คุณมาเฟียจอมโหด

08 มาเฟีย

วันต่อมา

@มหาวิทยาลัย

ในที่สุดฉันก็ได้ขับรถมามหาลัยเองแล้วเพราะเมื่อยี่สิบนาทีก่อนทางบริษัทรถมาส่งรถให้ฉันที่คอนโด พอฉันได้รถฉันก็รีบขับมาที่มหาลัยทันที..ไม่ได้รบกวนพี่มาร์คัสอีกแล้วแต่มันก็ดีเพราะฉันไม่อยากมีปัญหาอีกแล้ว เพราะมีปัญหากับพี่มาร์คัสชีวิตของฉันมันต้องเสี่ยงโดนจับกลับฟินแลนด์ตลอดเลย

ครืนนนน~ ครืนนนน~

ระหว่างที่ฉันกำลังเลี้ยวรถเข้าไปจอดในลานจอดรถของคณะนิเทศฯ เสียงโทรศัพท์ของฉันมันก็ส่งเสียงร้องดังขึ้น ก่อนที่ฉันจะรีบจอดรถให้เรียบร้อยแล้วหยิบมันออกมากดรับสายทันทีเมื่อเห็นรายชื่อของคนที่โทรมา

-ใบเตย-

"ฮัลโหล..."

(อยู่ไหนแล้ว ใกล้ถึงเวลาที่อาจารย์จะเข้ามาสอนแล้วนะ) ฉันรีบยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูทันที ตายแล้ว...เหลือเวลาอีกแค่สิบห้านาทีสุดท้าย ฉันจะทันไหมเนี่ย!!

"ถึงแล้วๆ"

(รีบๆเลย)

"โอเคๆ"

ติ๊ด~

ฉันกดวางสายทันทีก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าเปิดประตูรถลงไปทันที พร้อมเปิดตารางเรียนดูว่าคาบแรกของวันนี้ฉันเรียนที่ห้องไหน ตึกไหน พอดูเสร็จก็วิ่งไปทันที ว่าแต่ตึกนิเทศ02

อยู่ตรงไหนเนี่ย!? แล้วฉันจอดรถอยู่ตึกไหนกัน แล้วทำไมเมื่อกี้ฉันไม่ถามใบเตยนะ โอ้ยมิวนิค! ทำไมขี้ลืมแบบนี้...

"โอ้ย! เข้าเรียนทันไหมเนี่ย" ฉันบ่นอุบอิบออกมาก่อนจะมองซ้ายมองขวาเพื่อหาตึกเรียน แต่เมื่อสายตาของฉันไปสะดุดกับตึกตรงหน้า...ฉันก็ยิ้มออกมาทันที นั่นไงตึกนิเทศ02 เมื่อเห็นแบบนั้นฉันก็รีบวิ่งไปทันที ก่อนจะเปิดตารางเรียนดูไปด้วยว่าฉันเรียนที่ห้องไหน

ตายๆๆ จะเข้าสายตั้งแต่คาบแรกไม่ได้นะ! หาตึกเรียนเจอแล้วแต่ฉันหาห้องเรียนไม่เจอเลย นี่ฉันจะซวยทุกเช้าที่ฉันมามหาลัยเลยรึไง!

"มิวนิค..." แต่ระหว่างที่ฉันกำลังมองหาห้องเรียนอยู่นั้น อยู่ๆก็มีเสียงของใครก็ไม่รู้เอ่ยเรียกฉันขึ้นมา ก่อนที่ฉันจะรีบหันขวับไปมองทันที พร้อมยิ้มกว้างออกมาเมื่อเจอพี่ไทเป

ใช่ฉันรอดแล้ว ฉันจะถามพี่ไทเปว่าห้อง8804อยู่ที่ไหน

"พี่ไทเปคะ ช่วยมิวด้วย" ฉันไม่รอให้พี่ไทเปเดินเข้ามาหาฉัน ฉันก็รีบวิ่งเข้าไปหาพี่ไทเปทันที ก่อนที่พี่ไทเปจะเลิกคิ้วออกมา

"หาห้องเรียนไม่เจอใช่ไหม?" ฉันพยักหน้าทันทีก่อนที่พี่ไทเปจะหัวเราะออกมาเบาๆ "แล้วเรียนห้องไหนครับ?"

"ห้อง8804ค่ะ" ฉันยิ้มกว้างออกไปทันที ก่อนที่พี่ไทเปจะยิ้มออกมา

"มาครับ พี่จะไปส่ง"

"ค่ะ" ฉันรีบตอบออกไปทันที

จากนั้นพี่ไทเปก็พาฉันเดินไปที่ลิฟต์แต่ระหว่างที่ลิฟต์เคลื่อนตัวฉันก็ดูนาฬิกาที่ข้อมือไปด้วยความรนราน เพราะเหลืออีกแค่ไม่กี่นาทีก็ถึงเวลาที่อาจารย์จะเข้าแล้ว...

"มาสายตั้งแต่วันแรกเลยนะ อย่างนี้ต้องฟ้องพี่รหัสเราไหม?" พี่ไทเปเอ่ยแซวขึ้นก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นยิ้มแห้งๆให้พี่ไทเป

"มิวไม่ได้ตั้งใจนะคะ มิวแค่รอรถมาส่งเลยมาช้า"

"แต่คาบแรกไม่ค่อยได้เรียนหรอก อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ"

"รู้สึกผิดค่ะ มาสายตั้งแต่วันแรกเลย" ฉันยิ้มแห้งๆตอบออกไป คาบแรกก็ควรที่จะมาเช้าหน่อยไหมเล่า

"สมกับเป็นน้องรหัสมินมัน"

"..." ฉันก็ยิ้มแห้งๆตอบออกไปก่อนที่ประตูลิฟต์จะเปิดออก

ติ๊ง~

จากนั้นฉันและพี่ไทเปก็เดินออกมาพร้อมกัน แล้วพี่ไทเปก็พาเดินมายังห้องแห่งพึ่งก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นมองหมายเลขห้องและพอเห็นคำว่าห้อง8804 ฉันก็ยิ้มออกมาทันทีแล้วรีบหันขวับไปขอบคุณพี่ไทเป

"ขอบคุณค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ" พี่ไทเปส่งยิ้มให้ฉัน

"งั้นมิวเข้าไปในห้องก่อนนะคะ" ฉันชูนาฬิกาขึ้นดูก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่ไทเปพร้อมยิ้มออกไปก่อนที่พี่ไทเปจะพยักหน้าเบาๆแล้วยิ้มให้ ฉันจึงรีบผลักประตูเข้าไปในห้องทันที

แกร๊ก...ฉันเปิดประตูเข้าไปและสายตาของนักศึกษาบางคนก็หันมามองที่ฉันก่อนจะหันไปมองหน้าอาจารย์ที่กำลังพูดอะไรบางอย่างอยู่ ฉันจึงรีบวิ่งไปนั่งลงข้างๆใบเตยที่นั่งอยู่ข้างๆพอร์ชทันที

เป็นไปตามคาดฉันสาย สายตั้งแต่วันแรกได้ยังไงเนี่ย-__- มิวขอโทษนะคะคุณแม่ งื้อๆ มิวไม่ได้ตั้งใจจริงๆ T-T

"ทำไมมาสาย" ใบเตยหันมาพูดกับฉันเสียงเบา

"รอรถมาส่งอ่ะดิ" แล้วใบเตยก็พยักหน้าก่อนที่ฉันจะหันไปฟังสิ่งที่อาจารย์สอน

แต่เดี๋ยวนะ! พี่ไทเปบอกกับฉันว่าคาบแรกไม่ได้เรียนหรอก เขาหมายถึงวิชาอะไร ใช่วิชานี้ไหม? ทำไมฉันถึงได้งานแล้ว?

..

"เห้อออ แค่คาบแรกก็เหนื่อยเป็นบ้าเลย" สามชั่วโมงต่อมาหลังจากที่เรียนคาบแรกเสร็จเรียบร้อย และอาจารย์ก็ได้เดินออกไปแล้ว ใบเตยก็บิดขี้เกียจไปมาพร้อมพูดขึ้น ก่อนที่ฉันจะถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย

"หิวอ่ะ ไปกินข้าวกัน" ฉันพูดออกไปพร้อมเก็บของต่างๆลงกระเป๋าให้เรียบร้อยก่อนจะดันตัวลุกขึ้น

"กินไหน?" ใบเตยลุกขึ้นตามพร้อมถามออกมา

"แล้วแต่เลยฉันได้หมด"

"กูแยกตรงนี้นะ..." พูดจบพอร์ชมันก็เดินออกไปทันที ก่อนที่ฉันจะหันไปมองหน้าใบเตยนิ่งๆ

"ช่างมัน..." ใบเตยพูดจบก็เดินเข้ามาหาฉันก่อนที่เราสองคนจะเดินออกจากห้องไป

"สรุปกินไหน? หิวข้าวนะเนี่ย!" ฉันบ่นออกมาเพราะฉันเรียนคาบเมื่อกี้หนักมากเหนื่อยและหิวมากด้วย

"ฉันเห็นร้านอาหารหน้าคอนโดแกก็มี ไปกินนั่นไหมกินเสร็จไปทำงานห้องแก"

"อืม ได้นะ" ฉันบอกออกไปด้วยรอยยิ้มจากนั้นเราสองคนก็เดินแยกกันไปที่รถของใครของมัน เพราะเราสองคนมาคนละคันและไปเจอกันที่ร้านอาหารหน้าคอนโดฉันเลย

.

.

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

@คอนโดมิวนิค

หลังจากที่เราสองคนกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยและตอนนี้ฉันกับใบเตยก็นั่งทำงานกันอยู่ที่ห้องของฉันมานานหลายชั่วโมงแล้ว

"เห้อ นี่คืองานของปีหนึ่งเหรอเนี่ยยากฉิบหาย" ใบเตยบ่นอุบอิบออกมาพร้อมวางปากกาลงก่อนจะบิดขี้เกียจไปมาด้วยความเหนื่อยล้า

"เบื่อแล้วแก ไม่อยากทำแล้ว" ฉันทำหน้างอแงก่อนจะวางทุกสิ่งทุกอย่างลงพร้อมลุกขึ้นยืนบิดเอวไปมาสองสามทีแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาตัวยาวก่อนจะเลื่อนเฟซบุ๊กเล่นไปมา

"ฉันก็ไม่ทำแล้วเหมือนกัน" ใบเตยพูดจบก็เดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆฉันพร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น

"อยากเที่ยวอ่ะแก" ฉันบ่นอุบอิบออกมาพร้อมเข้ากูเกิลค้นหาสถานที่เที่ยวในประเทศไทยที่ใกล้ที่สุด ก็ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่คือยังไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยนะ อยากจะไปมากตอนนี้

ฟรึ่บ!

"แกดูนี่..." อยู่ๆใบเตยก็ดันตัวนั่งดีๆพร้อมยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันดู ฉันก็เลิกคิ้วยุ่งพร้อมมองไปยังโทรศัพท์ของใบเตย

"เฟซพอร์ชเหรอ ขอแอดหน่อย" ฉันพูดจบก็พิมพ์ชื่อเฟซของพอร์ชลงที่ค้นหา

"ฉันไม่ได้ให้แกดูแค่นั้น..." ใบเตยพูดขึ้นเสียงเรียบ ก่อนที่ฉันจะหยุดชะงักเมื่อกำลังจะกดแอดเฟซบุ๊กพอร์ชไป

"อะไรเหรอ?" ฉันถามออกไป

"ตอนนี้มันอยู่ที่สนามแข่งรถ ไปหามันไหม?"

"..." ฉันมองหน้าใบเตยก่อนจะใช้ความคิด สนามแข่งรถงั้นเหรอ? จะว่าไปมันก็น่าสนใจนะ ฉันไม่เคยไปสถานที่แบบนี้ซะด้วยสิ "ตกลง"

"เปลี่ยนชุดกัน แต่ฉันไม่มี..."

"นี่ห้องใคร?" ฉันยิ้มออกมาก่อนจะดึงมือใบเตยให้ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวของฉันพร้อมเปิดตู้เสื้อผ้าออก

"เลือกเลยค่ะ"

"..." ใบเตยก็ยิ้มออกมาก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกางเกงขาสั้นและเสื้อเอวลอยออกมา ดีนะที่ฉันและใบเตยค่อนข้างจะตัวเท่ากัน เลยสามารถใส่เสื้อผ้าด้วยกันได้

"ใส่ขาสั้นเหรอ?" ฉันเอียงคอถามก่อนที่ใบเตยจะพยักหน้าออกมาแล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ

ฉันจึงหยิบกางเกงขาสั้นออกมาบ้างพร้อมเสื้อครอปเอวลอยแล้วจัดการเปลี่ยนในห้องแต่งตัวทันที และพอฉันเปลี่ยนเสร็จใบเตยก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

"น่ารักเชียว" ใบเตยเอ่ยชมฉันจนฉันก้มลงมองชุดตัวเองด้วยความเขินอายเล็กน้อย

"มัวแต่ชม ไปเลยไหม?"

"ไปรถฉันนะ เดี๋ยวแวะมาส่ง" ฉันก็พยักหน้าก่อนจะเดินออกมาจากห้องแล้ววิ่งไปขึ้นรถพร้อมขับรถไปตามแผนที่ของสนามแข่งรถทันที

.

.

@สนามแข่งรถM

"คนน่าจะเยอะ" ทันทีที่รถเคลื่อนตัวมาจอดที่สนามแข่งรถแห่งนี้ฉันก็เอ่ยพูดขึ้นด้วยท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อย

"ฉันเคยได้ยินมานะว่าสนามแข่งรถแห่งนี้เป็นของผู้มีอิทธิพล" ฉันหันขวับไปมองหน้าใบเตยทันทีที่ใบเตยพูดจบ

"ผู้มีอิทธิพลงั้นเหรอ หมายถึง...?" คือฉันไม่รู้จริงๆ เพราะคำว่าผู้มีอิทธิพลน่าจะมีหลายความหมาย

"มาเฟีย" ใบเตยตอบออกมาเสียงนิ่งเรียบ

"ห๊ะ! จริงเหรอ?" ฉันถามออกไปด้วยใบหน้าที่ตกใจเล็กน้อย แล้วใบเตยพาฉันมาทำไมเนี่ย!!

"ฉันเคยได้ยินไอ้พอร์ชมันพูด เพราะมันมาที่นี่บ่อยแต่มันไม่เคยชวนฉันมาเลย ฉันขอมามันก็ไม่ให้มาด้วย"

"แสดงว่ามาเฟียต้องน่ากลัวมาก แล้วแกพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย!!" ฉันพูดออกไปด้วยใบหน้าที่หวาดกลัวเล็กน้อย ถึงฉันจะไม่ค่อยกลัวอะไรแต่กลุ่มคนพวกนี้ฉันขอไม่ยุ่งแล้วกัน

"อยากรู้ไงว่ามันเป็นยังไง" ใบเตยยิ้มออกมาบางๆ

"เราจะปลอดภัยใช่ไหม?" ฉันถามออกไปด้วยใบหน้าที่ประหม่าเล็กน้อย

"น่าจะปลอดภัยแหละเพราะเราไม่ได้ไปยุ่งกับคนพวกนั้นอยู่แล้ว"

"อือ" ฉันก็พยักหน้าเบาๆก่อนจะปลดเข็มขัดออกแล้วเปิดประตูรถลงไป แล้วใบเตยก็เดินมายืนอยู่ข้างๆฉัน "คนน่าจะเยอะ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง"

"ฉันก็ว่างั้น...ไปเถอะ" พูดจบใบเตยก็ดึงมือฉันให้เดินเข้าไปข้างใน

"วู้วววววว"

"กูลงคันสีดำ"

"กูลงคันสีเหลือง"

พอเราสองคนเดินเข้ามาที่ข้างในก็ได้ยินเสียงของผู้คนที่ยืนเชียร์การแข่งขันรถกันอย่างดุเดือด

"คนเยอะมาก" ฉันหันขวับไปมองหน้าใบเตย

"มองหาไอ้พอร์ชช่วยหน่อย" ใบเตยพูดขึ้นพร้อมสอดส่องสายตามองไปรอบๆบริเวณนี้ก่อนที่ฉันจะมองหาช่วย

"นั่นไง" และใบเตยก็พูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะดึงมือฉันให้เดินเข้าไป ฉันจึงรีบเดินตามเข้าไปทันที

"พวกมึงมาทำไม!" พอฉันเดินไปถึงพอร์ชก็หันมาเลิกคิ้วถามด้วยใบหน้าดุๆ

"เห็นแกเช็คอินเลยอยากมาดู" ใบเตยตอบออกไป

"มึงช่วยแหกตาดูดิว่ามีผู้หญิงไหม?" พอร์ชพูดออกมาด้วยสีหน้าอารมณ์เสียนิดหน่อย

"ใครวะ..." ทันทีที่พอร์ชพูดจบผู้ชายคนข้างๆก็เอ่ยพูดขึ้นพร้อมมองมาที่ฉันสองคน

"เพื่อนกู" พอร์ชหันไปตอบนิ่งๆ

"ฉันแผ่นดินพวกเธอ...?" ผู้ชายคนที่ยืนอยู่ข้างๆพอร์ชพูดขึ้นก่อนจะหันมามองหน้าฉันสองคน

"ฉันใบเตย..นี่มิวนิค" ใบเตยพูดขึ้นพร้อมหันมาแนะนำตัวฉันก่อนที่ฉันจะยิ้มให้บางๆ

"พวกเธอชอบสถานที่แบบนี้?" แผ่นดินเลิกคิ้วถาม

"ชอบควายไร ตามกูมาเหมือนลูก" พอร์ชพูดขึ้นนิ่งๆ

"ใครแข่งอ่ะ ดูน่าสนุก" และฉันก็เอ่ยถามขึ้นเพราะกองเชียร์คือดังมากและดูดุเดือด

"พวกมาเฟีย"

"มาเฟีย!?" ใบเตยอุทานออกมาด้วยใบหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะหันมามองหน้าฉัน

"อยากเห็น" ฉันบอกออกไปด้วยใบหน้าตื่นเต้นก่อนจะดึงมือใบเตยเข้าไปใกล้ๆโดยที่ไม่ได้สนใจเสียงร้องตามหลังของพอร์ชเลย

และพอฉันมายืนอยู่ตรงนี้ฉันก็เห็นรถซุปเปอร์คาร์คันสีดำและสีเหลืองที่กำลังแข่งกันอย่างดุเดือดอย่างชัดเจน