2 ~ Love At First Sight ?

1411 Words

ทพญ.มาริสา วาลาภา ทันตแพทย์สาววัย 25ปี เธอเป็นคนเงียบขรึม ใบหน้านิ่งเฉย ค่อนข้างจะพูดน้อย เก็บตัว แววตาเศร้า หญิงสาวเรียนจบทันตแพทย์ได้ไม่ถึงปีก็ได้ทำงานในโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่แห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง ตอนเช้าเธอทำงานที่โรงพยาบาลเอกชน ตอนบ่ายไปทำงานที่คลินิก ”รักษ์ทันตกรรม” คลินิกของกิตตินันท์ซึ่งเป็นทั้งรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยและลูกชายของอาจารย์ที่สอนเธอที่คณะทันตแพทย์ศาสตร์ เช้านี้มาริสากำลังจะออกไปทำงานที่โรงพยาบาลตามปกติ มัทนาก็เอ่ยเรียกเธอไว้ “นิ..แม่ขอคุยกับหนูสักครู่หนึ่งสิลูก” “คะแม่ มีอะไรหรือเปล่าคะ” มาริสาสังเกตสีหน้าแววตาของแม่ดูวิตกกังวล “คือ..เอ่อ..คุณหญิงรวิ เธอทาบทามขอหนูให้ลูกชายของเธอ” “อะไรนะคะ!” มาริสาถามแม่ด้วยความตกใจกับสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าในชีวิตนี้เธอจะได้ยิน “คุณหญิงรวิอยากให้หนูแต่งงานกับลูกชายของเธอน่ะลูก” “แม่ก็ทราบว่านิ..เอ่อ..แล้วแม่..ตอบคุณหญิงท่านไปว่ายังไงคะ” “แม่รู้ว่าลูกรู้สึกยังไง แต่ลูกก็รู้ใช่มั้ยว่าคุณหญิงรวิมีบุญคุณกับเราสองคนมากแค่ไหน เธอช่วยชีวิตแม่ไว้แล้วยังดูแลเราสองคนอย่างดีมาโดยตลอด แม่ก็เลยไม่กล้าที่จะบอกปฏิเสธเธอ” “นิเข้าใจแม่ค่ะ แล้วแต่แม่จะเห็นสมควร” มาริสาหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกว่ารู้สึกยังไง “ลูกไม่โกรธแม่ใช่มั้ย” “นิจะโกรธแม่ จะโกรธคุณหญิงท่านได้ยังไงละคะ ท่านทำให้เราได้อยู่ด้วยกันอย่างสุขสบายและมีความสุขมาจนถึงทุกวันนี้..” มาริสาโน้มตัวเข้าไปสวมกอดมัทนา “ขอบใจมากนะลูกที่เข้าใจแม่” มัทนาน้ำตาคลอกอดลูกสาวไว้แน่น “นิขอตัวไปทำงานก่อนนะคะแม่” “จ้ะลูก” มัทนาหอมแก้มลูกสาวก่อนจะคลายอ้อมแขนออก มาริสาออกมาทำงานเธอก็คิดไปต่างๆนานา เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เธอไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจกับเรื่องนี้มาก่อนเพราะเธอตั้งใจแน่วแน่ว่าชีวิตนี้จะไม่แต่งงานไม่มีครอบครัว เธอไม่อยากเป็นเหมือนแม่ที่ต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานเพราะความรัก แล้วการแต่งงานที่ปราศจากความรักมันจะเป็นยังไง ไม่เลวร้ายไปยิ่งกว่าอย่างนั้นหรือ เธอไม่อยากจะคิดเลย แม้ใบหน้าเธอจะนิ่งเฉยแต่แววตาและจิตใจนั้นทั้งวิตกกังวล ทั้งเศร้าและว้าเหว่? ราเมศขี่รถมาถึงไซต์งาน 8 โมง เขาเดินตรวจหน้างานคร่าวๆ1 รอบ แล้วกลับมานั่งดื่มกาแฟในตู้คอนเทนเนอร์รอคุณนวัตผู้รับเหมาคุมงานก่อสร้างคอนโดมิเนียม ราเมศนั่งอ่านเอกสาร ตรวจแบบ สรุปแผนงานไม่นานนวัตก็เดินเข้ามาหาเขา “สวัสดีครับคุณราเมศ มาแต่เช้าทุกวันเลยนะครับ” “สวัสดีครับคุณนวัต ผมอยากเช็คงานให้ละเอียดน่ะครับ งานจะได้ผิดพลาดน้อยที่สุด มีปัญหาอะไรจะได้แก้ไขให้เร็วได้ทันท่วงที ทุกฝ่ายจะได้ไม่เสียเวลา" “คุณราเมศจริงจังและตั้งใจทำงานแบบนี้นี่เองถึงมีแต่คนแย่งกันจะให้คุณออกแบบและควบคุมการสร้างอาคาร” “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ผมก็ทำงานเต็มที่ตามหน้าที่ของผม แล้วงานที่วางไว้เรียบร้อยดีมั้ยครับ” “เรียบร้อยอย่างที่คุณราเมศสั่งไว้ครับ” ราเมศเดินนำนวัตกลับไปหน้างาน กางแบบ กางแผนงาน เช็คความคืบหน้าจนกระทั่งเวลาล่วงเลยเที่ยงวัน “นี่ก็จะบ่ายแล้ว เราออกไปทานข้าวกันก่อนดีกว่านะครับ แล้วค่อยกลับมาลุยงานกันต่อ” ราเมศเอ่ยขึ้นเมื่อก้มมองนาฬิกาบนข้อมือ “ได้ครับคุณเมศ ใกล้ๆนี้มีร้านอาหารอยู่ร้านหนึ่ง คุณเมศพอจะกินได้มั้ยครับ” “กินได้สิครับ ผมเป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายสบายๆครับ” นวัตเดินนำราเมศไปยังร้านอาหารที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเยื้องกับคอนโดที่กำลังสร้างไม่มากนัก เดินไปก็คุยงานกันไป มาริสาออกมาทานมื้อเที่ยงกับจินตนาผู้ช่วยที่คลินิก หญิงสาวเดินออกมาจากร้านอาหารก็มัวแต่หันไปมองและฟังจินตนาพูดโดยที่ไม่ได้มองไปเบื้องหน้า จนไหล่ของเธอไปชนเข้ากับใครคนหนึ่ง “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” “ขอโทษครับ” ทั้งสองเอ่ยขอโทษออกมาพร้อมกัน ต่างฝ่ายก็ต่างก้าวเดินพูดคุยกับคู่สนทนาโดยไม่ได้มองทาง ราเมศหันไปมองตามเสียงหวานนั้น..หัวใจของเขาก็กระตุกเหมือนจะหยุดเต้นไปชั่วขณะก่อนที่จะเต้นถี่รัวขึ้นอย่างตื่นเต้นและตะลึงในความสวยน่ารักสะดุดตาสะดุดใจของหญิงสาวที่เขาบังเอิญเดินชนเธอเข้าแค่เพียงเสี้ยววินาที “Love at first sight..” ราเมศพึมพำออกมาเบาๆ มาริสาเมื่อเอียงหน้าหันมาขอโทษแล้วก็หันกลับก้าวเดินต่อไปทันที ราเมศยืนนิ่งงันเหมือนถูกมนต์สะกด เมื่อเขารู้สึกตัวเห็นว่าหญิงสาวเดินห่างออกไปเรื่อยๆ เขาก็หันไปบอกกับนวัตทันที “คุณนวัตเข้าไปสั่งอาหารรอผมสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมมา" “ได้ครับคุณเมศ” ราเมศบอกกับนวัตแล้วก็รีบสาวเท้าเดินตามหญิงสาวคนนั้นไป “เดี๋ยวก่อนครับคุณ..” มาริสากับจินตนาได้ยินเสียงมีคนเรียกก็หยุดชะงักเท้าและหันกลับมามองยังต้นเสียง.. “มีอะไรหรือเปล่าคะ..” จินตนาเป็นคนเอ่ยถามขึ้น “เอ่อ..เราเคยรู้จักกันหรือเปล่าครับ” ราเมศจ้องมองใบหน้าของมาริสาพร้อมกับเอ่ยออกมา “คุณรู้จักฉันด้วยเหรอคะ” จินตนาเอ่ยถามชายหนุ่มกลับไป “เปล่าครับ! ผมหมายถึงคุณคนสวยคนนี้ต่างหาก” ราเมศยังคงจ้องมองใบหน้างามไม่วางตา “คุณคงจะจำคนผิดค่ะ ฉันมั่นใจว่าไม่เคยเจอคุณมาก่อน เรากลับกันเถอะค่ะพี่จิน” มาริสาบอกออกมาด้วยเสียงเรียบใบหน้านิ่งเฉยก่อนที่เธอจะเอ่ยชวนจินตนากลับ แล้วก้าวเดินต่อไปโดยไม่สนใจชายหนุ่ม “เดี๋ยวสิครับคุณ..” “นี่ของคุณคนสวยหรือเปล่าครับ” ราเมศหยิบปากกาออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นไปตรงหน้า “ไม่ใช่ของฉันค่ะ” มาริสาหันมามองแล้วตอบกลับไป “แต่มันตกอยู่..” “มันน่าจะเป็นของคุณมากกว่านะคะ” หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างรู้ทัน “อุ๊ย! โคตะระหล่อเลยอ่ะ ยิ่งมองยิ่งหล่อ เราน่าจะเคยรู้จักกันนะคะ ฉันคุ้นหน้าคุ้นตาคุณจังเลย” จินตนาที่ยืนมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มอย่างเคลิ้มฝัน เธอก็เอ่ยขึ้น “ไม่เคยครับ!” ราเมศรีบตอบแล้วหันไปมองหญิงสาวคนสวย “เห่อะ! เสียเซลฟ์เลยฉัน” จินตนาแบะปากมองบนทำหน้าเซ็งๆ “นี่ครับ..” ราเมศหยิบนามบัตรในกระเป๋าเสื้อของตัวเองยื่นให้กับหญิงสาว เขาอยากจะลองดูว่าเมื่อเธอเห็นนามสกุลของเขาแล้วจะยินดีคุยกับเขาดีๆหรือเปล่า “นามบัตร..” มาริสามองนามบัตรตรงหน้าอย่างนิ่งเฉย ก่อนจะตัดสินใจยื่นมือไปรับนามบัตรมาอ่านดู ราเมศยืนลุ้นแต่เธอกลับยื่นนามบัตรใบนั้นส่งคืนให้เขา ใบหน้าก็ยังคงเรียบเฉยไม่บ่งบอกว่าเธอคิดหรือรู้สึกยังไง “ฉันต้องขอตัวค่ะ ต้องรีบกลับไปทำงาน” “เดี๋ยวสิครับคุณชื่ออะไรครับ..” ราเมศถามแต่มาริสากับจินตนาก็ก้าวเดินออกไปโดยไม่หันกลับมาสนใจเขาอีก “ผู้หญิงคนนี้เป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนหัวใจหล่นหาย เธอสวยน่ารักเป็นธรรมชาติ ท่าทางฉลาด แม้ใบหน้าจะนิ่งเฉยดูเย่อหยิ่งแต่ก็น่าค้นหา..” ราเมศยืนพึมพำมองตามหญิงสาวไปจนสุดสายตา เขาเห็นเธอเดินเลี้ยวเข้าไปในอาคารสีฟ้าขาว เขาก็เงยหน้าขึ้นมองป้ายด้านบน “คลินิกรักษ์ทันตกรรม” (“ทำไมเขารู้สึกคุ้นๆ เหมือนเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อนนะ..อยู่ใกล้ๆกับไซต์งานแค่นี้เอง เราต้องได้เจอกันอีกแน่นอน..คนสวย”) ราเมศคิดอย่างมีความหวัง..

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more