กระตุกหนวดเสือ
3002 Words
1 สัปดาห์ต่อมา..เมื่อเท้าของเธอหายเป็นปกติแล้ว ลดาจึงเริ่มคิดหาวิธีจะหนีอีกครั้ง.. และวันนี้ก็เป็นโอกาสเหมาะ เพราะเธอแอบถามพี่กุ้งกับพี่อ้อยจนรู้มาว่าวันนี้โมกข์กับภานุต้องออกจากไร่เพื่อไปซื้อปุ๋ยในเมือง แทนสามีของหน่อยจะเป็นคนคุมงานรวมถึงคุมตัวเธอด้วย ในระหว่างที่ทุกคนกำลังตัดดอกกุหลาบอยู่นั่น..
"พี่หน่อย.."
"คะ..นายหญิง..นายหญิงมีอะไรสงสัยอีกเหรอคะ ตัดได้ไหมคะ" หน่อยถามลดาด้วยความเป็นห่วง
"ตัดได้จ้ะ..แต่ฉันจะถามเรื่องนายของพี่หน่อยน่ะ"
"ถามเรื่องนาย!" หน่อยขมวดคิ้วสงสัย
"ใช่..ฉันไม่เห็นเขามีพ่อแม่พี่น้องหรือญาติเลยน่ะ"
"เอ่อ..พ่อแม่ของนายประสบอุบัติเหตุรถตกเหวตายเมื่อ 10ปีก่อน ส่วนน้องสาวของนายก็ได้ยินเขาซุบซิบกันว่า..เอ่อ..เธอกินยาฆ่าตัวตายเมื่อเดือนที่ผ่านมาน่ะค่ะ นายเลยเหลือตัวคนเดียว"
"เป็นอย่างนั้นนั่นเอง นายโหดนั่นถึงดูเลือดเย็นและเย็นชาไร้ความรู้สึก"
"จริงๆแล้วนายเป็นคนดีนะคะ ดูแลใส่ใจใจดีกับคนงานทุกคนมาก นายเพิ่งจะเปลี่ยนเป็นคนบึ้งตึงเย็นชาก็ตอนที่..น้องสาวคนเดียวของนายจากไปนั่นแหละค่ะ นายรักน้องสาวมาก"
"อืม..ก็สมควร" ลดาฟังที่หน่อยเล่าพร้อมกับคิดหาวิธีหนีไปด้วย จนกระทั่งเกือบ 5โมงเย็น ใกล้ถึงเวลาเลิกงาน คนงานเริ่มทะยอยกลับที่พัก ลดาจึงเริ่มแผนการจะหนี
"โอ๊ยยย!" ลดากลั้นหายใจเอามือบีบหนามกุหลาบเพื่อให้เลือดหยดออกมาแล้วจงใจร้องให้หน่อยได้ยิน
"นายหญิงเป็นอะไรไปคะ" หน่อยรีบเดินเข้ามาดูทันที
"ฉันโดนหนามกุหลาบตำเข้าที่มือน่ะ" ลดาตอบพร้อมกับทำสีหน้าเจ็บปวด
"ขอดูหน่อยนะคะ..เลือดออกเยอะเลย ไม่รู้ว่าหนามจะติดอยู่ข้างในด้วยหรือเปล่า"
"แทน..แทน..แกไปเอาแอลกอฮอล์ล้างแผลกับยาใส่แผลมาให้ฉันหน่อยสิ..เร็วๆนะ" หน่อยตะโกนให้สามีรีบไปเอายา แทนก็ไม่ได้เอะใจรีบไปทันที
"พี่หน่อย..ฉันเห็นเลือดแล้วจะเป็นลมน่ะ" ลดาทำทีโอนเอนราวกับว่าเธอเห็นเลือดแล้วจะเป็นลม
"อุ๊ย! ตายแล้ว! นายหญิงนั่งรอตรงนี้แป๊บนึงนะคะ หน่อยจะรีบไปหายาดมมาให้ค่ะ" หน่อยประคองให้ลดานั่งลงแล้วรีบวิ่งตามเพื่อนๆ ไปหายาดมที่เรือนคนงาน
เมื่อหน่อยหันหลังให้เธอ ลดาก็รีบวิ่งก้มย่อตัวไปตามร่องของแปลงกุหลาบเพื่อไม่ให้คนอื่นๆมองเห็นเธอ เธอวิ่งแบบไม่หันไปมองข้างหลัง เธอคิดว่าครั้งนี้เธอจะต้องหนีพ้นอย่างแน่นอน
ฝั่งแทนกับหน่อยกว่าจะรู้ตัวเมื่อกลับมายังจุดที่ให้ลดารออยู่..
"นายหญิงล่ะ"
"แย่แล้ว!..นายหญิงหนีไปอีกแล้ว..เราสองคนซวยแน่ๆ พี่แทน โดนนายเล่นงานหนักแน่ จะทำยังไงกันดีล่ะ"
"ไป! แยกกันไปตามหาเร็วๆเลย" แทนกับหน่อยแยกย้ายกันออกตามหาหญิงสาว
ลดาวิ่งมาจนเห็นรั้วและป้ายชื่อไร่อยู่ตรงหน้า เธอก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ แสดงว่านี่คือทางออกจากไร่ แต่เพียงไม่นานเธอก็ต้องหุบยิ้มลงแล้วเบนเส้นทางวิ่งไปอีกทางเพราะเธอเห็นรถของโมกข์ขับเข้ามาในไร่ แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นจากสายตาเสมือนเหยี่ยวอย่างโมกข์ไปได้
"ยัยตัวแสบ!" โมกข์สั่งให้ภานุจอดรถแล้วเขาก็ก้าวเท้ายาวๆ วิ่งตามไปคว้าตัวเธอไว้ ลดาพยายามจะวิ่งหนีแต่เธอก็ถูกโมกข์จับพาดบ่ากลับมายังรถ โมกข์จับมือลดาไขว้หลังแล้วจับเธอไว้แน่นด้วยความโกรธ ก่อนจะสั่งให้ภานุขับรถตรงไปยังเรือนหลังเล็ก
เมื่อรถมาจอดหน้าเรือนหลังเล็ก..
"นุ! นายกลับไปพักผ่อนได้แล้ว.."
"ครับนาย" ภานุรับคำแล้วขับรถกลับบ้านพัก
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้หน้าโหด" ลดาพยายามจะสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของเขา
"มานี่เลย..ยัยตัวแสบ!" โมกข์บีบแขนลากลดาลากเธอเข้าไปในเรือนหลังเล็ก เขาผลักเธอลงไปบนเตียง แล้วดึงเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งไปกั้นประตูไว้
ฝั่งหน่อยกับแทนตามหาลดาไม่เจอก็กลับมาที่เรือนคนงานก็เจอกับภานุ พวกเขาจึงได้รู้จากภานุว่านายจับนายหญิงกลับมาได้แล้ว ทั้งสองถึงกับรู้สึกโล่งใจ
"นายหญิงยังไม่ได้ทานมื้อเย็นเลย ฉันเอาปิ่นโตไปให้นายหญิงก่อนดีกว่า.." ทั้งสามก็แยกย้ายกันไป
เมื่อถูกโมกข์ผลักลงบนเตียง ลดาก็รีบลุกขึ้นมายืนข้างเตียงเผชิญหน้ากับเขา
"ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าอย่าคิดจะหนีอีก"
"ถ้าฉันยังไม่ตาย ฉันก็จะหนีทุกครั้งที่มีโอกาส"
"นี่เธอกล้าท้าทายฉันใช่มั้ย!" โมกข์เดินเข้าไปหาลดาด้วยความโกรธกรุ่น
"หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะไอ้คนโหดร้าย อย่าเข้ามานะ!" ลดาขยับถอยหลังไปจนสุดมุมห้องจนแผ่นหลังของเธอแนบกับผนังห้อง
"ฉันโหดแต่พ่อของเธอน่ะ ทั้งโหดทั้งเลว! ขนาดลูกของตัวเองก็ยังไม่ยอมรับ เลวยิ่งกว่าสัตว์"
"เพี้ยะ! อย่ามาด่าว่าป๊าฉันนะ แกนั่นแหละเลว" ด้วยความโกรธ ลดาก้าวมาตบหน้าโมกข์ฉาดใหญ่ โมกข์หน้าหันไปตามแรงตบก่อนที่เขาจะหันกลับมามองเธอด้วยสายตาโกรธกริ้วแทบจะกินเลือดกินเนื้อ พร้อมกับยื่นมือไปบีบคางเธอ ลดาพยายามสะบัดหน้าหนี แต่ไม่หลุดเธอจึงก้มลงกัดมือของโมกข์เต็มแรง
"โอ๊ย! ยัยตัวแสบ!" โมกข์สะบัดมือออกจากปากลดา มือของเขามีรอยฟันของเธออย่างเด่นชัด
หน่อยถือปิ่นโตขึ้นมาถึงหน้าเรือนหลังเล็ก เธอเอื้อมมือไปจะเปิดประตูแต่แล้วเธอก็เปลี่ยนใจเพราะภานุบอกไว้ว่านายอยู่ในเรือนกับนายหญิง
"นายหญิงคะ..หน่อยวางปิ่นโตไว้บนโต๊ะนะคะ" หน่อยตะโกนบอกแล้ววางปิ่นโตลงบนโต๊ะหน้าระเบียงก่อนจะกลับไปยังเรือนพักคนงาน
ลดาได้ยินเสียงหน่อยก็จะก้าวออกจากห้องไปหาเธอ พร้อมกับจะอ้าปากเรียกหน่อยเอาไว้แต่โมกข์ก็มือไวคว้าเอวบางของลดาไว้อย่างรวดเร็วแล้วก้มลงกดริมฝีปากร้อนรุ่มปิดปากเธอ
ไว้ทันที
"อ่อยอ่าเอิ่งไอ..อ่อยอั้นอ๊ะ!(หน่อยอย่าเพิ่งไป..ปล่อยฉันนะ!) ลดาพยายามดิ้นผลักหน้าโมกข์ออก
เมื่อโมกข์แน่ใจว่าหน่อยกลับไปแล้ว เขาก็ผละริมฝีปากออกจากปากเธอ
"ไอ้คนเลว คนฉวยโอกาส ไอ้โจรป่าเถื่อน แกมันเป็นคนแบบนี้ไงทุกคนถึงตายหนีแกไปหมด!"
"อะไรนะ! เมื่อกี้เธอพูดว่ายังไง" โมกข์ขบกรามก่อนจะตะคอกถามลดา
"ทุกคนตายจากแกไปเพราะความป่าเถื่อนของแกไง" ลดาสะกิดแผลความเจ็บปวดความโกรธแค้นของโมกข์เข้าอย่างจังโดยไม่รู้ตัว
"ได้! เดี๋ยวฉันจะเลวจะป่าเถื่อนให้เธอดู.."
"อย่านะ! แกจะทำอะไร!" ลดาเห็นแววตาเยือกเย็นของโมกข์แล้วเอ่ยออกมาอย่างหวาดระแวง
"ฉันจะทำให้เธอท้องแล้วส่งกลับไปให้พ่อเธอเจ็บปวดใจที่ลูกสาวตัวเองเป็นผ่ายถูกย่ำยี!" โมกข์ผลักลดาลงไปบนเตียงแล้วตามไปกระชากเสื้อเธอจนกระดุมขาดกระเด็นกระจายไปคนละทิศละทาง เผยให้เห็นอกกลมกลึงในบราเซียร์ลูกไม้สีดำ
"ไอ้คนป่าเถื่อน อย่าคิดทำอะไรบ้าๆกับฉันนะ" ลดาพยายามจะปัดป้องดิ้นรนขัดขืน
"ฉันไม่ได้คิดจะทำบ้าๆ แต่ฉันจะทำจริงๆ! ในเมื่อพ่อของเธอทำให้น้องฉันท้อง ฉันก็จะทำให้เธอท้องเหมือนกัน!" โมกข์พูดออกมาด้วยความโกรธที่ทวีมากขึ้น
"ไม่นะ! แกอย่าทำอะไรบ้าๆแบบนั้นนะ" เธอพยายามจะถอยหนี
"อย่าทำเป็นไม่เคยหน่อยเลย ผ่านฝรั่งมากี่คนแล้วล่ะ คนอย่างเธอคงจะโชกโชนเรื่องอย่างว่า" โมกข์คิดว่านักเรียนนอกอย่างหญิงสาวอยู่ในสังคมฟรีเซ็กส์คงจะผ่านเรื่องแบบนี้มาแล้ว
"ไอ้ทุเรศ ฉันไม่.." ลดาจะปฏิเสธก็ถูกโมกข์ประกบปากจูบเธออย่างเร่าร้อน
"ฮื้อออ..อ่อยอ๊ะ(ปล่อยนะ)" ลดาประท้วงในลำคอแต่โมกข์ก็ยังจูบอย่างรุนแรงและดุดันจนเธอรู้สึกจะสำลักหายใจไม่ออก เธอพยายามจะผลักโมกข์ออกก็ไม่สำเร็จ เธอจึงกัดริมฝีปากของเขา
"โอ๊ย! ยัยตัวแสบ!" โมกข์ผละหน้าออกห่างออกมาเล็กน้อย
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้คนป่าเถื่อน!"
"ชอบความรุนแรงใช่มั้ย! ยัยตัวแสบบบ..เดี๋ยวฉันจัดให้.." โมกข์ใช้ขาแข็งแกร่งกดทับเรียวขาเล็กของเธอไว้ ลดาพยายามขัดขืนผลักไสเขาอย่างสุดฤทธิ์ แต่ร่างของเขาก็ไม่สะทกสะท้าน โมกข์ใช้มือทั้งสองข้างจับข้อมือลดาตรึงไว้กับที่นอนแล้วก้มลงจูบปากเธออย่างรุนแรงดุดันเร่าร้อน ลดารู้สึกหัวใจเธอเต้นแรงเต้นถี่เหมือนจะกระโจนออกมาข้างนอก ทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว
"ฮื้อออ.." เธอส่งเสียงต่อต้านเขาในลำคอเพราะเธอหายใจหอบถี่เหมือนจะขาดอากาศ โมกข์จึงค่อยๆ ถอนริมผีปากเขาออกแล้วกดจูบอย่างหนักหน่วงไล้ไปตามแก้มใสอมชมพูทั้งสองข้างของเธอก่อนจะเลื่อนลงไปขบเม้มกัดติ่งหูของเธอ
"หยุดนะ! อย่าทำอย่างนี้" ลดาส่ายหน้าไปมา พยายามห้ามออกมาเสียงสั่น หายใจหอบ
โมกข์ไม่ฟังเสียงทัดทานของเธอ ริมฝีปากร้อนรุ่มของเขาไซร้ไปตามซอกคอขาวนวลอย่างเร่าร้อน
"อย่า.." ลดาพยายามเอ่ยห้ามและระงับความรู้สึกหวิวๆ เสียวซ่านเพราะโมกข์จัดการถอดบราเซียของเธอออกแล้วก้มลงกดจูบแรงๆ ไปทั่วดอกบัวคู่งามแล้วยังขบเม้มดูดดึงยอดปทุมเพื่อปลุกปั่นเร้าอารมณ์
"หยุดเถอะ..อย่าทำแบบนี้กับฉันเลย.." ลดาพยายามเอ่ยออกมาเสียงแหบพร่า เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธออ่อนระทวย เริ่มไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขัดขืนเขาเรื่อยๆ แต่แทนที่โมกข์จะหยุด เขากลับจัดการถอดกางเกงของลดาออกพร้อมกับจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว โมกข์บรรจงกดจูบลากริมฝีปากหนาหนวดเคราครึ้มของเขาไปสัมผัสสำรวจเรือนร่างของเธอทั่วทุกสัดส่วน ลดารู้สึกเกร็งที่หน้าท้อง มือแกร่งจับเรียวขาเธอที่พยายามหนีบเกร็งไว้แยกออกจากกันก่อนที่เขาจะก้มลงกดจูบดูดเม้มต้นขาด้านในของเธอ
“อ่ะ..อาา..” เมื่อลดาคลายความเกร็ง โมกข์ก็ยืดตัวเข้าแนบชิดกลางหว่างขาเธอ ตัวตนความแข็งแกร่งของเขากำลังปวดหนึบ เขาพยายามจะกดคลึงสอดใส่เข้าไปในดอกกุหลาบของเธอ
"โอ๊ะ!" โมกข์สอดใส่แก่นกายเข้าไปได้แค่ส่วนหัวก็พบกับความฝืดคับแน่น ลดาขยับสะโพกจะถอยหนี
“ดูแลตัวเองดีหนิ” โมกข์มองกุหลาบเธอยังดูเหมือนดอกกุหลาบตูมที่ปิดสนิทหรืออาจจะเพราะเขาไม่ได้เล้าโลมเธอ คิดแล้วเขาก็ออกแรงดันแก่นกายเข้าไปยังกุหลาบงามอีกครั้ง
“กรี๊ดดด..เอามันออกไปนะ! ไอ้ป่าเถื่อน ฉันเจ็บ!” ลดารู้สึกเจ็บและจุกเสียดจนน้ำตาคลอจนต้องกัดริมฝีปากตัวเอง แก่นกายร้อนรุ่มของโมกข์เข้าไปได้ไม่ถึงครึ่งเขาก็ต้องชะงัก แต่ขณะนี้เขาหยุดอารมณ์ความต้องการของร่างกายไม่ได้อีกแล้ว
“เอาออกไม่ได้!”
“ทำไม!” ลดาถามออกมาทั้งที่หายใจหอบถี่
“ยังจะถามอีก..ก็กุหลาบเธอทั้งบีบทั้งรัดของฉันแน่นขนาดนี้จะเอาออกได้ยังไง เดี๋ยวฉันจะเอาออก แต่เธอต้องทำตามที่ฉันบอก..” โมกข์บอกพร้อมกับลูบไล้เอวบางแล้วจับเอวคอดนั้นกดตรึงไว้
“แกรีบบอกมา..แล้วเอามันออกไปเร็วๆ ฉันเจ็บ!..” ลดาพยายามเอามือผลักดันกล้ามเนื้อหน้าท้องแกร่งของเขาไว้ และกัดฟันหลับตาหยี
“หายใจเข้าช้าๆลึกๆ หายใจออกยาวๆ อย่าเกร็ง” โมกข์บอก ลดาก็ทำตามอย่างที่เขาบอก แต่ทำไมเธอยิ่งทำก็ยิ่งรู้สึกว่ามันยังฝังลึกเข้ามาในกายเธอ..ลึกเข้ามาเรื่อยๆ..
“ไหนว่าจะเอาออกไง! ฮื้อออ~” เธอรู้สึกเจ็บรู้สึกคับแน่นมากขึ้นยิ่งกว่าเดิมจนต้องกัดริมฝีปากตัวเองแรงขึ้นและพยายามจะถดสะโพกหนี แต่เขากลับกดเอวเธอตรึงเอาไว้
“ปึก!” พอเธอเผลอไผลเขาก็ออกแรงทะยานดันแก่นกายเข้าไปอีกครั้งจนเข้าไปสุดทางเชื่อมประสานแนบสนิทคับแน่นกุหลาบของเธอ
“กรี๊ดดดดด..เอามันออกไปปป! ไอ้คนชั่ว! ไอ้โจรป่า! ไอ้คนเลว! เอามันออกไปนะ! ฉันเจ็บบบ.." ลดาทั้งด่าและพยายามผลักไสทุบตีอกโมกข์ให้เขาออกจากตัวเธอ เธอเกร็งตัวแข็งเจ็บปวดในความใหญ่โตของแก่นกายที่ฝากฝังเข้ามาในกายเธอทั้งแท่ง
“ฮืออ..ฮือออ..” เธอหายใจหอบแรงทั้งเจ็บทั้งโกรธ
"เสียใจ! ฉันหยุดมันตอนนี้ไม่ได้จริงๆ ก่อนจะออกก็ต้องเข้าให้สุดก่อนสิ หึหึ!"
นี่เธอถูกเขาหลอกใช่มั้ย! กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเสียแล้ว..เขาขยับออกนิดแต่ดันย้ำเข้ามาอีกครั้งจนสุด!
“ปึก!..ฮืมมม..ทั้งนุ่มทั้งแน่น!”
“อ๊ะ!” ลดากัดริมฝีปากตัวเองระงับความเจ็บความจุกเสียด
"ย่ะ!" ลดาเริ่มผวาร่างอย่างตกใจ เธอพยายามจะถอยหนีเมื่อโมกข์เริ่มขยับแก่นกายช้าๆ เขาจับเอวคอดไว้ไม่ให้เธอขยับ และชะงักไว้เพียงครู่เดียวให้เธอได้ปรับตัวกับตัวตนของเขา โมกข์โน้มตัวไปจูบซุกไซร้ซอกคอขาวสลับกับขบเม้มงับติ่งหูเธอ
“ฮือออ..” เขาไล้ริมฝีปากกดจูบดูดเม้มจากต้นคอขาวนวลลงมาเรื่อยๆ จนเกิดรอยสีกุหลาบตั้งแต่คอลงมาจนถึงดอกบัวคู่งามเพราะแรงดูดดุนและหนวดของเขาที่ลากไล้ครูดไปมาไม่หยุด โมกข์กดจูบตั้งแต่ฐานดอกบัวแล้วมาหยุดขบเม้มงับยอดอกเธออย่างเร่าร้อน อีกข้างเขาก็บีบเฟ้นไม่หยุด
“ฮื้ออ..อาา..อ๊ะ!” ลดากัดริมผีปากตัวเองเมื่อโมกข์เริ่มขยับสะโพกเนิบนาบอีกครั้ง
“ปับ..ปับ..ปับ..”
“อ่ะ..เจ็บ..” เธอรู้สึกเจ็บและอึดอัดกับความฝืดความคับแน่น เมื่อเขาค่อยๆถาโถมกระแทกแก่นกายเข้าออกร่างเธอเร็วขึ้นๆ
“ฮืม..ปั่บ..ปั้บ..ปั้บ..ปั้บ..ปั้บ~”
“อ่ะ..อ๊ะ..ฮ๊ะ..อ๊ะ..อ๊า..” ลดาเปล่งเสียงออกมาพร้อมกับกำผ้าปูที่นอนแน่นเพื่อกดกลั้นความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น กายหนายังคงโหมเข้าใส่ร่างบางไม่ยั้งแรง
“ปั้บๆๆๆ~..” โมกข์ยังคงขยับกายเข้าออกร่างบางเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนดอกบัวคู่งามกระเพื่อมตามแรงกระแทกจนเขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปบีบเฟ้นแรงๆตามอารมณ์ปรารถนา
“ฮื้อออ..อ่ะ..อ๊ะ..อั๊ย!”
“ปั้บๆๆๆๆๆ~..” กายหนายังคงฝากฝังแรงแค้นถี่ขึ้นไม่คลาย
“ฮื้อ!..อ๊ะ..อ๊าา..” ร่างบางเคลื่อนไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้นของร่างแกร่ง จนกระทั่งเขากระแทกแก่นกายเน้นย้ำเข้าใส่ร่างเธอ
“ ปึก! ปึก! ปึก!~”
“อ๊ะ..อ๊ะ..อ๊ายยยยย~..” ลดากระตุกเกร็ง เหงื่อไหลซึมกาย เธอกดเล็บจิกลงบนไหล่ของโมกข์ นอนหายใจรวยริน กุหลาบของเธอขมิบตอดเขาถี่ยิบจนน้ำขาวขุ่นความเร่าร้อนในกายโมกข์ถูกปลดปล่อยออกมาสู่ร่างเธอ
“อ่าาาส์~” ลดารู้สึกอุ่นวาบไปทั่วท้องน้อย แรงแค้นของโมกข์จึงสงบลง เขาถอดถอนแก่นกายร้อนออกจากกุหลาบงาม เขารับรู้ได้ถึงบางอย่างที่ไหลออกมาพร้อมกับแก่นกายของเขา ไม่ใช่น้ำหวานจากกุหลาบของเธอ แต่มันเป็นเลือด..เขาสังเกตเห็นเลือดบางส่วนออกมาจากดอกกุหลาบคับแคบนั่นอีกด้วย..ทั้งคู่หายใจหอบถี่ต่างคนต่างนิ่งครุ่นคิด
สำนึกสุดท้ายของลดาคือเธอพ่ายแพ้ผู้ชายป่าเถื่อนคนนี้อย่างยับเยินทั้งร่างกายและจิตใจ เธอกะพริบตาเพื่อไล่น้ำตาให้กลับเข้าไปภายใน เธอกัดริมฝีปากของตัวเองจนรู้สึกเจ็บ มันยากที่จะกลั้นความสูญเสียในครั้งนี้ แต่เธอจะไม่ยอมให้เขาเห็นความอ่อนแอของเธอ หรือว่ายิ้มเยาะเหยียดหยามเธอได้อีกเด็ดขาด
“เธอทำตัวเอง..อย่าโทษฉัน!” โมกข์เอ่ยออกมา เมื่อต่างคนต่างเงียบ
“ฉันเกลียดแก..คนสารเลว!” ลดาจ้องตาโมกข์ด้วยความโกรธเคือง จนเขารู้สึกกระตุกชะงักไปหลายวินาทีก่อนจะโต้ตอบเธอ
“เกลียดฉันให้มากๆ เกลียดอะไรเธอก็ได้อย่างนั้น เพราะยังไงฉันก็เป็นผัวเธอ!”
“ไม่ใช่! แกไม่ใช่ผัวฉัน”
“ยังไงเธอก็หนีความจริงข้อนี้ไม่ได้! ยอมรับมันซะ!” โมกข์เน้นย้ำก่อนจะลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าและล็อกประตูไว้เหมือนเดิมแล้วกลับเรือนใหญ่ไป
เขากลับมายังห้องของตัวเอง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็เข้ามาในความคิด
"นี่เขาทำอะไรลงไป..ไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอไปอยู่เมืองนอกหลายปีแต่เธอยังคงบริสุทธิ์อยู่" โมกข์นิ่งคิด..จุดประสงค์และความตั้งใจของ เขาแค่อยากจะจับยัยคุณหนูลูกสาวของเสี่ยมาทรมานทำงานในไร่ให้ได้รับความลำบากทั้งกายและใจ แต่มาถึงจุดนี้เมื่อความโกรธแค้นเข้ามาครอบงำจิตใจเขา เมื่อนึกถึงสิ่งที่น้องสาวต้องเจอจนต้องจบชีวิตลง เขาก็ระงับความโกรธนั้นไว้ไม่ได้ ตอนนี้เธอก็กลายเป็นเมียเขาแล้วจริงๆ แล้วเขาจะทำยังไงต่อไป...
- Writer
