คุณมาเฟียจอมโหด

07 โอกาส

@ร้านหมูกระทะ

"กี่ท่านคะ?" ทันทีที่ฉันและใบเตยเดินเข้าไปในร้านหมูกระทะแห่งหนึ่ง พนักงานก็เดินออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม

"สามค่ะ" ใบเตยตอบออกมาก่อนที่พนักงานจะพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มแล้วพาไปที่โต๊ะ ส่วนพอร์ชรอมันคุยโทรศัพท์เสร็จเดี๋ยวก็คงเดินมาแหละ

พอพนักงานพามาถึงโต๊ะฉันก็มองไปรอบๆบริเวณร้าน นี่น่ะเหรอ ร้านหมูกระทะของประเทศไทย คนเยอะมากเลย ส่วนมากมีแต่นักศึกษาแหละ แต่อาหารคือน่ากินมากเลยนะ ฉันแอบเห็นของโต๊ะข้างๆมา เห็นแบบนี้คือหิวเลย

"รับเป็นน้ำอะไรดีคะ?" พนักงานเอ่ยถามขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนที่ใบเตยจะหันมามองหน้าฉัน

"แกอยากกินน้ำอะไร?"

"น้ำเปล่าแล้วกัน" ฉันตอบออกไปด้วยรอยยิ้มก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ แล้วใบเตยก็หันไปสั่งกับพนักงานก่อนที่พนักงานจะเดินออกไป

"คนเยอะจัง" ฉันพูดขึ้นพร้อมมองไปรอบๆบริเวณร้านอีกครั้ง

"ร้านนี้คืออร่อยมาก และเป็นที่นิยมของนักศึกษาแถวนี้มาก" ฉันก็พยักหน้ารับและจังหวะนั้นพอร์ชก็เดินเข้ามานั่งลงฝั่งตรงข้ามพวกเราสองคนพอดี

"ไปคีบหมูมาให้กินซิ" พอร์ชพูดขึ้นด้วยใบหน้านิ่งเรียบ พร้อมหยิบน้ำที่พนักงานทำมาเสิร์ฟเมื่อกี้ขึ้นดื่ม

"บอกใคร?" ใบเตยเอามือท้าวเอวเอ่ยถามออกไปด้วยใบหน้านิ่งเรียบ

"มึงสองตัวนั่นแหละ เร็วๆรีบกินรีบกลับกูมีนัดต่อ"

"ถ้าไม่ติดว่ามารถแกนะ ฉันด่าแล้ว" ใบเตยทำหน้าเบื่อหน่ายใส่พอร์ชแต่พอร์ชมันก็เฉยๆอ่ะเหมือนไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลยก่อนที่ใบเตยจะดึงมือฉันไปที่ตู้ ที่มันมีหมูหลากหลายชนิด ปลาหมึก กุ้งและอีกหลายอย่าง

"อยากกินอะไรเลือกเลยแก ของที่นี่คือดีและอร่อยมาก" ฉันก็พยักหน้าให้ใบเตยก่อนจะเดินไปหยิบจานแล้วเดินไปเลือกหมูและของต่างๆมามากมาย

"หน้าที่ย่างและแกะกุ้งต้องเป็นแกแล้วแหละพอร์ช" ใบเตยพูดขึ้นหลังจากที่เราสองคนเดินถือของไปยังโต๊ะ

"กูไม่น่ามากับพวกมึงเลย" พอร์ชบ่นออกมาแต่ก็ยอมยื่นมือมารับกุ้งจากมือของใบเตยไปก่อนจะจัดการย่างกุ้งอะไรให้เรียบร้อย

"อร่อยไหม?" หลังจากที่เรานั่งกินกันมาสักพักใบเตยก็หันมาถามฉันด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่ฉันจะพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เพราะร้านนี้คืออร่อยมาก ไว้วันหลังฉันจะชวนใบเตยและพอร์ชมาอีก

.

.

@คอนโดมิวนิค

เวลา 19:00 นาที

"ขอบใจนะที่มาส่ง" ฉันหันไปบอกเพื่อนๆก่อนที่พอร์ชจะพยักหน้ารับเบาๆ และที่ฉันพึ่งถึงคอนโดไม่ใช่เพราะกินหมูกระทะตั้งแต่สี่โมงจนถึงหนึ่งทุ่มนะ แต่เป็นเพราะใบเตยพาไปเดินเล่นกินขนมต่อที่ถนนคนเดินด้วย เลยทำให้มาถึงคอนโดเวลานี้

"แกพักที่นี่เหรอ?" ใบเตยเลิกคิ้วถามพร้อมมองผ่านกระจกออกไปยังคอนโดที่ฉันพัก

"ใช่ ไว้วันว่างๆมาเล่นที่ห้องฉันนะ" ฉันตอบออกไปก่อนที่ใบเตยจะหันกลับมามองหน้าฉันอีกครั้ง

"ได้เลย" ใบเตยตอบก่อนที่ฉันจะยิ้มให้แล้วเปิดประตูรถลงไป จากนั้นพอร์ชก็ขับออกไปทันที

จากนั้นฉันจึงเดินถือถุงเสื้อผ้าที่ฉันช้อปมาจากถนนคนเดินเดินเข้าไปในคอนโดอย่างอารมณ์ดี

ติ๊ง~ ฉันแตะคีย์การ์ดเข้าไปในห้องพร้อมเอื้อมมือไปเปิดไป

ฟรึ่บ! ตุ้บ

"กรี๊ดดดดดด ผะ..ผี!!" จังหวะที่ไฟในห้องของฉันมันสว่างขึ้นก็เหมือนฉันเห็นอะไรบางอย่างยืนอยู่ตรงหน้าของฉันทำให้ฉันทิ้งถุงเสื้อผ้าจนมันล่วงหล่นลงบนพื้นพร้อมยกมือขึ้นมาปิดตาด้วยความหวาดกลัวและเนื้อตัวสั่นเทา

นี่คุณพ่อซื้อคอนโดที่มีเจ้าของอยู่แล้วงั้นเหรอแต่เจ้าของไม่ใช่คนซะด้วย แต่กับเป็น...สิ่งที่ไม่มีชีวิตและน่ากลัวมากๆ ไม่ได้นะ! ฉันต้องรีบโทรบอกคุณพ่อให้ย้ายคอนโดให้ตอนนี้เลย แล้วตอนนี้ฉันจะทำยังไงดี ฉันกลัว ฉันกลัวผีประเทศไทย ฮือออ T-T

หมับ!

"กรี๊ดดดดดด!!" ฉันกรีดร้องออกมาอีกครั้งด้วยความหวาดกลัวเมื่อมีมือของใครบางคนมาจับที่ข้อมือของฉัน ฉันทนอยู่ในห้องนี้ไม่ได้แล้ว แล้วก็วิ่งออกไปไม่ได้เช่นกัน แล้วทำไมฉันดันมาก้าวขาไม่ออกตอนนี้ด้วยนะ!! T-T

"ลืมตา!" และเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นก่อนที่ฉันจะเงียบไปทันที ใช่ผีเหรอ? แต่ทำไมเสียงคุ้นจัง หรือผีปลอมแปลงเสียงเหรอ ประเทศไทยมีผีแบบนี้ด้วยงั้นเหรอ ไม่นะ!

"ดะ..เดี๋ยวฉันจะ..ยะ..ย้ายไปอยู่ที่อื่น..ยะ..อย่ามาหลอก..กะ..กันเลยนะ" ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกักโดยที่มือของฉันยังคงปิดตาตัวเองอยู่ นี่ฉันกลัวจนฉันจะร้องไห้แล้วนะ

"เธอเพี้ยนเหรอวะ"

กึก! ฉันเงียบและนิ่งไปครู่หนึ่ง เมื่อได้ยินเสียงหนึ่งที่ชัดเจนมาก ก่อนที่ฉันจะค่อยๆกางนิ้วออกทีละนิ้วๆและค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ

"พะ..พี่มาร์คัส!" พอฉันเห็นใบหน้าของคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าของฉัน ฉันก็ต้องพูดขึ้นเสียงแข็งทันทีพร้อมมองหน้าพี่มาร์คัสด้วยใบหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย

ใครใช้ให้เขามายืนอยู่ในห้องแบบไม่เปิดไฟกันล่ะ ฉันพึ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานฉันก็กลัวเป็นเหมือนกันนะ!

"เธอไปไหนมา" พี่มาร์คัสพูดขึ้นเสียงแข็ง ก่อนที่ฉันจะเงียบพร้อมก้มลงเก็บถุงเสื้อผ้าของฉันที่มันตกกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นห้องไปหมด

"พี่มาร์คัสเข้ามาในห้องมิวทำไมคะ?" พอฉันเก็บถุงเสื้อผ้าเสร็จฉันก็ลุกขึ้นเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา

"ฉันถาม" เขากดเสียงต่ำพูดออกมา

"มิวก็ถามพี่มาร์คัสเหมือนกันค่ะ" ฉันเถียงกลับไปโดยที่ไม่ได้เกรงกลัวอะไรเลย

"อย่ามากวนประสาทฉัน!" พี่มาร์คัสตวาดออกมาเสียงดังลั่นด้วยใบหน้าหงุดหงิด

"มิวไม่ได้กวน มิวก็ถามเหมือนกัน

"เธอรู้ใช่ไหม ว่าวันนี้ฉันจะไปรับเธอ.." พี่มาร์คัสพูดขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าและน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่มันนิ่งเรียบเกินไปจนฉันแอบกลัว

"...รู้ค่ะ" ฉันตอบออกไปนิ่งๆ

"แต่เธอเลือกที่จะไปกับเพื่อนเธอ แล้วปล่อยให้ฉันรอ!" เขาพูดขึ้นอีกครั้งด้วยใบหน้าที่โมโหสุดๆ

"แล้วพี่มาร์คัสจะมารอมิวทำไมคะ?" ฉันเอียงคอถามออกไปด้วยรอยยิ้มหวาน

"..." และจังหวะนั้นเขาก็ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆฉันจนฉันต้องหุบยิ้มลงพร้อมถอยหลังออกห่างจากเขาทันที ก่อนจะ..

ตุ้บ! แผ่นหลังของฉันดันไปชนกับประตูห้องจนฉันเบ้หน้าเล็กน้อยด้วยความเจ็บ ก่อนจะใช้มือไปดันหน้าอกของพี่มาร์คัสไว้เพราะตอนนี้เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันเกินไปแล้ว

"พะ..พี่มาร์คัสจะทำอะไร" ฉันถามออกไปด้วยใบหน้าประหม่าเล็กน้อย

"เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร..." เขาก้มลงมองหน้าฉัน ก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา แต่ใบหน้าของฉันและเขาตอนนี้มันใกล้กันเกินไป ใกล้กันจนฉันรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา

"..." ฉันกัดปากเบาๆและไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพราะฉันไม่รู้จะตอบเขาว่ายังไง เพราะนอกจากชื่อของเขาและชื่อคุณแม่ของเขา ฉันก็ไม่รู้อะไรในตัวของเขาอีกเลย

"ถ้ายังไม่รู้ก็อย่ามาลองดีกับคนอย่างฉัน" เขากดเสียงต่ำพูดออกมาจนฉันเริ่มรู้สึกเสียงวูบไปทั้งตัว "เพราะฉันไม่ได้แค่ทำให้เธอกลับฟินแลนด์ไปได้อย่างเดียว แต่ฉันสามารถทำให้เธอหายไปจากโลกนี้ได้อย่างง่ายดาย"

"พะ..พี่หมายความว่ายังไง?" ฉันเลิกคิ้วงงให้กับคำพูดของเขา เพราะฉันไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเขาหมายถึงอะไร

ฟรึ่บ!

และพี่มาร์คัสก็ถอยออกห่างจากตัวของฉันก่อนจะยืนมองหน้าฉันนิ่งๆ

"ไปเก็บของซะ ฉันจะส่งเธอกลับฟินแลนด์" พี่มาร์คัสพูดจบก็เดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาตัวยาวทำให้ฉันต้องรีบวิ่งไปยืนอยู่ตรงหน้าของเขา

"ไม่ได้นะ มิวพึ่งเปิดเรียนเอง"

"..." พี่มาร์คัสยกขาขึ้นไขว่ห้างพร้อมจ้องหน้าฉันด้วยใบหน้านิ่งเรียบ เคยมีคนบอกเขาไหมว่าใบหน้าของเขาตอนนี้มันดูน่ากลัวมาก "ฉันจำเป็นต้องแคร์ไหม?"

"พี่มาร์คัสไม่สงสารมิวเหรอคะ?" ฉันพยายามตีหน้าเศร้าออกไป เพราะยังไงฉันก็ไม่มีทางกลับไปเรียนที่ฟินแลนด์แน่ๆ "มิวมีความฝันว่าอยากจะเข้ามาเรียนที่นี่ แต่พี่มาร์คัสกำลังจะทำลายความฝันของมิวนะ"

"ฉันไม่เคยสงสารใคร" นี่เขามีหัวใจไหม? เขาไม่เคยสงสารใครจริงๆเหรอ

"มิวขอโทษค่ะที่วันนี้มิวไปกับเพื่อนโดยที่ไม่ได้บอกพี่มาร์คัส" ในเมื่อฉันสู้อะไรเขาไม่ได้ ฉันก็คงต้องยอมเขานั่นแหละ "มิวแค่ไปกินหมูกระทะกับเพื่อนเอง"

"แต่เธอก็รู้ว่าฉันจะไปรับเธอ.."

"มิวลืมค่ะและพึ่งคิดได้ตอนที่พี่โทรมา" ฉันยอมบอกความจริงออกไป ก็สถานที่เที่ยวที่เพื่อนแนะนำมามันน่าสนใจจนลืมเขาไปเลย

"ลืม?"

"พี่มาร์คัสอย่าส่งมิวกลับฟินแลนด์เลยนะ" ฉันทำใบหน้าออดอ้อนคนตรงหน้าออกไป

"ฉันจำเป็นต้องทำตามที่เธอบอกเหรอ?" เขาเลิกคิ้วขึ้นด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบ

"วันนี้มิวผิดจริงๆมิวยอมรับ..." ฉันเอ่ยบอกออกไปด้วยใบหน้าเศร้าหมองเล็กน้อย เพราะฉันไม่อยากจะกลับไปฟินแลนด์จริงๆ ฉันอยากจะอยู่ที่นี่ จังหวะนี้ถ้าพี่มาร์คัสให้ฉันไหว้ฉันก็จะไหว้ เพราะฉันไม่มีทางเลือก

"..." พี่มาร์คัสก็เงียบ พร้อมมองหน้าฉันนิ่งๆ

"มิวขอโอกาสได้ไหม.."

"ฉันไม่เคยให้โอกาสใคร.." พี่มาร์คัสพูดขึ้นเสียงนิ่งเรียบก่อนจะดันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"นะคะ ต่อไปมิวจะไม่ให้พี่มาร์คัสต้องมาดูแลมิวอีกแล้ว"

"เธอแน่ใจ?" พี่มาร์คัสเลิกคิ้วถามออกมา

"แน่ใจค่ะ มิวดูแลตัวเองได้แล้ว"

"ก็ดี..." เขาตอบออกมานิ่งๆ "ฉันจะให้โอกาสเธอครั้งนี้เพียงครั้งเดียว"

"ขอบคุณค่ะ" ฉันรีบยกมือไหว้ที่มาร์คัสด้วยรอยยิ้มก่อนที่พี่มาร์คัสจะเดินออกจากห้องของฉันไป ทำให้ฉันทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาตัวยาวด้วยความโล่งอก