บทที่ 2 บุคคลอันตราย

1589 Words

บทที่ 2 บุคคลอันตราย “อ้าวป่าน เป็นอะไรน่ะ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” ขาเล็กก้าวตึง ๆ เข้ามาในตัวร้านด้วยความกรุ่นโกรธและแรงโทสะที่อยู่เต็มอก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อถูกเรียกรั้งจากผู้จัดการของร้าน น้อยครั้งนักที่จะเห็นหญิงสาวอยู่ในอิริยาบถแบบนี้ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่เอ็ม ป่านขึ้นไปข้างบนก่อนนะ เมื่อกี้นี้แอบอู้งานอะ คุณเวย์บ่นแล้วมั้งเนี่ย” สายป่านเอ่ยก่อนจะเดินแยกไปยังชั้นบนซึ่งมีโต๊ะเจ้าของร้านที่เธอรับหน้าที่ดูแลอยู่ เนื่องจากเมื่อครู่นี้เธอใช้เวลาทำงานในการระงับความเดือดดาลของตัวเองไปไม่น้อยถึงจะเดินกลับเข้ามา ขาเล็กก้าวฉับ ๆ อย่างทะมัดทะแมง ซึ่งจุดหมายก็คือโต๊ะเวย์คินที่กำลังนั่งดื่มสังสรรค์ ระดับสายตาปราดเห็นว่าตอนนี้ที่โต๊ะนั้นมีคนมานั่งเพิ่มหนึ่งคนจากเดิมที่มีเพียงสอง ถัดไปไม่ไกลก็มีชายชุดดำหยัดยืนอยู่ สายป่านหรี่สายตาเพื่อปรับให้มองเห็นบุคคลที่มาใหม่ให้ชัดเจน เธอมองไปยังชายชุดดำก็พบว่าท่าทางของเขาแทบไม่ต่างจากลูกน้องมาเฟียที่เคยเห็นในละคร ท่าทางเรียบนิ่ง ขึงขัง สายตากวาดมองพื้นที่รอบข้างราวกับสำรวจความเรียบร้อยและความปลอดภัย แต่ทั้งหมดทั้งมวลกลับทำให้เธอเลิกคิดสนใจก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังโต๊ะที่ตัวเองรับผิดชอบ มือเล็กจัดวางของในมือลงบนโต๊ะเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ จัดแจงบริการเครื่องดื่มให้กับทุกคนในโต๊ะเมื่อเห็นว่าแก้วทรงเตี้ยพร่องไปจนเกือบหมดแล้ว ทว่าจังหวะที่เงยหน้าขึ้น สายตาของเธอดันปะทะกับความคมเข้มของคนคนหนึ่ง เขาจดจ้องมองเธอด้วยความเรียบนิ่ง ทว่ากลับรู้สึกถึงกระแสร้อน ๆ ที่แผ่ซ่านออกมาราวกับมันกำลังมอดไหม้จนอยู่ไม่สุข สายป่านเบิกตากว้าง ขณะที่ร่างกายก็สะดุ้งโหยงรีบถอยหลังหนีออกมา เธอรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับตามอง และเพียงเชยใบหน้าขึ้นก็พบกับต้นตอว่าผู้ชายหน้าโหดที่นั่งใกล้กับเจ้าของร้านนั้นกำลังใช้สายตาขู่ฆ่าก็ไม่ปาน “อะ...ไอ้เลว!” คำพูดนั้นทำให้ทุกคนในโต๊ะต่างก็หันมองเด็กเสิร์ฟสาวเป็นทิศทางเดียว “อะไรเหรอป่าน” “คุณเวย์ เขาลวนลามป่าน ไอ้เลวนี่ลวนลามป่านค่ะ!” สายป่านตั้งสติและรีบฟ้องออกไปดัง ๆ ซึ่งประโยคนั้นเรียกความสนใจจากคนโต๊ะอื่นให้หันมองมาที่จุดเธอได้เกือบทั้งหมด “ฮะ! พี่ไตรเหรอ? ผู้ชายคนนี้เหรอ?” “ใช่ค่ะ! คนนี้เลย” หญิงสาวพยักหน้ารับรัวเร็ว หากแต่สายตากลับกดมองด้วยความแข็งขืนดุดัน บ่งบอกว่าเธอไม่พอใจอย่างถึงที่สุด “อ้อ...ไอ้รอยแดงที่แก้มก็โดนตบมาสินะไอ้ไตร” อีกคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามเอ่ยขึ้นปนเสียงขำหลังจากที่นั่งเงียบมานาน รอยแดงที่ปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาของไตรพัฒน์เด่นชัด พลันความจริงกระจ่างแบบนี้จึงเดาได้ไม่ยากว่ามันคงเกิดจากการถูกตบด้วยฝีมือของเด็กเสิร์ฟคนนี้เป็นแน่ “ไอ้ติน หุบปากมึง! ผู้หญิงธรรมดาแบบนั้นกูไม่แตะให้เสียเวลาหรอก!” นอกจากจะไม่ได้รับคำขอโทษแล้ว เธอยังได้รับคำถากถางตอกหน้ากลับมาอีกด้วย หญิงสาวกำมือสองข้างแน่น ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความโกรธจัด ไม่คาดคิดว่าเพื่อนของเวย์คินจะมีกิริยาต่ำทรามได้แบบนี้ “เฮ้ย ใจเย็นดิพี่ไตร เอ่อ...ใจเย็นก่อนนะป่าน มันต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ ๆ เลย” “นายครับ! แย่แล้วครับ!” ทว่าก่อนที่จะมีการพูดคุยใด ๆ กลับมีเสียงของร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ เอ่ยแทรกขึ้นมา ชายชุดดำโน้มตัวและป้องปากกระซิบบางอย่าง หลังจากนั้นสีหน้าเดือดดาลและความร้อนใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ตามมาด้วยอาการผลุนผลันรีบวิ่งออกไปจากร้านอย่างรวดเร็ว สายป่านหันมองไปตามร่างสูงของคนสองคนที่เดินเร่งรีบออกไป จากความโกรธก็เปลี่ยนเป็นความตกใจเพราะนอกจากท่าทางรีบร้อนนั้นแล้ว สายตาของเธอยังปะทะเข้ากับกระบอกปืนสีดำขลับพอดิบพอดี คราวนี้เธอมั่นใจแล้วว่าผู้ชายคนนั้นนอกจากจะเป็นไอ้เลวที่ลวนลามเธอ เขายังเป็นบุคคลอันตรายที่ไม่ควรเข้าใกล้อีกด้วย! “เอ่อ...ฉันขอโทษแทนพี่ไตรด้วยแล้วกันนะ น่าจะเมาแหละ ขอโทษจริง ๆ” เวย์คินเอ่ยทำลายความเงียบหลังจากที่คนรุ่นพี่รีบวิ่งออกไปพร้อมปืนพกร่วมกับลูกน้อง “ไตรเหรอ...” เสียงเล็กทวนสิ่งที่ได้ยินซึ่งชื่อนั้นก็น่าจะหมายถึงชื่อของไอ้เลวคนนั้นนั่นแหละ “ความจริงป่านเองก็ตบหน้าเขาสั่งสอนไปแล้วล่ะค่ะ ก็ถือว่า...” ปัง! ปัง! ปัง! “กรี๊ด!!!” ไม่ทันที่จะเอ่ยจบประโยค เสียงปืนสามนัดก็แผดลั่นขึ้นตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของผู้คนภายในร้านที่ดังเป็นลำดับถัดมา และเพียงเสี้ยววินาทีความโกลาหลวุ่นวายก็เกิดขึ้น คนในงานต่างวิ่งวุ่นหนีตายเจ้าละหวั่น เนื่องจากเสียงปืนเมื่อครู่นี้นั้นอยู่ใกล้เคียงอาณาบริเวณนี้มาก ระดับเสียงที่ได้ยินก็ค่อนข้างชัดเจน ซึ่งบ่งบอกได้ว่ากระสุนปืนที่ลั่นไกนั้นดังกระหน่ำอยู่ใกล้กับร้านสังสรรค์เพียงไม่กี่เมตรเท่านั้น “ทุกคนอยู่ในความสงบ! ไอ้เอ็มมึงปิดประตูเดี๋ยวนี้เลย แล้วก็บอกให้ลูกค้าและพนักงานอยู่แต่ในร้านด้วย เร็ว!” สิ้นคำสั่งตวาดกร้าวของเวย์คินก็ทำให้สติเริ่มกู่กลับ พร้อมกับการตระหนักได้ว่าตอนนี้เธออยู่ในฐานะพนักงานของร้านที่จะต้องดูแลและอำนวยความสะดวก สายป่านรีบวิ่งลงไปยังด้านล่างเพื่อดูแลความเรียบร้อยเช่นเดียวกับผู้จัดการ ตอนนี้ประตูด้านหน้าและหลังปิดสนิททั้งหมดแล้ว นั่นจึงทำให้พอมั่นใจได้ว่าหากมีเหตุอันตรายใด ๆ ก็คงยากที่จะเกิดขึ้นในร้านแห่งนี้พอสมควร “ป่านไปดูในครัวให้พี่ที ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง” คำสั่งที่ได้รับทำให้สายป่านรีบวิ่งเข้าไปยังโซนครัวทันที เธอเห็นว่าตอนนี้ทุกคนที่อยู่ในนี้ต่างก็อยู่ในอาการหวาดหวั่น “เกิดอะไรขึ้นน่ะป่าน เสียงปืนมาจากไหน ทำไมเสียงมันใกล้แบบนี้ เหมือนอยู่แถวหลังร้านเราเลยนะ” “ป่านเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ว่าแต่พวกพี่โอเคนะคะ อยู่ในนี้กันครบทุกคนใช่ไหม” สายป่านส่ายหน้าเพราะไม่รู้ว่าจะให้คำตอบยังไง สายตาหวานสั่นไหวแต่ก็กวาดมองดูพนักงานในครัวเพื่อตรวจสอบจำนวน “ครบทุกคน แต่พี่ว่าจะออกไปดูหลังร้านสักหน่อย พี่บอกให้น้องชายมาเจอกันที่หลังร้าน ไม่รู้ว่ามันจะเป็นอันตรายหรือเปล่า พี่ได้ยินเสียงปืนดังตั้งสามนัด” หนึ่งในพนักงานครัวเอ่ยด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ซึ่งนั่นก็ทำให้สายป่านอยู่ในอาการวิตกไม่ต่างกัน หญิงสาวหันมองไปยังประตูด้านหลังร้านที่ปิดสนิทและลงกลอนเรียบร้อย เธอไม่ได้ยินเสียงปืนหรือเสียงแปลกประหลาดใด ๆ อีก แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอกล้ายืนยันว่าเหตุการณ์เลวร้ายจะจบสิ้นลงแล้ว “พี่เจอย่าเพิ่งออกไปเลย รออยู่ในนี้ก่อนดีกว่าค่ะ ตอนนี้ตำรวจน่าจะลงพื้นที่แล้วล่ะ เสียงปืนดังขนาดนั้น ทุกคนเองก็อยู่ในนี้กันก่อนนะคะ รอฟังคำสั่งจากคุณเวย์หรือไม่ก็พี่เอ็มก่อนนะ” เอ่ยไปแบบนั้นแต่ขาสองข้างกลับก้าวตรงไปยังประตูหลังร้านพลางแนบใบหน้าชิดใกล้เพื่อหวังได้ยินเสียงภายนอกให้ได้มากที่สุด ตอนนี้เธอก็ได้แต่หวังว่าเหตุการณ์ที่ไม่อยากให้เกิดจะจบสิ้นโดยเร็ว การยิงกันอย่างอุกอาจแบบนี้นับว่าท้าทายอำนาจยุติธรรมเกินไป “คนยกพวกตีกันหรือเปล่านะ” เสียงเล็กบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ในขณะที่หูก็เงี่ยฟังผ่านประตูไม้ที่ถูกปิดกั้น สิ่งที่ได้รับมีเพียงความเงียบงันเท่านั้น ความอยากรู้อยากเห็นทำให้สายป่านตัดสินใจเปิดประตูและชะโงกใบหน้าออกไป หวังกวาดมองบรรยากาศรอบนอกที่คนในครัวต่างบอกว่ามันเกิดขึ้นจากบริเวณด้านหลังร้านแห่งนี้ แต่ทว่า... จังหวะที่เธอกำลังจะหมุนตัวกลับเข้าไปด้านใน หางตากลับเหลือบไปเห็นร่างสูงของผู้ชายที่เธอนิยามว่าเขาเป็นบุคคลอันตรายกำลังหลบซ่อนอยู่ใกล้ ๆ โดยในมือก็มีอาวุธปืนที่พร้อมลั่นไกได้ทุกเมื่อ เธอพายามตั้งสติเพื่อไม่ให้กรีดร้อง หากแต่ระดับสายตาที่มองลอดผ่านไปไม่ไกล บริเวณด้านหลังของเขานั้นกลับเป็นร่างไร้วิญญาณที่นอนจมกองเลือดมากกว่าสามศพ! “นะ...นี่มันอะไรกัน กรี๊ด!!!” สายป่านส่งเสียงกรี๊ดออกมาเมื่อเห็นคนนอนตายต่อหน้าต่อตา หมับ! “หุบปาก! อยากตายหรือไง!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more