คุณอา ยอดดวงใจ

ตอนที่ 1 กามเทพตัวน้อย “เหมียว เหมียว ไม่ต้องกลัวนะ ตาหวานกำลังจะไปช่วยแล้ว” เสียงเจื้อยแจ้ว พร้อมๆ กับที่ร่างเล็กของเด็กหญิงวัย 7 ขวบ กำลังพยายามปีนขึ้นไปช่วยแมวน้อยสีสวาทที่ติดอยู่บนกิ่งไม้ หลังจากที่มันตกลงมาจากกำแพงข้างๆ รั้วบ้านของเธอ เจ้าจุ๊สุนัขพันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์สีทองตัวใหญ่เห็นเข้าจึงวิ่งไล่ แมวน้อยกลัวลนลานปีนหนีขึ้นไปบนต้นมะม่วง และติดอยู่บนนั้นไม่กล้าลงมา ‘โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!’ “จุ๊ หยุดนะ…พอแล้ว เข้าบ้านไปเลยนะ” เจ้าจุ๊ชะงักเสียงคำราม ก่อนจะเดินก้มหน้าเข้ามาคลอเคลียที่ขาเล็กๆ ของเด็กหญิงอย่างออดอ้อน เด็กหญิงก้มลงวางมือน้อยบนหัวของเจ้าจุ๊และลูบเบาๆ “เข้าบ้านไป ไม่ต้องเห่าแล้วนะ” เจ้าจุ๊ทำจมูกฟึดฟัดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะสะบัดหางวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน หลังจากโดนเจ้านายตัวน้อยไล่ “เหมียว เหมียว อย่าเพิ่งหนีนะ ตาหวานกำลังจะไปรับ” ลับหลังเจ้าหมาขี้งอน เด็กหญิงจึงพยายามใช้ร่างน้อยๆ ของตนเกาะเกี่ยวกับลำต้น และกิ่งของต้นมะม่วง เพื่อปีนไปช่วยเจ้าแมวน้อยที่นั่งสั่นอยู่บนต้นไม้ เพราะความหวาดกลัวศัตรูตัวใหญ่เมื่อครู่ ร่างเล็กพยายามดันกายช้าๆ แม้ต้นมะม่วงจะไม่สูงมากเพราะปลูกจากกิ่งตอน แต่ตัวเธอเล็กมากจึงต้องอาศัยความระมัดระวังเป็นพิเศษ เพราะถ้าคุณพ่อรู้ว่าเธอแอบปีนต้นไม้และตกลงมาเจ็บตัว คงต้องโดนดุไปอีกหลายชุด ขณะที่เท้าเล็กๆ กำลังปัดป่ายไปบนลำต้น มือน้อยคว้ากิ่งมะม่วงไว้ข้างหนึ่ง ในจังหวะที่กำลังจะคว้ามืออีกข้างขึ้นไปสัมผัสแมวน้อยแสนน่ารักนั้น “เมี้ยว!” “อ้ายยยยย!” แมวน้อยกระโดดหนีเมื่อเห็นว่ามีคนพยายามจะเข้ามาใกล้มัน จึงทำให้ร่างเล็กเสียหลักไถลตกจากการเกาะเกี่ยวกิ่งมะม่วง เด็กน้อยหลับตาปี๋อย่างยอมรับความเจ็บปวดจากการซุกซนของตนเอง แต่เอ๋ ทำไมตัวเธอถึงยังลอยอยู่บนพื้นได้นะ “หนูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มของชายแปลกหน้าเอ่ยถามอย่างนุ่นนวล ทั้งๆ ที่แววตายังฉายความตระหนกอยู่ เด็กหญิงอักษิพรลืมตาแหงนหงายใบหน้าขึ้นมองเจ้าของอ้อมแขนที่รับเธอไม่ให้หล่นจากต้นไม้ด้วยความสงสัย “คุณเป็นใครเหรอคะ เอ่อ ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยหนู” เด็กหญิงเอ่ยถามเสียงหวานใส ก่อนจะยกมือไหว้ด้วยท่าทางอ่อนช้อย ทั้งๆ ที่เขายังอุ้มอยู่ ชายหนุ่มพยักหน้ายิ้มรับน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆ วางร่างเล็กลงบนพื้นสนามหญ้าอย่างระมัดระวัง “อาเป็นเพื่อนของคุณอิทธิวัฒน์ เจ้าของบ้านหลังนี้ แล้วทำไมหนูถึงได้ปีนขึ้นไปบนต้นไม้แบบนั้นล่ะจ๊ะ” “อ๋อ คุณอาเป็นเพื่อนคุณพ่อนี่เอง สวัสดีค่ะ หนูชื่อตาหวานค่ะ เป็นลูกสาวของพ่ออิฐ พอดีว่าเหมียว เหมียว เอ่อ แมวน้อยนะคะ มันติดอยู่บนต้นไม้ ตาหวานก็เลยจะปีนขึ้นไปช่วย” เสียงใสเอ่ยเล่าเจื้อยแจ้ว หลังจากที่รู้ว่าคุณอาใจดีเป็นเพื่อนของคุณพ่อแถมยังเป็นคนช่วยเธอไม่ให้หล่นเมื่อตะกี้อีกต่างหาก ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างเอ็นดูกับความช่างเจรจาของเด็กหญิง รู้สึกเอ็นดูเธอยิ่งนัก หน้าตาก็น่ารักน่าชัง ถ้าเขามีลูกมีหลานน่ารักแบบนี้ คงได้รักได้หลงน่าดู “หนูชื่อตาหวานเหรอคะ อาชื่ออาพงศ์นะ แล้วนี่ตาหวานเจ็บตรงไหนหรือเปล่าเอ่ย” ชายหนุ่มย่อตัวลงนั่ง พลางสำรวจร่างเล็กเพื่อหาร่องรอยบาดแผลที่อาจเกิดจากการถูไถระหว่างที่เธอปีนป่ายต้นไม้นั้น “ไม่เจ็บเลยค่ะ ตาหวานแข็งแรงค่ะ” เด็กหญิงยิ้มกว้างให้เขาจนแก้มยุ้ยออกมา ชายหนุ่มอดใจไม่ไหวเอื้อมมือไปหยิกแก้มเธอเบาๆ ก่อนจะเอ่ยชวนให้เดินเข้าไปในบ้านไปหาคุณพ่อของเธอ ป่านนี้พี่อิฐคงได้สงสัยว่าเขาไปเดินเที่ยวรอบบ้านถึงไหนกัน ทำไมมันนานขนาดนี้ อักษิพรพยักหน้ารับเร็วๆ ก่อนที่มือหนาของชายหนุ่มจะเอื้อมมากุมมือน้อยของเธอและเดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมกัน “อ้าว พงศ์มาแล้วเหรอ ทำไมไปนานจัง เอ๊ะ เจอกับตาหวานแล้วหรือ” อิทธิวัฒน์ทักชายหนุ่มก่อนจะถามอย่างแปลกใจที่อยู่ๆ ก็เห็นลูกสาวเดินมาพร้อมกับพงศกร “น้องตาหวานสวัสดีคุณอาพงศ์ หรือยังลูก” คุณพ่อถามพลางส่งสายตาดุให้ หากเธอไม่ทำตาม “ตาหวานสวัสดีผมแล้วครับพี่อิฐ น้องน่ารักจังเลยครับ หน้าตาดีเหมือนพี่อิฐอย่างกะ Copy paste กันมาเลยนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยเย้ารุ่นพี่ที่ห่างกันกว่า 5 ปี อย่างสนิทสนม “ธรรมดา คนมันหน้าตาดีกันทั้งบ้านเว้ย แล้วเมื่อไหร่แกจะมีเป็นของตัวเองซะทีละจะได้ไม่ต้องมาคอยชมลูกคนอื่นเขาแบบนี้ หึๆ” “ผมยังไม่คิดไปไกลขนาดนั้นหรอกครับ เพิ่งจะ 25 เอง ยังใช้ความโสดไม่คุ้มเลย” “เออ มัวแต่สนุกสนานไปวันๆ ชีวิตคนเรามันไม่แน่ไม่นอนนะ จะทำอะไรก็รีบๆ ทำ จะตายวันตายพรุ่งยังไม่รู้เลย” อิทธิวัฒน์เอ่ยเรียบๆ อย่างไม่แสดงอารมณ์ใด แต่กลับเรียกสีหน้าตระหนกให้เกิดกับพงศกร “ทำไมพี่อิฐพูดแบบนั้นล่ะครับ ไม่เป็นมงคลเลย” ชายหนุ่มติงเสียงขรึม “พี่ก็พูดไปเรื่อยเปื่อยไม่มีอะไรหรอกน่าพงศ์ แกคิดมากไปได้” หนุ่มรุ่นพี่กล่าวตอบเสียงเรียบก่อนจะหันไปมองลูกสาวที่นั่งปั้นดินน้ำมันเล่นอยู่บนพื้นพรมของห้องรับแขก ใกล้ๆ กับโซฟาที่เขาและพงศกรคุยกันอยู่ โดยที่เด็กน้อยไม่ได้รับรู้เรื่องที่ผู้ใหญ่กำลังคุยกันอยู่เลย