บทที่ 28 เจรจาธุรกิจ

1333 Words

บทที่ 28 เจรจาธุรกิจ “นี่เราจะร่วมงานกันแล้ว ฉันขอแนะนำตัวนะ ฉันซื่อเมย่ค่ะ” คุณนายซื่อแนะนำตัวทันที เมื่อคิดว่าตัวเองต้องทำงานกับหญิงสาวตรงหน้า “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณนายซื่อเมย่ ฉันหลิวอ้ายเหรินค่ะ” อ้ายเหรินแนะนำตัวอีกครั้ง “ไม่ทราบว่าคุณต้องการขายชุดนี้ให้เราในราคาเท่าไหร่คะ แล้วคุณจะผลิตให้ได้มากเท่าไหร่” คุณนายซื่อยิ้มให้อ้ายเหริน “ตอนนี้พนักงานของฉันผลิตชุดได้ห้าสิบชุดแล้ว แต่อยู่ที่บ้านค่ะ” อ้ายเหรินบอก “แล้วคุณอ้ายเหรินต้องการขาย…” คุณนายซื่อไม่ทันได้เจรจาเรื่องราคาของชุด นางก็ต้องชะงัก เมื่ออ้ายเหรินพูดแทรกขึ้นว่า “ฉันไม่ต้องการขายค่ะ” อ้ายเหรินปฏิเสธ เพราะตั้งแต่แรกแล้วเธอจะไม่ขาย แต่เธอจะเอาชุดมาฝากขาย “หมายความว่ายังไงคะ” คุณนายซื่อทำหน้างง ไม่เข้าใจในคำพูดของอ้ายเหริน “ฉันต้องการเอาชุดมาฝากขายค่ะ” อ้ายเหรินบอกจุดประสงค์ “ฝากขาย” คุณนายซื่อทวนคำพูดของอ้ายเหรินอีกครั้ง “ค่ะ” อ้ายเหรินพยักหน้า “ฉันไม่เข้าใจที่คุณอ้ายเหรินพูดค่ะ” เป็นเพราะคุณนายซื่อไม่อยากยอมรับข้อเสนอนี้ จึงทำเป็นไม่เข้าใจ “ฉันต้องการฝากขาย ทางร้านของคุณเอาไปยี่สิบ ส่วนฉันแปดสิบ” อ้ายเหรินยิ้มมุมปาก เธอไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้ว่าคุณนายซื่อจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอเสนอ “เอ่อ จำนวนนี้มันเป็นไปไม่ได้ค่ะ” คุณนายซื่อครุ่นคิดและแกล้งทำมีสีหน้าลำบากใจ “ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ งั้นฉันขอตัวค่ะ” อ้ายเหรินต้องเด็ดขาด เธอจึงเก็บกล่องชุดใส่กระเป๋าแล้วกำลังจะลุกขึ้น “เดี๋ยวสิ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะคุณอ้ายเหริน” คุณนายซื่อรีบจับมือของอ้ายเหรินไว้ “ถ้าคุณนายซื่อตกลงตามที่ฉันเสนอ ฉันจะทำชุดไม่ซ้ำแบบส่ง แค่ร้านของคุณที่เดียว และจะส่งทุกเดือนด้วยค่ะ” อ้ายเหรินบอก เพราะเธอคิดว่าข้อเสนอแบบนี้ไม่มีใครกล้าปฏิเสธแน่ “หมายถึงเปลี่ยนแบบใหม่หรือ” คุณนายซื่อดวงตามีประกายเมื่อนึกถึงกำไรที่จะได้รับ เพราะนางคิดว่าเสื้อผ้าฝีมือระดับนี้ต้องขายได้แน่นอน “ใช่ค่ะ” อ้ายเหรินพยักหน้าให้คุณนายซื่อ “แล้วแบบชุดที่คุณใส่ คุณจะตัดให้ทางร้านด้วยไหม” คุณนายซื่อถาม “ตัดค่ะ แต่ชุดแบบนี้จะราคาสูงนะคะ” อ้ายเหรินเล่นตัว เพราะอยากโก่งราคาค่าตัว “เอาจริงๆ ลูกค้าของร้านเรามีแต่ระดับคุณหญิงคุณนายนะ ชุดที่คุณอ้ายเหรินใส่มานี่ก็หรูมีระดับ ฉันคิดว่าถ้าคุณอ้ายเหรินตัด แล้วเอามาฝากขายกับทางร้าน ฉันว่าต้องขายได้แน่ๆ” คุณนายซื่อบอก “เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ฉันจะให้คุณนายซื่อเป็นคนรับลูกค้าคนที่จะมาตัดชุดกับฉันได้เดือนละสองคน” อ้ายเหรินยิ้มเมื่อได้บอกจุดประสงค์ “สองคนเองหรือ” คุณนายซื่อเริ่มคิดหนัก เพราะถ้าให้จำกัดแค่ สองคน ต้องมีปัญหาเกิดขึ้นมาแน่ “ใช่ค่ะ” อ้ายเหรินพยักหน้า ‘ยิ่งมีน้อย ความต้องการยิ่งมาก’ อ้ายเหรินนึกในใจ “แต่ว่า...” คุณนายซื่อกังวลเรื่องความสัมพันธ์มากกว่า เพราะร้านของเธอมีลูกค้าประจำมากมาย ถ้าให้แค่สองคน เกรงว่าคนอื่นจะไม่พอใจ “ถ้าคุณนายกลัวว่าจะขัดใจลูกค้าประจำ หรือคนรู้จัก ก็ลองเปิดประมูลสิคะ” อ้ายเหรินเข้าใจเรื่องนี้ดี จึงเสนอให้มีการเปิดประมูล หลังจากเสื้อผ้าแบรนด์ ‘ซีซี’ ของเธอสร้างชื่อเสียงแล้ว รับรองว่าความต้องการต้องมีมากแน่นอน “น่าสนใจนะ” คำแนะนำของอ้ายเหริน ทำให้คุณนายซื่อตาเป็นประกาย “งั้นก็ตามนี้นะคะ” อ้ายเหรินถามย้ำราคาที่ตกลง คุณนายซื่อทำหน้าหนักใจ เพราะราคาที่อ้ายเหรินเสนอมา ค่อนข้างจะน้อยมาก นางจึงพูดขึ้นว่า “คุณแปดสิบ-ฉันยี่สิบ นี่มันน้อยเกินไปค่ะ สำหรับทางร้านนะคะ” “...” อ้ายเหรินไม่พูดอะไร เธอนิ่งเงียบนึกสักพัก จนคุณนายซื่อต้องพูดขึ้นอีกครั้งว่า “ฉันขอสามสิบได้ไหม คุณเจ็ดสิบ” คุณนายซื่อบอกพร้อมยื่นมือไปจับมืออ้ายเหริน “ถ้าอย่างนั้นฉันคงต้องไปเสนอที่อื่น” อ้ายเหรินพูดแล้วทำท่าจะลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวค่ะคุณอ้ายเหริน ฉันขอยี่สิบห้า คุณเจ็ดสิบห้าได้ไหมคะ” คุณนายซื่อรีบรั้งเธอไว้ และขอต่อรองอีกหน่อย “ตกลงก็ได้ แต่ฉันจะทำส่งให้ทางร้านแค่สามสิบชุดนะ ส่วนอีกยี่สิบชุด ฉันจะเอาไปเสนอที่ร้านอื่น และฉันจะไม่ให้คุณเปิดรับลูกค้าสำหรับคนที่จะมาตัดชุดกับฉันนะคะ” อ้ายเหรินบอก นั่นทำให้คุณนายซื่อต้องกลับมาคิดใหม่ แล้วก็ต้อง ตกลงตามของเสนอของอ้ายเหริน “ก็ได้ค่ะ คุณแปดสิบ ทางร้านยี่สิบ” คุณนายซื่อพยักหน้าตกลง.. “งั้นก็ตามนี้นะคะ” อ้ายเหรินพอใจกับข้อเสนอที่เธอยื่นให้คุณนายซื่อตั้งแต่แรกแล้ว ซึ่งเธอเองก็มีค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับอุปกรณ์ทำชุด พนักงาน และต้องจ่ายค่าผ้าที่โรงงานพ่ออีกด้วย “ถ้าอย่างนั้นเรามาทำสัญญากันเลยไหมคะ” คุณนายซื่อกระตือรือร้นอยากจะทำสัญญาทันที เพราะกลัวว่า หญิงสาวตรงหน้าจะเปลี่ยนใจ “ทำสัญญาตอนนี้หรือคะ” อ้ายเหรินมองหน้าคุณนายซื่อ “ใช่ค่ะ” คุณนายซื่อพยักหน้า “ถ้าทำสัญญาตอนนี้ ชุดห้าสิบชุดจะไม่ได้วันนี้นะคะ” อ้ายเหรินบอกคุณนายซื่อ “ทำไมละ” คุณนายซื่อถาม “ฉันไม่ได้เอาชุดมาด้วยน่ะสิ” อ้ายเหรินบอก “ถ้าฉันจะให้พนักงานตามคุณไปเอาชุด คุณคงไม่ขัดใช่ไหม” คุณนายซื่อรีบอาสาไปรับชุดพวกนั้นมาเอง “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหาค่ะ” อ้ายเหรินพยักหน้ารับข้อเสนอของคุณนายซื่อ “คุณอ้ายเหรินคิดจะขายชุดนี้เท่าไหร่คะ” “ฉันต้องการให้ชุดพวกนี้เป็นสินค้าหายาก จะส่งให้คุณแค่เดือนละห้าสิบตัว ฉันให้คุณตั้งราคาชุดละร้อยห้าสิบหยวนค่ะ” อ้ายเหรินบอกด้วยสีหน้า นิ่งเรียบ หลังจากคิดไว้แล้วว่าจะตั้งราคายังไง “ฉันว่าราคานี้…” คุณนายซื่อได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจ เพราะราคาที่อ้ายเหรินตั้งมาค่อนข้างสูงมาก เสื้อผ้าในร้านของนาง แพงสุดก็แค่เจ็ดสิบหยวน และยังขายยาก อีกด้วย จึงกลัวว่าเสื้อผ้าของอ้ายเหรินที่นำมาฝากขายจะขายไม่ได้ “ฉันต้องการเจาะตลาดระดับสูง เจาะจงพวกคุณหญิงคุณนายหรือคุณหนูที่ร่ำรวย และอีกอย่าง ร้านคุณนายซื่อก็มีแต่ระดับคุณหญิงคุณนาย ฉันคิดว่าต้องขายได้แน่ค่ะ” อ้ายเหรินมั่นใจอย่างนั้น เพราะตอนนี้เธอต้องการทุน จึงเน้นความหรูหรา และเอาความต้องการของคนมีเงินก่อน ส่วนในภายภาคหน้าถ้าเธอมีทุนที่หนาพอ จะสั่งให้โรงงานของพ่อหลิวทำชุดออกมาขายให้เกลื่อนตลาด ในราคาที่ถูกลงก็ได้ “คุณอ้ายเหรินนี้ฉลาดและก็เก่งมากค่ะ” คุณนายซื่อยิ้มแห้งๆ เมื่อคิดจะตัดราคาสินค้า แต่นางก็ทำไม่ได้เพราะอ้ายเหรินรู้ทัน…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more