รักซ่อนเศร้า เราซ่อนรัก

ความหวังดีของผึ้ง 2/3

เจ้าถิ่น…

สาย ๆ ของวันนี้รู้สึกจะมีใครบางคนตื่นเต้นเป็นพิเศษเพราะจะได้ไปว่ายน้ำ แน่นอนว่าเจ้าตัวตื่นแต่เช้าและอาบน้ำแต่งตัวอย่างว่าง่าย แถมยังยอมกินผักเยอะ ๆ โดยไม่ต้องบังคับอีกด้วย

“จะพาไอ้ก้อนกลม ๆ นั่นไปไหนอะวันนี้”

เสียงทุ้มของพี่ชายฉันที่เดินหิ้วถุงขนมใบโตเข้ามาถามขึ้น ก่อนจะยื่นให้คนตัวเล็กที่วิ่งดุ๊กดิ๊กมารับไปกอดเอาไว้ด้วยความดีใจราวกับรู้อยู่แล้วว่าลุงยักษ์ของเขาตั้งใจซื้อมาให้

“พายัพจะไปว่ายน้ำฮะ ลุงยักษ์ไปด้วยกันอ้ะป่าว”

คนตัวเล็กตอบเสียงใสพลางเอียงคอถามคนตัวใหญ่กว่า ก่อนจะหันไปสนใจของที่ได้รับเมื่อกี้ จะว่าไปแล้วเรื่องที่ฉันเจอพีทที่วัดเมื่อวานก็ยังไม่ได้ถามเจ้าทัพเลยว่าเขารู้เรื่องนี้หรือเปล่า ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนบอกเรื่องพายัพกับพีทหรอกนะแต่เราตกลงกันแล้วนี่ว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครแล้วเจ้าทัพเองก็เป็นคนรักษาคำพูดด้วย

“ว่ายที่ไหนอะก้อน คอนโดเราก็มีสระว่ายน้ำนี่ บ้านใหญ่ก็มีสระทำไมไม่ไปว่าย”

คนตัวใหญ่กว่าย่อตัวนั่งลงตรงหน้าหลานชายก่อนจะช่วยแกะห่อขนมให้ แล้วหันมามองฉันราวกับต้องการคำตอบ

“ไปว่ายที่โรงเรียนฮะ”

“เจ้าได้บัตรว่ายน้ำฟรีมาอาทิตย์หนึ่งอะทัพ โรงเรียนข้าง ๆ คอนโดเรานี่แหละ เลยคิดว่าจะพาลูกไปว่ายเปลี่ยนบรรยากาศดูเผื่อเขาชอบ”

ฉันตอบคนตัวใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปช่วยผึ้งเตรียมของกินด้านใน เผื่อมีคนหิวหลังว่ายน้ำเสร็จจะได้ไม่ต้องขับรถออกไปหาอะไรกินให้ยาก

ไม่นานนักฉันกับผึ้งก็พาคนตัวเล็กมาถึงโรงเรียนว่ายน้ำ แน่นอนว่าลูกชายฉันว่ายน้ำเป็นอยู่แล้วเพราะเรียนมาตั้งแต่เด็ก และตอนนี้ก็ลงสระไปเรียบร้อยแล้ว ดีหน่อยที่มีครูและพี่เลี้ยงคอยดูแลในสระอย่างใกล้ชิด ฉันกับผึ้งเลยได้แต่นั่งมองอยู่ตรงขอบสระคอยถ่ายรูปและคลิปวีดีโอเก็บไว้ให้เจ้าตัวดู

“เจ้าว่าคนนั้นเขามองมาทางนี้ป้ะ ผึ้งเห็นเขามองมาตรงที่เรานั่งบ่อยมากเลยอะ”

ผึ้งที่นั่งอยู่ข้างฉันหันมากระซิบก่อนจะส่งสายตาให้ฉันมองตาม

ผู้ชายคนหนึ่งสวมเพียงกางเกงว่ายน้ำตัวเดียวนั่งห้อยขาอยู่ตรงขอบสระฝั่งตรงข้ามฉัน แรก ๆ ฉันคิดว่าฉันคิดไปเองว่าเขามองมาทางนี้ แต่ถ้าผึ้งก็คิดแบบนั้นฉันว่าเขาคงมองมาที่เราจริง ๆ จะว่าไปผู้ชายคนนี้หน้าตาเหมือนใครนะ? คุ้นจังเลย…

“อ่ออื้ม เจ้าก็สังเกตเหมือนกัน เขามองผึ้งป้ะแถวนี้ไม่มีสาว ๆ คนอื่นเลยนะ”

ฉันบอกเพื่อนรักที่นิ่วหน้าใส่ฉันราวกับว่าฟังอะไรผิด ขณะที่ฉันเองก็หันไปมองด้านหลังเราเผื่อว่าจะมีกลุ่มสาว ๆ สวย ๆ แต่ก็ไม่มี

“สาว ๆ? สาว ๆ มีแค่ผึ้งที่ไหนล่ะเจ้า มีเจ้าด้วยนะอย่าลืม”

เพื่อนรักนิ่วหน้าใส่ฉันก่อนจะส่ายหัวไปมา ฉันไม่รู้ว่าความคิดนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอฉันมีพายัพฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่เด็กสาวหรือผู้หญิงที่จะต้องตาต้องใจกับใครได้อีก ฉันเริ่มมองคนรุ่นเดียวกันว่าเด็กกว่าและมองว่าการจีบกันเป็นเรื่องตลกและไร้สาระ

“แต่เจ้ามีลูกแล้วนะผึ้ง คนที่ยังสาวอยู่ก็มีแค่ผึ้งนะที่นั่งอยู่ตรงนี้อะ”

ฉันรีบแย้งต่อ เพราะเท่าที่สังเกตผู้ชายคนนั้นเขานั่งตรงนี้ตั้งแต่ที่เรามาถึงแล้ว แน่นอนว่าเขาต้องเห็นฉันอุ้มพายัพและส่งพายัพลงสระ พายัพเองก็เรียกฉันว่าแม่ออกจะบ่อย ดังนั้นคนที่เขาจะมองก็มีแค่ผึ้งเท่านั้น…

“เฮ้อ! ทำไมเจ้าชอบคิดอะไรแบบนี้อยู่เรื่อยเลยนะ ตัวเองยังสาวยังโสดอยู่แท้ ๆ พายัพก็แค่ลูกที่ไม่ใช่ลูกจริง ๆ …”

“ถ้าผึ้งพูดถึงพายัพแบบนี้อีก ต่อไปเราไม่ต้องมาเจอกันแล้วนะ”

ฉันหันไปชักสีหน้าใส่เพื่อนรัก เวลาที่ผึ้งหรือพี่ชายฉันพูดว่าพายัพไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของฉัน ฉันไม่ชอบแล้วก็ไม่อยากให้พายัพได้ยินด้วย เพราะสำหรับฉันพายัพคือลูกชายของฉันจริง ๆ

“ขอโทษ อย่าโกรธผึ้งนะ นะ นะ”

คนข้าง ๆ หันมาอ้อนฉันพลางชูนิ้วก้อยขึ้นเป็นการง้อ ฉันได้แต่มองแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้ ถึงจะไม่ชอบใจที่เพื่อนพูดแบบนั้นแต่ฉันก็รู้ว่าเพื่อนน่ะรักพายัพไม่แพ้ฉันแต่ที่พูดแบบนั้นเพราะอยากให้ฉันเปิดใจให้ใครเข้ามา

“ชิไม่โกรธก็ได้”

ฉันตอบยิ้ม ๆ ก่อนจะหันไปสนใจลูกชายตัวน้อยที่ว่ายน้ำตุ๊บป่อง ๆ อยู่ในสระ เจ้าตัวโบกไม้โบกมือให้ฉันสลับกับร้องเรียกชื่อฉันเป็นระยะก่อนจะหันไปคุยกับพี่เลี้ยงต่อ

“อื้ม งั้นเจ้ารอผึ้งตรงนี้แป๊บนะ ตอนเข้ามาผึ้งเห็นด้านหน้ามีน้ำผลไม้ขายอะเดี๋ยวผึ้งไปซื้อน้ำมะพร้าวนะ เดี๋ยวมา”

เพื่อนรักหันมาบอกก่อนจะลุกเดินออกไป ฉันได้แต่พยักหน้าให้แล้วหันไปสนใจลูกชายต่อ แต่แล้วสายตาของฉันก็ปะทะเข้ากับใครบางคนที่เคยนั่งมองมาทางนี้ ตอนนี้เขากำลังอุ้มลูกชายตัวน้อยของฉันแล้วพาลอยมาทางขอบสระที่ฉันนั่งอยู่

“แม่เจ้าฮะ คุมคู(คุณครู)ให้พายัพขี่หลังด้วยฮะ”

คนตัวเล็กพูดกับฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มขณะปืนขึ้นจากขอบสระ โดยมีคนบางคนที่ฉันเผลอสบตาเข้ากับเขาพอดีกำลังประคองคนตัวเล็กไม่ให้ตกน้ำ ผู้ชายที่ฉันเห็นว่าเขาเอาแต่มองมาทางนี้เป็นครูสอนว่ายน้ำที่นี่หรอกเหรอ?

“พายัพไม่ว่ายน้ำต่อแล้วเหรอครับหรือว่าหิวแล้ว งั้นเรามาหม่ำ ๆ กันมั้ย”

ฉันถามคนตัวเล็กที่วิ่งมาหาฉันพร้อมกับดึงผ้าเช็ดตัวไปห่มเอาไว้ สายตาก็มองไปยังคนบางคนที่ยังคงเกาะขอบสระอยู่และมองมาที่ฉันพร้อมกับอมยิ้มให้ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มองเพศตรงข้ามแล้วรู้สึกไหวหวั่นและเขินอายแบบนี้ หากจำไม่ผิดก็คงตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วก็ไม่เคยมีอีกเลยสักครั้ง

“แม่เจ้าฮะ ตรงโน้นใช่แม่ผึ้งอ้ะป่าวฮะพายัพจะไปหา”

เสียงลูกชายตัวน้อยถามฉันพลางเขย่าแขนฉันแล้วบุ้ยปากไปยังแม่ผึ้งของเขาที่กำลังยืนอยู่หน้าร้านขายน้ำผลไม้ ข้าง ๆ กันนั้นมีร้านไอศกรีมแน่นอนว่าคนตัวเล็กที่บอกอยากไปหาแม่ผึ้งน่ะเป็นข้ออ้างอยากไปร้านไอศกรีมมากกว่า

“ใช่ครับ เดี๋ยวแม่อุ้มไปนะ”

ยังไม่ทันที่ฉันจะได้แตะตัว คนตัวเล็กรีบทิ้งผ้าเช็ดตัวลงพื้นแล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาแม่ผึ้งของเขาที่มองมาทางนี้พร้อมกับโบกมือให้ ราวกับคนทางนั้นรู้ว่าลูกชายตัวน้อยกำลังวิ่งไปหา แต่แล้วฉันก็ต้องละสายตาจากลูกชายเมื่อเสียงทุ้มของคนที่กระโดดขึ้นจากสระเอ่ยทักทายขึ้น

“เป็นคุณแม่ของน้องพายัพเหรอครับ”

ฉันหันกลับไปตามเสียงทุ้มก่อนจะส่งยิ้มกลับให้คนตัวสูงที่เพิ่งกระโดดขึ้นมาจากสระ กล้ามหน้าท้องที่เรียงกันเป็นแพรอย่างสวยงามมีหยดน้ำไหลลงเป็นสาย ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะเหลือบตามองแต่ก็ต้องรีบละสายตาเมื่อถูกจับได้ อายชะมัด!

“อ๋อ ใช่ค่ะพายัพเป็นลูกชายของเจ้าเอง”

“แล้ว… คุณพ่อไม่มาด้วยกันเหรอครับ”

คนตรงหน้าถามต่อพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร ถามแบบนี้จะหลอกถามว่ามีแฟนหรือเปล่าใช่มั้ยนะ?

“อ๋อ พ่อเขาอยู่บนสวรรค์น่ะค่ะ ตั้งแต่พายัพยังเด็กแล้ว”

ฉันรีบตอบปัด ๆ ไปก่อนจะถามอะไรเขากลับบ้างเพราะไม่อยากโดนรุกอยู่ฝ่ายเดียว อีกอย่างฉันไม่อยากพูดถึงพ่อของพายัพด้วย

“ว่าแต่คุณเป็นครูสอนว่ายน้ำที่นี่เหรอคะ”

“อ๋อใช่ครับ ผมเพิ่งมาทำงานที่นี่ได้เดือนกว่า ๆ น่ะ เด็ก ๆ ที่นี่น่ารักมากเลยนะครับ ว่ายน้ำกันเก่งมากเลย”

คนตรงหน้าตอบก่อนที่เราจะนั่งคุยกันต่ออีกสักพักเรื่องภายในโรงเรียน

“อ้าว? หายไปไหนกันแล้ว?”

พอฉันหันกลับไปยังร้านไอศกรีมที่ลูกชายตัวน้อยกับแม่ผึ้งของเขายืนอยู่ก็ไม่เจอใครแล้ว ลองสังเกตรอบ ๆ ก็ไม่มี

“สงสัยจะไปร้านขายขนมใกล้ ๆ น่ะครับ แถวนั้นมีของกินที่เด็ก ๆ ชอบเยอะเลย”

คนตรงหน้าพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะชำเลืองมองฉันแล้วอมยิ้มให้บ่อย ๆ ฉันสังเกตเห็นเขาเป็นแบบนี้สักพักแล้วและฉันเองก็เป็นเหมือนเขา ไม่รู้ว่าเพราะใบหน้าหล่อเหลาคุ้นตาแต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหนเลยทำให้รู้สึกอยากมอง หรือเพราะกล้ามเนื้อหน้าท้องของเขาที่เรียงรายอยู่กันแน่ แต่เขาก็ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แม้แต่กับพีทเองฉันก็ไม่เคยเขินอายหรืออยากจ้องมองแบบนี้

“ผมชื่อพายุนะครับ คุยกันตั้งนานลืมแนะนำตัวไปเลย”

พอคนตรงหน้าพูดแบบนี้ฉันเองก็เพิ่งนึกได้ว่าเรายังไม่แนะนำตัวกันอย่างเป็นทางการเลย

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันเจ้าถิ่นค่ะเรียกเจ้าเฉย ๆ ก็ได้”

“วันหลังเราจะได้เจอกันอีกมั้ยครับ”

“ก็คงต้องถามเจ้าตัวเล็กดูค่ะว่าเขาอยากมามั้ย ถ้าอยากมาเจ้าก็ต้องพาเขามาเพราะช่วงนี้เจ้าเองก็ว่างค่ะ ไม่ได้ทำอะไร”

“ถ้าน้องพายัพชอบที่นี่ ผมให้บัตรฟรีตลอดชีวิตเลยก็ได้นะครับแลกกับการได้เจอหน้าคุณเจ้าทุกวัน”

“หืม? คุณพายุพูดแบบนี้เรียกว่าจีบหรือเปล่าคะ”

เคยมีโมเมนท์แบบนี้ก็สมัยเด็กโน่นเลยไม่รู้ว่าพอโตขึ้นมาแล้วเวลาคนจีบกันมันต้องประมาณไหน แต่ฉันก็ใจกล้าพอที่จะถามอะไรแบบนี้ออกไปเพราะไม่ชอบอะไรคลุมเครือหรืออ้อมค้อม

“ถ้าผมตอบว่าใช่ คุณเจ้าจะว่าอะไรมั้ยครับ”

ให้ตายเถอะ! ไม่ปฏิเสธแฮะ

“แต่เจ้ามีลูกแล้วนะคะ”

“ผมพร้อมเป็นพ่อครับ”

“ตรงดีจังเลยนะคะ เจ้าไม่เคยเจอคนแบบคุณพายุเลยค่ะ”

ฉันพูดยิ้ม ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อดีเมื่อเขาตอบอะไรฉะฉานขนาดนี้ต่างจากทุกคนที่เคยมาคุยกับฉัน พอฉันบอกว่ามีลูกแล้วก็จะพูดอ้อมค้อมขอถอยห่างทันที แต่ก็ไม่ใช่ความผิดของพวกเขาหรอกนะฉันเข้าใจว่าความพร้อมสำหรับการเป็นพ่อคนและการรักลูกคนอื่นมันต้องใช้เวลา

“ไม่เคยเจอคนแบบผม งั้นเราลองมาเจอกันบ่อย ๆ มั้ยครับ พายัพจะได้ว่ายน้ำฟรีด้วย”

“พาลูกมาว่ายน้ำบ่อย ๆ ก็น่าจะได้ค่ะแต่เจ้าคงสานต่ออะไรกับคุณพายุไม่ได้หรอกนะคะ”

ฉันรีบอธิบายให้เขาเข้าใจเพราะไม่อยากให้ความหวังใคร ถึงในใจจะรู้สึกหวั่นไหวแต่ท้ายที่สุดแล้วฉันก็รู้ตัวดีว่าไม่สามารถเปิดใจให้ใครได้อยู่ดี ตั้งแต่ที่ฉันมีพายัพฉันก็ไม่อยากได้ความรักจากผู้ชายคนไหนหรืออยากมีโมเมนท์รักใคร่กับใครเลย

“คุณเจ้าไม่ต้องคิดมากเรื่องที่เราเพิ่งคุยกันไปหรอกครับ ผมก็แค่อยากบอกในสิ่งที่ผมคิด คุณเจ้าไม่รับก็ไม่เป็นไรแค่พาน้องพายัพมาว่ายน้ำที่นี่บ่อย ๆ ก็พอ”

“ค่ะ ขอบคุณคุณพายุมากนะคะที่เข้าใจเจ้า”

“ครับ คุณเจ้าไม่ต้องทำอะไรไม่ต้องรู้สึกอะไรก็ได้นะครับ ผมก็จะจีบคุณไปเรื่อย ๆ แบบนี้แหละ”

คนตรงหน้ากระตุกยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ฉันนั่งงงอยู่กับคำพูดเมื่อกี้ของเขา

“คนอะไรมาไวไปไว คุยกันเสร็จก็จะจีบกันเลย”

ฉันพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เมื่อนึกถึงคนที่เพิ่งเดินจากไปเมื่อกี้นี้ หรือสมัยนี้เวลารักกันชอบกันเขาคุยกันตรง ๆ แบบนี้เลยเหรอ อยากจีบก็จีบงี้เหรอ

“แปลกจัง? ไม่เจออะไรแบบนี้เลย…”