บังเอิญรู้สึกรัก

EP 5 : ผู้นำ

ตอนที่ 5 : ผู้นำ

รถสปอร์ตคันหรูสีดำสนิทขับเข้ามาจอดในมหาวิทยาลัยเอกชนในช่วงบ่ายของวัน เจ้าของใบหน้าคมคายเช็คความเรียบร้อยของหน้าตาตัวเองและลงจากรถด้วยมาดที่มั่นใจ สุขุม บรรยากาศช่วงบ่ายเป็นอะไรที่คุ้นชินสำหรับชาวินท์ซะเหลือเกิน

"แดดร่ม ลมตก แบบนี้ค่อยคุ้นหน่อย"

ริมฝีปากหนาผิวปากเบาๆอย่างอารมณ์ดีที่ได้นอนเต็มอิ่ม ร่างกายกำยำสวมเสื้อช็อปของคณะวิศวะเหมือนเมื่อเช้านี้ สายตาคมกริบมองทอดยาวออกไปและเห็นหญิงสาวที่คุ้นตาทำให้ฝีเท้าแกร่งหยุดชะงัก

ไม่ใช่แค่เขาที่หยุด เธอเองก็หยุดชะงักเช่นกัน สายตาคมเหล่มองรถสปอร์ต ยี่ห้อเดียวกัน สีเดียวกันที่จอดอยู่ไม่ไกลจากรถของตัวเอง

ดวงตากลมโตจับจ้องใบหน้าคมคายพลางยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเป็นฝ่ายก้าวเท้าเดินเข้าไปหาก่อน

ไม่ได้ตกตะลึงในความหล่อเหลา ต่อให้ตรงสเปคความหล่อแต่นิสัยติดลบเธอก็ไม่เอา

"เช็ดน้ำลายบูดก่อนนะ เห็นแล้วมันทุเรศ"

"ยัยอันดา"

อันดาไม่ได้สนใจชายหนุ่มที่ทำสีหน้าไม่พอใจและกำลังจะตั้งท่าด่าเธอ เท้าเรียวเล็กเดินไปที่รถของตัวเอง ริมฝีปากบางยิ้มอย่างเหนือกว่า ถ้ามาเรียนป่านนี้เดาได้ไม่ยาก

ชาวินท์หันหน้ามองเงาสะท้อนของตัวเองผ่านกระจกรถ แต่ไม่มีรอยคราบน้ำลายตามที่เธอพูด

และทำไมเขาต้องไขว้เขวกับคำพูดของยัยนี่ด้วยทั้งที่เช็คความเรียบร้อยของตัวเองก่อนลงรถแล้ว

เท้าแกร่งเดินไปหาหญิงสาวที่ไม่ค่อยลงรอยด้วยท่าทางไม่พอใจ

ปัก

ฝ่ามือหนาดันประตูรถสปอร์ตให้ปิดลงในจังหวะที่อันดากำลังจะเปิดออก สายตาคมกริบจ้องมองใบหน้าหวาน

"เหงาเหรอถึงทักฉัน เรียกร้องให้ฉันสนใจเธออยู่อย่างนั้นเหรอ"

ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากรู้ดีว่าไม่ค่อยมีใครชอบอันดา เพราะเธอมักเป็นบ่อเกิดของการเลิกราของคู่รักในรั้วมหาวิทยาลัย เธอเป็นผู้หญิงที่ถูกสาวๆในมหาวิทยาลัยชี้หน้าด่าว่าชอบแย่งผู้ชาย

"ไม่มีผู้ชายให้อ่อยเลยคิดจะอ่อยฉันงั้นสิ มุกของเธอแปลกใหม่ดีนะ"

อันดาจ้องมองหน้าชาวินท์เมื่อได้ฟังคำพูดที่หลงตัวเอง เธอคงไม่โง่อ่อยผู้ชายคนนี้ ไม่มีอะไรดีนอกจากหน้าตา นิสัยติดลบ พฤติกรรมติดศูนย์

"ถ้าฉันอ่อยนาย ปล่อยให้รูตันจะดีซะกว่า ถอยออกไป"

อันดากระแทกตัวชาวินท์ให้ถอยห่างและเปิดประตูรถตัวเองอีกครั้ง พร้อมกับปิดใส่หน้าชาวินท์อย่างไม่สบอารมณ์

บรื้น...

เสียงรถสปอร์ตคำรามลั่นก่อนจะถอยออกโดยไม่สนใจว่ามีใครยืนขวาง กลัวตายก็หลบเอง แต่ถ้าไม่หลบเธอก็อยากให้ตายไปพ้นๆหน้าสักที

"เสียแรงชะมัดที่ตอนเด็กเคยวิ่งเล่นกับเธอ ถ้าไม่ติดว่าเธอเป็นลูกของอาจัสตินป่านนี้ฉันตบปากเธอไปแล้วยัยอันดา"

ชาวินท์มองรถสปอร์ตของอันดาขับออกไปด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ไม่รู้อะไรดลใจถึงให้เขาและเธอถอยรถรุ่นเดียวกัน สีเดียวกัน ทั้งที่ไม่ชอบขี้หน้ากัน

อันดาเหยียบคันเร่งด้วยความโมโหทำให้รถสปอร์ตคันหรูขับมาด้วยความเร็ว พาลนึกย้อนกลับไปตอนเด็กที่เธอกับชาวินท์เคยเล่นด้วยกัน เราทั้งคู่เป็นเหมือนญาติพี่น้องกันเพราะความสัมพันธ์ตั้งแต่รุ่นพ่อ แต่พอเริ่มโตขึ้นทำให้เราทั้งสองคนไม่ลงรอยกัน

เรียกว่าเกลียดขี้หน้าเลยก็ว่าได้…

"ตามเรามา เราจะเป็นผู้นำเอง"

"เราก็อยากเป็นผู้นำบ้างนะ ชาวินท์เป็นคนนำตลอด เรากับชาวินท์อายุเท่ากันนะ"

"ไม่ได้ เราเป็นผู้ชายแข็งแรงกว่าผู้หญิง"

"ทำไมจะไม่ได้ ผู้หญิงแข็งแรงเหมือนกัน"

เด็กน้อยสองคนยืนเถียงกันแกร่งแย่งจะขึ้นเป็นผู้นำทีม โดยมีลูกน้องสองคนคือ ชิลินกับอันนา น้องสาวของทั้งคู่ที่นั่งมองพี่ของตัวเองกำลังยืนทะเลาะกัน

ผลั๊ก

ปึก

"โอ๊ย เจ็บนะ" อันดาร้องออกมาเสียงหลงเมื่อชาวินท์ผลักจนล้มไปกองกับสนามหญ้า

"เห็นไหม ผู้หญิงไม่ได้แข็งแกร่ง ฮ่า ฮ่า...เธออ่อนแอจะตาย" ชาวินท์แลบลิ้นปลิ้นตาหยอกล้อ

อันดากัดฟัน ใบหน้าเด็กน้อยเต็มไปด้วยความโกรธ และลุกขึ้นมาพร้อมกับผลักชาวินท์ให้ล้มลงไปกองกับพื้นบ้างในจังหวะที่ชาวินท์เผลอ

ปึก

"อ่าา...นี่"

ฮ่า ฮ่า... "ชาวินท์นั่นแหละอ่อนแอ ล้มแค่นี้ยังร้องเลย" อันดากอดอกและทำสีหน้าเหนือกว่า

ชาวินท์มองอันดาตาขวางและไม่พอใจ ทำให้ชาวินท์ลุกขึ้นอีกครั้ง ไม่มีทางยอม

ผลั๊ก

ชาวินท์ผลักไหล่อันดาด้วยความไม่ชอบใจ

"กล้าดียังไงมาทำเรา เราเป็นหัวหน้าเธอนะ"

ผลั๊ก

"กล้าดียังไงถึงมาผลักเราล่ะ ชาวินท์นั่นแหละผิด ไม่เหมาะกับเป็นผู้นำ ชอบใช้กำลัง"

"เธอนั่นแหละไม่เหมาะ ฟันก็หลอ แก้มก็ยุ้ย ตัวก็อ้วน"

"ไอ้ชาวินท์"

"ไอ้อันดา"

เด็กทั้งสองคนมองหน้ากันด้วยความไม่พอใจ มือน้อยๆของทั้งสองคนกำหมัดแน่น

"ออกไปจากบ้านเราเลย ที่นี่พื้นที่ของเรา"

"เราก็ไม่อยากอยู่นักหรอก เราไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกันอีก ไม่ต้องมาเล่นด้วยกันอีก" อันดาเดินจูงมือน้องสาวให้เดินไปด้วยกัน เพื่อไปหาพ่อกับแม่ที่อยู่ในบ้าน

"พอนึกถึงตอนนั้นยังรู้สึกเสียดาย เสียดายที่ทำไมฉันไม่ผลักนายให้แรงกว่านั้นเอาให้หัวแตกไปเลย"

อันดาพึมพำกับตัวเอง ระหว่างเธอกับชาวินท์เมื่อก่อนเล่นด้วยกัน แต่พอเราทั้งสองคนโตขึ้นเริ่มอยากเป็นผู้นำเหมือนพ่อที่คุมลูกน้องได้เป็นร้อยคน แต่ผู้นำจะมีเพียงหนึ่งเดียวและต้องเป็นตัวเอง

ตั้งแต่นั้นมาเธอกับชาวินท์ก็ไม่ลงรอยกันอีก และเธอไม่ไปเล่นกับชาวินท์อีกเลยตั้งแต่วันนั้น เจอหน้ากันทีไรบึ้งตึงใส่กันตลอด เชิดหน้าหนี และที่น่าแปลกฉันกับชาวินท์มักได้โคจรมาเจอกัน ดันมาเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน แถมยังใช้รถแบบเดียวกันเป๊ะ ต่างกันแค่ป้ายทะเบียน

เจอหน้ากันทีไรวางมวยกันตลอด บางครั้งเธอไม่ได้เริ่มก่อน แต่ไอ้ตัวปัญหานั่นแหละที่ชอบแขวะเธอก่อน