ลวงร้ายลวงรัก

ตอนที่ 5 สต็อคโฮล์มซินโดรม

พอตกเย็น พลอยรัมภาก็เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ  โดยที่แมนเมืองขอยึดโทรศัพท์ของเธอไว้เพื่อความปลอดภัย แต่ก็ยังใจดีให้เธอโทรหาพ่อแม่ก่อนที่เขาจะปิดเครื่องลง

เธอออกมาด้วยเนื้อตัวที่หอมสะอาด  แมนเมืองเข้าไปอาบน้ำแล้วซักชุดของเขาเอาไปตากไว้ที่ระเบียงหลังห้อง  แล้วนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเพราะไม่มีชุดไหนของพลอยรัมภาที่เขาพอจะใส่ได้เลย 

พลอยรัมภาหน้าแดง  เธอพยายามนั่งห่างจากเขาเปิดโทรทัศน์ดูหนังที่ฉายไปเรื่อยๆ  

“คุณนอนที่เตียงเลยนะ  ผมนะนอนที่พื้นเอง” เขาบอกแล้วหยิบหมอนมาหนึ่งใบโยนลงที่พื้นแล้วนอนลงไปทั้งอย่างนั้น

พลอยรัมภาตัวเกร็งไม่กล้าขึ้นเตียง  กลัวเขาจะทำมิดีมิร้ายเธอ

“ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก  ถ้าจะทำจริงๆ  ไม่ว่าบนเตียง ระเบียง เก้าอี้หรือที่ไหน ผมก็ทำได้หมดแหละ”  แมนเมืองบอกเหมือนว่าเขารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

พลอยรัมภาปิดโทรทัศน์แล้วเปิดไฟหัวเตียงเอาไว้  เดินไปปิดไฟแล้วก็ขึ้นเตียง  ไปนอนขอบเตียงฝั่งที่ไกลจากเขาด้วยความระแวง กลัวว่าจะโดนเขาปล้ำเหมือนอย่างในละคร

สักพักเธอก็นอนหลับไป  แมนเมืองที่แกล้งหลับไปก่อนหน้านี้ลืมตาขึ้นมาแล้วยิ้มเบาๆ  ก่อนจะหลับตาแล้วนอนหลับไปพร้อมกับอาการปวดหนึบที่แผล

ในตอนดึกเขาไข้ขึ้นเพราะพิษของบาดแผลจนเพ้อออกมา  พลอยรัมภาตื่นมาด้วยความตกใจแล้วลงไปแตะหน้าผากเขา  เธอพยายามปลุกเขา  แมนเมืองลืมตาขึ้นแล้วมองเธอด้วยอาการตาลอย

“ลุกไหวไหม ขึ้นมาที่เตียงก่อน” พลอยรัมภาพยุงเขาขึ้นมานอนที่เตียงด้วยความยากลำบากจนผ้าเขาเกือบหลุด  แมนเมืองพยายามฝืนตัวเองลุกไปนอนที่เตียงด้วยความช่วยเหลือของพลอยรัมภาจนสำเร็จแล้วนอนขดตัวด้วยความหนาวเหน็บ

พลอยรัมภาเบือนหน้าหนีมัดผ้าเช็ดตัวให้เขาใหม่แล้วเดินไปหายาลดไข้มา  ก่อนจะไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เขา

“อย่ามาตายในห้องฉันนะ” เธอบอกเขาแล้วเช็ดตัวให้เขาไปด้วย

“หนาว” เขาครางบอกเธอ  พลอยรัมภาห่มผ้าให้เขาแต่ว่าแมนเมืองก็ยังไม่ดีขึ้น 

เธอเอาผ้าไปเก็บแล้วทิ้งตัวนอนข้างๆ เขาทิ้งระยะห่างไว้พอสมควร

“หนาวววว” แมนเมืองเพ้อไม่หยุดจนพลอยรัมภาไม่รู้จะช่วยเขายังไง

เธอขยับไปใกล้ๆ แล้วเอามือแตะหน้าผากเขาดู  ไข้เริ่มลดแล้วแต่เขายังเพ้ออยู่

พลอยรัมภาเลยลองทำแบบในละครดู  เธอแทรกตัวเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วขยับเข้าไปใกล้เขาแล้วกอดเขาเอาไว้

แมนเมืองกอดเธอแน่นแล้วหยุดเพ้อ  พลอยรัมภาใจเต้นตึกตัก  ไม่คิดว่าตัวเองจะแสดงอาการเห็นอกเห็นใจเขาทั้งๆ ที่เขาอาจเป็นคนร้าย

เธอซบลงตรงหน้าอกของเขาอย่างเกร็งๆ  สักพักก็เริ่มตัวอ่อนลงแล้วก็นอนหลับไปโดยที่ไม่รู้ตัว

***************************

ในตอนเช้าพลอยรัมภาตื่นขึ้นมาในสภาพที่กอดกันไว้กับแมนเมือง เธอดันตัวออกจากเขาแตะดูที่หน้าผากพบว่าเขาไข้ลดลงมาแล้ว  เธอโล่งอกและยิ้มอย่างพอใจ

พลอยรัมภาอาบน้ำแต่งตัวหยิบโทรศัพท์มาเปิดเครื่อง  เธอมีความคิดอยากโทรแจ้งความ  แต่เมื่อมองใบหน้าของเขาและคำขอร้องจากเขาเมื่อวานเธอก็เปลี่ยนใจ  เก็บโทรศัพท์ไว้แล้วเดินออกไปจากห้องในขณะที่เขานอนหลับอยู่

เธออยากขับรถหนีไป  แต่อีกใจก็ห่วงเขา  พลอยรัมภาเลือกที่จะออกไปซื้อโจ๊กและเสื้อผ้ามาให้เขาสักสองชุด  อย่างน้อยเขาก็จะได้ไม่โป๊ต่อหน้าเธออีก

พอกลับไปถึงห้องแมนเมืองก็ยังไม่ตื่น  เธอเลยต้องปลุกเขาขึ้นมาเพื่อให้ทานอาหารก่อนที่จะทานยา

“คุณ ตื่นได้แล้ว” พลอยรัมภาร้องปลุกเขา แมนเมืองยังไม่ยอมตื่น เธอเลยเดินไปเขย่าตัวเขา

แมนเมืองรู้สึกตัวตามสัญชาตญาณปกป้องตัวเอง  เขาจับมือเธอแล้วกระชากเหวี่ยงเธอตัวลอยมานอนลงที่เตียง แล้วดีดตัวคร่อมทับเธอเอาไว้  เมื่อเขาเห็นแววตาที่สั่นไหวนั้นและรู้ว่าเป็นเธอเขาก็ปล่อยเธอแล้วดันตัวลุกขึ้นจนผ้าเช็ดตัวหลุด

พลอยรัมภามองตาค้าง ก่อนที่จะได้สติแล้วเบือนหน้าหนี  เอานิ้วชี้ไปที่ถุงกระดาษที่วางอยู่ตรงเก้าอี้แล้วร้องบอกเขา

“ไปใส่เสื้อผ้าซะ ฉันซื้อมาให้แล้ว” 

แมนเมืองคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันไว้แล้วเดินไปหยิบถุงเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป

เขาตัดสินใจอาบน้ำแล้วถอดผ้าพันแผลออกเพื่อทำแผลใหม่ เลือกเสื้อกล้ามสีเขียวและกางเกงขาสั้นสีแสดออกมาสวมใส่ แล้วอดเจ็บใจไม่ได้ที่พลอยรัมภาเลือกเสื้อผ้าสีสันแบบนี้มาให้เขา  อีกชุดเป็นเสื้อยืดมัดย้อมกับกางเกงขาสั้นสีบานเย็น  เขาทั้งโกรธและขำที่โดนสาวเจ้าแกล้งเบาๆ  แต่เขามั่นใจว่าเขาใส่อะไรก็ยังดูดี  สีสันแสบตาแบบนี้ไม่สามารถทำลายรัศมีความหล่อของเขาได้

เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ  พลอยรัมภาที่ตั้งใจจะขำเขากลับขำไม่ออก  เพราะขนาดเขาใส่เสื้อผ้าสีสันแสบตา เขายังดูดีได้ขนาดนี้

“เอ่อ ทั้งร้านมีแค่สีแบบนี้แหละ” พลอยรัมภาออกตัว

“ผมยังไม่ว่าอะไรเลย” เขาบอกแล้วมานั่งตรงโต๊ะเล็กๆ ที่ใช้นั่งทานอาหาร

“ขอบคุณนะที่ไม่หนีผมไป  แล้วยังซื้อของพวกนี้มาให้อีก” เขาบอกเธอ

“ฉันก็อยากให้คุณรีบหาย จะได้รีบไปเร็วๆ” เธอบอกเขา แมนเมืองยิ้มแล้วทานโจ๊กตรงหน้าแล้วทานยาที่เธอยื่นให้

“คุณจะกลับวันไหน” เขาถามเธอ

“อีกสองสามวันนี้แหละ” เธอบอกเขา  รวบช้อนแล้วดื่มน้ำ  นั่งนิ่งมองดูเขาที่กำลังถามเหมือนสัมภาษณ์เธออยู่

“มาเที่ยวหรือมาทำธุระ” 

“มาเที่ยว” เธอตอบสั้นๆ

“มาเที่ยวคนเดียวตั้งหลายวัน คุณบ้าไปแล้วเหรอ  หรือว่าหนีรักมาพักใจ” เขาถามจี้ใจดำเธอ

พลอยรัมภาเกือบลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท  ตั้งแต่เกิดเรื่องเธอก็แทบไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องอื่นเลย  เรื่องที่เธอเจอมันทำให้เรื่องของบดินทร์ดูเล็กไปเลยด้วยซ้ำ

“คุณนี่พูดมากจัง  ทานยาแล้วก็ไปนอนได้แล้ว” เธอบอกแล้วเก็บถ้วยโจ๊กไปล้าง พอเธอเกินกลับเข้ามาเขาก็กำลังใช้โทรศัพท์ของเธออยู่

“นี่คุณเป็นไกด์เหรอ” เขาถามเธอ

“เสียมารยาท” เธอลืมตัวว่าให้เขา  แล้วนึกในใจว่าจะโดนเขาบีบคอหรือเปล่า  แต่ว่าเขากลับยิ้มอย่างยียวนแล้วเปิดดูโปรไฟล์ของเธอในโลกโซเชี่ยล

“เอาโทรศัพท์ฉันคืนมาได้แล้ว” เธอบอกเขา แล้วเดินไปยืนข้างๆ เขา ยื่นมือไปขอโทรศัพท์คืน

แมนเมืองคืนให้เธอแล้วมองด้วยสายตาที่ทำเอาพลอยรัมภาใจสั่นไหว 

“ขอบคุณอีกครั้งที่ดูแลผม และไม่หนีไป ....ขอบคุณจริงๆ” เขาบอกเธอแล้วนอนหลับตาลงแล้วอมยิ้ม

พลอยรัมภารู้ว่าเขาแค่พักสายตาไม่ได้นอนหลับ  เธอมองดูรอยยิ้มจากใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้น  ดูจมูกที่โด่งรับกับคิ้วที่ดกหนานั้นแล้วก็อดใจเต้นไม่ได้

เธอเรียกสติตัวเองแล้วหันหลังให้กับเขา  เอามือทาบหน้าอกจับดูการเต้นของหัวในแล้วเตือนตัวเองว่าอย่าหลงใหลแค่เพียงรูปลักษณ์ภายนอกของเขา

'เขาเป็นคนไม่ดี ท่องไว้สิพลอย เขาเป็นคนไม่ดี' เธอนึกในใจแล้วพยายามสูดหายใจเข้าออกช้าๆ ให้ตัวเองผ่อนคลาย  ก่อนจะนั่งลงแล้วกดส่งข้อความและรูปถ่ายที่น้ำตกเมื่อวานไปยังแช็ตกลุ่มของครอบครัว  แล้วส่งข้อความไปบอกทุกคนว่าเธอสบายดี

***************************

สองวันผ่านไป ทั้งสองคนก็ยังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในห้องนอนแคบๆ นั้น โดยพลอยรัมภาเอาหมอนมากั้นแบ่งเตียงระหว่างเขากับเธอ เพราะแมนเมืองเปลี่ยนใจไม่อยากนอนข้างล่างแล้ว

แผลของแมนเมืองเริ่มสมานกันแล้ว พลอยรัมภาได้แต่ลุ้นว่าเขาจะไปได้หรือยัง เพราะมันครบกำหนดตามที่เขาบอก ถ้าเขาไปวันนี้ อย่างน้อยเธอก็ยังเหลือพลอยพักผ่อนวันนี้และพรุ่งนี้อีกหนึ่งวัน

“นี่ก็ครบสามวันแล้ว คุณจะไปตอนไหน” พลอยรัมภาถามเขาตรงๆ เธอไม่ได้กลัวเขามากอย่างวันแรกๆ แล้ว เพราะเขาก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรกับเธอเลยสักนิด ดีแต่ทำหน้าหล่อไปวันๆ

“อย่าเพิ่งไล่สิ คุณบอกเองว่าจะกลับมะรืน”

“ฉันก็อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ บ้าง ฉันมาพักผ่อนนะคะ แต่คุณทำเอาฉันเครียดแทน เหลือเวลาแค่สองวัน ฉันก็อยากเที่ยวบ้าง” พลอยรัมภาบอกเขาตรงๆ

“เดี๋ยวผมพาไปเที่ยวเอง” เขาบอก

“ฉันอยากอยู่คนเดียว” เธอบอก

“ตกลงคุณอกหักมาจริงๆ ใช่ไหม ผมเดาถูกใช่ไหม” เขาถาม พลอยรัมภามองหน้าเขา แล้วพยักหน้ายอมรับออกมาตรงๆ

“แต่ไม่ได้เศร้า แค่อยากใช้เวลาอยู่กับตัวเองบ้าง อยู่แบบเงียบๆ คนเดียว เข้าใจหรือเปล่า”

“เคยได้ยินไหมว่าเหล้าจะทำให้ลืมความเจ็บปวด” แมนเมืองบอกเธอ

“แต่ฉันไม่ได้เจ็บปวด”

“อย่าหลอกตัวเองเลย ไม่เจ็บปวด ไม่หนีมานี่ตั้งหลายวันหรอก” เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“คุณอยากดื่มเองก็บอกตรงๆ ไม่ต้องมาทำเป็นชวนฉัน” พลอยรัมภาพูดแล้วมองเขาที่กำลังยิ้มอยู่

“งั้นออกไปซื้อเหล้ากัน” แมนเมืองบอก

“แต่เช้าเลยเนี่ยนะ” เธอถาม

“เอาไว้ดื่มตอนค่ำๆ สิ” แมนเมืองบอก พลอยรัมภานั่งนิ่ง

“ดื่มเสร็จผมก็จะไปเลย” แมนเมืองบอก

พลอยรัมภานิ่งคิดสักพัก ก็พยักหน้าตกลง อย่างน้อยเหลือเวลาเที่ยววันเดียวก็ยังดีกว่าไม่มีเวลาเลย

แมนเมืองยิ้มพอใจ เขาอยากให้เธอดื่มเหล้าย้อมใจก่อนที่เขาจะตัดสินใจชวนเธอทำอะไรบางอย่างเพื่อให้เธอลืมแฟนของเธอไปในค่ำคืนนี้

***************************