วิลแฮม nc ++

แต่งงานแล้ว

ตลอดเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่อยู่ด้วยกัน วิลแฮมไปไหนมาไหนจะมีเบลินดาเดินตามข้างๆเขาด้วยเสมอ จนพนักงานต่างเอ่ยแซวไม่ขาดปากว่า ' ท่านรองผู้คลั่งรัก ' แต่วิลแฮมก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะเขายิ่งชอบเพราะนั้นแสดงถึงความเป็นเจ้าของและเขามีเจ้าของแล้ว ใบหน้าหล่อของวิลแฮมบานมากเวลามีพนักงานแซวเขา ส่วนเบลินดาได้แต่หน้าแดงเขินอาย หัวใจดวงน้อยยิ่งทำงานหนัก ในช่วงกลางคืนวิลแฮมและเบลินดาได้แบ่งครึ่งเตียงกันนอน เขาให้เธอตามที่เธอขอเขาเอาไว้ ถึงแม้มันจะขัดใจและยากในการข่มอารมณ์ของเขามากแค่ไหนก็ตาม เเต่เพราะเธอบอกกับเขาว่า ' ฉันจะเรียกนายว่าพี่ ' แค่คำว่าพี่วิลแฮมก็ยอมแล้ว เพราะคำนี่มันมีความหมายกับเขามากๆเลย

" เบลินลูก" รถสปอร์ตของวิลแฮมเคลื่อนเข้ามาจอดในบ้านของแด๊ดกาย เบลินดาเปิดประตูรถลง เท้าเล็กก้าวลงไปจากาถเพื่อกอดมัมแก้วด้วยความคิดถึง เพราะทั้งเป็นห่วงและคิดถึงลูกสาว วิลแฮมเปิดประตูรถลงไปเช่นกัน เท้าใหญ่ก้าวลงจากรถเดินตรงไปหามัมไผ่และแด๊ดกายยืนมองนิ่งๆ

" อุบะ นี้แด๊ดกับมัมของผมดีใจจนก้าวขาไม่ออกมาเลยเหรอครับ?" วิลแฮมแกล้งพูดแซวแด๊ดกายและมัมไผ่ที่มองมาทางเขาด้วยความหมั่นไส้ วิลแฮมก้าวเข้าไปหามัมไผ่พลางกอดที่เอวเล็กพร้อมหอมที่แก้มเบาๆ

" แก้มมัมหอมที่สุดเลยครับ " วิลแฮมพูดออกมาเสียงออดอ้อน อย่างอารมณ์ดี มัมไผ่ได้ยินยิ่งหมั่นไส้ อยากหยิกให้เนื้อเขียว เพราะความดื้อเอาแต่ใจของลูกชาย แด๊ดกายปลายตามองลูกชายก็ยิ่งหมั่นไส้ลูกชายไม่ต่างกับเมียรักเลย เบลินดาโผ่ลเข้ากอดแด๊ดแคทที่ยืนมองเบลินดากอดมัมด้วยความคิดถึงอยู่

" คิดถึงแด๊ดที่สุดเลยค่ะ " เบลินดาพูดออกมาเสียงออดอ้อน พร้อมเขย่งเท้าขึ้นไปหอมแก้มแด๊ดแคทเบาๆ มือหนาของแด๊ดแคทกอดลูกสาวด้วยคิดถึง พร้อมก้มลงไปหอมผมสีน้ำตาลทองด้วยความคิดถึงเช่นกัน

" แด๊ดกับมัมเก็บเสื้อผ้ามาให้อยู่แล้วนะลูก" แด๊ดแคทกลั้นใจพูดออกมา เพื่อบอกให้เบลินดาเข้าใจ เบลินดาขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยคำถาม เพราะเธอไม่เข้าใจความหมาย วิลแฮมมองมาที่แด๊ดแคทและมัมแก้ว ทั้งสองคนยิ้มให้วิลแฮมด้วยความอ่อนโยนและเอ็นดู

" แด๊ดหมายความว่าไงคะ?" เบลินดาเงยหน้าขึ้นมาเพื่อถามแด๊ดแคทเพราะเธอไม่เข้าใจคำพูดที่แด๊ดพูดออกมา แด๊ดแคทและมัมแก้วก้มลงมองหน้าลูกสาวพลางยิ้มอ่อนโยนให้

" ก็หนูแต่งงานแล้ว หนูก็ต้องย้ายมาอยู่กับสามีสิลูก " มัมแก้วบอกลูกสาว เบลินดาปากคว่ำมองบน วิลแฮมมองการกระทำขอเบลินดาแล้วเขากับเสียดายหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา เขาน่าจะจับกดเบลินดาให้หายอวดเก่งกับเขา ' เสียดาย' เเต่เพราะเขาให้เกียรติเบลินดาและแด๊ดแคท มัมแก้ว และแด๊ดกายโทรมาเน้นย้ำกับเขาทุกวัน ' วิลต้องให้เกียรติหนูเบลินและครอบครัวด้วยนะลูก ถึงแม้แด๊ดแคทจะทำงานกับแด๊ดแต่แด๊ดแคทคือเพื่อนรักของแด๊ด ซึ่งอย่าทำให้แด๊ดต้องลำบากใจที่จะมองหน้าเพื่อนรักเลบยนะลูก' เพราะแบบนี้เขาเลยยอมตัดใจถึงแม้เธอจะเถียงเก่ง ด่าเก่ง แต่เขาก็ทน เขาไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลย เพราะใจของเขามันสุขล้นทุกครั้งเมื่อมีเธออยู่ข้างๆ

" เอาอย่างงี้ก็ได้ครับ นอนบ้านผมสามคืนนอนบ้านเบลินดาสี่คืนก็ได้ครับ บ้านเราไม่ไกลกัน ผมไม่ลำบากอะไร " วิลแฮมพูดออกมาอย่างเห็นอกเห็นใจ แด๊ดกายและมัมไผ่อ้าปากหวอ

" ตาวิล นี้ลูกไม่ได้ป่วยใช่ไหม" มัมไผ่ยื่นมือเล็กขึ้นแตะหน้าผากลูกชายเบาๆ เพราะไม่อยากเชื่อว่ากลับมาจากสัมมนาแค่หนึ่งอาทิตย์วิลแฮมจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่ใจเย็นแถมเห็นอกเห็นใจคน

" คุณพระ ลูกของมัมจะเปลี่ยนไปกี่วันนะ" มัมไผ่แกล้งพูดประชดวิลแฮม ทุกคนแทบอดขำไม่ได้ วิลแฮมขบกรามแน่นๆมองหน้าแด๊ดกาย ' ดีก็หาว่าป่วย ร้ายก็ว่าเอาแต่ใจ' วิลแฮมพลางคิดน้อยใจ

ในห้องนอนวิลแฮม

ครืดๆๆๆๆๆ เสียงโทรศัพท์เบลินดาดังขึ้น ซึ่งเบลินดากำลังอาบน้ำอยู่ วิลแฮมที่นั่งดูแท็บเล็ตอยู่ เขาปลายตามอง โทรศัพท์ที่สั่นอยู่ที่โต๊ะเล็กหัวเตียง สายตาไปสะดุดที่ชื่อบนหน้าจอ

' หนึ่ง' วิลแฮมขบกรามแน่นๆ ด้วยความโมโห เพราะเขาเคยสั่งให้คนตัวเล็กเลิกคุยกับไอ้คนนี้ไปแล้วนี้ วิลแฮมจ้องมองโทรศัพท์นิ่งๆ จนโทรศัพท์ตัดไปแต่สักพักโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกรอบ

ครืดๆๆๆๆๆ วิลแฮมพยายามข่มอารมณ์เอาไว้ เพราะเขาไม่ใช่พวกจะอารมณ์ดีได้ตลอดเวลา ' โยนแม่งมันทิ้งเลยดีไหม แล้วเบลินจะโกรธมากไหนว่ะ' วิลแฮมพลางคิดในใจ แต่มือเจ้ากรรมยื่นไปหยิบโทรศัพท์มากดรับทันที

" ฮัลโหล" วิลแฮมกรอกเสียงตามสายไปสั้นทันที เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าไอ้นี้มันโทรมาหาเมียของเขาทำไม

" เอ่อ นั้นใช่โทรศัพท์ของเบลินหรือเปล่าครับ" หนึ่งถามกลับมา เพราะเขาอยากถามเพื่อความแน่ใจว่าเขาโทรไม่ผิดเบอร์ เพราะนี้ครั้งที่สองแล้วที่เขาโทรหาเบลินดาแล้วมีผู้ชายรับ วิลแฮมยิ้มเหี้ยมๆ

" อืมใช่ " วิลแฮมเค้นเสียงออกมาตอบสั้นๆ แต่จู่ๆโทรศัพท์ก็ไปอยู่ที่มือของเขาก็ถูกมือของใครบางคนแย่งไป ' เบลินดา ' เธอจ้องมองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ เบลินดาเดินไปหยุดที่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง

" สวัสดีค่ะพี่หนึ่ง" เบลินดากรอกเสียงหวานกลับไปทันที วิลแฮมถึงกับจ้องมองด้วยสายตาดุดัน ใบหน้าสวยของเบลินดายิ้มตลอดเวลา วิลแฮมเห็นแล้วยิ่งเจ็บจี๊ดที่หัวใจ ที่กลับเขาเธอแทบไม่ยิ้มเลย

" พี่คิดถึงน้องเบลินครับ เราไม่ได้คุยด้วยตั้งหนึ่งอาทิตย์มันนานมากๆเลยรู้ไหมครับ บลาๆๆๆๆ" หนึ่งพูดออกมาเสียงหวาน เขาชวนเบลินดาคุยไปหลายๆเรื่่อง เบลินดาหัวเราะคิกคัก เพราะเธอชอบคุยกับหนึ่งเขาเป็นคนคุยเก่ง คุยสนุก แต่ถ้าถามถึงเรื่องความรัก สำหรับเธอ เธอให้หนึ่งแค่พี่ชายและเพื่อนเท่านั้น หนึ่งไม่สามารถก้าวข้ามขั้นคนรักได้แน่นอน เพราะเขาเป็นคนเจ้าชู้เกินไปและเขาดูไม่จริงจังอะไรกับใครทั้งนั้น ซึ่งก็ไม่ต่างกับสามีของเธอที่นั่งหน้ายักษ์ใส่เธออยู่นี้บนเตียง วิลแฮมคือหนุ่มเจ้าสำราญและหนุ่มปาร์ตี้แต่เขาได้ห่าหายจากนั้นได้เมื่อหลังจดทะเบียนสมรสกับเธอ มันคือเรื่องแปลก

" น้องเบลิน พรุ่งนี้เย็นว่างไหมครับ พี่อยากชวนไปทางข้าวข้างนอกกับครอบครัวของพี่นะครับ?" หนึ่งถามออกมาด้วยความอยากรู้ เบลินดาปลายตามองวิลแฮม เขากวักมือเรียกให้เธอมานั่งลงข้างๆเขา แววตาดุดันและบังคับมากๆ เธอส่ายหน้าปฏิเสธ พร้อมหันหลังใส่วิลแฮมโดยไม่สนใจจะมองคำสั่งของเขา วิลแฮมดันตัวลุกขึ้นพร้อมเดินตรงไปสวมกอดทางด้านหลังคนตัวเล็กพร้อมจมูกโด่งคลอเคลียซอกคอขาว เบลินดาแหงนหน้าขึ้นมามองด้วยความไม่พอใจ

" เอ่อ... คือ พี่หนึ่งค่ะ เบลินมีเรื่องอยากจะบอกพี่หนึ่งนะคะ" เบลินดาสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ พลางจ้องมองหน้าวิลแฮมนิ่งๆ มือเล็กสั่นเทา หัวใจดวงน้อยเต้นแรง เพราะวิลแฮมที่ยืนกอดเธออยู่ด้านหลังกำลังก้มลงมาใกล้ๆใบหน้าสวย

" พรุ่งนี้ค่อยพูดก็ได้ครับ " หนึ่งตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดีเพราะได้คุยกับเบลินดา เบลินดาแทบไม่ได้ตั้งตัวเพราะริมฝีปากบางจูบปิดปากริมฝีปากเล็กของเธออย่างอ่อนโยน ปากบางจูบแทะโลมอย่างอ้อยอิ่ง มือเล็กที่จับโทรศัพท์อยู่แทบไม่มีแรงจับ มือหนาค่อยเลื่อนขึ้นมาขย้ำหน้าอกใหญ่ด้านหน้าเบาๆ

" อื้อๆๆ" วิลแฮมครางในลำคอหนาอย่างชอบใจ เพราะเบลินดายังยืนอึ้งอยู่

" น้องเบลินครับ ๆๆ" หนึ่งเรียกเบลินดาผ่านโทรศัพท์ ปากเล็กยังโดยปากบางจูบแทะโลมไม่หยุด ลิ้นร้อนพยายามสอดเข้าไปในปากเล็ก เบลินดารีบดึงสติกลับมาพร้อมกับยกมือเล็กอีกข้างขึ้นมาดันใบหน้าหล่อเอาไว้

" พี่ยังจูบไม่อิ่มเลย" วิลแฮมก้มลงไปกระซิบเบาๆที่ข้างใบหูเล็ก พร้อมขบเม้มที่ติ่งหู

" คะ..ค่ะพี่หนึ่ง" เบลินดารีบตอบหนึ่งเสียงสั่นเทา วิลแฮมก้มลงไปอุ้มคนตัวเล็กขึ้นพร้อมเดินตรงไปที่เตียงกว้าง เบลินดานั่งอยู่บนตักแกร่ง มือหนาค่อยๆสอดเข้าไปในเสื้อตัวใหญ่ เบลินดาใช้มือเล็กรีบตะครุบมือหนาเอาไว้ พร้อมมือเล็กอีกข้างกดวางโทรศัพท์ทันที

" พี่วิลหยุด ไหนบอกรอได้งั้น?" เบลินดาเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาแบบไม่เกรงกลัว วิลแฮมกรอกตามองบน พร้อมถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด ' รอๆๆๆๆๆ แต่ลูกชายของเขาหิวคนตรงหน้า' เบลินดากัดริมฝีปากล่างแน่นๆ พร้อมจ้องมองวิลแฮมด้วยแววตาดุดัน

" แล้วเบลินไปคุยกับไอ้จืดนั้นทำไม พี่สั่งให้เลิกคุยกันกับมันแล้วไม่ใช่เหรอ" วิลแฮมเค้นเสียงพูดออกมาด้วยความหงุดหงิดเช่นกัน เขาไม่พอใจเป็นอย่างมากเวลาที่เบลินดาพูดคุยกับไอ้จืดนั้นแล้วยิ้มหวาน หัวเราะคิกคัก ' พี่หึงได้ยินไหมเบลินพี่หึง ' วิลแฮมจ้องมองหน้าเบลินดาพลางตะโกนในใจให้เบลินดาได้ยิน วิลแฮมดึงเบลินดาเข้ามากอดแน่นๆ มือเล็กพยายามแกะออกเพราะเธอหายใจไม่ออก

" อย่ามาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเบลินนะพี่วิล เบลินคุยกับพี่หนึ่งแบบพี่ชาย " เบลินดาพูดออกมาเสียงไม่พอใจ เธอขบกรามแน่นๆ มือเล็กทั้งหยิกหลังมือหนา วิลแฮมยิ่งกอดแน่นๆ

" พี่ชายบ้าอะไร เบลินมีไอ้เควินกับไอ้เวคินแล้วไง จะมีอะไรเยอะแยะพี่ชาย " วิลแฮมเถียงมออกมาไม่อย่างยอมแพ้ เบลินดากรอกตามองบน เริ่มโมโห กับคนที่พูดจาไม่รู้เรื่อง วิลแฮมใช้จมูกโด่งคลอเคลียที่ซอกคอขาว เบลินดาเริ่มดิ้นหนัก

" ไอ้วิล หยุด! ฉันสั่งให้ หยุด!" เบลินดาสูดหายใจเข้าปอดลึกรีบห้ามวิลแฮมทันที วิลแฮมขบกรามแน่นๆ พร้อมพลิกร่างของเบลินดาลงไปบนเตียงกว้าง ร่างใหญ่ขึ้นคล่อมทันที มือหนาจับข้อมือเล็กขึ้นเหนือศีรษะ

" เบ ลิน ดา " วิลแฮมเค้นเสียงรอดไรฟันเรียกชื่อของเบลินดาออกมาช้าๆเน้นทีละคำ เขาจะไม่ปล่อยให้เธอขึ้นเสียงกับเขาอีก เบลินดาสบตากับวิลแฮมนิ่งแววตาเกลียดชัง

" เอาสิถ้านายอยากทำก็ทำเลย ฉันสัญญาเลยว่าฉันจะเกลียดนาย ไม่ให้อภัยนายเลย ฉันไปจากชีวิตของนายตลอดไป และจะไม่มาให้นายเห็นหน้าอีก ฉันสาบานตรงนี้เลย" เบลินดาเค้นเสียงรอดไรออกมาเหี้ยมๆ เธอกลั้นใจพูดออกมาเพื่อขู่ให้วิลแฮมไมทำอะไรเธอที่เธอไม่เต็มใจ ในใจของเธอมันรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูกที่พูดออกไปแบบนั้น วิลแฮมทำหน้าเศร้าลง พร้อมกับแววตาเศร้า หัวใจมันเจ็บปวดมากๆกับคำพูดที่เบลินดาพูดออกมา

" ฉันเป็นผัวนะเบลินดา เมียต้องยอมเรื่องบนเตียงสิ " วิลแฮมกลั้นใจเถียงออกมา เบลินดาขบกรามแน่น แววตาดุกันน่ากลัว วิลแฮมดันตัวลุกขึ้นพร้อมเดินออกไปจากห้องทันที เบลินดามองตามหลังวิลแฮมด้วยความรู้สึกหลากหลาย

' เธอห้ามลืมฉันนะเบลิน ' ประโยคคำสั่งของวิลแฮมเธอยังจำได้ดี ถึงแม้มันจะนานมาแล้วแต่เธอไม่เคยลืมเลย มันเป็นคำสั่งที่เขาไม่จำเป็นต้องสั่ง เพราะเธอแทบไม่เคยลืมเขาเลยด้วยซ้ำ ตั้งแต่เขาหอมแก้มเธอบ่อยๆ ถึงวันที่เขาจากไปเรียนต่างประเทศกับพี่ๆของเธอ

" เบลินไม่เคยลืมพี่วิลเลย แต่พี่วิลแหละลืมเบลิน พี่วิลใจร้าย" เบลินดาพูดออกมาพึมพำคนเดียว น้ำตาไหลออกมาที่หางตา เพราะหลังจากห่างกันไปหลายปี วิลแฮมเรียนปริญญาเอกก่อนพี่ชายของเธอ เขากลับมาเมืองไทยกลายเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ แถมควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าด้วย

วิลแฮมเดินออกมานอกห้องสายตาของเขาเหลือบไปเห็นแด๊ดกับมัมพอดี ทั้งสองคนกำลังมองมาทางเขา แถมเบวิลและเดวิลด้วย

" พร้อมหน้ากันเชียว" วิลแฮมพูดออกมาพึมพำ ทุกคนคงกำลังจ้องจับผิดเขาอยู่แน่นๆเลย เกิดเป็นไอ้วิลนี้ทำไมไม่มีใครรักเลยนะ รักเขาข้างเดียวตลอดเลย วิลแฮมเดินตรงไปหาแด๊ดและมัมพร้อมรอยยิ้มเจื่อนๆให้ทั้งสองคน

" ผัวเมียกัน ถ้าขาดความรักและความไม่เข้าใจกัน มันยากที่คู่จะไปด้วยกันรอดนะลูก" มัมไผ่พูดออกมาเสียงเป็นกังวลลูกชาย วิลแฮมถอนหายใจเบาๆ

" ลองจีบดูสิพี่วิลแสดงออกมาเยอะๆเลย ที่กับพวกแม่นางแบบพี่ยังซื้อดอกไม้ให้พวกเธอเลย นี้เมียของพี่นะพี่ลองจีบดู " เดวิลบอกพี่ชาย เพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกใจแข็งถ้าโดนจีบทุกวัน

" ลองสิลูก จีบเมียตัวเองไม่ผิดนี้ " แด๊ดกายบอกลูกชายอีกคน วิลแฮมมองหน้าทุกคนแล้วยิ้มที่มุมปาก

" เบอยู่ข้างพี่นะคะ ยัยเบลินชอบดอกกุหลาบสีแดงค่ะ " เบวิลบอกพี่ชาย วิลแฮมยิ้ม

" งั้น คืนนี้ผมนอนกับแด๊ดและมัมนะครับ " วิลแฮมพูดออกมา มัมไผ่ยิ้มชอบใจ แด๊ดกายส่ายหน้าเล็กน้อย

" อย่างอนกันบ่อยนะ แด๊ดอยากนอนกอดเมีย " แด๊ดกายพลางแกล้งพูดแหย่ลูกชาย วิลแฮมยิ้มอายๆ ' พรุ่งนี้เขาจะเริ่มแสดงออกมาให้เบลินดาเห็นและมั่นใจ '