ตอนที่ 12 อดทนต่อความเหงาที่เราต้องเจอ (1)
ชายหนุ่มหน้าคมหล่อเหลาเจ้าเสน่ห์อย่างร้ายกาจ หมุนนิ้วเลื่อนดูรูปถ่ายของคนที่อยู่ในความคิดคำนึงมาตลอดสิบปีในโทรศัพท์สมาร์ทโฟนเครื่องหรูอย่างเพลิดเพลิน มุมปากยกยิ้มน้อยๆ อย่างเอ็นดู โตเป็นสาวแล้วสวยเชียวนะ ตาหวานของอา
“อานพขา ตาหวานคิดถึงอานพจังค่ะ คิดถึงที่สุดเลย”
“อานพ เมื่อไหร่จะกลับมาซักที คนใจร้าย”
“อานพขา ตาหวานดูดีมั้ยคะ วันนี้เปิดเรียนวันแรกค่ะ”
“อานพ ตาหวานได้เพื่อนใหม่แล้วนะคะ ชื่อชมพู นิสัยดีมากๆ เลยค่ะ”
“อานพขา ตาหวานโดนรับน้อง โดนแกล้งให้กินแซนวิสไส้บอระเพ็ด ขมมากๆ เลย”
“อานพ กลับมาเลยนะ ตาหวานคิดถึง ฮือๆ ไหนบอกว่าไปไม่นานไง”
“อานพขา ตาหวานนอนไม่หลับ คิดถึงๆๆๆ มากๆๆๆ”
“อานพ…..” ฯลฯ
รูปภาพและถ้อยคำมากมายที่ส่งผ่านและสนทนาทางโปรแกรม Line ยังคงโชว์หราไว้ให้ชายหนุ่มนั่งอ่านคลายเหงา พอจะทดแทนความคิดถึงที่โหยหาแต่คนตัวเล็กตาหวานสมช
