บทที่ 62
เป็นห่วง (3)
เสียงทะเลาะแย่งลูกค้ากันดังทั่วตลาด จนจี้หยวนต้องรีบจับให้พ่อค้าและแม่ค้าแยกจากกัน
แต่ด้วยแม่ค้าที่ถือไม้จะฟาดใส่พ่อค้านั่นดันไปถูกจี้หยวน และเป็นลูกน้องทั้งสามและผู้คนมุมดู ต่างพากันร้องขึ้นว่า
“หัวหน้าหลิว ระวังครับ”
“โอ๊ย”
จี้หยวนร้องและทรุดลงไปนั่งบนพื้น เพราะเขาเจ็บจริงๆ เมื่อถูกไม้ฟาดตรงหัวคิ้ว
เสียงของนายทหารร้องด้วยความเจ็บทำให้พ่อค้าหยุด โดยเฉพาะแม่ค้าที่กำลังจะง้างไม้ฟาดลงบนหัวของพ่อค้านั้น ต้องชะงักมือทันที
“นะ นายท่านทหาร” แม่ค้ากลัวความผิด จึงรีบโยนไม้ไปทางพ่อค้า
“นี่ลื้อโยนไม้มาทางอั๊ว จะโยนความผิดให้อั๊วหรือ” พ่อค้ากัดฟันพูด พร้อมทั้งเตะไม้ไปทางแม่ค้า
“ฉันไม่ได้ทำ ลื้อเป็นคนทำ นะ นายทหารจับมันไปเลยค่ะ” แม่ค้าชี้หน้าด่าพ่อค้า แล้วหันไปสั่งให้ทหารทั้งสี่จับคู่อริ
“ลื้อเป็นคนหาเรื่องอั๊วก่อนนะ แล้วยังใส่ร้ายอั๊วให้ลูกค้าฟังอีก อ่านายทหารครับ น
