เมื่อฉันทะลุมิติมาติดอยู่ในซีรีส์เกาหลียุคโชซอน

องค์รัชทายาท

รุ่งอรุณของวันใหม่ที่มณฑลนังนัง

ซอจุนตื่นขึ้นมาพบว่าร่างแกร่งของเขาโดนหนุ่มน้อยมินโฮครอบครองอยู่ หนุ่มน้อยกอดเขาแน่นเหมือนสตรีกับบุรุษกอดกันก็ไม่ปาน วันที่สองแล้วที่ตื่นมาเจอเจ้าหนุ่มน้อยผู้นี้รุกรานร่างกายของเขา

‘ เฮ้อ!…เจ้านี่มันจะสบายเกินไปแล้วนะ…เจ้ามินโฮ’

ชายหนุ่มได้บ่นพึมพึมอยู่ภายในใจ…แต่ก็ปล่อยให้แพรไหมในร่างชอนอาที่ปลอมตัวเป็นผู้ชายกอดแต่โดยดี..โดยไม่คิดที่จะปลุกให้ตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด…เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกเอ็นดูเจ้าหนุ่มน้อยผู้นี้นัก..ทั้งๆที่ก็เพิ่งจะได้พบเจอกันไม่นานนัก

"แม่จ๋า!…ช่วยไหมด้วย…ไหมออกไปไม่ได้…ไหมคิดถึงแม่…คิดถึงบ้าน!"

แพรไหมตื่นขึ้นมาพร้อมน้ำตา…แต่พบว่าสายตาคมกริบของซอจุนจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว!

“เจ้าฝันร้ายหรือ….แล้วเจ้าพูดเป็นภาษาอะไรกันมินโฮ…ข้าไม่เคยได้ยินภาษาที่เจ้าพูดเลย!”

“ข้า…ข้าพูดภาษาเมืองเมืองหนึ่ง…ที่อยู่ไกลจากที่นี่มาก….ขะ..ข้าคิดถึงที่นั่น….”

มินโอหรือแพรไหมในร่างชอนอาเริ่มตาแดงๆเหมือนจะมีน้ำตาจะไหลออกมาอีกครั้ง….เธอรู้สึกหดหู่กับโชคชะตาตอนนี้นัก

“ไม่เป็นไรๆ ต่อไปนี้เจ้าไปกับข้า…ข้าจะปกป้องเจ้าเองมินโอ..เจ้าก็เหมือนน้องชายของข้า..ข้าถูกชะตากับเจ้านัก”

เขาพูดปลอบเมื่อเด็กหนุ่มทำท่าจะมีน้ำตาร้องไห้…ซอจุนเข้าใจว่าเด็กหนุ่มเป็นเด็กกำพร้าคงจะโดนรังแกมาไม่ใช่น้อย..ถึงได้ฝันร้าย…เขาเริ่มรู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ

แพรไหมเมื่อได้ฟังซอจุนพูดออกมาแบบนั้นก็รู้สึกอุ่นใจ…อย่างน้อยในโชซอนแห่งนี้ก็ยังมีเขา..ที่เธอสามารถพึ่งพิงได้

“ขอรับท่านพี่ซอจุน….”

หญิงสาวยิ้มให้เขา..สายตาคมกริบเป็นประกายที่จ้องมองมาที่เธอทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด หญิงสาวรีบเบนหลบสายตาคู่นั้นทันทีเพราะจิตใจของเธอไม่อาจต้านทานสู้สายตาของเขาได้เลยสักครั้ง

“เราเตรียมตัวเดินทางกลับกันเถอะ…ข้าต้องรีบกลับเมืองหลวง..!”

❤❤❤

ซอจุนพาแพรไหมที่ปลอมตัวเป็นบุรษหนุ่มน้อยเดินทางเลี่ยงออกมาจากเมืองนังนัง…มาหยุดอยู่ริมชายป่าแถวชานเมืองเหมือนรอใคร

“ขาเจ้ายังเจ็บมากหรือไม่?”

น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่แฝงความน่าเกรงขามของเขาเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความใส่ใจห่วงใยเธอ

“ไม่ได้เจ็บมากแล้วขอรับ…ข้าเดินเองได้สบายมาก”

เธอตอบด้วยใบหน้าที่ฉายแววไปด้วยรอยยิ้ม…เพราะถึงยังไงๆ เธอก็ไม่ยอมให้เขาแบกเธออีกแล้วเป็นแน่

ทันใดนั้น!มีเสียงม้าควบผ่านมา เขาดันร่างเธอให้มาหลบข้างหลังเขาทันที หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นนักเมื่อได้รับการปกป้องจากเขาแต่อีกใจนึงก็กลัวมากๆเช่นกัน

‘อะไรอีกล่ะนี่ หวังว่าคงไม่เกิดการต่อสู้เหมือนในซีรีส์นะ..ไม่งั้นได้ช๊อคตายแน่ๆ เจ้าป่าเจ้าเขาช่วยลูกช้างด้วย’

หญิงสาวยกมือไหว้ท่วมหัว จนซอจุนหันมามองด้วยความขำขัน..ในท่าทางแปลกๆของมินโอ…ทำให้เขานึกถึงแม่หญิงผู้หนึ่งที่พบเจอวันก่อน…แม่หญิงชอนอานั้นเอง..ชายหนุ่มคิดถึงนางทุกวันหลังจากวันนั้นที่พบเจอกัน

เสียงม้าที่โผล่มานั้นคือบรุษหนุ่มประมาน10คน แต่งตัวคล้ายทหารในวัง มีคนนึงหยุดม้าแล้วลงมาทำความเคารพซอจุน

“กระหม่อมขออภัยที่มาช้าไปพะย่ะค่ะ.ฝ่าบาท”

อินจองราชองครักษ์หนุ่มรูปหล่อเอ่ยขึ้น

แพรไหมที่ยืนอยู่ห่างๆได้ยินว่าเขาพูดคำราชาศัพท์

‘ล่ะ…หรือว่าพี่ซอจุนคือองค์ชาย…..แย่แล้ว! เขาจะพาเธอไปประหารชีวิตหรือไม่…ทำแสบกับเขาไว้เยอะเลยทีเดียว’

“มินโอ..ไป…เราจะกลับเมืองหลวงกัน”

ซอจุนเดินมาหาแพรไหมที่กำลังทำหน้างงงวย กับเหตุการณ์ทั้งหมดในตอนนี้

“ด่ะ..เดี๋ยวก่อนขอรับ…ท่านคือใครกันแน่!!?”

“พระองค์..คือองค์ชายรัชทายาทแห่งโชซอน”

อินจององครักษ์ขององค์รัชทายาทพูดออกมาเอ่ยความกระจ่างให้หญิงสาวที่ปลอมตัวเป็นบุรษหนุ่มให้รู้

“หม่อนฉัน….ขออภัยพะย่ะค่ะ…ทะ..ที่ทำกิริยาวาจาไม่ดีไปหลายครั้งหลายครา….เอ่อ…พวกท่านไปกันเถอะ…ข้าคงไปกับท่านไม่ได้แล้วขอรับ..!”

หญิงสาวคุกเข่าลง…ตกใจหน้าซีดเผือดตัวสั่นงันงกพูดผิดพูดถูกเมื่อเจอ…คนที่ตัวเองต้องการหนีมาตลอด

“ข้าทิ้งเจ้าไว้ที่นี่ไม่ได้หรอกนะมินโอ…ข้าบอกแล้วไงว่าข้าจะพาเจ้าไปด้วย..ไปกันเถอะอินจอง…ให้มินโอไปกับเจ้า..”

“พะย่ะค่ะ…ฝ่าบาท”

หญิงสาวทำตามอย่างขัดไม่ได้…ใจเธอนั้นไม่อยากไปเลยสักนิด…แต่คิดไปคิดมาถ้าไปอยู่ในวังแต่อยู่ในสถานะอื่น เธอก็คงจะปลอดภัยแน่นอน…อยู่รอวันที่องค์รัชทายาทพบเจอกับนางเอกและครองรักกันอย่างมีความสุข…เมื่อถึงตอนจบตอนนั้น..เธอก็จะสามารถกลับบ้านได้อย่างปลอดภัย ไม่รู้ว่าโลกทางโน้น ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง?

❤❤❤

“อะไรนะท่านพ่อ….ท่านว่าคิมชอนอาหายตัวไปงั้นหรือเจ้าคะ”

ท่านคิมแทยังอัครเสนาบดีมาเข้าเฝ้าองค์ราชินีซอฮยอนผู้ซึ่งเป็นบุตรของตัวเอง….ซอฮยอนคือแม่เลี้ยงขององค์รัชทายาทนั้นเอง

เพราะพระมเหสีองค์ก่อนได้สิ้นพระชนม์ไปตั้งแต่องค์รัชทายาทเป็นหนุ่มน้อย….ท่านคิมแทยังเลยสนับสนุนให้บุตรสาวของตนเองซึ่งเป็นพระสนมอยู่แล้วขึ้นเป็นพระมเหสีแทนนั่นเอง…ซึ่งในโชซอนแห่งนี้ต่างรู้กันดีว่ามหาเสนาบดีคิมแทยังนั้นมีอำนาจบาทใหญ่มากเพียงใด เรื่องการสิ้นพระชนม์ของพระมเหสีองค์ก่อนก็ยังเป็นที่ขุ่นข้องขององค์รัชทายาทซอจุนอยู่เรื่อยมา

มหาเสนาบดียังคิดจะสนับสนุนบุตรสาวคนเล็กขึ้นมาเป็นพระชายาอีกคนเพื่อควบคุมอำนาจของวังหลัง แต่บัดนี้บุตรสาวของตนนั้นได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย พิธีการคัดเลือกพระชายาก็กำลังจะดำเนินขึ้นในไม่ช้า เป็นที่กังวลต่อเขายิ่งนัก วันนี้จึงมาขอเฝ้าองค์ราชินีเพื่อจะขอเลื่อนพิธีออกไปก่อน

“น้องของเจ้าหายตัวไปจากบ้านหลายวันแล้ว..ตามหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ…กระหม่อมเกรงว่าจะได้รับอันตราย และอยากให้พระองค์เลื่อนพิธีการคัดเลือกพระชายาออกไปก่อนพะย่ะค่ะ”

“ข้าคงจะทำเช่นนั้นไม่ได้หรอก..ท่านพ่อ…เพราะมันขึ้นอยู่กับพระพันปีด้วยน่ะ…เจ้าค่ะ….แต่ข้าอยากให้ท่านพ่อนึกถึงความปลอดภัยของน้องสาวข้าก่อน..ที่จะนึกถึงเรื่องการคัดเลือกพระชายานะเจ้าคะ”

องค์ราชินีผู้เป็นบุตรเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนักที่ผู้เป็นบิดาถึงได้แต่ห่วงอำนาจของตนเองมากว่าชีวิตของบุตรสาว

“อืม…พ่อจะลองเข้าไปเข้าเฝ้าพระพันปีดู….เรื่องอื่นเจ้าไม่ต้องออกความเห็นหรอกทำตามคำสั่งของข้าก็พอ…งั้นไม่มีอะไรแล้ว…หม่อนฉันทูลลา…”

อัครเสนาบดีคิดขึ้นมาได้ว่าพระพันปีคือคนที่ดูแลเรื่องนี้อีกพระองค์ ลำพังพระราชินีคงทำอะไรไม่ได้อย่างที่นางบอกจริงๆ….แต่ถึงตอนนี้แล้วเขาก็ยังเป็นกังวัลนักว่าบุตรสาวหายไปใหน หรือจะถูกลักพาตัวจากฝั่งตรงข้ามที่เป็นคู่แข่ง…ตอนนี้ได้แต่ส่งคนแฟ้นหานางไปทั่วทั้งโชซอนก็ไม่พบแม้แต่เงา…

❤❤❤

พลบค่ำในวังหลวง

แพรไหมนอนไม่หลับเลยออกมาเดินเล่นที่ริมสระน้ำในวังหลวง เธอได้แต่ครุ่นคิดถึงบ้าน…คิดถึงเรื่องราวต่างๆ ทำไมซอจุนถึงได้กลายเป็นองค์รัชาทายาทไปได้ เธอนึกว่าเขาจะเป็นแค่บุคคลธรรมดาเสียอีก…..เธอเพิ่งจะรู้ใจตัวเองว่ารู้สึกพิเศษกับเขาเข้าแล้ว…แต่จะให้เธอกลับไปคัดเลือกเป็นพระชายาแล้วแต่งเข้ามา เธอก็คงจะทำไม่ได้..เพราะในเรื่อง องค์รัชทายาท เกลียดคิมชอนอานัก เนื่องจากเป็นบุตรสาวของอัครเสนาบดีคิมแทยัง ซึ่งเธอไม่สามารถทนได้ถ้าเขาจะต้องเกลียดเธอจริงๆ

“มินโอ…..” เสียงที่คุ้นเคยของเขาเดินมาหาเธอในชุดองค์รัชทายาทสีน้ำเงินปักลายมังกรสีทองเต็มยศ

“องค์ชาย….”หญิงสาวมองเขาด้วยตาที่เปี่ยมไปด้วยความโหยหาคิดถึงโดยที่ไม่รู้ตัว เพราะเธอมาอาศัยอยู่วังหลวงหลายวันแล้ว ไม่ได้เจอเขาเลย อินจององครักษ์มัวแต่พาเธอไปฝึกยิงธนู ขี่ม้า ฟันดาบวุ่นวายไปหมด เธอแทบจะอยากร้องไห้ เพราะเธอเป็นแค่แม่หญิงที่ไม่อยากจับดาบ จับปืนเลยแม้แต่นิด

“ข้ามาหาเจ้าน่ะ…หลายวันแล้วข้ามัวแต่ยุ่งๆ ไม่ได้มาพบเจอเจ้าเลย….” สายตาเว้าวอนที่ดูอบอุ่นโหยหาภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเช่นนั้น..มันทำให้หัวใจของเธออ่อนไหวนัก….

'อยากจะโผเข้าไปกอดเขาด้วยความคิดถึงเหลือเกิน…เพคะ..ฝ่าบาท!'

“หม่อนชั้น…โดนพาไปฝึกยิงธนู…ขี่ม้า..ฟันดาบ..ฝึกวิชาการต่อสู้อยู่พะย่ะค่ะ”

“ฟังดูช่างน่าสนุกยิ่งนัก…อินจองดีกับเจ้ามากใช่หรือไม่!”

‘สนุกกับผีสิเพคะ หม่อมชั้นแทบจะเดินขาลากกลับมาทุกวัน’ หญิงสาวได้แต่ตอบความจริงเขาอยู่ในใจ

“ก็…ก็สนุกอยู่..พะย่ะค่ะ…ฝ่าบาท พระองค์จะให้หม่อมชั้น..ฝึกไปทำไมพะย่ะค่ะ”

“ก็ข้าอยากจะให้เจ้าอยู่ไกล้ๆข้า…ก็ต้องเป็นองครักษ์ของข้าอยู่แล้วสิ…แต่ตอนนี้ฝีมือของเจ้า…น่าจะเป็นข้าที่ต้องคอยปกป้องเสียมากกว่านะ….ฮ่าฮ่าฮ่า”

เขาหัวเราะออกมาเสียงดังทำให้เธอหัวเราะตามไปด้วย ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้เธอ…กลิ่นกายความเป็นบุรุษของเขาทำให้ใจเธอสั่นหวั่นไหว มือแกร่งภายใต้ชุดฮักบกชั้นสูงลายมังกรนั้นยกขึ้นมาลูบหัวเธอเบาๆด้วยความเอ็นดูรักใคร่…..แต่น่าจะ…แบบพี่น้อง หญิงสาวหลบสายตาคู่นั้นอีกครั้ง ไม่เข้าใจทำไมเขาถึงได้เอาแต่จ้องตาเธอนัก…ขืนเป็นแบบนี้ไม่นานเธอคงได้เผลอเข้าไปกอดเขาแบบไม่รู้ตัวเป็นแน่…เอ้อออ

❤❤❤