่หน่อยและพี่ๆ คนงานในไร่อีกหลายคนที่มักจะแอบช่วยงานเธอเวลาที่โมกข์ให้ภานุหรือแทนมาคุมงานแทนเขา
- Writer
