ตื่นมาอยู่กับท่านผู้ตรวจการ
1267 Words
“โอ้ยยย….เจ็บขา…ขาชั้นหักมั้ยนี่?!!”
แพรไหมฟื้นขึ้นมาในตอนเช้า…เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่กลางป่า…กวาดสายตามองไปรอบๆมีลำธารไหลผ่านน่าจะเป็นป่าลึกกลางหุบเขา…'บ้าชะมัดกลิ้งตกมาลึกขนาดนี้…ยังไม่ตายอีกหรอวะนี่?'
“เจ้าจะนอนอีกนานหรือไม่?!”
เสียงทุ้มต่ำพึมพำเบาๆข้างหูเธอ หญิงสาวก้มลงมอง ก็ต้องตกใจเพราะเธอนอนทับร่างแกร่งของเขาอยู่
“อุ้ย!ข้าก็นึกว่าทำไมพื้นมันนิ่มๆ…..ขอโทษ..ขอรับ!!”
หญิงสาวรีบผละออกมาจากอกกว้างของเขา หน้าเธอแดงก่ำด้วยความเขินอายเมื่อรู้ว่านอนทับอยู่บนอกกว้างกำยำของเขาทั้งคืน แต่ตอนนี้แพรไหมรู้สึกว่าเธอเจ็บที่ขานิดหน่อย
‘หักมั้ยวะนี่?!!’
หญิงสาวก้มลงมองสำรวจตัวเองรู้สึกเจ็บแปลบตรงข้อเท้า..แต่ขาไม่ได้หัก
“เจ้าชื่ออะไร เจ้าหนุ่มน้อย?”
เสียงทุ้มของเขาถามขึ้นมา เขาขยับร่างตัวเองให้พิงกับต้นไม้ใหญ่ในท่านั่งเอนกายเพราะปวดเมื่อยจากการโดนทับของร่างบางถึงแม้ตัวไม่ใหญ่มากแต่ก็หนักเอาการเลยทีเดียว
“ขะ..ข้าชื่อ…”
‘เอาละวะ…ชื่ออะไรล่ะทีนี้ เขาดันคิดว่าเราเป็นผู้ชาย..แต่จะบอกเขาว่าเป็นผู้หญิงไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นเขาพาเราไปส่งบ้านในสภาพผู้ชายไม่ได้..เราก็ยังไม่พร้อมให้เขารู้ว่าเรา..เป็นผู้หญิง…ไม่งั้นต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆความตายก็จะมาเยือนเราเร็วขึ้นไปอีก..ชื่ออะไรดีล่ะทีนี้…เอาชื่อพระเอกเกาหลีมาสักชื่อเถอะ…!!’
“มินโฮ ขอรับ!!”
แพรไหมในร่างชอนอาตอบซอจุนด้วยน้ำเสียงที่เธอแกล้งดัดออกมาให้เหมือนผู้ชาย
‘โอ้ยย …ขอโทษนะพี่อีมินโฮทูลหัวของบ่าว…ยืมชื่อแปบบนึงนะเจ้าคะ'แพรไหมคิดในใจแล้วทำหน้าทำตาเหมือนจะร้องไห้
“เจ้านี่อ่ะนะ…เป็นแค่หนุ่มน้อย..ริอาจไปเที่ยวหอนางโลมแต่ไม่มีเงินจ่าย พาลต้องเดือดร้อนมาถึงข้า..เจ้านี่มันแก่แดดเกินวัยนัก..แล้วก็นอนทับบนตัวข้าทั้งคืนด้วยรู้ตัวรึไม่ ห๊าาา!!…"
ซอจุนชี้มาที่ตัวของเธอเหมือนกำลังสั่งสอนเด็กน้อย..เสียงทุ้มต่ำเจือแววตักเตือนด้วยความไม่พอใจนัก….แพรไหมในร่างชอนอาที่ปลอมตัวเป็นหนุ่มน้อย ก้มหน้างุด….ทำหน้าทำตาเหมือนกับว่าสำนึกผิดเอามากๆ
‘แหมๆๆ ด่าได้ด่าพุ่งเลยนะคะ คุณผู้ตรวจการ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณผู้ตรวจการมีฝีมือการต่อสู้ที่ไม่ได้เรื่องอ่ะ คงไม่ตกมาอยู่ในเหวลึกแบบนี้หรอค่าาพ่อคุ๊ณ!…แต่ต้องแกล้งทำดีไว้ก่อนให้เขาพาออกไปจากที่นี่…แต่แย่ล่ะ! ป่านนี้ดาโซจะเป็นห่วงเธอแค่ใหนนะ! คงจะรู้ไปถึงตาแก่แล้วว่าเราหายไป’ หญิงสาวได้แต่เถียงเขาอยู่ในใจ..พร้อมกับคิดถึงเหตุการณ์ที่บ้านของชอนอา
“ข้าไม่ได้ไปเที่ยวผู้หญิงสักหน่อย…มีคนลากเข้าไปแล้วก็ ยกอาหารมาให้ข้ากินเองนี่นา..ข้าก็จ่ายเงินไปแล้ว..แต่มันบอกว่าไม่พอ..ใครจะคิดว่าจะโดนโกงล่ะ..ขอรับ..ท่าน….” แพรไหมเกือบหลุดเอ่ยชื่อเขาไปแต่นึกได้ว่าเขายังไม่ได้บอกเธอชื่อเธอในร่างปลอมนี้
“ช่างเถอะๆ ถือเสียว่าเจ้าโง่เขลาจากการตะกละเองก็แล้วกัน ช่วยพยุงข้าลุกขึ้นหน่อย..เจ้านอนทับข้าทั้งคืน จนตัวข้ารู้สึกเหน็บชาไปหมด…ต้องหาทางกลับเมืองหลวงก่อน ไม่รู้ว่าตกลงมาไกลแน่ไหนแล้วตอนนี้อยู่ในที่ใด เรื่องของเจ้า ข้าจะมาสะสางทีหลังก็แล้วกัน!!” ชายหนุ่มตัดบทเมื่อกวาดสายตาไปรอบๆ เหมือนจะเป็นป่าทึบ
หญิงสาวรีบเข้าไปช่วยพยุงตัวชายหนุ่ม..แต่เธอลืมไปว่าขาเธอเจ็บอยู่
“โอ้ยยย…ขาข้า!!”
ทันใดนั้น! แพรไหมเซล้มทับลงไปบนตัวเขาอีกรอบ…ร่างแกร่งของเขารับร่างบางของหญิงสาวในชุดบุรษไว้ อกนุ่มนิ่มของเธอเบียดลงไปตรงแผงอกกว้างของเขา สายตาของเธอประสานกับสายตาคมกล้าของเขา หน้าของชายหนุ่มและแพรไหมแทบจะแนบชิดติดกัน หัวใจของเธอเต้น ตึก!ตึก! เมื่อสบกับสายตาวาววับคู่นั้นของเขา ลมหายหายใจอุ่นๆที่ลดมาตรงหน้าเธอ ทำให้หน้าหญิงสาวร้อนผ่าวแดงก่ำอีกครั้ง ก่อนจะเบนสายตาหลบเขา เพราะเธอแทบจะอ่อนเปลี้ยไปกับสายตาคมคู่นั้น
‘คนบ้าอะไร…ยิ่งมองก็ยิ่งหล่อ…ใจฟูไปหมดแล้วนี่ โอ้ยยย!!’
“จะนอนอีกนานหรือไม่!”
เสียงทุ้มต่ำถามออกมาเบาๆอีกครั้งเมื่อเห็นทีท่าว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมลุก
“อ๊าา เอ๊าะ! ขะ..ข้ารู้สึกว่า เจ็บตรงขาเจ้า…อ่าาขอรับ”
หญิงสาวเจ็บแปล๊บ!ตรงขา ซอจุนรีบมาถอดรองเท้าเธอออกพลิกดูตรงข้อเท้า
“ดูเหมือนว่าตรงข้อเท้าของเจ้าจะบวมนะ เดินไหวหรือไม่ ขึ้นหลังข้ามา!”
ชายหนุ่มย่อร่างสูงลงมาหันหลังให้เธอขึ้นขี่
“ตะ..แต่ว่า…”
“ขึ้น…มาเถอะ..มา! หรืออยากจะอยู่ที่นี่ จะรอให้พวกเสือมันมาคาบไปกินก็เชิญเจ้าเถอะ!”
“อ๊าา!ไม่นะไม่ ข้ากลัวเสือ! ”
ร่างบางรีบกระโดดขึ้นหลังเขาทันที เขาแอบยิ้มเอ็นดูในความกระโดกกระเดกไร้เดียงสาของเด็กหนุ่ม..เพราะในสายตาของซอจุน คิดว่าหญิงสาวคือบุรุษหนุ่มน้อยหน้ามน
“เบาๆสิ ตัวเจ้าเล็กก็จริง แต่หนักไม่ใช่น้อยนะ…..หน้าตาของเจ้าข้าคุ้นนัก บ้านเรือนเจ้าอยู่ที่ใดล่ะมินโฮ!”
“ข้า….ข้าไม่มีบ้านหรอก ข้าอยู่ตัวคนเดียวในโซชอนแห่งนี้”
หญิงสาวบอกความจริงน้ำเสียงแฝงประชดประชันกับโชคชะตาของตัวเอง
“หืม…เจ้าเป็นเด็กกำพร้าเช่นนั้นหรือ…ดี! ไปกับข้า ถ้าเจ้ากลับไปที่นั่นอีกเจ้าได้ตายแน่ เพราะพวกนั้นยังคงตามล่าตัวเจ้าอยู่ ข้าจะพาเจ้าไปอยู่กับข้าเอง…!!”
‘เอาไงก็เอาไปก่อนเถอะแพรไหม ตอนนี้ให้รอดชีวิตในวันนี้ไปก่อน ไปกับเขาก็ดีเหมือนกันหลีกเลี่ยงการที่จะถูก คลุมถุงชนเข้าไปในวัง…อีกอย่างเขาไม่รู้ว่าเราเป็นแม่หญิง ปลอมตัวเนียนๆไปก่อน….ขอโทษนะดาโซ…สักวันเจ้ากับข้าคงได้พบกันอีก’
“ดะ..ได้หรือขอรับ…ไป..ไปขอรับข้าจะไปกับท่าน ท่านใช้ข้าทำงานอะไรก็ได้..ข้าทำได้ทั้งนั้นขอรับ!!”
ตอนนี้หญิงสาวเหมือนเดินงมบทอยู่ในซีรีส์เกาหลี เธอทำได้เพียงหวังให้มีชีวิตรอดไปวันๆก็พอ ถ้าต้องอยู่ในร่างนี้ไปตลอดก็ยังมีโอกาสที่จะกลับไปบ้านที่กรุงเทพยุค 2023ได้บ้าง แต่ถ้าต้องตายแล้วกลับไปเล่นตอนใหม่ เธอก็ไม่แน่ใจว่าจะรอดหรือไม่ หญิงสาวหลับตาพริ้ม อยู่บนหลังของเขา ‘อื้ออ เหมือนฝันเลยที่ได้มาขี่หลังโอปป้ารูปหล่อในซีรีส์แบบนี้’
❤❤❤❤
- Writer
