วิลแฮม nc ++

ไม่ใช่ไม่อาย

วิลแฮมตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้ามืดหรือจะพูดง่ายๆว่าเขานอนไม่หลับเลยก็ว่าได้ เพราะความแค้นใจที่เบลินดาทำกับเขาแบบนี้ เขาจะไปลากตัวเบลินดามาที่บ้านของเขาเพราะเธอแต่งงานกับเขาแล้ว เพราะเมื่อวานเธอกล้าโกหกเขาว่าไปเก็บเสื้อผ้า แต่กลับบ้านไปก็หายเงียบเลย พอเขาจะไปตามแด๊ดกับมัมก็ห้ามเอาไว้ เขาอยากรู้จริงๆทำไมทุกคนขัดใจเขาจังเลย วิลแฮมไม่ชอบคนขัดใจ และเขาจะเชือดไก่ให้ลิงดูตัวอย่างคือเบลินดา เขาจะไม่ให้ออกจากห้องเลย

" ตาวิลจะไปไหนนั้นน่ะ?" แด๊ดกายเดินลงมาจากบันไดบ้านชั้นสอง มัมไผ่เดินลงมาด้วย วิลแฮมได้ยินเสียงเรียกของแด๊ดกายเขาหันหน้ามามองสบตาบุพการีทันที เเววตาว่าเปล่า

" ก็ยัยเบลินนะสิแด๊ดเมื่อคืนไม่มานอนบ้านเรา แต่งงานกันแล้วต้องมานอนบ้านผัวสิแด๊ด " วิลแฮมพูดออกมาออกมาเสียงเรียบนิ่ง แต่ในใจเริ่มเดือดดาล แด๊ดกายถอนหายใจแรงๆ

" นี้ลูกรักหนูเบลินหรือไง ถึงได้เหมือนหมาบ้าขนาดนี้นะ " แด๊ดกายถามลูกชายตรงๆ วิลแฮมนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย หัวใจแกร่งเต้นแรงโครมครามเมื่อแด๊ดกายถามแบบนี้มัมไผ่มองหน้าลูกชายเพื่อจับผิด วิลแฮมหลบสายตา

" เปล่าซะหน่อย แต่ผมกับยัยเบลินแต่งงานกันแล้ว ผัวเมียจะแยกกันอยู่ได้ไงครับแด๊ด" วิลแฮมปฏิเสธออกมา พร้อมหาข้ออ้าง แด๊ดกายส่ายหน้าเล็กน้อย

" จัดงานแต่งก่อน แกรอได้ไหมอีกสามเดือนนะ " แด๊ดกายถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวน วิลแฮมขบกรามแน่นๆ' แค่วันเดียวเขาก็ไม่รอแล้ว แด๊ดจะมาถามหาอะไรสามเดือน'

" แด๊ดครับ ตอนคุณย่าเอามัมไปซ่อนสามสี่วัน แด๊ดมีความรู้สึกยังไงบ้างครับ?" วิลแฮมย้อนถามแด๊ดกายออกมา แด๊ดหายถึงกับสตั๊นไปห้าวินาที ' มันย้อน ไอ้ลูกเวร' แด๊ดกายถอนหายใจออกมา มัมไผ่ถึงกับอ้าปากหวอ วิลแฮมยกยิ้มร้าย

" นั้นน่ะแด๊ดรักมัมไง รักมากๆด้วย แถมแด๊ดไม่ใช่พวกเจ้าสำราญรักเหมือนแกไงวิล" แด๊ดกายตอบลูกชายด้วยความหมั่นไส้วิลแฮม ย้อนแด๊ดถ้าแด๊ดย้อนล่ะลูกชายจะตอบยังไง วิลแฮมอ้าปากหวอ สตั้นไปห้าวินาที มัมไผ่หน้าแดงเขินอาย พอดีกับน้องชายและน้องสาวเดินลงบันไดมา

" แต่วันนี้พี่มีประชุมตอนแปดโมงครึ่งนะครับ และต้องไปสัมมนาที่ต่างจังหวัดอีกหนึ่งอาทิตย์นะครับ" เดวิลเดินลงบันได้มาพร้อมกับพูดออกมาเพื่อเตือนสติวิลแฮม วิลแฮมมองไปที่น้องชายพลางกำหมัดแน่นๆ

" กูแค่รองประธาน หน้าที่แบบนี้ต้องประธานหรือเปล่าว่ะไอ้เด" วิลแฮมพูดย้อนออกมา เดวิลหันไปมองหน้าแด๊ดกาย ทั้งสองคนโดยยอกย้อนไปเต็มๆ ' นี้สรุปวิลแฮมเถียงเก่ง เอาแต่ใจเก่งมาจากใครว่ะ' มัมไผ่ถึงกับถอนหายใจ

" พี่วิลว่าเพื่อนเบอยากแต่งงานกับพี่วิลจนตัวสั่น นี้เบซักไม่แน่ใจแล้วนะคะ " เบลินย้อนพี่ชาย วิลแฮมขบกรามแน่นๆ นี่เขากำลังโดนรุม สี่รุมหนึ่ง วิลแฮมถอนหายใจแรงๆ

" ยัยเบ ก็เพื่อนเราอ่ะอ่อยพี่หรอกให้พี่นี้จูบตั้งหลายครั้ง เพื่อจะให้แด๊ดมาเจอ แต่พอได้แต่งงานกับพี่แล้วกับเล่นตัวซะงั้น" วิลแฮมพูดออกมาด้วยความโมโห ทั้งสี่คนอ้าปากหวอ ' นี้รักเขามากถึงขั้นกุเรื่องเลยอ่ะ เลวมากพี่กู' เบลินพลางคิดในใจ ทุกคนส่ายหน้าพลางเดินหมุนมตัวไปที่ห้องอาหาร

" มาทานข้าวมีประชุมเช้านี้ แล้วก็ไปสัมมนาที่ต่างจังหวัดด้วย นี้คือคำสั่งของท่านประธานบริษัท" แด๊ดกายหันมาคุยกับวิลแฮมอีกรอบ อย่างไม่สนใจอารมณ์ของลูกชายที่เดือดดาลมากๆเลยตอนนี้ มัมไผ่เดินเข้าไปหาวิลแฮม

" วิลมัมรักหนูน่ะลูก น้องก็อยู่บ้านนั้นแหละกลับมาจากสัมมนาที่ต่างจังหวัด เดี๋ยวมัมไปขอมัมแก้วขอน้องมาอยู่ที่นี่ด้วยน่ะ ตอนนี้เราไปทานข้าวดีกว่านะ" มัมไผ่พูดออกมาอย่างอ่อนหวาน อบอุ่น วิลแฮมมองหน้ามัมไผ่พลางโผ่ลเข้ากอดมัมไผ่ทันที เพราะมัมไผ่ใจดีที่สุดทุกคนมีแต่ขัดใจ

" แต่ยัยนั้นแต่งงานกับผมแล้วนะครับมัม ยัยนั้นจะต้องมาอยู่บ้านเราสิครับมัม" วิลแฮมกอดมัมไผ่เเน่นๆพร้อมกับพูดออกมาเสียงแผ่วเบา มัมไผ่สงสารลูกชายจับใจ เพราะวิลแฮมคงไม่รู้ใจตัวเองล่ะมั้งว่ารักเบลินดาแล้ว ถึงได้เป็นถึงขนาดนี้

" พี่วิลแต่ยัยเบลินมีคนคุยแล้วนะคะ ชื่อพี่หนึ่ง" เบวิลหันหน้ามาบอกกับพี่ชายเพื่อให้พี่ชายเข้าใจ วิลแฮมได้ยินยิ่งเดือดดาลมากว่าเดิม เขาคลายอ้อมกอดออกจากมัมไผ่พร้อมกับมองหน้าน้องสาวนิ่ง เธอไม่ได้จะตอกย้ำอะไรให้พี่ชายเจ็บปวด แต่เธออยากให้พี่ชายรับรู้ว่าศัตรูหัวใจของเขาเป็นใคร

" แล้วไง ยัยเบลินแต่งงานจดทะเบียนสมรสกับพี่แล้วนะยัยเบ" วิลแฮมตอบน้องสาวสั้นๆแบบไม่แคร์ เบวิลถอนหายใจแรงๆ เธอเคยเห็นแค่เมียหลวงนอนกอดทะเบียนสมรส แต่ตอนนี้เธอกำลังเห็นพี่ชายนอนกอดทะเบียนสมรส เบวิลยักไหล่ให้พี่ชาย

" เอาที่พี่สบายใจแล้วกันค่ะ เบข้างพี่เสมอนะคะ " เบวิลพูดออกมา เธอก็ไม่ได้สนับสนุนเบลินดาเป็นแฟนกับไอ้หนึ่งนั้นสักเท่าไรหรอก เพราะเธอเคยเห็นลับหลังเบลินดาหนึ่งชอบควงผู้หญิงเข้าโรงแรมบ่อยๆ มัมไผ่ยิ้มให้ลูกสาว พลางควงแขนวิลแฮมเข้าไปในบ้านเพื่อไปทานอาหารเช้า เพราะแด๊ดกายและเดวิลนั่งรอนานแล้ว

ทางด้านเบลินดาเธอนั่งอยู่ในห้องวาดรูป เธอไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนว่าใครกำลังจะเป็นบ้าในเวลานี้เพราะสมาธิของเธอในตอนนี้คือรูปวาดตรงหน้า เธอลืมไปเลยว่าเธอมีสามีในนามเมื่อวาน เธอลืมไปเลยว่าวิลแฮมเป็นยังไง เบลินดาใช้เวลาวาดรูปแต่ละรูปบางครั้งหนึ่งวันหนึ่งคืนหรือมากกว่านั้น และเวลาเธอวาดรูปเธอจะฟังเพลงคลาสสิกเบาๆ และเธอจะปิดโทรศัพท์เอาไว้เพื่อไม่ให้ใครรบกวนเวลาทำงาน มือเล็กจับพู่กันด้วยความชำนิชำนาญเพราะเหมือนได้พรสวรรค์มาจากพระเจ้าเลย

ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เบลินดาถอนหายใจแรงๆเพราะเธอไม่ต้องการให้ใครรบกวน แต่เธอรู้ดีว่าใคร

" เบลินหนูอยู่บ้านคนเดียวนะลูก มัมกับป้าไผ่ ป้าสนจะไปวัดนะ" มัมแก้วเดินเข้ามาบอกกับลูกสาวเพราะวันนี้คือวันครบรอบวันที่คุณย่าสายสมรจากไปวันนี้ ทุกคนเลยจะไปทำบุญที่วัด เบลินดาหันมามองหน้ามัมแก้วพลางยิ้มออกมา ในมือมัมแก้วมี แซนวิชสองอันและน้ำส้มคั้น

" ค่ะมัม แต่เบลินจะเข้าไปร้านในก็ช่วงบ่ายนะคะ มัมช่วยบอกเด็กๆในร้านด้วยนะคะ" เบลินดาบอกกับมัมแก้ว เพราะเธอใกล้วาดเสร็จแล้ว เหลืออีกนิดๆหน่อยๆ

" แด๊ดไปกับลุงกายและลุงอัสที่สนามแข่งนะลูก เพราะงานแข่งขันจะเริ่มอีกสองอาทิตย์ " มัมแก้วบอกลูกสาวที่กำลังเคี้ยวแซนวิชตุ้ยๆอย่างอร่อย เบลินพยักหน้ารับ

" ค่ะมัม" เบลินดาตอบสั้นๆ เพราะพี่ชายอีกสองคนไปทำงานให้วิลแฮมยังไม่กลับมาบ้านเลย ไม่รู้งานอะไร สรุปบ้านหลังใหญ่เธออยู่คนเดียว มัมแก้วบอกให้สาวให้รับรู้เข้าใจแล้วก็เดินออกมาจากห้องทันที เบลินดาก้มหน้าวาดรูปต่อไปอีกนิดหน่อยเพื่อเก็บรายละเอียดนิดหน่อยเท่านั้น

" เสร็จแล้ว " เบลินดาพูดออกมาพึมพำคนเดียว พลางมองพิจารณารูปวาดที่ตัวเองวาดอย่างภูมิใจ เบลินดาดันตัวลุกขึ้นพร้อมเดินออกไปจากห้องทันที เพื่อไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายที่ห้องนอนของตัวเอง เบลินดาใช้เวลาอาบน้ำนานเป็นสามสิบนาทีเพราะเธอแช่น้ำอุ่น เพื่อเธอจะได้สบายตัว

" สบายจังนะยัยตัวดี" เสียงที่คุ้นเคยของคนที่เบลินดารู้จักดีดังมาจากทางด้านหลัง เบลินดาอ้าปากหวอ หัวใจดวงน้อยแทบหยุดเต้น เธอรีบพลิกตัวไปอีกมุมของอ่างอาบน้ำ วิลแฮมมองตามแผ่นหลังขาวที่ฟองสบู่ไม่สามารถปิดมิด ผิวขาวอมชมพู เบลินดามองหันมามองหน้าวิลแฮมด้วยความตกใจ เพราะตอนนี้เธอไม่มีอะไรเลย บนร่างกายมีแค่ฟองสบู่ปิดเอาไว้ วิลแฮมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เบลินดา

" ไอ้วิล ไอ้หื่น ไอ้กะล่อน" เบลินดาด่าวิลแฮมออกมา ในใจของเธอมันก็กลัวแหละเพราะสภาพของเธอตอนนี้ไม่เหมาะแก่การต่อว่าอะไรเขา วิลแฮมใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มพลางจ้องมองสำรวจเบลินดาในน้ำ ถึงแม้เขาจะเห็นแค่คอระหงแต่มันก็ดีต่อใจมากๆเลย เขาพึ่งประชุมช่วงเช้าเสร็จ และเขากลับมาบ้านเพื่อเก็บของจะไปสัมมนาที่ต่างจังหวัดอีกหนึ่งอาทิตย์ เขากะจะมาเอาเบลินดาได้ด้วย

" นี้ผัวเธอนะเบลิน เรียกให้มันดีๆหน่อย หรือว่าจะให้ฉันต้องลงไปในอ่างถูหลังให้ถึงจะยอมรีบดีๆ " วิลแฮมบอกเบลินดาเพื่อให้เธอเข้าใจ เพราะเธอเจอหน้าเขาที่ไรก็เรียก ' ไอ้ นี้เธอไม่กลัวเขาเลยเหรอ ' เบลินดากัดริมฝีปากล่างแน่นๆ วิลแฮมแกล้งแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออกสองเม็ดเพื่อแกล้งเธอเล่นๆ เบลินดาถึงกับอ้าปากหวอ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงโครมคราม จมูกเล็กพยายามสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ' เอาว่ะเบลิน แกอย่ากลัวไอ้วิล ไอ้หื่น'

" ฉันอาบเสร็จแล้ว " เบลินดาบอกวิลแฮมออกมาเสียงเข้ม วิลแฮมยิ้มเจ้าเล่ห์ ' อายล่ะสิไม่กล้าลุก' วิลแฮมพลางในใจ เบลินดาสูดหายใจเข้าปอดลึกๆอีกรอบ ' เอาว่ะเบลิน เอาให้ไอ้วิลหื่นมันอึ้งไปเลย' เบลินดาพลางคิด เธอสูดหายใจเข้าปอดลึกๆอีกรอบ หัวใจเต้นแรงโครมคราม เบลินดาลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำทันที วิลแฮมถึงกลับอ้าปากค้าง เขามองสำรวจร่างกายของเบลินดาตั้งแต่ลำคอลงมาที่หน้าอกใหญ่ที่มีฟองสบู่เกาะปะปาย วิลแฮมกลืนน้ำลายเหนียวลงคอลำบากเพราะเขารู้สึกคอแห้งขึ้นมาทันที สายตาของเขามองลงเรื่อยๆ ถึงสามเหลี่ยมอวบอูมที่มีฟองสบู่ เบลินดาทำเป็นหน้าด้านเธอก้าวออกจากอ่าง เดินตรงไปที่ฝักบัวเพื่อล้างฟองสบู่ออกจากร่างกาย วิลแฮมตัวแข็งทื่อเหมือนเขาโดนตบหน้าไปเลย ถึงเขาจะเคยเห็นมาเยอะ แต่เขาก็ไม่คิดว่าเบลินดาจะกล้าขนาดนี้ วิลแฮมถึงกลับต้องเรียกสติ เขาหันหน้ามามองเบลินดาที่สวมชุดคลุมอาบน้ำ อย่างใจเย็นๆไม่ตื่นกลัว วิลแฮมยิ่งคิดเลยว่าเบลินดาต้องเคยผ่านมาแล้วแน่ๆเลย

" นายมีธุระอะไรว่ามาเลย" เบลินดาปลายตามองวิลแฮมที่เขายืนอึ้งอยู่ เธอเดินออกจากห้องน้ำไปทันที เพื่อไปแต่งตัว วิลแฮมเดินออกมาด้วยสติที่แทบแต่เต็มร้อย เพราะภาพเรือนร่างของเบลินดายังติดตาอยู่ มันยังไม่ลืม วิลแฮมพยายามกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ เขาเดิมตามออกมา มองสำรวจแผ่นหลังและลงมาสะโพก

" เก็บของ เราจะไปฮันนีมูนกัน" วิลแฮมตั้งสติได้ก็รีบพูดขึ้นมาทันที เบลินดาอ้าปากค้าง ' ฮันนีมูนบ้าอะไร'

" ไม่ฉันไม่ไป " เบลินดาเถียงกลับมาทันที วิลแฮมยิ้มร้ายที่มุมปาก พลางเดินเข้าใกล้ๆ

" เธอจะไปชุดนี้หรือจะไปเปลี่ยนดีๆ " วิลแฮมเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาบอกกับเบลินดาน้ำเสียงจริงจัง เพราะเธอมีแค่ชลุกคลุมอาบน้ำบนร่างกาย สำหรับเขาพาไปได้อยู่แล้ว เพราะเขาไม่ได้ใส่ เบลินดามองหน้าวิลแฮมด้วยความโมโห

" อ่อ....แล้วก็ไปบอกเลิกไอ้หนึ่งอะไรนั้นด้วยนะ เพราะฉันไม่อยากโดนสวมเขา" วิลแฮมสั่งให้เบลินดาให้โทรไปบอกเลิกกับหนึ่ง ผู้ชายที่เธอพูดเริ่มคุยได้สองเดือน เบลินดากำหมัดแน่นๆ

" ไปชุดนี้แหละ ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก " วิลแฮมพูดออกมาอีกรอบพร้อมก้มลงอุ้มเบลินดาพาดไหล่กว้างออกจากห้องนอนของเธอไปทันที

" กรี้ดดดดดด ไอ้วิล ไอ้บ้า ไอ้คนเอาแต่ใจ ปล่อยฉัน!" เบลินดากรีดร้องเสียงดังลงมาจากชั้นบนบ้าน วิลแฮมไม่สนใจอะไร เขาเดินตรงไปที่รถของเขาทันที