Kabanata 21
"Uwi na tayo, Dashiel. Mukhang uulan." sabi ko habang inililibot ang mga mata sa ngayon ay kulay abo nang kalangitan.
Tinangala ko siya. He's sitting behind my back while arms hooked around my body. We have been in this position for almost half an hour, enjoying the silence while watching the waterfalls. This is one of the priceless memories I will treasure with him as long as I live.
"We have to go," sabi niya habang ang paningin ay nasa kalangitan pa.
Nagbaba siya ng mga mata sa akin at sinalubong ang tingin ko. He softly caressed my chin and we both smiled at each other.
"Hindi ka puwedeng mabasa ng ulan. Baka magkasakit ka."
Tumango ako, titig na titig sa kanya. "Ayoko rin na magkasakit ka."
Bahagya siyang tumungo at pinatakan ako ng magaan na halik sa tungki ng ilo
