แค้นร้าย..พ่ายรัก

แผนการหนี...

      ...ทางฝั่งกรุงเทพ...

      เป็นอย่างที่โมกข์คาดการณ์เอาไว้..เสี่ยมงคลเมื่อลูกสาวไม่กลับบ้านตามเวลาปกติ ติดต่อก็ไม่ได้ เขาจึงให้ลูกน้องติดตามไปตามพิกัด GPS โทรศัพท์มือถือของหญิงสาว จนได้รู้ข่าวจากลูกน้องว่าเจอเพียงรถยนต์และโทรศัพท์ของเธอที่อยู่ภายในรถหน้าตึกร้างแห่งหนึ่ง แต่หญิงสาวกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย  

      เสี่ยมงคลโกรธและเกรี้ยวกราดมากที่ใครบังอาจมาลักพาตัวลูกสาวสุดที่รักของเขาไป แต่เขาจะแจ้งความหรือทำอะไรอย่างเปิดเผยก็ไม่ได้เพราะนอกจากลูกสาวจะเสียชื่อเสียงและเสียหายแล้วยังจะมีผลกระทบต่อการบริหารงานและหุ้นส่วนภายใน

บริษัทอย่างมากอีกด้วย เขาจึงแจ้งกับทางบริษัทเพียงว่าลูกสาวเดินทางไปติดต่อประสานงานที่ต่างประเทศไม่มีกำหนดกลับ ขณะเดียวกันเขาก็จ้างทั้งนักสืบและลูกน้องเก่าตำรวจนอกเครื่องแบบออกตามหาลูกสาวอีกแรงแทบจะพลิกแผ่นดิน แต่ไม่มีร่องรอยใดๆ เลยว่าเก็จลดาหายไปไหน...

      ...เที่ยงวัน..

      โมกข์มาไขกุญแจปลดล็อกเปิดประตูก้าวเข้ามาในเรือนหลังเล็กก่อนจะเอาถุงที่เขาถือมาโยนลงไปบนเตียงข้างๆ หญิงสาวที่กำลังนอนอยู่ เก็จลดาเผลอหลับไปเพราะฤทธิ์ยาสลบที่ยังหลงเหลืออยู่และบวกกับความปวดเมื่อยจากการเดินทางไกลก็สะดุ้งตื่นขึ้นด้วยความตกใจ

"แก! แกเข้ามาอีกทำไม" เธอรู้สึกกลัวและมองโมกข์อย่างหวาดระแวง

"ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้ใส่ หรือเธอชอบอยู่ในสภาพแบบนั้น.."

"ไอ้คนบ้า! แกน่ะสิชอบ" เธอยังคงนั่งนิ่งเอาผ้าห่มห่อตัวไว้ไม่ขยับ

"จะใส่หรือจะให้ฉันทำอย่างอื่นแทน" โมกข์เห็นเธอยังคงนั่งนิ่งเขาก็ขยับเดินเข้าไปหาเธอช้าๆ แววตาหาเรื่อง

"ใส่! แต่แกไม่ออกไป ฉันจะใส่ได้ยังไงล่ะ แกออกไปข้างนอกก่อนสิ"

"ทำอย่างกับว่าฉันไม่เคยเห็นอย่างนั้นแหละ จะให้ฉันบรรยายอย่างละเอียดไหมว่า..แต่ละซอกแต่ละมุมเป็นยังไง"

"แก! ไอ้ทุเรศ ไอ้ลามก ไอ้.." ลดาอึดอัดขัดใจที่ทำอะไรเขาไม่ถนัดจึงเอาถุงที่ใส่เสื้อผ้าอยู่นั้นปาใส่โมกข์

"หึๆ สรุปจะไม่ใส่ใช่มั้ยเสื้อผ้านี่ ฉันจะได้เอาไปให้คนงาน" โมกข์เบี่ยงตัวหลบก่อนจะหัวเราะเยาะพร้อมกับจะก้มลงหยิบถุงเสื้อผ้า

“เอา! เอาไว้ตรงนั้น แกก็รีบออกไปได้แล้ว”

“หึ! คิดว่าจะแน่จริง” โมกข์ชะงักมือที่จะก้มลงหยิบถุงเสื้อผ้าแล้วเดินออกจากห้องไป

     ลดาเห็นเขาออกไปจากห้องแล้วก็กำผ้าห่มที่ห่อตัวไว้แน่นก่อนจะลุกไปหยิบถุงเสื้อผ้ารีบเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำ เธอสำรวจตัวเองอย่างละเอียดอีกครั้งก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ทำไม..ไอ้หน้าโหดนั่นถึงพูดแบบนั้นหรือว่ามันจะโกหกเพื่อหลอกให้เธอกลัว เธอพยายามสลัดความคิดนั้นออกแล้วหยิบเสื้อผ้าออกมาใส่ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกโกรธและอับอายจนใบหน้าแดงก่ำ 

"นี่ไอ้โจรนั่นมันรู้แม้กระทั่งขนาดของชุดชั้นในเธอเลยเหรอเนี่ย" ลดาใส่ชั้นในแล้วสวมชุดพื้นเมือง ชุดนี้น่าจะเป็นผ้าม่อฮ่อม..แสดงว่าเธอน่าจะถูกจับมาทางภาคเหนือแต่จะเป็นจังหวัดไหนกันล่ะ เธอออกจากห้องน้ำก็เดินสำรวจภายในห้องโดยรอบเป็นบ้านไม้หลังเล็กๆ ประมาณ4×6เมตร มีห้องน้ำอยู่ในตัว ภายในห้องมีเพียงแค่เตียงขนาด 3.5ฟุต และโต๊ะเครื่องแป้งเข้าชุดกัน ไม่มีตู้เสื้อผ้า มีแค่ราวไม้เล็กๆสำหรับแขวนเสื้อผ้า มีหน้าต่างแค่2บานแต่ใส่เหล็กดัดไว้อย่างแข็งแรง เธอลองเปิดหน้าต่างออกดูก็เห็นมีลำธารอยู่ใกล้ๆน้ำใสและมีต้นไม้ธรรมชาติร่มรื่น บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้ก็จริงแต่ท่าทางจะทำด้วยไม้อย่างดีเพราะดูแข็งแรงและทนทาน เธอสำรวจโดยรอบแล้วลองจับประตูเปิดออกไปข้างนอก

"เสร็จแล้วเหรอ.."โมกข์ที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะหน้าระเบียงบ้านเอ่ยทักขึ้น

"นั่งสิ!" เขาสั่งแต่เธอยังยืนนิ่งอยู่ที่ประตู เขาจึงเอ่ยขึ้น

"ทำความรู้จักกันไว้สิ หน่อย..จะเป็นผู้คุมตัวของเธอระหว่างที่เธออยู่ที่นี่"

"ถ้าเธอคิดจะหนี..อีกสามชีวิตก็จะถูกไล่ออกจากไร่นี้"

"อะไรนะคะนาย! นายจะไล่หน่อยกับผัวและลูกเหรอคะ" หน่อยตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

"ใช่!..ถ้าเธอปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้หนีไปจากที่นี่ได้ เธอก็ควรจะถูกไล่ออก"

"คนโหดร้าย เลือดเย็น ป่าเถื่อน!" ลดาที่ยืนฟังอยู่ พูดใส่หน้าเขาก่อนจะเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู

"ไอ้ห้องบ้านี่ก็ไม่มีที่ล็อกจากข้างในเลย" เธอรู้สึกหงุดหงิด ครู่เดียวโมกข์ก็เปิดประตูตามเข้ามา

"แกเข้ามาทำไมอีก!" ลดาถอยไปยืนพิงหน้าต่างอย่างระแวง

"กินข้าวซะ! พรุ่งนี้เธอต้องออกไปทำงานในไร่" โมกข์วางปิ่นโตลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง

"แกจับฉันมาทำไม"

"ยังไม่ต้องรู้ตอนนี้หรอก รู้เพียงแต่ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะ..ความเลวของพ่อเธอ!" โมกข์ย้ำคำว่าเลวและมองจ้องตาเธอด้วยแววตาโกรธแค้น

"เพี้ยะ!" ลดาก้าวไปตบหน้าโมกข์เพราะโกรธที่เขามากล่าวหา มาด่าว่าป๊าของเธอ โมกข์ก็ยื่นมือหนาไปบีบคางเรียวของลดาในทันทีเช่นกัน

"ปล่อยนะ! แกมีสิทธิ์อะไรถึงมาทำกับฉันแบบนี้"

"สิทธิ์ของเจ้าของไร่ เธออยู่ในไร่นี้..ฉันเป็นเจ้านายและ..เป็นเจ้าของชีวิตเธอ..จำไว้!" โมกข์ผลักลดาล้มลงไปบนพื้น ลดาเงยหน้าขึ้นมองโมกข์ด้วยแววตาโกรธเคืองและชิงชัง

"ถ้าเธออยากแก้แค้นเอาคืนฉันก็กินข้าวนั่นซะ มีชีวิตอยู่เพื่อสู้รบตบมือกัน ตาต่อตาฟันต่อฟัน!" โมกข์พูดจบก็ออกจากห้องแล้วล็อคประตู

"หน่อย!" โมกข์เรียกหน่อยที่ยืนฟังอย่างหูผึ่งตาค้าง

"คะ..อะไรคะนาย"

"ต่อจากนี้ไป..เธอมีหน้าที่คุมตัวผู้หญิงคนนี้ อย่าเผลอให้เธอหนีไปได้เป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นเธอจะถูกไล่ออกจากไร่นี้..อ่ะ! นี่กุญแจ" โมกข์สั่งหน่อยเสร็จแล้วก็ยื่นกุญแจให้กับเธอ

      ด้วยความโกรธความสงสัย เก็จลดาไม่เข้าใจว่าเธอถูกจับมาเพราะอะไร แต่ท่าทางไอ้โจรนั่นจะโกรธแค้นป๊าของเธอ ต้องมีอะไรบางอย่างและนั่นคือสิ่งที่เธออยากรู้..เธอจะต้องมีชีวิตอยู่เพื่อต่อสู่กับไอ้โจรหน้าโหดนั่น

"เป็นเจ้าของไร่บ้าอะไรไว้หนวดไว้เคราหน้าโหดเหี้ยมอย่างกับพวกโจรป่าห้าร้อย" ลดาบ่นพึมพำก่อนจะเปิดปิ่นโตทานข้าว เธอถูกขังออกไปไหนไม่ได้ ก็ได้แต่นั่งๆนอนๆ และตื่นมากินอีกครั้งเมื่อหน่อยนำอาหารเย็นมาให้ เธอพยายามจะชวนหน่อยคุย แต่หน่อยก็ปิดปากเงียบไม่ยอมพูดไม่ยอมจา แล้วก็รีบปิดประตูล็อกขังเธอไว้เหมือนเดิม..

      รุ่งเช้าของวันใหม่..ลดายังคงนอนหลับอย่างสบาย ด้วยความเป็นบ้านไม้ บวกกับอากาศหนาว อากาศภายในบ้านจึงเย็นกำลังดี เธอนอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม

"ตื่นไปทำงานในไร่ได้แล้ว!" โมกข์กระตุกดึงผ้าห่มออกจากตัวหญิงสาว

"ไอ้คนบ้า! ฉันกำลังนอน..เข้ามาทำไม ไม่มีมารยาท"

"ผัวจะเข้าห้องเมียไม่ต้องมีมารยาทหรอกนะ"

"แก! ฉันไม่ใช่เมียแก ไอ้โจรป่า ไอ้หน้าโหด!"

"จะให้ฉันพิสูจน์ใช่มั้ยว่าเธอเป็นเมียฉัน เอ๊ะ! หรือจะเป็นแค่..นางบำเรอ!" เขามองหญิงสาวด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม จบคำของโมกข์ ลดาก็พุ่งตัวลุกจากที่นอน

"เพี้ยะ! แก..ไอ้โจรป่า ไอ้คนเถื่อน คนบ้า คนเลว ไอ้.." ลดาทั้งตบทั้งทุบตีและด่าทอโมกข์ไปพร้อมๆกัน จนโมกข์ต้องใช้มือรวบมือเธอไว้มือนึง อีกมือก็จับท้ายทอยเธอไว้แล้วก้มลงจูบดุดันบดขยี้ริมฝีปากลดาอย่างรุนแรงลงโทษที่เธอด่าเขาจนลดาหายใจไม่ออกรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศ โมกข์จึงผลักเธอลงไปบนเตียงอย่างแรง

"โอ๊ย! ไอ้โจรป่าเถื่อน ไอ้คนเลว ไอ้.." ลดาด่าพร้อมกับยกมือขึ้นใช้หลังมือเช็ดริมผีปากตัวเองอย่างขยะแขยง เธอรู้สึกว่าปากของเธอทั้งเจ็บทั้งระบมเพราะแรงจูบและหนวดของเขา

"ผัวจูบนิดจูบหน่อย อย่าทำเป็นไม่เคยไปหน่อยเลย" โมกข์เอ่ยออกมาอย่างเยาะหยัน

"แก! ไอ้.." ลดายกมือขึ้นชี้นิ้วไปยังโมกข์จะด่าเขาแต่ด่าไม่ออก ไม่รู้จะสรรหาเอาคำไหนมาด่าถึงจะสาสม

"เป็นเมียเรียกผัวว่าแกไม่น่ารักเลยนะ ถ้าฉันได้ยินอีกจะจับปล้ำต่อหน้าคนงานทั้งไร่!" โมกข์มองลดาด้วยสายตาดุขรึมคาดโทษ

"ไอ้ทุเรศ ไอ้ลามก ป่าเถื่อน!" เธออดใจไม่ไหวจนต้องด่าเขาออกมาอีก

"ถ้าไม่เชื่อจะลองดูก็ได้นะ แต่อย่าหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน ฉันคนจริง พูดจริงทำจริง ไป! ออกไปทำงานได้แล้ว!"

"ฉันไม่ไป!" ลดายังคงไม่ยอมทำตามคำสั่งของโมกข์

"ฉันให้เวลาเธอ 5นาที อย่ามาลองดีกับฉัน รีบไปเปลี่ยนชุดแล้วออกไปทำงาน.." โมกข์สั่งแล้วเดินออกไปรอที่ระเบียงหน้าเรือน...

     ...เวลาผ่านไปหลายนาที ไม่มีวี่แววว่าหญิงสาวจะออกมาจากห้อง โมกข์เปิดประตูเข้าไปก็เห็นเธอนั่งนิ่งอยู่บนเตียงในสภาพเดิม

"นี่เธอกล้าจะลองดีท้าทายขัดคำสั่งของฉันใช่มั้ย!" ลดายังคงนั่งนิ่งเฉยทำไม่รู้ไม่ชี้

"ไป!" โมกข์เดินเข้าไปกระชากแขนลากเธอลงจากเตียง

"ไม่! ฉันไม่ไป ไม่ทำอะไรทั้งนั้น จนกว่าแกจะบอกว่าแกจับฉันมาทำไม เพราะอะไร" ลดาฝืนตัวไม่ให้อีกฝ่ายลากไป

"ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าให้เรียกผัวว่ายังไง.." โมกข์ใช้อีกมือบีบปากลดาอย่างลงโทษ

"โอ๊ยยย! ฉันเจ็บนะ ปล่อย!" ลดาพยายามสะบัดหน้าออกจากมือของโมกข์ แต่เขาจับคางเธอไว้แน่น

"แก..ไอ้.." ลดาพูดออกมาได้แค่นั้นโมกข์ก็กระชากตัวเธอมาปะทะอกแกร่งของเขาก่อนจะก้มลงประกบริมฝีปากปิดปากลงโทษเธอทันที

"อ่อยอ๊ะ ไอโฮกฮิด(ปล่อยนะ! ไอ้โรคจิต)" ลดาพยายามผลักอกทุบไหล่โมกข์แต่เขาก็ยังจูบบดขยี้ริมฝีปากเธออย่างไม่ปราณีจนเธอหายใจติดขัดเหมือนจะขาดอากาศหายใจ โมกข์จึงยอมผละปากออกจากปากเธอ

“ฮือ ฮือ..” ลดาหายใจหอบแรงๆ

"ทีนี้จะยอมออกไปทำงานได้หรือยัง!" โมกข์กระชากแขนลดาเดินไปยังประตู เธอกัดริมฝีปากตัวเองสูดลมหายใจฮึดสู้ เธอดิ้นรนขัดขืนฝืนตัวไว้ไม่ให้เขาลากออกไปจากห้อง เธอจับขอบประตูไว้แน่น โมกข์ออกแรงดึงตัวเธอออกมาจนพ้นประตู ลดาก็ทั้งทุบทั้งข่วนเขาจึงก้มลงยกเธอขึ้นพาดบ่าแล้วจับขาล็อคไว้แน่นก่อนจะเดินตรงไปทางไร่แปลงกุหลาบ แม้ว่าขาจะถูกรวบไว้แต่มือของเธอยังคงเป็นอิสระ ลดาจึงทั้งทุบทั้งตีหลังโมกข์เป็นพัลวัน โมกข์เดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงแปลงที่คนงานกำลังเตรียมดินเพื่อปลูกต้นกุหลาบ คนงานนับ 30คน หยุดทำงานหันมามองทั้งคู่เป็นจุดเดียวกันอย่างสงสัยและอยากรู้อยากเห็นผู้หญิงที่นายพามาอยู่ด้วยที่เรือนหลังเล็ก จังหวะเดียวกับที่ลดาก็พยายามจะดันตัวออกจากตัวโมกข์ เธอจึงกัดเขาเข้าที่ไหล่

"แสบจริงๆ นะยัยตัวแสบ!" เมื่อเดินมาถึงแปลงที่เตรียมพื้นที่ไว้สำหรับปลูกกุหลาบ โมกข์จึงปล่อยตัวลดาทิ้งลงบนกองดิน

"โอ๊ย! ไอ้คนบ้า ไอ้หน้าโหด ทิ้งลงมาได้ ฉันเจ็บนะ!"

"แล้วที่เธอกัดไหล่ฉัน เธอคิดว่าฉันไม่เจ็บเหรอยัยตัวแสบ!" ทุกคนมองมาอย่างสนใจ

"ถ้าใครแอบช่วยผู้หญิงคนนี้..ฉันจะไล่ออก!" โมกข์หันไปบอกกับคนงานในไร่ทุกคน

"ทำงานได้แล้ว!" โมกข์เห็นทุกคนยืนนิ่งจึงสั่งให้ทำงานก่อนจะหันไปทางหน่อย

"หน่อย!..บอกยัยนี่ด้วยนะว่าต้องทำอะไรบ้าง แล้วก็เฝ้าเอาไว้อย่าให้คลาดสายตาเด็ดขาด"

"ได้ค่ะนาย"

"ฉันขอเตือนให้เธอระวังไว้ให้ดีนะ ให้แทนช่วยเฝ้าจับตาไว้ด้วยเพราะยัยนี่แสบมากกก!" โมกข์หันไปชี้หน้าลดา เธอก็มองเขาด้วยแววตาโกรธเคืองราวจะกินเลือดเขา ก่อนจะกำดินปาใส่โมกข์ 

"ยัยตัวแสบ!" โมกข์เดินเข้ามาบีบคางลดาทันที

"เอ่อ..นายคะ" หน่อยเห็นท่าไม่ดีจึงเรียกเจ้านายไว้

"อะไร!" โมกข์หันไปถามหน่อยอย่างหงุดหงิด

"เอ่อ..เดี๋ยวหน่อยสอนงานและควบคุมคุณผู้หญิงคนนี้ทำงานเองค่ะ"

"ดี!" โมกข์ปล่อยมือจากคางลดาแล้วเดินไปยังแปลงกุหลาบใกล้ๆ เพื่อดูคนงานใส่ปุ๋ย

      หน่อยอธิบายไปก็ทำให้ลดาดูไปด้วยว่าต้องทำยังไงบ้าง

“ขั้นแรกเราต้องเตรียมดินก่อนนะคะ”

“อือ..” ลดาไม่ค่อยจะสนใจฟังและทำตามหน่อยเท่าไหร่นักเพราะเธอมองสำรวจไปรอบๆบริเวณที่เธออยู่

"หนี! ฉันจะต้องหาทางหนีให้ได้" ลดาพึมพำออกมาเบาๆ

"นายหญิง..ว่าอะไรนะคะ"

"นายหญิง! ฉันไม่ใช่นายหยงนายหญิงอะไรทั้งนั้น พี่เข้าใจผิดแล้ว"

"ก็คุณเป็นเมียนาย ก็ต้องเป็นนายหญิง"

"ไม่ใช่! ฉันไม่ได้เป็นเมียไอ้โจรป่าไอ้หน้าโหดนั่น"

"ค่ะ..ไม่ใช่ก็ไม่ใช่" หน่อยส่ายหน้าแล้วหันไปขุดดินต่อ...

      ลดาใช้จอบขุดดินไปก็มองไปรอบๆ เห็นแต่แปลงดินแปลงต้นกุหลาบสุดลูกหูลูกตา อีกฝั่งหนึ่งเป็นแปลงองุ่น แล้วทางออกจะอยู่ทางไหน? มองไปด้านหลังเป็นเรือนไม้หลังใหญ่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้และไม้ดอกไม้ประดับ เธอเพิ่งเห็นว่าเรือนไม้หลังเล็กที่เธอถูกขังนั้น อยู่เยื้องถัดไปจากเรือนไม้หลังใหญ่ทางด้านหลังไม่ไกลมากนัก อีกฝั่งน่าจะเป็นเรือนพักคนงานเป็นห้องหลายสิบห้องและโรงครัว ติดกับเรือนที่เธออยู่ทางด้านขวาเป็นลำธารทางนั้นไปไม่ได้แน่ๆ ถัดจากลำธารก็เป็นแนวป่าทึบเชิงเขา ดั้งนั้นทางหนีทางเดียวที่เป็นไปได้คือเธอจะต้องไปทางซ้าย ลดาคิดไปพร้อมกับก้มหน้าขุดดินไปพลางคอยมองทุกคนภายในไร่ไปด้วยเพื่อรอจังหวะที่ทุกคนเผลอ...

      จนโมกข์เดินกลับมาบริเวณที่ลดากำลังทำงานอยู่อีกครั้ง.. 

“ทำอะไร!”

“ไม่มีตาหรือไง! ไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังขุดดินอยู่”

“ปากดีนักนะ..มานี่!” โมกข์กระชากแขนลดาลากเธอให้เดินตามเขาไป

“นายคะ..” หน่อยพยายามห้าม อยากจะช่วยหญิงสาว

“เธอทำงานอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวยัยตัวแสบนี่..ฉันสอนงานให้เอง ไป!”

“ไม่ไป!” ยิ่งลดาขืนตัวไว้ โมกข์ก็ยิ่งบีบไหล่เธอแรงขึ้นพร้อมกับฉุดกระชากลากถูเธอไปตามร่องกุหลาบ 

“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะไอ้หน้าโหด ปล่อย! “

“ตุบ!” ลดาถูกลากมาแล้วผลักลงบนเนินดินอีกแปลง

“คนป่าเถื่อน!”

“แค่นี้ยังน้อยไปสำหรับลูกสาวไอ้เสี่ยตัณหากลับนั่น”

“แกว่าอะไรนะ” ลดาเงยหน้าจ้องโมกข์อย่างโกรธเคือง

“ไม่ต้องถาม! ขุดดินเตรียมดินแปลงนี้..ทำงานของเธอให้เสร็จ”

     ลดาก้มมองแปลงดินตรงหน้า หันซ้ายหันขวาก็ไม่มีอุปกรณ์หรือว่าเครื่องมืออะไรเลยสักชิ้น เธอจึงเงยหน้าไปมองเขาอีกครั้ง

“มองอะไร อยากให้ฉันจูบอีกหรือไง”

“ไอ้คนบ้า! ไหนเครื่องมือล่ะ”

“มือเธอนั่นแหละ ขุดไป ขุดให้เสร็จ เผื่อจะล้างบาปให้กับมือเลวๆของพ่อเธอได้บ้าง” ลดากำดินในมือแน่น เธอเหลือบมองโมกข์ด้วยความขุ่นเคือง

“ไม่ต้องคิดที่จะปาดินใส่ฉัน ฉันจะจับเธอแก้ผ้าตรงนี้ หรือจะลอง! ทำงานไป อย่าอู้!”

     ลดาได้แต่กัดฟันก้มหน้าใช้มือเรียวบางค่อยๆ ขุดตะกุยดินทีละนิดไปเรื่อยๆ จนเธอรู้สึกเจ็บนิ้วเจ็บเล็บไปหมด แดดก็ร้อน เหงื่อก็ไหล ทำไมเธอต้องมาทำอะไรแบบนี้ นึกอยากจะร้องไห้

แต่ต้องอดทนเพราะไม่อยากเห็นสายตาเยาะหยันของไอ้หน้าโหดนั่นไม่ว่าจะเจ็บจะเหนื่อยแค่ไหนเธอก็จะกัดฟันสู้ เธอจึงก้มหน้าทำต่อไปเงียบๆ เธอจะต้องหาทางหนีไปให้ได้

“ลุกขึ้น!” โมกข์ออกคำสั่งเสียงขรึม

“อะไรอีกล่ะ จะให้ฉันไปทำอะไรอีก”

“ไปแปลงโน้น” โมกข์พาเธอไปทำงานกับหน่อยเหมือนเดิม แล้วเขาก็เดินหายไป...

     ..จนกระทั่งได้เวลาพักเที่ยง ทุกคนหยุดพักกินข้าว มีเพิงกับแคร่ไม้ให้นั่ง นาแม่ครัวของไร่แจกจ่ายอาหารให้กับคนงานทุกคน บางคนก็แยกย้ายกันไปนั่งกินใต้ต้นไม้ใหญ่ หนึ่งในนั้นเธอก็เห็นหัวหน้าโจร เอ๊ย! เจ้าของไร่ป่าเถื่อนนั่นมานั่งกินข้าวร่วมกับคนงานด้วย 

"นายหญิงทำไมไม่เปลี่ยนชุดทำไร่มาล่ะคะ หน่อยก็นำไปให้ที่เรือนแล้ว" หน่อยเอ่ยถามขึ้นเพราะเห็นลดายังอยู่ในชุดเดิม

"เมื่อเช้าฉันตื่นสายน่ะ เอ่อ..พี่หน่อย! ที่นี่มีรถมั้ย ฉันไม่เห็นรถสักคันเลย"

"มีค่ะ แต่เป็นรถจิ๊บของนาย ส่วนมากภานุจะเป็นคนขับ"

"แล้วรถอื่นๆล่ะ ไม่มีรถแล้วจะไปส่งดอกไม้กันยังไง"

"ดอกไม้จะมีผู้ซื้อมารับเองถึงไร่เป็นล็อตๆไปค่ะ"

"เหรอ.."

"แล้วเวลาไม่สบายไปหาหมอกันยังไงล่ะ"

"นายมียาให้กินให้ใช้ค่ะ แต่ถ้าอาการหนักนายก็จะพาไปส่งที่สถานีอนามัยในอำเภอหรือไม่ก็โรงพยาบาลในเมือง"

"เฮ้อ! แล้วนี่ฉันจะหลบจะหนีออกไปได้ยังไง"

"นายหญิงว่าอะไรนะคะ"

"อ๋อ..ฉันจะถามว่า..ห้องน้ำไปทางไหนน่ะ"

"ห้องน้ำต้องเดินไปที่เรือนคนงานน่ะค่ะ นายหญิงจะเข้าห้องน้ำเหรอคะ"

"เปล่าจ้ะ..เราไปทำงานกันต่อเถอะ" ลดาเห็นคนป่าเถื่อนมองเธอมาอย่างจับผิดเธอจึงหยุดซักถามหน่อยแล้วหันไปอีกทาง