İhtiyat +18 |İtalyan Mafya|

|2|.BÖLÜM

Alessio, kalabalığı dağıtarak herkese partinin tadını çıkarmalarını söyledi. Ertesi gün, işlerin yeniden başlayacağını belirtti. Derin bir nefes alarak koltuğa çöktü. Bir süre sessizliği dinlemek ve düşüncelerini toparlamak için odada kalmayı seçti. Matteo, masanın kenarına oturmuş, diğer tarafta ise babaları Vincenzo, ceketinin cebinden bir sigara çıkardı.

"Adamım, kendine bir baksana. Koskoca don oldun." dedi ve ıslık çaldı Matteo.

“Kes şunu,” diye tersledi Alessio onu.

“Ah, hadi ama. Yeni yardımcına bu kadar sert davranma.” Matteo sırıttı. “Bu arada, benim arkamı kolladığın için teşekkür ederim. Az kalsın sinir krizi geçirecektin.”

“Kimsenin seni yargılamaya hakkı yok,” dedi Alessio kararlılıkla, Matteo’ya bakarak. “Sen, ben, bu lanet işteki herkes bu pozisyonlara sahip olmak için çalışıyor. Biz burada sadece Vincenzo’nun oğulları olduğumuz için bulunmuyoruz.”

Matteo, Alessio’ya minnettar bir şekilde gülümsedi. Alessio onun öz kardeşi değildi, ama aralarındaki bağ bundan çok daha güçlüydü. Birbirlerine karşı derin bir sadakat duyuyorlardı.

Vincenzo, sigarasından bir nefes çekti ve dumanı ağır bir şekilde üfledi. “Şunu söylemeliyim ki, oğlum, az önceki sabrın gerçekten etkileyiciydi. Seni tanıyorsam, o odada birilerini tokatlamamak için kendini zor tuttun.”

"Hâlâ bu konuda öncesinden hiçbir sey söylemediğine inanamıyorum. Bizi uyarabilirdin. "dedi Alessio ve gözlerini devirdi.

“Bak, patron olabilirsin ama ben hâlâ senin babanım. Bana böyle bakma,” dedi Vincenzo soğukkanlı bir gülümsemeyle. “Ayrıca, söylememin ne faydası olurdu? Patron olacağın kesin değildi.”

“Baba diğerleri biliyor gibiydi.,” diye mırıldandı Alessio.

Matteo hemen araya girdi: “Kesinlikle! Bu gece bana kaç teklif geldiğini biliyor musun, baba? Alessio’ya da aynı şey oldu. Bu konuda ne yapacağız?”

Vincenzo, sigarasının külünü dikkatlice yere düşürmeden tepsisine silkti. “İkinizinde bu hayatta evliliğin ne kadar önemli olduğunu anlamış olduğunu düşünüyorum komisyon sizi asla eşi olmayan bir ailenin gerçek başkanı olarak kabul etmeyecektir.”

Alessio homurdanarak başını ellerine gömdü. Komisyonu nasıl unutmuştu? Hayatı boyunca yeterince toplantıya katılmış ve bu grubun nasıl bir baş belası olduğunu anlamıştı. Güney İtalya’nın mafya ailelerinin liderlerinin oluşturduğu bu organizasyon, büyük bir otoriteye sahipti. De Luca ailesi kuzeyi kontrol ederken, diğer aileler farklı bölgelerdeydi. Ama şimdi evlilik baskısı, Alessio’yu derin bir sıkıntıya sokmuştu.

“Biliyorsun, benim evlenme gibi bir niyetim yok,” dedi Alessio kararlı bir şekilde.

“Ve sen de biliyorsun ki, bir eşin olmadan ne Komisyon ne de diğer aileler seni tam anlamıyla bir lider olarak kabul edecek,” diye yanıtladı Vincenzo. “Ailemizi tehlikeye atmak ya da bir savaşı davet etmek istemiyorsan, sana önerim bu işi ciddiye almandır.”

Alessio homurdanarak arkasına yaslandı. “Şimdi ne yapmam gerekiyor? Hiç kimse yok. Nereden bir eş bulacağım?”

“Biliyor musun, Alessio, eğer bu senin için bir problemse, sana birilerini tanıtabilirim. Tanıştığım bir sürü kişi var,” Matteo, yerde hareketsiz bir şekilde durmaya devam ederken kaşlarını kaldırıp indirdi.

Alessio alayla güldü, eğer dışarıdaki adamlardan herhangi biri Matteo’nun yere yığılmış halini görürse oylarını saniyesinde geri çekerlerdi.

“Senin artakalanlarını istemiyorum, Matteo,” diye cevapladı Alessio sert bir şekilde, ardından alaycı bir şekilde ekledi, “Tabii Sofia değilse. O oldukça hoş biri.”

Matteo bir anda sinirden deliye döndü. “Bu şakayı bir daha yapma, kardeşim. Bir daha ki sefere lanet olası kafanı havaya uçurmaktan hiç çekinmem.”

Vincenzo, dilini şaklatarak Matteo’ya döndü. “Matteo, galiba kuralları unutuyorsun, Don'a her zaman saygı duyulmalıdır. Ayrıca, sekizinci kural; ailenin başka bir üyesiyle veya iştirakiyle anlaşmazlık halinde asla şiddete başvurmayın, hatta tehdit etmeyin.”

Matteo, aynı sakinlikle cevap verdi. “Evet, ben de dördüncü kural diyorum; diğer onurlu erkeklerin eşlerine veya sevgililerine dokunmayın.”

“Tamam, sakin olun. Sadece şaka yapıyordum, Matteo. Sana bunu yapmam,” dedi Alessio ellerini teslim olmuş gibi kaldırarak. Ardından bir an düşündü. “Ama gerçekten, sevgili mi? Sofia hakkında bu kadar ciddi misin?”

“Kes sesini,” dedi Matteo, sinirli bir nefes vererek. “Ama sana katılmıyorum, babam haklı. Senin bir eşe ihtiyacın var.”

Vincenzo masadan doğruldu ve Alessio’nun oturduğu masaya doğru yürüdü. Matteo’nun yanından geçerken, onu hafifçe tekmeledi. “Kalk ayağa. Kendini rezil ediyorsun.”

Alessio’ya ulaşınca, masanın çekmecesinden kahverengi bir zarf çıkardı ve Alessio’ya uzattı. “Al, bunu oku.”

Alessio’nun içgüdüleri henüz ona ihanet etmemişti. Bu yüzden, özellikle eylemde, tehlikeli bir adamdı.o bir canavardı, evcilleştirilemeyen ve tetiği çekmekte tereddüt etmeyen bir canavardı.

Zarfın içinde mümkün olduğunca en kısa sürede tamamlanması gereken bir görev, fonlarının kullanılması ya da polis kuvvetleri tarafından gönderilen bir rapor olmasını bekliyordu. Kesinlikle küçük bir fotoğraf görmeyi beklemiyordu.

Alessio zarfı içinden bir fotoğraf çıktı. Fotoğraftaki kadın güzeldi. Altında yazan isim ise Bianca Moretti idi.

Kahverengi zarfı çevirdiğinde masaya daha fazla belge düştü, fotoğraftaki kadın hakkında kapsamlı bir araştırma yapılmış gibi duruyordu. Alessio neler olduğu, bu kadınla neler yapması gerektiği konusunda hiçbir fikri yoktu.

Alessio, zarfın içinden çıkan belgeleri dikkatle inceledi. Bianca Moretti’nin ailesi hakkında detaylı bilgiler, yaşadığı yerler ve kişisel geçmişiyle ilgili bir arka plan kontrolü yapılmıştı. Alessio, kağıtları incelerken kafasını kaldırıp babasına baktı.

“Bu da ne böyle? Kim bu kadın?”

Matteo, kardeşinin sorusunu duyunca hemen yanına geldi. Belgelerin bir kısmını görmeye çalışırken alaycı bir ifadeyle konuştu. “Vay canına, kim bu? Oldukça tatlı birine benziyor.”

Vincenzo odada gezinirken konuşmaya başladı. “Bianca Moretti. Moretti ailesinin en küçük kızı. Ailesini tanıyorsun, değil mi?”

“Tabii ki,” dedi Alessio, gözlerini kısarak. “Operasyonlarımızın ortasındaki mülkün sahibi olan çete lideri. Kahrolası boklar topraklarını almak için teklif ettiğimiz hiçbir miktarı kabul etmemişlerdi ondan ne haber?” diye sordu ve devam etti. "Peki ya kızı? Onları ikna mı etmem gerekiyor?"

Vincenzo, sigarasının külünü dikkatlice küllüğe döktü. “Moretti sonunda pes etti. Arazisini bize devretmeyi kabul etti.”

Alessio bu durumdan şüphelendi. Yıllardır Gabriel Moretti'ye baskı yapıyorlardı ama adam asla kararından vazgeçmemişti. Ona hayal edilemeyecek miktarda paralar teklif ettiklerinde bile asla tereddüt etmemişti. Sonunda kabul etmesine neden olan şey neydi?

Alessio bakışlarını masadaki fotoğrafa çevirdi. Kadın güzeldi. Alessio’nun şimdiye dek gördüğü en çekici kişiydi. Ancak bu güzel yüzü şu ana kadar biri kapmış olmalıydı.

“Kızını satıyor.” Vincenzon’un dediği şeyle birlikte satırların düzene girmesini ve her şeyin mantıklı bir hal almasını sağladı.

Gabriel Moretti, Alessio’nun kızıyla evlenmesi için topraklarını onlara veriyordu. Alessio yüksek sesli bir kahkaha attı. Bu sıçanlar sadakat ve aile ile ilgili ilk kuralı gerçekten bilmiyor olmalıydılar. "Bunu gerçekten yaptı mı? Gerçekten sadece bizim ailemizde bir eli olması için kızını açık arttırmaya mi sundu? Neden kabul ettin? Bizim ailemize girmek için yeterli şeylere sahip değil onlar baba."

"Adam yıllardır kıçımızda bir acı olabilir ama aptal da değil. Kızı seninle aynı yaşta ve bakire. Ailemizin bir parçası olmanın ne kadar karlı bir şey olduğunu biliyor Alessio."

Alessio ona teklif edilen kadının bakirelik durumunu umursamıyordu. Evlenilecek kişinin bakir ya da bakire olması mafya dünyasında büyük bir kural olmasına rağmen onun en büyük önceliği bu değildi.

Tüm bu durum gittikçe daha saçma görünmeye başlamıştı."Teklifini kabul edebilmen için bundan daha fazlası olmalıydı."

"Malını Giovanni’ye satmakla tehdit etti." dedi Vincenzo bariz bir sinirle.

"Kahretsin! bu adam gerçekten akıllı." dedi Matteo. Alessio şimdi durumu kabul edebilirdi.

Giovanni ve ailesinin tam merkeze yerleşmesine izin veremezdi. Karşı çıkmak sadece savaş getirirdi. İç çekti, bunun başka yolu yoktu. "Bu konuda diyebileceğim bir şey yok, değil mi?"

Babası omuz silkti. "Şimdi Don sensin. Aile için yapman gerekeni yapıyorsun." dedi ve kapıya doğru ilerledi, daha sonra durdu ve konuşmaya devam etti. "Bunu size tebrik hediyem olarak düşünün. Ayak izlerimi takip edeceğini biliyorum evlat, şimdi beni hayal kırıklığına uğratma."

Alessio, Matteo ile birlikte düğmelerini kazandıkları anı hâlâ hatırlayabiliyordu o an yapılmışlardı. Bu bir mafyanın unutabileceği bir şey değildi.

Matteo on yedi yaşına yeni girmişti, Alessio’dan kısa bir süre sonra. Şansları yaver gitmiş olacak ki aynı yıl, aynı ay, bu yüzden genellikle her şeyi birlikte yaparak geçirdiler .

Matteo henüz altı yaşındayken ailesine evlatlık verilmiş. Alessio, çocukluğunun tüm detaylarını bilmiyordu.

Matteo’ya ve biyolojik ailesine ne olduğunu. Matteo’nun bir aileden geldiğini ve Meksika’lı ve babasının Alessio’nun babasının çok güvendiği bir arkadaşı ve iş ortağı olduğunu biliyordu.

On birinci sınıfı bitirmişlerdi. Okul nihayet sona ermişti ve bu mafya olmanın yollarını öğrenmeleri için daha fazla çalışacakları anlamına geliyordu. Elbette babasının Alessio’nun annesi için koyduğu nihai kuralına uyup evde bu konuları asla konuşmazlardı. Hafta sonları çalışmak ve eve iş getirmek yoktu. Ancak kardeşi ve o gittikleri her yerde gerçek kimlikleriyle karşılanıyorlardı.

Elementlerin periyodik tablonun yanında şeref kurallarını ezberleyerek, matematik ödevlerini yaparken tabanca ve diğer şeylerin nasıl kullanıldığını öğrenerek büyüdüler. Bir mafya babasının, özellikle de Don'un oğulları oldukları için bunlar oldukça önemliydi.

Alessio okulunu bitirdikten iki hafta sonrasına kadar adrenalinden uzak durmaya çalışmıştı fakat babası bir gün tüm önemli erkekleri ve özellikle de oğullarını toplantı yapmak adıyla bir araya toplamıştı.

O ve Matteo bu sırada kendilerinden geçmişti. Sonunda o gün gelmişti. Muhtemelen omertá ile ilgili bir şeyler olacağını biliyorlardı. Birisine düğmesinin ne zaman verileceği bilinmezdi. Ancak kardeşler, onlar gibi olmayan tüm erkeklerin aile toplantısına davet edilmesinin başka bir nedeni olmayacağından emindi.