บังเอิญรู้สึกรัก

EP 11 : คาดหวัง

ตอนที่ 11 : คาดหวัง

อันดาดูลาดเลาอยู่สักพัก เมื่อเห็นว่านักศึกษาทยอยออกไปบางส่วน บางคนทำงานของตัวเอง และเป็นจังหวะที่เจ้าของร้านเดินเข้ามาด้านในพอดี ร่างอรชรเดินตามไปแอบรอบยิ้มอยู่ชั่ววินาที

"ตรงนี้นักศึกษาเข้ามาไม่ได้นะ"

"พอดีมีงานให้ทำค่ะ"

"ถ้าจะให้ทำงานออกไปรอข้างนอกได้เลย เดี๋ยวพี่ตามออกไป"

"งานนั้นมันบอกในที่สาธารณะได้ด้วยเหรอคะ" อันดาพูดเป็นชั้นเชิงและมองปฏิกิริยาของเจ้าของร้านที่ยังทำหน้าไม่เข้าใจ งั้นแสดงว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะรู้ว่าร้านนี้แอบทำใบเกรดปลอม

"หนูอยากได้ใบเกรดปลอมค่ะ"

"อยากได้เกรดก็ต้องไปเรียนดิน้อง พี่จะทำให้น้องได้ยังไง ติดคุกหัวโตแน่"

อันดาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ริมฝีปากบางฉีกยิ้ม และหยิบเงินในกระเป๋าตัวเองออกมา แบงก์สีเทาจำนวนสองใบยื่นไปตรงหน้า

"เก็บเงินไว้กินข้าวเถอะน้อง"

"อ๋อ...กินข้าวงั้นเหรอ" อันดาพอเข้าใจในความหมายนั้น ทั้งที่ปกติเงินจำนวนนี้ถือว่าเยอะ ถ้าเจ้าของร้านคิดว่าแค่กินข้าวต้องเยอะกว่านี้ นิ้วเรียวยาวหยิบแบงก์สีเทาออกมาจากกระเป๋าอีกครั้งให้ครบห้าใบ

เจ้าของร้านมองการกระทำของเด็กสาวอย่างใจจดใจจ่อ แต่เมื่อเห็นว่าเงินจำนวนนั้นน้อยกว่าที่เคยได้เลยบอกปัด

"พอไหม"

"พออะไรกัน ร้านพี่ไม่รับทำหรอกน้อง"

"ไอ้หมอนั่นมันจ่ายเท่าไหร่" เมื่อความอดทนเริ่มหมดลง เธอเลยถามออกไปตรงๆ นี่ขนาดห้าพันแล้วยังปฏิเสธ

" ไปๆ ออกไปรอข้างนอก ตรงนี้มันเฉพาะคนของร้านเท่านั้น ถ้ามีงานเข้ารูปเล่มให้รอรับงาน แต่ถ้าไม่มีออกไปเถอะ แค่นี้ร้านพี่เสียหายเพราะน้องเข้าใจผิดมามากพอแล้ว"

อันดาสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ และหยิบเงินสดหมดกระเป๋าสตางค์ออกมา รวมๆแล้วเป็นเงินหนึ่งหมื่นห้าพันบาท ยื่นไปที่เจ้าของร้าน

"แล้วนี่ละ พอจะคุยกันได้ไหม"

เจ้าของร้านตาลุกวาวเมื่อเห็นเงินที่หญิงสาวพัดไปพัดมาตรงหน้า

อันดามองสีหน้าของเจ้าของร้านรู้ได้ทันทีว่าสำเร็จ และดูท่าทางแล้วหมอนั่นคงให้น้อยกว่านี้แน่นอน

"เอาเกรดจากเว็บมหาวิทยาลัยส่งมาให้พี่ เขียนคณะ สาขา และชื่อมหาวิทยาลัยให้เรียบร้อย ที่เหลือพี่จัดการให้เอง ระยะเวลาทำไม่เกินหนึ่งอาทิตย์"

"เอาแค่นี้เองเหรอ" อันดาทำสีหน้าสงสัย กับข้อมูลแค่นี้สามารถออกใบเกรดเหมือนตัวจริงได้จริงงั้นเหรอ

"พี่ทำมาหลายมหาวิทยาลัย แค่เขียนข้อมูลมาให้ครบตามที่พี่บอก ที่เหลือก็ไม่ยาก เด็กบางคนพอได้เอกสารตัวจริงมาก็ชอบมาถ่ายเอกสารที่ร้านพี่ ไม่ว่าจะเป็นใบจบ ใบเกรด หรือเอกสารสำคัญ แค่พี่ถ่ายเกินมาสักแผ่นก็ไม่มีอะไรเสียหาย เอกสารพวกนั้นมักมีลายเซ็นของผู้ใหญ่ในมหาวิทยาลัย มันไม่ยากที่จะเซ็นเอง"

"ทำไมพี่ถึงกล้าบอกหนูล่ะ"

"คนที่กล้าสั่งงานพวกนี้ คงไม่กล้าเอาเรื่องพวกนี้ไปบอกใคร"

"หึ...ก็จริง" อันดายิ้มเจ้าเล่ห์

แต่เธอจะเอาเกรดตัวเองให้เจ้าของร้านไม่ได้ เพราะเกรดเธอเกือบสี่จุดศูนย์ศูนย์ แต่ไม่ยากกับการหาเกรดที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดินมาให้

ทางด้านชาวินท์

รถสปอร์ตคันหรูขับเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ในช่วงเย็นของวันเดียวกัน ชายหนุ่มร่างกายกำยำเสื้อผ้ายับยู่ยี่เดินรถจากรถสปอร์ตคู่ใจพร้อมด้วยเอกสารสำคัญ

ชาวินท์เอี้ยวตัวเบาๆคล้ายกับท่าบริหารร่างกายเพื่อสะบัดความเมื่อยล้าออกจากร่างกายราวกับไปออกรบมาอย่างหนัก พอร่างกายได้ปลดปล่อยทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าอย่างบอกไม่ถูก แต่...

"ไม่ได้เด็ดขนาดนั้น ครั้งเดียวก็เบื่อ" เขาพึมพำกับตัวเอง เมื่อนึกถึงบทสวาทที่สร้างขึ้น ภายนอกดูเหมือนเร้าใจแต่เอาเข้าจริงไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนรูปลักษณ์ภายนอก

ของปลอมทั้งนั้น นมปลอมที่จับมาจนนับครั้งไม่ถ้วน ไม่ได้มีความรู้สึกอยากให้ดูด ปากที่ฉีดฟิลเลอร์ไม่ได้อวบอิ่มจนอยากดูดดื่มขนาดนั้น ช่วงล่างถูกใช้งานมาอย่างหนักยังกล้าบอกว่านานๆครั้ง ไม่มีเนินโหนกอะไรให้น่าค้นหา

"ไงไอ้เสือ ไปลอกคราบที่ไหนมา" ชาร์ลทักลูกชายเมื่อเห็นสภาพ

"ชีวิตวัยรุ่นครับ"

"หึ ถ้าคิดจะเล่นๆอย่าเผลอทำเขาท้องล่ะ"

"ผมรู้ครับ พ่อบอกผมตลอดเรื่องแบบนี้"

"เรื่องไม่ดีสอนกันนักนะ"

เสียงที่คุ้นหูทำเอาสองพ่อลูกน่าเสีย และสบสายตากันเพียงนิด ก่อนที่ชาวินท์จะเดินไปโอบกอดแม่แสดงท่าทางออดอ้อน และยื่นใบเกรดให้

"ของที่แม่ต้องการครับ ผมเที่ยวเล่นไปวันๆแต่เกรดเฉลี่ยผมไม่เคยตก ถึงจะไม่เก่งเหมือนคนอื่นแต่ไม่เคยทำให้พ่อกับแม่ผิดหวัง ผมเอาตัวรอดได้ครับ"

อลินดาดูใบเกรดที่ลูกส่งมาให้ ไม่นานรอยยิ้มได้ฉายขึ้นบนใบหน้าหวานที่มีริ้วรอยตามวัย และส่งให้สามีได้ดูต่อ ทำให้ลืมเรื่องนิสัยเสียของชาวินท์ไปได้ในพริบตา

"ถือว่าทำได้ดี เกรดเพิ่มขึ้นถึงไม่มากแต่ก็ยังรู้จักพัฒนา"

"แม่ดีใจที่ลูกรู้จักแบ่งเวลา เรียนคือเรียน เที่ยวคือเที่ยว รักษามาตรฐานไว้นะชาวินท์ วันหนึ่งแม่กับพ่อไม่อยู่แล้วจดจำสิ่งที่พ่อกับแม่คอยพร่ำสอนไว้ด้วย ที่แม่ดุเพราะอยากให้ชาวินท์ได้ดีรู้ไหมลูก" อลินดาลูบหัวลูกชายด้วยความเอ็นดู

ชาวินท์สะอึกกับคำพูดของแม่ รู้สึกไม่ดีอย่างบอกไม่ถูกแต่ต้องปั้นหน้ายิ้ม คนที่รู้ความจริงมีเพียงเขาคนเดียว ทุกทีไม่เคยรู้สึกผิด แต่พอได้ยินคำพูดของแม่คราวนี้ทำให้เขารู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ท่อนแขนแกร่งโอบกอดแม่ผู้เป็นที่รักไว้หลวมๆ แววตาวูบไหวในชั่ววินาทีที่ซบอกแม่

"อ้อนแม่อีกละ"

"ขัดจังหวะอีกละ" ชาวินท์สวนกลับน้องสาวทันควัน

"เซอร์ไพรส์นะคะที่กลับมาแล้วเจอพี่ชายกลับมาตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดิน"

"ช่างแซะ ช็อกโกแลตอยู่ในรถ" ถึงจะประชดน้องสาวสุดแสบแต่ไม่เคยลืมของฝาก

"แท่นแท้น..." ชิลินทำเสียงก่อนจะยกถุงช็อกโกแลตแบรนด์ดังให้ทุกคนได้เห็น "สำรวจก่อนเข้าบ้านแล้วค่ะ"

ชาร์ลและอลินดายิ้มอย่างมีความสุขที่ได้เห็นพี่น้องรักกัน ต่อให้พูดจาส่อเสียดกันไปมาแต่ยังนึกถึงกันเสมอ

"อันนี้ใบเกรดพี่ชาวินท์เหรอคะ โตจนเข้ามหาวิทยาลัยยังเอาใบเกรดมาให้พ่อกับแม่ดูอีก เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีเขาไปไหนต่อไหนแล้ว" ชิลินหยิบใบเกรดของพี่ชายมาดู เกรดเฉลี่ยดีขึ้นกว่าเทอมที่แล้ว

"เพื่อความสบายใจของแม่ อย่ามาว่าพี่ล้าสมัย"

ชิลินทำหน้าแป้นแล้นล้อเลียนพี่ชายตัวเอง

"ผมพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นแล้วนะครับว่าไม่ได้เหลวแหลก ผมบอกแล้วว่ายังไงต้องเอาใบปริญญามาให้พ่อกับแม่ได้อยู่แล้วครับ ส่วนเราเตรียมตัวหาชุดสวยๆแบรนด์ดังไว้ถ่ายรูปกับพี่ได้เลย"

"พอนึกถึงสมัยเรียนตอนปีสุดท้าย แม่จำไม่เคยลืมเลยวันสุดท้ายของการสอบในรั้วมหาวิทยาลัยแม่มีตัวน้อยอยู่ในท้องด้วยแถมแม่ยังไม่รู้ตัวเอง จนอาจัสตินกับอาเทเลอร์สังเกตถึงความผิดปกติของแม่ และในคืนนั้นแม่ก็รู้ว่าตัวเองตั้งท้อง แถมวันรับปริญญาแม่ยังมีตัวน้อยในท้องร่วมแสดงความยินดีด้วยนะ แม่หวังว่าแม่จะได้เห็นลูกใส่ชุดครุยเหมือนที่แม่ใส่" อลินดานึกถึงเรื่องราวต่างๆมากมายที่ประสบพบเจอในอดีต และเธอจดจำแต่สิ่งที่ดี

"ผมจะไม่ทำให้แม่ผิดหวังครับ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในท้องแม่แล้วนะ ผมจะออกมาถ่ายรูปกับแม่" ชาวินท์พูดติดตลก แต่แอบรู้สึกเมื่อมองสายตาของแม่ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง

"หน้าแหยๆนะ กลัวไม่จบเหรอไง" ชาร์ลสังเกตสีหน้าของชาวินท์

"พ่อควรคาดหวังเหมือนแม่นะครับ ไม่ใช่พูดเหมือนแช่ง"

"แม่เราภูมิใจสิ แต่พ่อเกือบแย่ ทั้งแพ้ท้องแทนแม่ แถมแม่งอนด้วย"

"เท่าที่ชิลินฟังแม่เล่าให้ฟัง ก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอคะ แม่บอกว่า...พ่อชาร์ลเจ้าชู้มาก แม่เลยไม่ยอมให้อภัยพ่อ"

"แถมมารู้ใจตัวเองก็ตอนแม่ลินทิ้งพ่อไปแล้ว" ชาวินท์พูดเสริม

"แล้วทำไมถึงมารุมพ่อกันหมดเลยล่ะ ลินจ๋าช่วยพี่หน่อยสิ ลูกๆรุมพี่หมดเลย"

"ช่วยไม่ได้ค่ะ เพราะมันคือเรื่องจริง"

ชาวินท์หัวเราะเยาะพ่ออย่างเปิดเผย ชอบใจที่พ่อไม่มีทางสู้แม่ได้ เขาชอบเวลาที่แม่ลินข่มพ่อชาร์ล แต่ถ้าเป็นตัวเองคงไม่มีทางยอมให้เมียมาข่มแน่นอน และไม่เคยคิดจะมีเมีย อยู่แบบนี้มีความสุขจะตาย ได้ลองอะไรใหม่ๆ ถ้าเด็ดก็ไปต่อ แต่ถ้าไม่ก็เหมือนกับวันนี้แค่ครั้งเดียว