บทที่ 63
อาชีพใหม่ของนายทหาร
ผ่านไปยี่สิบนาที..
จี้หยวนก็เป็นอิสระจากแม่เฒ่าเฟยที่เป็นคนทำแผลให้เขา และมี มู่หยางเป็นลูกมือ
“คิกก”
เสียงหัวเราะของมู่หยางทำให้จี้หยวนที่นั่งกุมหัวคิ้วอยู่นั่น ต้องหันไปมอง แล้วถามว่า
“หัวเราะพี่หรือ”
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันเห็นสีหน้าพี่ตอนที่ยายทาชาบนแผลแล้วอดขำไม่ได้ คิกก” มู่หยางยกมือปิดปากแล้วหัวเราะ ทั้งที่พูดทำท่าเอียงอายบอก ชายหนุ่ม
สีหน้าแววตาสดใสน่ารักของหญิงสาว ทำให้จี้หยวนอยากจะยื่นมือไปหยิกแก้ม แต่เขาก็ไม่กล้าทำ เพราะเกรงใจยายเฟย
“ถ้ายายไม่อยู่ตรงนี้ เธอถูกพี่จับตีก้นแน่ โทษฐานหัวเราะพี่”
จี้หยวนยิ้มมุมปาก แล้วชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ แล้วกระซิบให้ได้ยินเพียงเขาและเธอ
“แล้วคิดว่าฉันจะยอมหรือคะ”
มู่หยางอายจนหน้าแดงกับสายตาเป็นประกายของชายหนุ่ม ซึ่งเธอแก้เขินอายโดยการยื่นมือไปจับที่แผลของเขา
“โอ๊ย พี่เจ็บนะ เบาๆ สิ”
จี้หยวนแกล้งร้องซีดปากทั
