คืนแรกที่นังนัง
1707 Words
ในวังหลวงโชซอน
“เจ้าว่าอะไรนะ! องค์รัชทายาทหายตัวไปเช่นนั้นหรือ!?”
อินจององครักษ์รีบมารายงานกับ องค์ราชาอันจาง เป็นการส่วนตัว…เนื่องจากกลัวในราชสำนักแตกตื่น และจะไม่ปลอดภัยกับคนที่หวังปองร้ายกับองค์รัชทายาทซอจุนอยู่แล้ว
“ทูลฝ่าบาท..กระหม่อมไปเจอม้าขององค์รัชทายาทแถวชายป่าชานเมืองหลวง…จึงคาดว่าน่าจะพลัดหลงกับองค์รัชทายาท..และขณะนี้พระองค์น่าจะปลอดภัยดีพะย่ะค่ะ”
“ถ่ายทอดคำสั่งข้า….จงเร่งนำกำลังทหารรักษาพระองค์ ออกค้นหาองค์รัชทายาทให้พบ…ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด…ก็จงนำตัวองค์รัชทายาทกลับมาให้ได้อย่างปลอดภัยเถิด”
องค์ราชาออกคำสั่งด้วยสีหน้าเป็นกังวัล เพราะเป็นห่วงผู้เป็นราชโอรสของตัวเองเกรงจะเป็นอันตรายถึงชีวิตเพราะถูกปองร้ายจากผู้ที่หวังจ้องจะเล่นงานองค์รัชทายาทอยู่แล้ว
“รับด้วยเกล้า..พะยะค่ะฝ่าบาท”
ราชองครักษ์คนสนิทขององค์รัชทายาทรับพระบัญชาขององค์ราชาก็รีบนำกำลังทหารส่วนพระองค์ออกตามหาองค์รัชทายาทในทันที
❤❤❤
“เจ้านั่งพักตรงนี้ก่อนเถอะ..ข้างหน้าเหมือนจะเป็นหมู่บ้าน…เดี๋ยวจะไปหาน้ำมาให้เจ้ากิน”
ชายหนุ่มย่อตัวลงให้แพรไหมในร่างชอนอาผู้ปลอมตัวเป็นบุรุษหนุ่มน้อย ลงนั่งพักใต้ร่มไม้ใหญ่..ก่อนทำท่าจะเดินจากไปค้นหาน้ำตรงรำธารใกล้ๆ
“อ๊าาา…อย่าทิ้งชั้นไว้คนเดียวสิ…?”
แพรไหมรีบประท้วงเป็นภาษาไทยควบเกาหลีทันทีด้วยความตกใจ! เพราะกลัวเขาจะทิ้งเธอแล้วหนีไป
“ชั้นคือใคร??ชื่อเจ้าอีกชื่ออย่างนั้นหรือ”
ซอจุนงุนงงกับภาษาที่หนุ่มน้อยมินโฮใช้
“เอ่อออ ไม่ใช่ๆ…อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียวสิท่าน….จะให้ข้าเรียกท่านว่าอะไร?”
แพรไหมรีบเปลี่ยนเรื่องมาถามชื่อเขาทันที เพราะเธอเริ่มอึดอัดที่พูดไทยออกมาไม่ได้..เนื่องจากไม่รู้จะอธิบายกับเขาว่าเป็นภาษาอะไรดี เธอไม่แน่ใจว่ายุคโชซอนยุคนี้ตรงกับกรุงศรีอยุธยาหรือสุโขไท ถ้าให้เธอเดาก็คาดว่าน่าจะเป็นกรุงศรีอยุธยา แต่นี่คือซีรีส์เธอไม่ได้ย้อนยุคไปโชซอนโบราณจริงๆ นี่คือโลกสมมุติของนักเขียนท่านใดท่านหนึ่งเท่านั้น
“ข้าชื่อ…ซอจุน..ข้าน่าจะมีอายุมากกว่าเจ้ามากอยู่ เรียกข้าว่าพี่ซอจุนก็แล้วกัน..!”
‘ก็แหง!อยู่แล้ว มากกว่าเป็น5-6ร้อยปีเชียวล่ะ’ แพรไหมยังคงเถียงเขาฉอดๆอยู่ในใจเหมือนเช่นทุกครั้ง
“ขอรับ..ท่านพี่ซอจุน…ข้ากลัวท่านอย่าไปเลยนะ..ขะ..ข้าไม่หิวน้ำหรอก?”
แพรไหมดึงแขนเสื้อเขาไม่ให้ไป…ยังไงๆเธอก็ไม่ยินยอมให้เขาทิ้งเธอไปแน่นอน
“เจ้าเป็นบุรุษเช่นไรนอกจากโง่เขลาแล้ว ยังขลาดกลัวเหมือนสตรี”
เสียงทุ้มต่ำนั้นยังคงแฝงคำตำหนิติเตียนเธออยู่เสมอ เสมือนเป็นผู้ใหญ่ที่สั่งสอนเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา
‘ก็สตรีนะสิ…ตัวเองก็โง่นะยะ…มองไม่ออกจริงๆหรอว่าชั้นน่ะเป็นผู้หญิงนะคะคุณโอปป้าซอจุน…โอ้ย!อยากตะโกนด่ากลับออกไปเป็นภาษาไทยแลนด์ทั้งด่าเราว่าโง่ทั้งขี้ขลาดแม่ชักจะไม่ใหวแล้วนะ…หึ!!’ หญิงสาวยังคงแอบตอบกลับเขาอยู่ในใจเบาๆ
“แฮ่..เราไปกินกัน…เอ้ยยย..ไปหากินในหมู่บ้านข้างหน้าก็ได้เนอะ!ขะ..ข้ายังไม่หิว”
ปากบอกว่าไม่หิวแต่ท้องนั้นร้องโคลกคลาก!ทั้งแต่ตื่นมาตอนเช้าแล้ว
“ได้…งั้นไปกัน!”
เขาย่อตัวให้แพรไหมขึ้นขี่หลังเพราะแพรไหมยังบาดเจ็บที่ข้อเท้าอยู่ไม่สามารถเดินเองได้…
‘ซอจุนได้แต่ครุ่นคิดในใจเขาเป็นถึงองค์รัชทายาทผู้สง่าผ่าเผยไม่เคยยอมผู้ใด..เหตุใดไม่รู้ต้องมายอมตามใจเด็กหนุ่มผู้นี้ เกิดมาจนถึงบัดนี้ไม่เคยให้ผู้ใดมาขี่หลังตนสักคน บุรุษหนุ่มน้อยผู้นี้เป็นคนแรกเลยทีเดียวที่เขายอม นอกจากจะนำพาความลำบากมาให้แล้วยังเรื่องมากไปเสียทุกเรื่อง อืมมม…!’
❤❤❤
โรงเตี๊ยมที่มณฑลนังนังมณฑลแห่งหนึ่งใกล้เมืองโซชอน
'นี่ข้าพลัดหลงมาถึงนังนังเลยหรือ"
“เถ้าแก่ข้าขอห้องพักค้างแรมสองห้อง”
ซอจุนเรียกเถ้าแก่ผู้ดูแลออกมาเพื่อจะขอเข้าพักแรม เนื่องจากเขาไม่สามาถจะแบกเด็กหนุ่มเดินทางต่อไปได้อีกแล้ว
เถ้าแก่หรือชายแก่คนนึงรีบออกมาต้อนรับทันทีเมื่อมีลูกค้ามาเยือน
“คงมิได้ขอรับคุณชาย..พอดีว่าห้องพักของเราตอนนี้นั้นเหลือห้องเดียวเท่านั้นขอรับ”
“ห้องเดียวก็ได้..ขอน้ำอุ่นด้วยพอดีน้องชายข้าบาดเจ็บ!”
ซอจุนรีบตัดสินใจเอาห้องเดียวทันทีเพราะเขาอ่อนล้าเต็มที ตอนนี้อากาศข้างนอกก็เริ่มเย็นความมืดก็เริ่มมาเยือน
“ได้ขอรับ..เชิญคุณชายทั้งสองเลยขอรับ”
เถ้าแก่เจ้าของโรงเตี๊ยมพาทั้งสองขึ้นไปบนห้องแพรไหมสังเกตุไปรอบๆที่นี่ห้องพักออกแบบดีไซน์ผสมจีนเกาหลียุคโบราณ
“ตามสบายเลยขอรับ..คุณชาย!!”
เก้าแก่โค้งคำนับแสดงถึงการขอบคุณตามแบบฉบับเกาหลีก่อนจะเดินจากไป!
“ทะ..ท่าน จะนอนห้องเดียวกับข้าจริงๆหรอ…ข้าว่า!”
แพรไหมเริ่มเป็นกังวัลเพราะชุดเครื่องนอนเหมือนจะมีชุดเดียวถึงจะนอนได้สองคนก็เถอะ เธอคงนอนไม่หลับทั้งคืนแน่ ถึงจะเคยใฝ่ฝันอยากนอนกับผู้ชายเกาหลีมาก่อนก็เถอะเอาเข้าจริงๆก็ปอดแหกเหมือนกัน!
“หรือเจ้าจะไปนอนข้างนอก..ข้าก็ไม่ได้ห้ามเจ้านะมินโฮ”
“ขะ..ขอรับนอนข้างในขอรับ!..”
แพรไหมรีบปฎิเสธเขาทันทีอย่างเลี่ยงไม่ได้!
“ข้าจะไปอาบน้ำ เจ้าจะไปด้วยมั้ย พอจะเดินได้หรือไม่”
ชายหนุ่มพูดเสร็จก็เดินไปที่ห้องอาบน้ำ ทิ้งให้แพรไหมในร่างชอนอานั่งรออยู่ข้างนอก ด้วยใจตุบๆ! เพราะกลัวเขาจะแก้ผ้าต่อหน้าเธอ
“ห้ะ!ไม่ๆๆขอรับ ข้าชอบอาบคนเดียว”
ชอนอาหน้าแดงปลั่งเมื่อเขาชวนไปอาบน้ำ
‘อาบด้วยกันได้ยังไงล่ะคะคุณ…สภาพชั้นข้างในชุดฮักบกโบราณนี้ไม่ใช่ผู้ชายนะค่า…..แต่สภาพพี่ออปป้าตอนแก้ผ้าจะเป็นยังไงนร้าา เธอนั่งเขินอายเมื่อนึกภาพตาม…อุ้ย!คิดอะไรออกไปนี่…..ไม่เอานะ’ เธอยังคงนั่งนึกภาพแล้วพูดอยู่ในใจยิ่งคิดก็ยิ่งเขินอายบิดไปมา
❤❤❤
“ข้าเอาน้ำอุ่นมาให้เจ้าแช่เท้า..มานั่งตรงนี้เร็วแล้วเดี๋ยวค่อยทายาเจ้าจะได้หายทันพรุ่งนี้”
แพรไหมเดินมานั่งตรงโต๊ะรับแขกข้างชายหนุ่มอย่างว่าง่าย
“เอ๊ะ!!อย่า..ข้าทำเองได้”
“อยู่นิ่งๆ”
แพรไหมยอมให้เขานวดตรงขาที่บวมให้ แล้วเอาเท้าของเธอแช่ลงไปในกะละมังที่ใส่น้ำอุ่น เธอแอบมองพินิจไปที่ใบหน้าขาวๆของชายหนุ่มเกาหลียุคโบราณผู้นี้ จมูกที่โด่งเป็นสัน ไรหนวดบางๆนั้นบวกกับริมฝีบางแดงระเรื่อเหมือนสตรี เขาช่างหล่อเหลางดงามนัก เปรียบกับตัวตนที่แท้จริงของเธอที่กรุงเทพ สาวมหาลัยเซอร์ๆธรรมดาๆ ไม่เคยมีแฟนแม้แต่คนเดียว แต่สามีทิพย์ของเธอนั้นมีรูปติดไว้เต็มห้อง
หญิงสาวไม่เคยสนใจหนุ่มไทยเลยสักคน เธอคลั่งไคล้แต่ผู้ชายในซีรีส์เอามากๆ ถึงแม้ใครต่อใครจะบอกว่าผู้ชายในซีรีส์นั้นตัวจริงไม่ได้เป็นแบบนี้ แต่เธอเชื่อว่ามีมาตลอด และผู้ชายตรงหน้าเธอตอนนี้นั้นเขาช่างอบอุ่นนักถึงแม้ในโลกนี้เขาไม่ได้เป็นพระเอก….เป็นเพียงแค่ขุนนางธรรมดาทั่วไปก็ตาม หญิงสาวรู้สึกใจเต้นวูบวาบพลันเกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นมาในจิตใจ ทำไมเธอช่างรู้สึกมีความสุขจัง!
❤❤❤
หญิงสาวนอนกระสับกระส่ายไปมา…ใจเธอร้อนรุ่มหวั่นไหวเมื่อมานอนข้างๆซอจิน เธออยากวิ่งออกไปนอนข้างนอกเหลือเกินเพราะจิตใจเธอมันทรมานและอึดอัดมากตอนนี้…ในชีวิตนี้เป็นครั้งแรกเลยที่นอนกับผู้ชาย เธอพลิกไปหาเขาที่นอนหลับสนิทด้วยความเหนื่อยล้า หญิงสาวจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาทีละอย่าง…คิ้ว…จมูก…ปาก จ้องใบหน้าหล่อเหลานั้นอยู่เนิ่นนานด้วยความหลงไหลอย่างไม่รู้ตัว
“เจ้าจ้องข้าทำไมกัน..เจ้ามินโฮ”
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาเห็นเธอจ้องเขาอยู่ เธอตกใจ!รีบพลิกตัวหันไปทันทีเมื่อโดนจับได้!
“ขะ..ข้าเปล่าจ้อง…ข้าแค่นอนไม่หลับเฉยๆ ”
แพรไหมที่ปลอมตัวเป็นชายรีบปฎิเสธเขาทันทีด้วยน้ำเสียงที่สั่นระริกเพราะสายตาที่คมกริบของเขาเมื่อกี้ทำให้ใจเธอวูบวาบขึ้นมาอีก!
“นอนไม่หลับงั้นหรอ…ทำไมล่ะ เจ้าไม่รู้สึกเหนื่อยล้าบ้างหรือไง…แต่เจ้าจะไปเหนื่อยอะไร ตัวเจ้าแทบจะไม่ได้เดินเองเลยนี่นา….พรุ่งนี้เช้าเราจะต้องกลับเมืองหลวงกัน อาจจะมีคนมารับเรา”
“ใครมารับหรอ..ญาติท่านรู้แล้วหรอ? ท่านโทรไปบอกใช่มั้ย…เอ๊ย! นกพิราบหรอ มีนกพิราบส่งข่าวใช่มั้ย…?”
“เลิกเพ้อเจ้อแล้วก็ข่มตาให้หลับได้แล้ว ก่อนที่ข้าจะไล่เจ้าออกไปนอนข้างนอก”
แพรไหมรีบหุบปากทันที ก่อนจะข่มตาให้หลับลงตามคำสั่งของเขา…ผู้ชายตัวโตร่างสูงโปร่งความสูงราวๆ180เซนติเมตรที่นอนข้างๆเธอตอนนี้แทบจะแนบชิดติดกัน…ก่อนจะหลับไปอย่างยากลำบากในค่ำคืนที่แสนจะทรมานใจเช่นนี้
❤❤❤
- Writer
