“เจ้าจะพบ ‘เขา’ ไปทำไม” ทันทีที่รั่วหลานหย่อนก้นนั่งลงบนรถม้า คำถามแรกก็ถูกเอ่ยออกมาจากบุรุษที่นั่งอยู่ก่อน ซุนเหว่ยกอดอกมองหญิงสาวที่ร้องขอสิ่งหนึ่งกับตนเมื่อคืน
‘ช่วยให้ข้าได้พบคุณชายกู้ด้วยเถิดเจ้าค่ะ’ ทีแรกเขาก็ลังเลจะช่วยเหลือ แต่ก็ไม่อยากติดหนี้บุญคุณใครนาน กอปรกับเขาและกู้หยุนฟ่านเป็นสหายที่รู้จักกันผ่าน ๆ ในสำนักศึกษา การนัดพบจึงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร
“ถ้าคุณชายทราบถึงจุดประสงค์ของข้าแล้ว ท่านจะกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดไปในทันทีนะเจ้าคะ เช่นนั้นยังจะให้ข้าบอกอยู่หรือไม่” คนงามกล่าวด้วยน้ำเสียงรื่นหูและยังคงรอยยิ้มบาง ๆ ขณะเจรจาเพื่อแสดงให้เห็นว่าตนมิได้มีเจตนาร้ายแม้นางจะเพิ่งเอ่ยคำพูดเจ้าเล่ห์ออกมาก็ตาม
“…” ร่างโปร่งไม่ตอบ เขาทำเพียงนั่งจ้องหน้านางอยู่แบบนั้น แน่นอนว่าเมื่อไม่ถูกง้างปากมีหรือที่คนอย่างรั่วหลานจะยอมตอบ ทักษะการหลบหลีกของนางเป็นเลิศไม่แพ้ฝีปาก เรื่องนี้เหล่าบรรณา
