คุณมาเฟียจอมโหด

06 พี่รหัส

"ไม่ค่อยเต็มแต่ขับรถมาส่งที่มหาลัย?" ใบเตยเลิกคิ้วถามฉันออกมาด้วยใบหน้าที่งุนงง

"ขับได้" ฉันตอบปัดๆออกไป "อย่าพูดถึงเขาเลย พรุ่งนี้ฉันก็ขับรถมาเองแล้ว"

"แล้วพักอยู่ไหน ได้อยู่กับพี่ชายไหม?"

"ไม่อ่ะ ฉันพักอยู่คอนโดใกล้ๆเนี่ยแหละ" ฉันตอบออกไปยิ้มๆก่อนที่ใบเตยจะพยักหน้าเบาๆ แล้วจังหวะนั้นรุ่นพี่คนหนึ่งก็เดินไปยืนอยู่ข้างหน้าพวกเรา ที่ตอนนี้พวกเรานั่งเป็นแถวกันอยู่ แต่ก็ไม่ค่อยเป็นระเบียบเท่าไหร่หรอก

ฉันก็พอจะรู้มาบ้างว่าคณะนี้รับน้องหรือกิจกรรมตอนเปิดเรียนไม่ค่อยโหดหรอก ไม่เหมือนคณะวิศวะฯที่โหดมากก็อย่างว่าแหละ นั่นมันคณะวิศวะฯ

"สวัสดีครับ น้องๆปีหนึ่งทุกๆคน" รุ่นพี่คนนั้นเอ่ยทักทายขึ้นด้วยรอยยิ้ม

"สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ"

"พี่ชื่อพี่บาสนะครับอยู่ปีสาม" และพี่บาสก็แนะนำตัว ก่อนจะพูดขึ้น "คณะนิเทศฯของเราก็ไม่มีรับน้องอะไรมากมายหรอกครับ นอกจากคัดเลือกดาวเดืือนไปประกวด และประกาศพี่รหัสกันครับ"

"ฉันว่าแกได้ไปประกวดดาวแน่มิวนิค" และใบเตยก็หันมามองหน้าฉัน ฉันจึงหันขวับไปมองหน้าใบเตยทันที

"ไม่เอา ฉันไม่ชอบ"

"กูก็ว่างั้น ประกวดอะไรไร้สาระ" และพอร์ชก็พูดขึ้นเสียงเรียบ

"เหอะ...พี่เขาไม่เอาแกไปเป็นเดือนหรอกพอร์ช" ใบเตยหันไปพูดกับพอร์ชพร้อมเบะปากใส่เล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองรุ่นพี่ที่ยืนพูดต่อ โดยที่พอร์ชก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว เอาแต่หลบอยู่หลังฉันแล้วกดโทรศัพท์อยู่แบบนั้น

"งั้นพี่จะแนะนำดาวเดือนของคณะเรานะครับ แต่ดาวของเราไม่ใช่แค่ดาวคณะนะ แต่เป็นดาวมหาลัยด้วย" พี่บาสพูดขึ้นก่อนจะหันไปพูดอะไรไม่รู้กับพวกพี่ๆ และจังหวะนั้นก็มีพี่ผู้หญิงและผู้ชายสองคนเดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าพวกเรา นั่นมันพี่จิสมินนิ แต่พี่ผู้ชายฉันไม่รู้จัก แต่พี่จัสมินคือสวยเลยนะ สวยมาก

"มิวววว..."

"ห๊า" ฉันหันไปมองหน้าใบเตยทันทีที่ตอนนี้สายตาของใบเตยกำลังมองไปที่พี่เดือนผู้ชายคนนั้น แต่สายตาคือหยาดเยิ้มมากๆ

"พี่ไทเปอ่ะแก" ใบเตยพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปสะกิดพอร์ชเบาๆ "นั่นมันพี่ไทเปพี่รหัสแกตอนอยู่โรงเรียนเดิมใช่ไหม"

"อือ" พอร์ชตอบแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองแต่อย่างใด เอาแต่กดโทรศัพท์เล่นเกมอยู่แบบนั้น

"รู้จักเหรอ?" ฉันถามใบเตยออกไป

"อือ พี่เขาอยู่โรงเรียนเดียวกับพวกฉันสองคน" ฉันก็พยักหน้าเข้าใจก่อนจะหันไปมองข้างหน้า พี่ไทเปน่าจะเป็นสเปกของสาวๆเลยนะ สูง ขาว หล่อเลยล่ะ และทำให้ใบเตยเคลิบเคลิ้มได้ไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงคนอื่นๆที่นั่งอยู่แถวนี้ด้วย

"แนะนำตัวหน่อยครับ" และพี่บาสก็หันไปบอกพี่ทั้งสองคน

"สวัสดีค่ะพี่ชื่อจัสมินนะคะ"

"วู้ววววววว"

"แม่ของลูกชัดๆ"

"พี่โสดไหมครับ"

พอพี่จัสมินรายงานตัวเสร็จเสียงโห่ร้องของเหล่าพวกผู้ชายก็ดังขึ้นและมองไปยังพี่จัสมินกันหมดไม่เว้นแม้แต่พอร์ชที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ก็เงยหน้าขึ้นมองโดยไม่ละสายตาไปไหน และตอนที่พี่จัสมินยิ้มเขินๆคือผู้ชายเหล่านี้สามารถตายได้เลย คือน่ารักมาก ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังมองไม่กระพริบตา

"ฉันต้องไปเกาหลีแล้วแหละ" ฉันหันไปมองหน้าใบเตยทันทีที่ใบเตยพูดจบ

"อย่างมึงคงหมดหลายล้านถึงจะสวยสู้พี่เขา" ฉันกำลังจะอ้าปากถามแต่เสียงของพอร์ชก็ดังขึ้นซะก่อน ทำให้ฉันต้องกลืนคำพูดลงคงก่อนจะหัวเราะขึ้นเบาๆ เพราะฉันรู้แล้วว่าหมายถึงอะไร

"ไอ้พอร์ชปากสุนัขจริงๆแกเนี่ย" ใบเตยจิ๊ปากออกไปก่อนจะหันไปสนใจข้างหน้าต่อโดยที่พอร์ชก็ไม่ได้สนใจอะไร

"นี่คือดาวคณะและดาวมหาลัย.." พี่บาสพูดขึ้นก่อนที่เสียงโห่ร้องและเสียงปรบมือจะดังขึ้นอีก "ต่อไปเป็นฝั่งของเดือนแล้วนะครับ"

"สวัสดีครับพี่ชื่อไทเป"

"กรี๊ดดดดดดด"

"หล่อมากกก"

"ฉันเลือกถูกแล้วที่เข้าคณะนี้"

และเสียงอื่นๆก็ดังขึ้นก่อนที่ฉันจะมองไปรอบๆบริเวณนี้ ฉันก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่พวกเธอส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดกัน เพราะพี่ไทเปหล่อจริงๆนั่นแหละ

"แกว่าหล่อไหมมิว" ใบเตยเขย่าแขนฉันไปมาแต่สายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่พี่ไทเป

"หล่อสิ" ฉันตอบออกไปตามตรง จะว่างั้นๆหรือไม่หล่อก็กะไรอยู่ เพราะแบบนี้เขาเรียกว่าหล่อ

"ขอให้เป็นพี่รหัสฉันเถอะ เพี้ยง!"

"ชอบขนาดนั้น?" ฉันหันไปเอียงคอถามด้วยรอยยิ้ม

"เปล่า...เห็นว่าหล่อเฉยๆ" ใบเตยหันมายิ้มให้ฉันแห้งๆก่อนที่ฉันจะส่ายหน้าไปมา

"เอาล่ะครับ งั้นพี่จะคัดเลือกน้องๆไปประกวดดาวและเดือนนะครับ ส่วนพี่รหัสตอนบ่ายพี่ค่อยจะประกาศ" พี่บาสพูดขึ้นก่อนที่พี่จัสมินและพี่ไทเปจะเดินออกไป และสายตาของพี่ๆที่อยู่แถวนี้ก็กำลังมองหาน้องๆเพื่อประกาดดาวและเดือน

"พอร์ช.." และเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นก่อนที่ทุกคนจะหันไปมองตามเสียง ก็เจอพี่ไทเปเดินเข้ามาหาพอร์ชด้วยรอยยิ้ม

"พี่อย่าคิดจะเอาผมไปประกวดเด็ดขาด" พอร์ชมันพูดขึ้นทันทีโดยที่พี่ไทเปยังไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย

"ทำไมวะ มึงไม่อยากเป็นเดือนไง?"

"พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบ พี่ไปหาคนใหม่ได้เลยถ้าพี่ไม่อยากให้งานเขาล่ม"

"มึงนี่..." พี่ไทเปส่ายหน้าไปมาก่อนจะหันมาสบตากับฉันแล้วเลื่อนสายตาลงไปมองยังป้ายชื่อของฉัน "น้องมิวนิค สนใจไปคัดดาวไหมครับ"

"มาตรฐานอยู่ไหนวะ คุยกับผู้หญิงหวานหยดย้อย" เสียงพอร์ชดังขึ้น

"อย่ามาวอนตีนกูไอ้พอร์ช" และพี่ไทเปก็หันไปด่าพอร์ชก่อนจะหันมามองหน้าฉันด้วยรอยยิ้ม ฉันจึงหันไปมองหน้าใบเตยทันที

"ไปเลยแก" ใบเตยพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

"ฉันไม่ชอบ.." ฉันบอกออกไปก่อนจะหันไปมองหน้าพี่ไทเป "เรื่องประกวดดาวมิวขอปฏิเสธได้ไหมคะ แล้วพอมีกิจกรรมอื่นเดี๋ยวมิวจะทำให้ค่ะ"

"เอางั้นเหรอ?" พี่ไทเปเลิกคิ้วถามก่อนที่ฉันจะพยักหน้าเพราะจากที่ดูมาผู้หญิงสวยๆในคณะนี้คือเยอะอยู่นะ "งั้นก็ได้ครับ แต่กิจกรรมอื่นห้ามปฏิเสธพี่นะ"

"ค่ะ.." ฉันก็ยิ้มให้บางๆ แล้วพี่ไทเปก็เดินไป จากนั้นรุ่นพี่ก็ได้ดาวเดือนของคณะไปประกวดแล้ว ก่อนที่พวกพี่ๆจะคุยอะไรด้วยนิดหน่อยก็ให้แยกย้ายกันไปพักได้

.

.

@โรงอาหารคณะนิเทศศาสตร์

"ตื่นเต้นอ่ะ ไม่รู้จะได้ใครเป็นพี่รหัส" ใบเตยพูดขึ้นด้วยท่าทางตื่นเต้นพร้อมตักข้าวที่อยู่บนจานตรงหน้าเข้าปาก

"ถ้ากูได้พี่จัสมินเป็นพี่รหัสนะ กูเลี้ยงข้าวพวกมึงหนึ่งเดือนไปเลย" พอร์ชพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่จริงจัง จนฉันหลุดขำออกมา

"นี่ชอบจริง?"

"อย่าไปถามเลยมิวคนอย่างไอ้พอร์ชชอบทุกคนที่สวยและน่ารัก" ใบเตยพูดขึ้นก่อนจะหัวเราะขึ้นเบาๆ

"เก็บปากไว้แดกข้าว"

"แกหัดพูดครับๆกับฉันเหมือนกับสาวๆหน่อยพอร์ช"

"แค่คิดกูก็เจ็บคอล่ะ"

"นี่พวกแกทะเลาะกันแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?" หลังจากที่ใบเตยและพอร์ชเอาแต่ฟาดฟันกันฉันจึงเป็นคนพูดขึ้น

"อย่าไปใส่ใจเลยแก ก็เป็นแบบนี้แหละ" ใบเตยหันมาตอบฉันก่อนจะหัวเราะขึ้นเบาๆ "มันไม่ได้ด่าฉันมันนอนไม่หลับ"

"ไอ้พอร์ช.." และระหว่างนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นก่อนที่เราสามคนจะหันไปมองก็เจอพี่ไทเปเดินถือน้ำมาสามขวดก่อนจะนำมาวางลงตรงหน้าเราทุกคน "พี่ซื้อมาให้"

"ขอบคุณค่ะ" ฉันและใบเตยพูดพร้อมกัน

"พี่มาไม?" พอร์ชเอ่ยถามพี่ไทเปออกไป

"ก็บอกอยู่ซื้อน้ำมาให้"

"ไอ้ไทเป แกไปทำไรโต๊ะน้องเขา" และเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นอีกก่อนที่เราทุกคนจะหันไปมองก็เจอพี่จัสมินเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มก่อนที่พี่จัสมินจะเดินมานั่งลงข้างๆฉัน และฉันสังเกตเห็นคนเสียอาการอ่ะ นี่น่ะเหรอที่ใบเตยบอกเห็นน่ารักแล้วชอบ แต่ทำไมพอร์ชมันดูนิ่งและเงียบไปเมื่อพี่จัสมินเดินมาถึง

"มึงตามกูมาทำไม?" พี่ไทเปหันไปพูดกับพี่จัสมิน ทำให้รู้เลยว่าทำไมถึงได้เคยเป็นพี่รหัสของพอร์ช คำพูดเหมือนกับเป๊ะ

"อย่าสำคัญตัว ฉันไม่ได้ตามแกจ๊ะฉันมาหาน้องๆ" พี่จัสมินยิ้มหวานออกมาก่อนจะหันมามองหน้าพวกเราสามคนด้วยรอยยิ้ม "มาจากโรงเรียนเดียวกันเหรอ?"

"เปล่าค่ะ.." ฉันเป็นคนตอบออกไป

"เตยกับพอร์ชมาจากโรงเรียนเดียวกัน ส่วนมิวมาจากฟินแลนด์" ใบเตยตอบออกไปด้วยรอยยิ้ม

"แล้วน้องมิวพักอยู่กับใครคะ? หรือว่ามาเรียนที่นี่คนเดียว" พี่จัสมินหันมามองหน้าฉัน

"มิวมาเรียนคนเดียวค่ะ"

"เก่งจังตัวแค่เนี่ย ถ้ามีอะไรปรึกษาพี่ได้นะ" พี่จัสมินบอกก่อนที่ฉันจะพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มก่อนที่พี่จัสมินจะยิ้มแล้วเดินออกไป

"งั้นพี่ไปนะครับ หวังว่าเราสองคนจะได้เป็นน้องรหัสพี่นะ" พี่ไทเปยิ้มให้ฉันและใบเตยก่อนจะหันไปมองหน้าพอร์ชนิ่งๆ "ส่วนมึง พอครับกูไม่รับผู้ชาย"

"หึ" พอร์ชหัวเราะขึ้นเบาๆ "ผมก็ไม่รับใครน้องจากพี่จัสมิน"

โอโห้...พอร์ชคือออกตัวแรงมาก

"กูขอให้มึงโชคดีครับ" พี่ไทเปพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป

"ชอบจริง?" ฉันเลิกคิ้วถามพอร์ชออกไป

"..." มันก็ไม่ตอบฉันแต่กลับนั่งนิ่งๆกินข้าวต่อโดยที่ไม่พูดไม่จาอะไรออกมา

.

.

@ลานกว้างคณะนิเทศศาสตร์

เวลา 13:00 นาที

และตอนนี้เราทุกคนก็มานั่งรวมตัวกันอยู่ที่ลานกว้างของคณะนิเทศฯเป็นที่เรียบร้อย เพื่อรอฟังกิจการต่อไปคือประกาศพี่รหัสกัน แต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่าที่นี่และคณะนี้จะประกาศกันยังไง

"ก่อนที่จะมาประกาศเรื่องพี่รหัสพี่มีเรื่องจะมาเล่าเกี่ยวกับของคณะเรา..." พี่บาสพูดขึ้นและจากนั้นทุกคนก็นั่งฟังกันอย่างสนใจและมีเล่นเกมสนุกๆด้วยจนเวลาผ่านไปเกือบจะสองชั่วโมงมั้งหลังจากที่เราเล่นเกมหรือพูดคุยกันเสร็จ

"ตอนไหนจะประกาศพี่รหัสเนี่ย ฉันลุ้นจนตัวเกร็งไปหมดแล้วนะ" ใบเตยพูดขึ้นก่อนที่ฉันจะพยักหน้าเห็นด้วย เพราะฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าฉันจะได้ใครเป็นพี่รหัส

"และแล้วก็ถึงเวลาที่น้องๆรอคอยกันแล้วครับ" พี่บาสพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนที่พี่ปีสองทุกคนจะมายืนเป็นวงกลมล้อมน้องปีหนึ่งไว้

"นี่คือโฉมหน้าพี่ปีสองทุกคนนะครับ" และก็มีเสียงฮือฮาขึ้นต่างๆนาๆบางคนก็บอกอยากได้พี่คนนี้ คนนั้น คนนู้นบ้าง ส่วนฉันใครก็ได้ไม่ได้ซีเรียสกับเรื่องพวกนี้

"ที่ข้างหลังป้ายชื่อของแต่ละคนไม่ว่าจะเป็นน้องปีหนึ่งหรือพี่ปีสอง จะมีคำใบ้อยู่ที่ข้างหลังนะครับ" พอพี่บาสพูดจบฉันรีบพลิกมันขึ้นมาดูทันที ก่อนจะเลิกคิ้วยุ่ง

'พี่หน้าไม่โหด เพราะพี่น่ารัก ตามหาพี่ให้เจอนะคะ'

ฉันอึ้งไปเลย นี่คือคำใบ้งั้นเหรอ? แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันรู้คือพี่รหัสฉันเป็นผู้หญิงและต้องน่ารัก แต่พี่ปีสองคือน่ารักเกือบทุกคนเลยนะ หรือต้องหาคนที่น่ารักทีิ่สุดงั้นเหรอ?

"ถ้าเห็นแล้วลุกขึ้นไปตามหาเลยครับ ถ้าใช่คำใบ้จะตรงกันนะครับ" พี่บาสพูดจบน้องๆปีหนึ่งก็ลุกขึ้นเตรียมตัวไปหาพี่รหัสกันทันที

"แกได้คำใบ้ว่าอะไร?" ใบเตยหันมาถามฉัน

"นี่" ฉันก็ยื่นให้ใบเตยดูก่อนที่ใบเตยจะพยักหน้า

"แกได้คำใบ้ว่าอะไร?" และใบเตยก็หันไปถามพอร์ชที่ยืนนิ่งอยู่ไม่เดินไปไหน

"กูได้พี่ไทเป" พอร์ชตอบออกมาเสียงนิ่งเรียบ

"ทำไมรู้ ง่ายขนาดนั้น?" ฉันเลิกคิ้วถาม

"เหอะ...คำใบ้ตอนอยู่โรงเรียนเก่าก็อันนี้ ไม่มีสมองคิดคำใบ้ใหม่รึไงวะ" พอร์ชมันพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไปหาพี่ไทเป

"งั้นเราแยกกัน แล้วมาเจอกันตรงนี้" ใบเตยบอกฉันก่อนที่ฉันจะพยักหน้าจากนั้นใบเตยก็เดินออกไปส่วนฉันก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมและฉันจะเริ่มจากพี่คนไหนนะ

"พี่จัสมิน" ฉันอุทานออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงพี่จัสมินออก แต่พอฉันเดินไปถึงที่ที่พี่จัสมินยืนอยู่ถึงกับท้อเลย เพราะคนรุมพี่จัสมินเยอะมาก เยอะขนาดนี้คงไม่ใช่ฉันแล้วแหละ..

"น้องมิวนิค" และระหว่างที่ฉันกำลังจะหมุนตัวเดินไปทางอื่นพี่จัสมินก็เอ่ยเรียกชื่อฉันขึ้น ก่อนที่ฉันจะหันไปมอง "ได้คำใบ้ว่าอะไรคะ?"

"เอ่อ.." ฉันมองต่ำดูป้ายชื่อที่ฉันถืออยู่ในมือก่อนจะเดินเข้าไปหาพี่จัสมินแล้วยื่นให้ดู

"ที่มาหาพี่เพราะคิดว่าพี่คือคำใบ้นี้?" พี่จัสมินยกยิ้มมุมปากออกมา

"ค่ะ.." ฉันตอบออกไปด้วยรอยยิ้ม

"ทำไมถึงคิดว่าเป็นพี่คะ?" พี่จัสมินเอียงคอถามแบบน่ารักๆ

"เพราะพี่จัสมินน่ารัก" พี่จัสมินหัวเราะขึ้นเบาๆทันที

"งั้นขอต้อนรับสู่น้องรหัสของพี่นะ" พี่จัสมินยิ้มหวานออกมาก่อนจะชูด้านหลังป้ายชื่อพี่จัสมินให้ฉันดูก่อนที่ฉันจะยิ้มกว้างออกมาทันที เพราะฉันดีใจที่พี่จัสมินคือพี่รหัสฉัน "งั้นพี่ขอไลน์หน่อย ไว้พี่นัดเลี้ยงนะคะ"

"ได้ค่ะ" แล้วฉันก็กดไลน์ให้พี่จัสมินแล้วยืนคุยกันนิหน่อย และกิจกรรมก็จบลงในเวลาต่อมา ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันกลับแต่ฉันกับใบเตยและพอร์ชยังไม่ได้กลับนะ เพราะมีนัดกินหมูกระทะกันไง

..

และแล้วพวกเราสามคนก็ได้มานั่งอยู่ในรถสปอร์ตคันหรูของพอร์ชเรียบร้อย

"ร้านไหน?" พอร์ชเอ่ยถามขึ้น

"ร้านแถวๆถนนคนเดินอ่ะ" ใบเตยตอบก่อนที่พอร์ชจะชับรถไปและจังหวะนั้นเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ส่งเสียงร้องดังขึ้น

ครืนนนน~ ครืนนนน~

-พี่มาร์คัส-

พอฉันเห็นรายชื่อของคนที่โทรมาฉันก็ต้องถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย แต่พอฉันกำลังจะกดรับสายฉันก็ต้องตกใจขึ้นมาเมื่อนึกอะไรออก ใช่! พี่มาร์คัสบอกจะมารับ แต่...มันก็เรื่องของเขา หึ

"ฮัล..." ฉันยังพูดไม่ทันจบพี่มาร์คัสก็พูดขึ้นซะก่อน

(ฉันบอกว่าห้ามช้าแม้แต่วินาทีเดียว! นี่มันสิบนาทีแล้ว!) เสียงของพี่มาร์คัสคือดูโมโหมาก แสดงว่าตอนนี้พี่มาร์คัสมาถึงมหาลัยแล้ว งั้นเหรอ?

"วันนี้มิวกลับกับเพื่อนนะคะ เท่านี้ก่อนนะคะ.."

(มิว...)

ติ๊ด~

ฉันกดตัดสายทันทีพร้อมยกยิ้มมุมปากออกมาอ่อนๆ