สับสนหรือ?
2956 Words
โมกข์ออกไปจากห้องแล้ว ลดายังคงนอนนิ่งคิดอยู่บนเตียง เขากลับไปน่ะดีแล้ว ถ้าเขาอยู่เธอก็คงจะทำหน้าไม่ถูกอดใจไม่ไหวก็ทุบตีต่อสู้เขาอีก..ที่เธอไม่ร้องไห้ไม่ได้หมายความว่าไม่เสียใจ แม้เธอจะไม่มีน้ำตากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ใช่ว่าเธอไม่เจ็บไม่เสียใจกับสิ่งที่ต้องสูญเสียไป เธอไม่เข้าใจว่าเธอกับป๊าไปทำอะไรให้เขาโกรธเขาเกลียดนักหนาถึงขนาดที่เขาต้องทำป่าเถื่อนกับเธอแบบนี้...มันยิ่งทำให้เธออยากรู้...
ลดายันตัวลุกขึ้นเพื่อจะไปอาบน้ำ เธอรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวจากการพยายามต่อสู้ขัดขืนโมกข์ เมื่อเข้ามาในห้องน้ำเธอก็ต้องหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาสดๆ ร้อนๆ ยิ่งเห็นร่องรอยบนผิวกายของตัวเองที่ปรากฏเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายเธอมีแต่รอยแดงรอยช้ำเพราะหนวดแข็งๆ ของเขาเสียดสีกับผิวขาวบอบบางของเธอ ลดาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ก้าวออกมาจากห้องน้ำ ยิ่งเห็นร่องรอยบนเตียงแล้วยิ่งรู้สึกอนาถใจ เธอดึงผ้าปูที่นอนที่มีรอยเปื้อนคราบเลือดออกมากองไว้บนพื้นไม้ปลายเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนครุ่นคิด เธอจะหาทางออกไปจากไร่นี้ได้ยังไง…
ลดาผล็อยหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ เธอรู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีแสงสว่างสาดส่องเข้ามาภายในห้อง เมื่อเธอลืมตาปรับกับแสงก็ต้องผวาลุกขึ้นถอยไปจนแผ่นหลังชนกับมุมห้องเมื่อเห็นโมกข์ยืนพิงโต๊ะเครื่องแป้งจ้องมองเธออยู่
"แก!"
"เรียกฉันว่ายังไงนะ!" โมกข์ทำหน้าขรึมจะก้าวเข้ามาหาเธอ
“แกเข้ามาทำไมอีก!”
“เรียกผัวว่าแก นี่อยากให้ฉันทำแบบเมื่อคืนอีกหรือไง” โมกข์ก้าวเท้าตรงมาหาเธอช้าๆ
"เอ่อ..นายเข้ามาทำไมอีก!" ลดารู้สึกหวาดระแวง
"ทำไมนอนตื่นสาย ยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดทำไร่ แล้วออกไปทำงาน อย่าคิดนะว่าเป็นเมีย เอ่อ..เป็นนางบำเรอของฉันแล้วจะสบายไม่ต้องทำงานน่ะ" โมกข์มองชุดที่ลดาใส่แล้วถามเสียงเข้ม
"นายอยากจะประจานความป่าเถื่อนของตัวเองมั้ยล่ะ" ลดากัดริมฝีปากตัวเองพร้อมกับจ้องหน้าโมกข์ด้วยสายตาเจ็บปวด โมกข์จึงสังเกตมองพิจารณาเธออย่างละเอียดขึ้นก็เห็นว่าผิวบอบบางอย่างคุณหนูของเธอช้ำเป็นจ้ำๆ ไปทั้ว ตั้งแต่ต้นคอลงไปจนถึงเนินอกที่เห็นอยู่รำไร แค่ผิวส่วนที่อยู่ภายนอกเสื้อผ้ายังเป็นรอยแดงขนาดนี้..แล้วผิวส่วนอื่นๆ ที่เสื้อผ้าปกปิดอยู่จะบอบช้ำขนาดไหน..เพราะเมื่อคืนเขารุนแรงกับเธอเกินไปจริงๆ เขาไม่คิดว่าเธอจะยังบริสุทธิ์อยู่ บวกกับอารมณ์โกรธแค้นนั่นอีก โมกข์รู้สึกผิดขึ้นมาวูบนึงก่อนจะสลัดความคิดนั้นทิ้ง
"ก็เธออยากจะหนีอยากจะปากเสียทำไม ฉันก็ต้องลงโทษเธอ เธอทำตัวเอง"
"สรุปว่า..เมื่อคืนเป็นความผิดของฉัน?"
"ใช่!"
"นายมันคนสารเลว!”
“เลวยังไงฉันก็เป็นผัวเธอ!”
“ไม่!” ลดากำมือแน่นด้วยความโกรธ
"เอาเป็นว่า..ฉันจะให้เธอหยุดงานวันนึงก็ได้ เดี๋ยวจะหาว่าฉันโหดร้ายทารุณเกินไป แต่! พรุ่งนี้เธอต้องไปทำงานตามปกติเหมือนเดิม" เขาบอกเธอแล้วเดินออกจากเรือนไป
เช้านี้ลดารู้สึกเจ็บระบมไปทั้งตัวมากกว่าเมื่อคืน เหมือนจะมีไข้ต่ำๆ เธอนั่งมองกองผ้าที่วางอยู่จนหน่อยนำปิ่นโตมาให้เธอที่เรือน ลดาเมื่อเห็นหน่อยเข้ามาก็รู้สึกอับอายกับสภาพตัวเองจนพูดไม่ออก
"เอ่อ..ฉันไม่ค่อยสบาย วันนี้ไม่ไปทำงานนะพี่หน่อย"
"ค่ะนายหญิง เดี๋ยวตอนเที่ยงหน่อยไปเอาปิ่นโตมาให้นายหญิงนะคะ" หน่อยพอจะดูออกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
"ขอบคุณจ้ะพี่หน่อย"
“เอ่อ..พี่หน่อย..ถ้าฉันจะซักผ้า ต้องเอาไปซักที่ไหนจ๊ะ” ลดาฝืนความเจ็บจะเอาผ้าไปซัก ยิ่งเห็นก็ยิ่งตอกย้ำตัวเอง
“ซักที่ลานซักล้างข้างเรือนพักคนงานค่ะ นายหญิงถามทำไมเหรอคะ”
“เอ่อ..ฉันจะซักผ้า พี่หน่อยช่วยหากะละมังกับผงซักฟอกมาให้ฉันหน่อยได้มั้ย”
“ไหนคะ เสื้อผ้า..กองนี้ใช่มั้ยคะ เดี๋ยวหน่อยเอาไปซักให้ค่ะ” หน่อยก้มลงหยิบผ้าที่กองอยู่ขึ้นมาโอบถือไว้ ลดาเห็นหน่อยเอาผ้าไปกอดไว้ก็เข้าไปดึงกลับมา
“ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวฉันซักเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ หน่อยเอาไปซักให้..” หน่อยดึงผ้ากลับไปอีก
“คือว่า..มันเปื้อน..” เฮ้อ! เธอจะบอกยังไง
“ไม่เป็นไรค่ะ หน่อยเข้าใจ”
“เข้าใจ?..” หน่อยเข้าใจยังไง! ลดาได้แต่คิด แต่เธอจะห้าม และบอกหน่อยไม่ได้
จนหน่อยออกจากเรือนและปิดล็อกประตูไว้เหมือนเดิม หน่อยเดินหอบผ้าปูที่นอนผ่านหน้าเรือนใหญ่
“หอบอะไรไปไหน หน่อย!”
“ผ้านายหญิง..เอ่อ..คุณลดาค่ะ เธอบอกว่าเปื้อนจะซักเอง แต่หน่อยจะเอาไปซักให้”
“เปื้อนอะไร?” แล้วโมกข์ก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน..ครั้งแรกของเธอ!
“ฮืมม์..รีบเอาไปซักซะ! แล้วก็ไปทำงาน”
“ค่ะนาย..”
ณ แปลงกุหลาบ..ขณะที่โมกข์เดินตรวจแปลงกุหลาบอยู่กับภานุนั้น เขาก็เอ่ยถามผู้เป็นเพื่อนและลูกน้องคนสนิท..
"นุ!"
"ครับ นาย.."
"นายว่าหน้าตา หนวดเคราของฉันดูโหดดูรกรุงรังมากเกินไปหรือเปล่า"
"นายก็ไว้แบบนี้มาตลอดหลายปีแล้ว พวกเราทุกคนก็คุ้นเคยแบบนี้..นายถามทำไมเหรอครับ"
"เปล่า! ฉันก็แค่ลองถามดู" โมกข์ทำงานไปก็ครุ่นคิดไปตลอดจนกระทั่งพักเที่ยงกินข้าว เขาก็กลับไปยังห้องนอนของตัวเองบนเรือนหลังใหญ่ หยิบตะกร้าหวายใบเล็กๆ แล้วเดินไปยังเรือนหลังเล็ก
หน่อยที่นำปิ่นโตมื้อเที่ยงมาให้ลดาแล้วกำลังจะล็อกประตูก็ต้องหยุดชะงัก
“นาย..”
"เดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง..เธอไปทำงานได้แล้ว"
"ค่ะนาย" หน่อยเดินออกไปอย่างสงสัยว่าโมกข์มาทำอะไรตอนเที่ยงแบบนี้
ขณที่ลดากำลังนั่งกินข้าวกลางวันอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง โมกข์ก็เปิดประตูเข้ามา
"กินเสร็จรึยัง!" โมกข์เปิดประตูพร้อมกับเอ่ยถามขึ้น
"ฉันเพิ่งจะกินเข้าไปได้2คำ นายจะให้ไปทำอะไรอีกล่ะ" ลดาวางช้อนลงแล้วเงยหน้าขึ้นถามโมกข์
"ดี! อิ่มแล้วใช่มั้ย"
"ไม่อิ่มก็ต้องอิ่ม" เธอบ่นพึมพำออกมาเบาๆ
"ไปโกนหนวดให้ฉันหน่อย" โมกข์จับข้อมือลดาดึงให้เธอลุกขึ้น
"ไม่! หนวดของนาย นายก็จัดการโกนเองสิ ไม่ใช่หนวดของฉันซะหน่อย"
"จะไม่ไปใช่มั้ย.." โมกข์จงใจก้มมองจ้องที่หน้าอกอวบของลดา
"มองอะไร!" เธอกระชับคอเสื้อเข้าหากันแน่น
"เธอจะไปโกนหนวดให้ฉันดีๆ..หรือจะให้ฉันทำอย่างอื่นล่ะ" ลดาได้ยินดังนั้นก็หวาดระแวงใจคอไม่ดี
"จะไปกันได้รึยัง"
"ไปก็ได้!" ลดาตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปตามแรงดึงของโมกข์ที่กึ่งจูงกึ่งลากเธอเดินไปตามทางข้างๆ เรือนหลังเล็กตรงไปยังลำธาร...
เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงริมลำธารเล็กๆ ลดายืนหันไปมองบรรยากาศโดยรอบอย่างตื่นตา น้ำใสสะอาดจนมองเห็นปลาตัวเล็กๆ กำลังแหวกว่ายไปมา มีต้นไม้เขียวขจีปกคลุมร่มรื่น แสงอาทิตย์ยามเที่ยงส่องผ่านต้นไม้ใหญ่ลงมากลางลำธาร
ช่างเป็นภาพที่สวยงาม ลดามองบรรยากาศตรงหน้าอย่างเพลิดเพลินสบายตา จนเสียงของโมกข์ดังแทรกขึ้นมา..
"นั่งลงสิ!" โมกข์นั่งลงบนโขดหินแล้วกระตุกมือลดาที่ยืนเหม่ออยู่เบาๆ บอกให้เธอนั่งลง ลดาก็ค่อยๆ หย่อนตัวนั่งลง ตาก็ยังมองธรรมชาติที่สวยงามตรงหน้า เมื่อเธอนั่งลงแล้วโมกข์ก็นอนลงหนุนตักเธอทันที ลดาก็เบี่ยงตัวลุกขึ้นทันใดเช่นเดียวกัน
"โอ๊ย!" ผลก็คือศีรษะของโมกข์โขกลงบนหิน
"สมน้ำหน้า!"
"นี่เธอจงใจแกล้งฉันเหรอ"
"ก็แก.."
"ว่าไงนะ!" โมกข์ลุกขึ้นนั่งจ้องลดาด้วยสายตาคาดโทษ
"ก็..นายนอนลงบนตักฉันทำไมล่ะ"
"ไม่นอนแล้วเธอจะโกนยังไง"
"นั่งโกนไม่ได้หรือไง"
"ไม่! ฉันเมื่อยคอ"
"นายนี่มัน.."
"นั่งลง!" โมกข์ออกคำสั่งเสียงเข้ม แต่ลดายังยืนนิ่ง
“ฉันบอกให้เธอนั่งลง!” โมกข์ข่มขู่ทั้งน้ำเสียงและแววตา..
"เฮ้อ!" ลดาทำปากบ่นอุบอิบถอนหายใจออกมาก่อนจะยอมนั่งลง โมกข์ก็เอนตัวลงวางศีรษะบนตักเธอทันที
"โกนหนวดให้ฉันได้แล้ว..ฉันต้องรีบไปทำงานอีก"
"รีบนัก แล้วทำไมไม่โกนเองล่ะ" ลดาบ่นออกมาเบาๆ
"อะไรนะ!"
"ฉันโกนไม่เป็น!"
"นี่เธอไม่เคยโกนหนวดให้แฟนหรือไง"
"ไม่เคย!"
"ไม่เคยโกนหนวดให้แฟน ก็ฝึกเอาไว้ เพราะต่อไปเธอจะต้องโกนให้..ผัว!"
"หยุดแม้แต่จะคิด!" โมกข์ปรามลดาเพราะเห็นเธอยกมีดโกนขึ้นมาทำทีจะทำร้ายเขา
"โกนยังไงล่ะ"
โมกข์บอกขั้นตอนการโกนหนวดให้ลดาทำตามที่เขาบอกทีละขั้นตอน
"โอ๊ย!" โมกข์ร้องออกมาเมื่อมีดโกนบาดโดนผิวที่คางของเขา
"นี่เธอแกล้งฉันใช่มั้ย!" โมกข์ทำตาขุ่นจ้องตาเธอ
"เปล่า!"
"อย่าให้ฉันรู้นะยัยตัวแสบว่าเธอจงใจจะแกล้งฉัน เธอโดนดีแน่!" โมกข์เอ่ยข่มขู่ออกมาอย่างคาดโทษ
ลดาค่อยๆโกนหนวดเคราให้โมกข์ต่อทีละนิด เขาก็จ้องหน้าเธอตลอดเวลาไม่กะพริบตา
("จะมองทำไมกันนักหนานะนายโหด!") ลดาคิดในใจ เธอโกนต่อไปเรื่อยๆ จนใบหน้าโจรป่าหน้าโหดที่หนวดเคราครึ้มกลายเป็นหนุ่มหล่อคมสันใบหน้าเกลี้ยงเกลา
("หน้าตาก็ดี..ไม่น่าป่าเถื่อนเลย") ลดาคิดก่อนจะเอ่ยออกมา..
"เสร็จแล้ว! ฉันกลับได้หรือยัง" ลดาโกนหนวดเสร็จแล้วเธอขยับตัวจะลุกขึ้น
"ยัง!" โมกข์ลุกขึ้นนั่งแล้วจ้องหน้าเธอนิ่ง
"อะไรอีกล่ะ" ลดาทำหน้าสงสัย เธอไม่ทันตั้งตัว โมกข์ก็โน้มหน้ามาหอมแก้มนุ่มของเธอฟอดใหญ่ทั้งสองข้าง
“ฟอด~ ฟอด~” โมกข์จงใจหอมแก้มลดา เขากดปากและจมูกลงบนแก้มนุ่มของเธออย่างหนักหน่วง
"นี่นาย!" ลดารู้สึกหน้าร้อนผ่าวทั้งโกรธทั้งอาย
"เป็นไงบ้างมีหนวดกับไม่มีหนวด.." เขาจะถามว่าเธอยังเจ็บอีกมั้ยก็นึกเปลี่ยนใจ
"อีตาบ้า!" ลดาใจเต้นแรง เธอไม่ตอบที่โมกข์ถาม แต่เธอเบี่ยงตัวออกแล้วลุกขึ้นรีบเดินกลับไปเรือนหลังเล็ก
"อ้าว! จะรีบไปไหน ยังไม่ตอบฉันเลย" โมกข์หัวเราะหึๆ ในลำคอแล้วลุกขึ้นเดินตามเธอไป เขาเดินมาล็อกประตูแค่นอกเรือนไม่ได้ตามเธอเข้าไปด้านใน ลดาก็นึกโล่งใจที่เขาไม่ตามเธอเข้ามาในห้อง
ตอนบ่ายโมกข์นำกุญแจไปให้หน่อย ก่อนจะไปทำงานต่ออย่างอารมณ์ดี คนงานในไร่ก็ต่างมองเจ้านายด้วยความแปลกใจ และสงสัยท่าทีของโมกข์ที่เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคนแถมยังโกนหนวดโกนเคราที่ไว้มานานเป็นสิบปีนั้นออกอีกด้วย
"นายเป็นอะไรวะ!" นงเอ่ยขึ้น
"ดูท่าทางนายจะแปลกๆ ไปเนอะ" นิดเอ่ยอย่างสงสัย
"ใช่ๆ อย่างกะคนกำลังมีความรักน่ะ" อ้อยเห็นด้วยกับน้านงและนิด
"มีความรัก!" คนงานทุกคนพูดออกมาพร้อมกัน
"คนเย็นชาอย่างนายน่ะเหรอจะรักใคร" กุ้งไม่อยากจะเชื่อ
"จะใครซะอีกล่ะ ก็ต้องเป็นนายหญิงของฉันน่ะสิ" หน่อยพูดแล้วอมยิ้มออกมา
"ผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอที่มาเปลี่ยนแปลงนาย" กุ้งไม่ค่อยอยากจะเชื่อหน่อยสักเท่าไหร่
"น่าจะเป็นไปได้อย่างที่นังหน่อยมันพูดนะ ดูท่าทางนายจะเปลี่ยนไปเยอะจริงๆ เพราะผู้หญิงคนนั้น.." น้ามลเอ่ยออกมาอย่างเห็นด้วยกับหน่อย
คนงานทำงานกันต่ออย่างอารมณ์ดีที่เห็นโมกข์คนเดิมกลับมา ท่าทางโมกข์คนใหม่จะสดชื่นมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าคนเดิมอีกด้วย
ตกเย็นเลิกงานคนงานกลับเรือนพักหมดแล้ว โมกข์กลับเรือนใหญ่อาบน้ำกินข้าวเรียบร้อยแล้วก็รู้สึกแปลกๆ พลบค่ำเขาก็กระสับกระส่ายนอนไม่หลับ เขาพยายามข่มตาให้หลับยังไงก็นอนไม่หลับ ร่างกายรู้สึกร้อนรุ่มแปลกๆ ในหัวก็มีแต่หน้าของลดาและเหตุการณ์ในคืนนั้นวนเวียนไปมา
"ไม่! เราจะรู้สึกสับสนไม่ได้!" โมกข์พยายามสะบัดหัวไล่ความรู้สึกแปลกๆ ออกไป
"เราต้องโกรธเกลียดและแก้แค้นยัยตัวแสบนั่นถึงจะถูก" โมกข์เดินไปเดินมาในห้องเกือบครึ่งชั่วโมงก่อนจะเดินไปที่ตู้ยา หยิบยาใส่กระเป๋าเสื้อแล้วเดินออกจากเรือนใหญ่ตรงไปยังเรือนหลังเล็ก
"นี่เราเป็นอะไรกันแน่วะ หรือว่าไม่ได้เถียงไม่ได้ทะเลาะกับยัยตัวแสบนั่นแล้วนอนไม่หลับ" โมกข์เดินไปก็คิดไป เขาเดินวนไปวนมาหน้าเรือนหลังเล็กอีกสิบนาที จนเขาเดินขึ้นมายืนหน้าระเบียงเอื้อมมือไปจะเปิดประตูห้อง..
"ล็อกกุญแจ!" โมกข์รู้สึกหงุดหงิดที่มีกุญแจล็อกอยู่ด้านนอก เขานึกขึ้นมาได้ว่าสั่งให้หน่อยเป็นคนเก็บกุญแจเอาไว้ เขาจึงเดินไปยังเรือนคนงาน
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก!"
"ใครวะมาดึกๆดื่นๆ ไม่รู้เวลาบ้างรึไงว่าคนจะหลับจะนอน" แทนถามก่อนจะเปิดประตู
"ฉันเอง!"
"อ้าว! นาย..นายมาทำอะไรที่นี่ดึกๆดื่นๆ ครับ"
"หน่อยล่ะ ฉันจะมาเอา.."
“เอา..เอาอะไรครับนาย”
“เอา..เอ่อ..ฉันมาเอากุญแจ!” โมกข์พูดออกมา
"กุญแจอะไรคะนาย" หน่อยเดินมาถามอย่างสงสัย
"ก็กุญแจ..กุญแจเรือนหลังเล็กน่ะ" (จะถามอะไรกันนักหนานะ โมกข์คิดอย่างหงุดหงิด)
"อ๋อ! ค่ะๆ นี่ค่ะ" หน่อยรีบเดินเข้าไปหยิบกุญแจบนหลังตู้มายื่นให้โมกข์แล้วอมยิ้มออกมา
"เอ่อ..ต่อไปฉันจะเป็นคนเก็บกุญแจไว้เอง ถ้าเธอไปส่งข้าวส่งน้ำ เธอค่อยไปขอกุญแจจากฉันก็แล้วกัน"
"ค่ะ นาย"
โมกข์ได้กุญแจมาแล้วก็รีบเดินกลับไปยังเรือนหลังเล็ก เขาไขกุญแจเข้าไป..ลดานอนหลับไปแล้ว เขาก็ล้มตัวนอนลงข้างๆเธอ ด้วยความที่เตียงมีขนาดเล็กและแคบ โมกข์นอนลงข้างๆ เบียดตัวลดาจนทำให้เธอรู้สึกตัว เธอตกใจผวาโดดลงจากเตียงในทันที...
"นาย!..นายกลับมาทำไมอีก!"
"มานอน!"
"มานอน! แล้วทำไมนายไม่ไปนอนห้องของนายล่ะ"
"คืนนี้..ฉันอยากนอนฟังเสียงน้ำ"
"อะไรนะ!"
"งั้นฉันจะไปนอนที่อื่น" ลดาจะเดินไปยังประตู
"ถ้าเธอเปิดประตูฉันไม่รับรองนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น!" โมกข์ขมขู่ ลดาหยุดชะงักทั้งเท้าและมือ หน้าเธอร้อนผ่าวหันกลับไปมองเขาแล้วนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาปล้ำลงโทษเธอ
"แต่นั่นมันที่นอนของฉันนะ"
"บ้านฉัน!" โมกข์ตอบออกมาหน้าตาเฉยแล้วหลับตาลง ลดาหน้าเหวอเถียงไม่ออกได้แต่ยืนมองเขานิ่ง อากาศหนาวแบบนี้พื้นไม้ก็เย๊นเย็น จะนอนบนพื้นก็ไม่มีผ้าปู ถ้านอนบนพื้นไม้มีหวังเธอคงเป็นปอดบวมแน่ๆ ผ้าห่มก็ถูกรายนั้นยึดไปกอดเอาไว้แล้ว ลดายืนคิดวิธีหาทางออกหาที่นอน เธอยืนอยู่นานจนเริ่มปวดขา ขาชา คนตรงหน้าก็ท่าทางจะหลับไปแล้วเธอจึงก้าวไปยังประตู ลดาเอื้อมมื้อไปเปิดประตูก็เห็นว่ามันถูกใส่กุญแจล็อกไว้ด้านใน
"คนบ้า! ทำที่ล็อกด้านในไว้อีก นายจงใจจะแกล้งฉันใช่มั้ย.." ลดาหันไปมองโมกข์ตาขุ่น เธอค่อยๆ ย่องก้าวเข้าไปใกล้ๆโมกข์ เธอเอื้อมมือไปยังกระเป๋าเสื้อของเขาหวังจะหยิบกุญแจ โมกข์ก็รวบมือลดาไว้แล้วดึงเธอล้มลงมาปะทะนอนบนอกกว้างของเขา อีกมือก็รวบเอวเธอไว้แน่น
"อุ๊ย! ปล่อยฉันนะอิตาบ้า" ลดาพยายามสะบัดมือออก อีกมือก็ยันอกโมกข์ไว้
"ฉันเตือนเธอแล้วใช่มั้ยยัยตัวแสบ!"
"ปล่อยนะ!"
"ไม่ปล่อย!” นอกจากโมกข์จะไม่ปล่อยแล้ว เขายังพลิกตัวดันลดานอนลงบนเตียงแล้วเอาขาก่ายเธอไว้
"ดึกแล้ว..นอน!" ลดายังคงดิ้นจะให้หลุดจากพันธนาการ
"ถ้าเธอไม่หยุดดิ้นแล้วนอนนิ่งๆ ฉันจะทำอย่างอื่นแทนการนอน!" ลดาได้ยินดังนั้นก็หยุดนิ่งในทันที เตียงเจ้ากรรมนี่ก็แค่ 3.5ฟุต ต้องมานอนเบียดกันอีก ลดานอนเกร็งอยู่พักใหญ่เธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นเป็นจังหวะ เสียงลมหายใจของโมกข์ดังสม่ำเสมอกันแสดงว่าเขาหลับไปแล้ว เธอนอนฟังก่อนจะผล็อยหลับไปเพราะความง่วงและเพลีย ตกดึกอากาศหนาวเย็น เธอก็เผลอซุกตัวเข้าหาอกอุ่นของโมกข์โดยไม่รู้สึกตัว โมกข์ก็กระชับแขนโอบกอดเธอไว้แนบอกเช่นกัน...
- Writer
